นิยาย 1 คลินิกนักเขียนค่ะ

            "เฮ้ย! แกดูผู้หญิงคนนั้นดิ น่ารักอ๊า \(><)"

            "แต่ตกลงว่าเป็นทอมแน่หรอแก ถ้าเป็นทอมฉันจีบแน่ๆ อ่ะ o(><)o"

            "ไม่รู้แหละ จะทอมหรือไม่ทอมฉันก็จองงงงง! ~(><)~"

            "น่ารักเกินไปแล้ว (>/\<) สาธุขอให้ฉันได้เป็นแฟนเถอะ!"

            นี่นะหรอความคิดของผู้หญิง ฉันละไม่เข้าใจจริงจริ๊งงง! ผู้ชายบนโลกมีมากมาย อาจจะไม่หล่อเลยสักคนในสายตาฉัน แต่ถึงยังไงผู้หญิงบนโลกก็ไม่ควรที่จะหันมามองเพศเดียวกันอย่างฉันสิ

            ฉันน่ะ...เป็นเพศหญิงที่ผู้หญิงสุดแล้ว

             "เฮ้ย! ทอมแน่ๆ เลยอ่ะแก๊!! ได้ข่าวว่าเล่นบอลเก่งมาก งั้นเดี๋ยวฉันไปขอเบอร์ก่อนนะแก๊"

            "อย่าลืมมาแบ่งฉันนะ ( >3<)"

            ทำไม?! ฉันไม่เข้าใจ ผู้หญิงเล่นฟุตบอลไม่ได้หรอ ก็แค่แตะส่งไปมาแค่เนี่ยมันยากตรงไหน แต่อย่างน้อยมันก็ดีกว่ามาพูดฉอดๆ ให้ผู้ที่ถูกกล่าวอย่างฉันได้ยินล่ะ!

            ไม่ทันไรก็มีเด็กผู้หญิงเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับแผ่นกระดาษและปากกาที่อยู่ในมือ

            "ขอโทษนะคะ ^^ พอจะมีเบอร์มั้ย?"

            ...มีแต่เบอร์รองเท้าค่ะ

            "คะ?"

            "ขอเบอร์หน่อยได้มั้ยคะ?"

            ...ค่ะ! เบอร์สามสิบห้านะคะ

            "...คือ"

            ไอ้ที่คิดไว้อ่ะไม่กล้าพูดหรอก ได้แต่กระอักกระอวลอยู่ท่าเดียว เฮ้อ! ทำยังไงให้ฉันหลุดพ้นจากคนพวกนี้สักทีนะ ถ้าเป็นผู้ชายจะไม่ว่า แต่นี่คืออัลไล! =[]=; ผู้หญิงทั้งนั้นที่เข้ามา

            ฉันก็เป็นเพศหญิงนะเฟ้ย!

            "นะคะ (*O*)"

            "คือ..."

            ปิ๊ป!

            เสียงบีบแตรรถดังไม่ไกลจากฉันเท่าไหร่ ทำให้ฉันหันไปมองพร้อมกับเด็กผู้หญิงที่กำลังพยายามขอเบอร์ฉันอยู่ และเหมือนสวรรค์เปิดทางให้ฉัน เมื่อคนที่นั่งอยู่บนรถเปิดกระจกลงทำให้ฉันเห็นใบหน้าที่แสนจะคุ้นเคยอยู่บนรถ

            "ขึ้นรถมาสิ เดี๋ยวฉันไปส่ง"

            จริงๆ เดินอีกสักสิบนาทีก็จะถึงโรงเรียนแล้วอ่ะนะ (บ้านฉันอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนสักเท่าไหร่ เลยตัดสินใจเดินมาโรงเรียนทุกวัน) แต่ถ้าขึ้นตามคำชวนมันก็เหมือนจะประหยัดพลังงาน แถมยังพ้นจากเด็กคนนี้อีก แต่ถ้าฉันตอบปฏิเสธมันก็จะถือว่าเป็นมารยาทอย่างหนึ่ง

            ...แล้วแบบนี้ฉันจะตอบว่ายังไงดีเนี่ย?!

            "ไม่เป็นไรหรอก ขอบคุณนะ"

            "เฮ้! ขึ้นมาเถอะ"

            "แต่..."

            "ขึ้นมาเถอะจ้ะ ^^" ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ หน้าตาสวยเอ่ยชักชวนฉันบ้างเมื่อเห็นว่าฉันไม่มีทีท่าว่าจะยอมไปด้วย อ่า...เอาเป็นว่าขึ้นๆ ไปเถอะเนอะ ไหนๆ ผู้ใหญ่ก็ชวนแล้ว

            "ขอบคุณค่ะ ^^"

            ฉันขึ้นไปตามคำเชิญชวนและทิ้งเด็กน้อยให้ยืนอ้าปากค้างอยู่ข้างถนน

            "สวัสดีค่ะ ^^"

            "จ้ะ ^^"

            ฉันเอ่ยปากสวัสดีผู้เป็นแม่ที่กำลังขับรถในขณะนี้ จริงๆ รถที่ฉันขึ้นมาเนี่ยไม่ใช่ว่าไม่รู้จักนะ แล้วคนที่ฉันสวัสดีก็เป็นแม่ของเพื่อนร่วมห้องของฉันเอง ไอ้เพื่อนร่วมห้องที่ว่าเนี่ยชื่อ 'ของขวัญ' ใครๆ ที่ได้ยินชื่อนี้แล้วก็ต้องพูดว่าเป็นผู้หญิงแน่นอน แต่ฉันขอบอกไว้ตรงนี้ ว่ามันเป็นผู้ชาย!

            ของขวัญเป็นเพื่อนผู้ชายในห้องที่หน้าตาเหมือนผู้หญิงมาก ซึ่งก็แตกต่างจากฉันที่เหมือนผู้ชายมาก ก็อย่างว่าแหละ...แม่ของขวัญ (เรียกสั้นๆ) สวยมาก จริงๆ ก็เคยเจอมาหลายรอบแล้วแหละ แต่ไม่เคยพูดคุยกันเลย อย่างมากก็แค่สวัสดีหรือทักทายตามปกติก็เท่านั้น

            "เมี่ยวเนี่ยเหมือนผู้ชายจังเลยนะลูก"

            อ่า...อันนี้ฉันต้องตอบว่าอะไรดีนะ ยิ้มไว้ดีกว่า!

            "^^"

            "เมี่ยวมันเป็นทอมครับแม่"

            "ของขวัญ!!"

            "ฉันพูดผิดหรอ?"

            "ใช่! ผิดมากด้วย"

            "พอจ้ะพอ ^^ ว่าแต่...ขวัญตอนอยู่โรงเรียนเป็นยังไงบ้างหรือจ๊ะเมี่ยว"

            "ชอบทำเป็นเก๊กหล่อค่ะ"

            ฉันตอบแม่ของขวัญไปโดยไม่คิดสักนิด ก็มันเป็นจริงอย่างที่ฉันพูดนินา ขวัญทั้งเก๊กหล่อ มัวแต่ทำเท่ เหอะ! หล่อตายเลย ตายแบบตกนรกด้วยอ่ะนะ

            "จริงหรอขวัญ ^^" ผู้เป็นแม่ขำเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปถามลูกตัวเองที่กำลังหลับตาฟังเพลงอยู่ในขณะนี้

            "ก็คนมันหล่อนิครับไม่เหมือนใครบางคน ทำตัวกระโดกกระแดกไม่พอยังไม่สวยอีก"

            "ไอ้ขวัญ!!!"