บันทึกชีวิต 6 นศ.แพทย์ จาก 5 สถาบัน

     รุ่นพี่คนที่ 1
นศ.พ. อริสราภรณ์ พงษ์ทองเจริญ (จุ๋งจิ๋ง)
Southwestern University ประเทศฟิลิปปินส์
ชั้นปีที่ 1

พี่เป้ : ช่วยแนะนำตัวแก่น้องๆ หน่อยค่ะ
พี่จุ๋งจิ๋ง : สวัสดีค่ะน้องๆๆ ที่น่ารักทุกคนพี่ชื่ออริสราภรณ์ พงษ์ทองเจริญ  เรียกสั้นๆ ว่า พี่จุ๋งจิ๋ง  ตอนนี้พี่เรียนอยู่หมออยู่ที่ฟิลิปปินส์ ชื่อมหาวิทยาลัยว่า Southwestern University

พี่เป้ : อะไรคือแรงบันดาลใจในการเรียนแพทย์
พี่จุ๋งจิ๋ง : เเรงบันดาลใจของพี่ก็คือการช่วยชีวิตคนให้พ้นจากความทุกข์ในเรื่องของความเจ็บป่วย นับว่าเป็นบุญกุศลอย่างยิ่ง ตอนเด็กๆ พี่ต้องดูเเลคุณย่าของพี่ซึ่งป่วยเป็นอัลไซเมอร์ ซึ่งพี่ก็ต้องอาบน้ำให้ท่าน ทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ และในขณะเดียวกันนั้นคุณปู่ของพี่ก็ร่างกายไม่เเข็งเเรง พี่ก็มีหน้าที่ต้องต้มน้ำอุ่นให้ปู่ของพี่ซึ่งสมัยก่อนบ้านพี่ไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่น ก็ต้องใช้กาน้ำต้มน้ำเนี่ยละ ซึ่งพี่คิดว่าถ้าพี่มีความรู้ในตอนนั้น พี่ก็อยากจะช่วยปู่ของพี่เเล้วก็ย่าของพี่ได้มากกว่านี้ เเต่ตอนนี้พี่ก็อยากช่วยคนบนโลกนี้มีความทุกข์ในเรื่องของความเจ็บป่วยให้หายป่วย และเมื่อเค้าหายป่วยเค้าก็มีความสุข เราก็มีึความสุขไปด้วย ส่วนความคิดของพี่นั้นพี่ไม่สนใจจะหวังเงินทอง เเต่การที่ทำความดีสิถึงจะอยู่คู่ควรกับบนโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันจางหายไป

พี่เป้ : แล้วทำไมถึงตัดสินใจไปเรียนหมอที่ฟิลิปปินส์
พี่จุ๋งจิ๋ง :ก่อนอื่นพี่ก็ต้องขอขอบคุณคำถามนี้เป็นอย่างเเรงๆๆๆ พี่ก็อยากเรียนเเพทย์อินเตอร์ จะไปเรียนที่เมกา มันก็เเพงมากมาย ไม่รู้จะเเพงไปไหน ปีละ 3-4 ล้าน แล้วพี่ก็ไม่มีเงินขนาดนั้น เเล้วพี่ก็ไม่ได้สอบเเพทย์ที่เมืองไทย แถมมหาวิทยาลัยที่ฟิลิปปินส์นี้ก็มีรุ่นที่พี่รู้จักจบมามีชื่อเสียงหลายคน เลยตัดสินใจมาเรียนที่นี่

พี่เป้ : การเรียนเป็นยังไงบ้าง รวมถึงการปรับตัวให้เข้ากับที่นั่น ต้องทำยังไงบ้าง
พี่จุ๋งจิ๋ง : การเรียนก็ยากพอสมควร เพราะไหนเราจะต้องเรียนเป็นภาษาอังกฤษเเล้ว ยังจะต้องปรับตัวให้เข้ากับสภาพเเวดล้อมทางเมืองด้วย เพราะมลพิษมากมายเหลือเกิน บางวันกลับมาหอเเล้วก็ไม่สบายไปเลย สลบไปเลยค่ะ การเข้ากับสังคมที่นี่ก็ดูจะง่ายเพราะผู้คนเมืองที่นี่ก็ใจดี ถ้าเจอดีก็ดี โชคดีไป เเต่ถ้าโชคร้ายเจอคนไม่ดีก็เเย่เช่นกัน

พี่เป้ : แล้วที่นั่นมีกิจกรรมให้ทำเยอะเหมือนมหาวิทยาลัยที่ไทยบ้างมั้ย
พี่จุ๋งจิ๋ง : กิจกรรมที่เมืองนอกนั้นก็ไม่มีอะไรมากมายหรอก ส่วนใหญ่เราเป็นนักศึกษาต่างชาติด้วยเเล้วยิ่งไม่มีงานอะไรเลย ฉะนั้นก็จะมีเวลา อ่านหนังสือ กิน เที่ยว เล่น นอน จ้า

พี่เป้ :คิดว่าทำไมการเรียนหมอที่ฟิลิปินส์ถึงค่อนข้างมีชื่อเสียง
พี่จุ๋งจิ๋ง : คนที่มาเรียนก็มีเเต่พวกบ้านคนรวยมาเรียน ( ยกเว้นพี่ ) เพราะค่าใช้จ่ายก็ตกปีละ 4-5 เเสน พวกคนอินเดียจะมาเรียนเยอะมาก แล้วอีกอย่างที่ฟิลิิปปินส์ก็เป็นเมืองส่งออกหมอกับพยาบาลได้มากมายในเต่ละปี

พี่เป้ : สุดท้ายอยากให้ฝากถึงน้องๆ ที่อยากเข้าคณะนี้
พี่จุ๋งจิ๋ง : คณะนี้เป็นคณะที่ใฝ่ฝันของเด็กทั่วโลกไม่เฉพาะเเต่ในประเทศไทยเท่านั้น อีกหลายประเทศก็เป็นอย่างบ้านเราที่จะมีคนอยากเรียนหมอ เเต่ว่าในเเต่ละปีรับน้อยเอาเหลือเกิน เเต่น้องๆๆ ก็ไม่ต้องเสียใจนะ ถ้าสอบไม่ติดบนโลกนี้ยังมีโอกาสให้น้องอีกมาก คณะนี้ชื่อก็บอกอยู่เเล้วว่าเป็นหมอ ก็ต้องเรียนหนักเป็นธรรมดา เมื่อเรียนจบมาเเล้วก็จะัมีงานรองรับเลย เรียนไปไม่ตกงานเอาเเน่นอน แถมได้ช่วยเหลือคนอีกต่างหาก ใครที่คิดจะเรียนก็ต้องตั้งใจเรียนตั้งเเต่วินาทีนี้เลย เพราะทุกวินาทีนั้นมีค่า สุดท้ายนี้พี่ก็ขอให้น้องที่กำลังจะสอบเข้าหมอในไทยหรือว่าที่ไหนก็ตามบนโลกใบนี้ให้ได้ดั่งสมใจปรารถนานะจ๊ะ

   รุ่นพี่ คนที่ 2
นศ.พ.จรรยวรรษมน กิตติพิริยะกุล (ทราย)
คณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล
หลักสูตรแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล
ชั้นปีที่ 2  

พี่เป้ : อยากให้ช่วยแนะนำตัวแก่น้องๆ หน่อยค่ะ
พี่ทราย : ชื่อนางสาวจรรยวรรษมน กิตติพิริยะกุล ชื่อเล่นชื่อ ทราย ค่ะ มาจากคณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล หลักสูตรแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล ตอนนี้เรียนอยู่ปีสองค่ะ

พี่เป้ : ทำไมทรายถึงอยากเรียนคณะแพทยศาสตร์ล่ะ
พี่ทราย : ที่อยากเรียนส่วนหนึ่งก็เพราะว่าคุณพ่อเป็นหมอ และคุณแม่เป็นพยาบาล จึงทำให้ได้คลุกคลีกับวิชาชีพนี้มาตั้งแต่เด็กๆ และมีผลการเรียนที่ค่อนข้างดี ใครๆ จึงปลูกฝังความคิดที่ว่าโตขึ้นก็น่าจะเป็นหมอ เลยอยากเป็นหมอมาตั้งแต่เด็กๆ ทั้งที่ยังไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไรมาก แต่พอเริ่มโตมาถึงได้รู้และเข้าใจว่าการเป็นหมอคืออะไร และค้นพบว่าตัวเองอยากเป็นหมอจริงๆ อยากช่วยเหลือคนที่ตกทุกข์ได้ยาก เพราะเวลาได้ช่วยคนที่ลำบากเพียงเล็กน้อยแล้วรู้สึกได้ถึงความสุขในใจเรา คิดว่าเกิดมาแล้วน่าจะทำในสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อสังคมไม่มากก็น้อย และเวลาได้เห็นคุณพ่อหรือรุ่นพี่ที่ประกอบอาชีพนี้ทำงานอย่างตั้งใจแล้วอยากจะเป็นให้ได้แบบนั้นค่ะ

พี่เป้ : แล้วทำไมถึงเลือกที่ศิริราชนี่ล่ะคะ
พี่ทราย : เพราะคุณพ่อจบจากศิริราชค่ะ และรู้สึกว่าศิริราชเป็นสถาบันต้นกำเนิดของวิชาชีพแพทย์ในเมืองไทย ศิริราชดูเป็นสถาบันที่มีความอบอุ่นเหมือนเป็นบ้านหลังใหญ่ที่น่าพักพิงหลังหนึ่ง และทั้งอาจารย์และรุ่นพี่ที่จบจากที่นี่ดูมีความน่าเคารพนับถือ เป็นแบบฉบับของแพทย์ที่ดีในความรู้สึกของทรายมานานค่ะ

พี่เป้ : แล้วตอนจะสอบเข้ามา มีวิธีเตรียมตัวยังไงและได้คะแนนสอบเท่าไรบ้าง
พี่ทราย : ตอนจะสอบเข้าเตรียมตัวโดยการจัดตารางเวลาทบทวนบทเรียนเอาเองคะ ไม่ได้เรียนพิเศษเลย เพราะไม่ชอบเรียนพิเศษ และอยากช่วยคุณพ่อคุณแม่ประหยัดเงิน วิธีการอ่านหนังสือก็คือจัดเวลาอ่านแทบทุกวัน วันละ 2 ชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ แต่ช่วง ม.หกคือต้องอ่านอย่างน้อยสัก 3 ชม. และถ้ามีเวลาเหลือจากการทำการบ้านหรือทำสิ่งที่จำเป็นต้องทำแล้วก็พยายามอ่านหนังสือให้ได้มากที่สุดคือ 4-5 ชั่วโมง โดยอ่านวันละ 1-2 วิชาค่ะ โดยช่วงต้นปีของ ม.หก (รวมช่วงปิดเทอม) จะไล่อ่านเนื้อหาตั้งแต่เนื้อหาม.4 ทบทวนทำความเข้าใจ จบบทหนึ่งก็ทำแบบฝึกหัดท้ายบท ถ้าพอทำได้เข้าใจแล้วก็ไปไว ถ้าทำไม่ได้จุดไหนก็เปิดกลับมาค้นคว้าในเนื้อหาทำความเข้าใจใหม่ แล้วพอปิดเทอมกลางก็เอาโจทย์เอนทรานซ์เก่าๆ มาฝึกทำ

จริงๆ สอบติดผ่านระบบโควต้าก่อนนะคะ แต่ก็ไปสอบ A-Net, O-Net ด้วย แล้วคำนวณเล่นๆก็อยู่ในช่วงที่สอบติดศิริราชแบบกสพท.ค่ะ

O-Net
คณิตฯ ได้ 95
ภาษาอังกฤษได้ 92
ภาษาไทยได้ 80
วิทยาศาสตร์ได้ 80
สังคม 45

A-Net
คณิตฯ ได้ 54
ภาษาอังกฤษได้ 83
ภาษาไทยได้ 75
วิทยาศาสตร์ได้ 66
สังคมได้ 43

พี่เป้ : ขึ้นปี 2 แล้วก็ได้เริ่มเรียนวิชาแพทย์จริงๆ ทรายชอบวิชาไหนบ้าง
พี่ทราย :วิชาที่ชอบคิดว่าเป็นวิชา มหกายวิภาคศาสตร์ค่ะ (Gross Anatomy) ได้เรียนกับร่างอาจารย์ใหญ่ ซึ่งท่านได้อุทิศตนมาให้นักศึกษาแพทย์อย่างพวกเราได้ศึกษาอย่างใกล้ชิด วิชานี้เป็นจุดเริ่มต้นของการหัดใช้เครื่องมือทางการแพทย์ แม้จะแค่เล็กๆน้อยๆ ได้สร้างความคุ้นเคยกับกับร่างกายมนุษย์อย่างแท้จริง ซึ่งสำคัญมากต่อการปฏิบัติงาน รักษาคนไข้เมื่อก้าวไปเป็นแพทย์ จะหนักก็ที่ต้องท่องจำอะไรมากมาย ทั้งเส้นประสาท กล้ามเนื้อ เส้นเลือดเลือด กระดูก ฯลฯ รู้จุดตั้งต้นจุดสิ้นสุด ที่เกาะของเนื้อเยื่อต่างๆเหล่านี้

พี่เป้ : ว่ากันว่าเรียนหนักมาก แล้วเครียดบ้างมั้ย
พี่ทราย : ที่ก็ค่อนข้างเครียดเป็นระยะๆ นะคะ เพราะว่าอย่างที่เข้าใจกันนั่นแหละว่า คณะนี้มีแต่หัวกะทิทั้งนั้น เวลาสอบมีนออกนี่ถึงกับอึ้งว่าทำไมมีนมันสูงอย่างนี้... กับเนื้อหาที่อัดแน่น และใหม่ทั้งหมดทำให้การเรียนค่อนข้างเข้มข้น มีเวลาหยุดพักน้อยมาก พอขึ้นมาปีสอง ช่วงปิดเทอมกลางก็ลดจากหนึ่งเดือนเป็นหนึ่งอาทิตย์ หลายครั้งพอสอบเสร็จหยุดเสาร์-อาทิตย์ วันจันทร์กลับมาก็เจอเนื้อหาใหม่ทันที ซึ่งนักศึกษาแพทย์ก็จะมีหลายรูปแบบนะคะ บางคนก็ไม่ค่อยขยัน แต่เป็นคนเรียนรู้ไว เข้าใจอะไรง่าย แค่สม่ำเสมอสักหน่อยก็ทำคะแนนได้ดี บางคนก็ขยันมากๆ และทำกิจกรรมน้อย คะแนนก็เลยดี และบางคนก็ทำกิจกรรมไปด้วย แต่แบ่งเวลาดี การเรียนเลยไปได้สวย ส่วนทรายเอง... รู้สึกว่าจริงๆต้องขยันมากหน่อยเพราะเป็นคนที่เข้าใจอะไรยากไปนิด ต้องอ่านล่วงหน้าก่อนเรียนถึงจะเรียนได้อย่างเข้าใจ แต่ที่ผ่านมาบางทีก็อ่านไม่ทัน ไม่ได้อ่านไปก่อน พอไปนั่งเรียนก็รู้สึกว่าเข้าใจยาก เลยแอบเครียดๆ บ้างเหมือนกันค่ะ

                                 

พี่เป้ : แล้วมีความภูมิใจในสถาบันของตัวเองยังไงบ้างคะ
พี่ทราย :ภูมิใจที่สถาบันเรามีอาจารย์แพทย์ผู้ทรงคุณวุฒิ มากด้วยความสามารถหลายท่าน สร้างสรรค์ผลงานดีๆและสร้างประโยชน์เพื่อสังคมและประเทศชาติ อย่างการผ่าตัดหัวใจแฝดสยาม "ปานตะวัน-ปานวาด" ได้สำเร็จ เป็นต้น และยังภูมิใจที่สถาบันเรามีวัฒนธรรมองค์กรที่เหนียวแน่น อย่างเรื่องการให้เกียรติผู้ที่อาวุโสกว่า การมีความเป็นพี่เป็นน้องกัน คณะแพทย์มีความรักและดูแลกันแบบพี่น้องเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน

พี่เป้ : ฝากถึงน้องๆ ที่อยากเข้าคณะนี้หน่อยค่ะ
พี่ทราย : ก็อยากจะฝากไว้ว่าน้องๆที่มีความฝันอยากจะเข้าคณะนี้ ขอให้ทบทวนดู "ความฝัน" ของตัวเองให้แน่ใจอีกครั้งว่าอยากจะเข้าคณะนี้จริงๆหรือเปล่า อยากเข้ามาแค่เพราะกระแสในสังคม แค่เพราะมองว่าการเรียนหมอนั้นดูดี เท่ห์ และมีรายได้ดีเท่านั้นหรือเปล่า... หากมองเพียงเท่านั้น ก็ขอให้เปลี่ยนใจไปเรียนอาชีพอื่น เพราะวิชาชีพนี้เหมาะกับบุคคลที่คิดจะ "ให้" และ "ไม่หวังผลประโยชน์ส่วนตัว" อาชีพแพทย์ไม่ใช่อาชีพเพื่อสร้างรายได้จำนวนมากอย่างที่หลายคนอาจจะเข้าใจ นอกจากนั้นแล้ว การเรียนแพทย์ยังเป็นอะไรที่หนักมากๆ น้องจะต้องให้เวลากับการเรียนมากกว่าเรื่องอื่นๆ เพื่อที่จะนำความรู้ไปรักษาคนเจ็บป่วยให้หาย บางทีต้องเก็บเรื่องแฟนไว้คิดทีหลัง มีเวลาให้ทางบ้านน้อยลง ไม่ค่อยได้กลับบ้าน ต้องอยู่เวรดึก อดหลับอดนอน... และหากน้องได้ค้นพบว่าตัวเองรักที่จะ "ช่วยเหลือผู้อื่น" อย่างแท้จริง ก็ยินดีต้อนรับสู่เส้นทางการเป็นแพทย์นะคะ

รุ่นพี่ คนที่ 3 : นศ.พ.วิภาดา ทูลภิรมย์ (หยก) วิทยาลัยแพทยศาสตร์และการสาธารณสุข
สาขาแพทยศาสตร์
มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี ชั้นปีที่ 3 

พี่เป้ : ก่อนอื่นแนะนำตัวหน่อยค่ะ
พี่หยก : นศ.พ.วิภาดา ทูลภิรมย์ ชื่อเล่นหยก (แต่ในเด็กดีเรียกงุงิกันมากกว่า อิอิ) วิทยาลัยแพทยศาสตร์และการสาธารณสุข สาขาแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี ชั้นปีที่ 3 ค่ะ

พี่เป้ : อะไรเป็นแรงบันดาลใจให้หยกอยากเรียนแพทย์ล่ะ
พี่หยก : ถ้าตอบแบบนางงามหรือแบบสอบสัมภาษณ์ก็จะบอกว่า “อยากช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ค่ะ” ฮ่าๆ แต่ถ้าจะให้พูดความจริงก็คือ ในตอนนั้นคิดว่าเราน่าจะสอบได้นะ ถ้าทำได้ มันก็ดี จบไปมีงานทำ พ่อแม่ก็จะไม่ลำบาก คือในตอนนั้นยังไม่ได้มีความรู้สึกรักชอบในวิชาชีพนี้เป็นพิเศษ (แต่ก็ไม่ได้รักชอบวิชาชีพอื่นใดเหมือนกัน เหอๆ) แต่พอได้เรียนมาเรื่อยๆ แล้ว ก็เริ่มรู้สึกว่า สิ่งที่เรากำลังทำอยู่มันสำคัญนะ ลองนึกภาพญาติพี่น้องของคนไข้เค้ากระวนกระวาย ใจจดใจจ่อรอหมอที่หน้าห้องผ่าตัด แล้วเราเดินออกมาบอกว่า “ลูกของคุณปลอดภัยแล้วค่ะ” อืม....มันคงจะรู้สึกดีไม่น้อยเลย ขนาดเรายังดีใจ แล้วญาติพี่น้องเค้าจะดีใจกว่าเรากี่ร้อยกี่พันเท่า เหมือนกับว่าเราไม่ได้ช่วยแต่คนไข้คนเดียว แต่ช่วยเค้าทั้งครอบครัว (ชอบทำบุญคราวละมากๆ ฮ่าๆๆๆ)

พี่เป้ : ลองพูดถึงสถาบันของตัวเองหน่อยสิว่าเป็นยังไงบ้าง
พี่หยก : วิทยาลัยแพทยศาสตร์และการสาธารณสุข มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี เป็นโรงเรียนแพทย์เปิดใหม่ค่ะ ตอนนี้เรามีนักศึกษากัน 4 รุ่น เปิดสอนในหลักสูตรแพทยศาสตรบัณฑิต (พ.บ.) หลักสูตรวิทยาศาสตรบัณฑิต (วท.บ.สาธารณสุขศาสตร์) และ หลักสูตรสาธารณสุขศาสตรบัณฑิต (ส.บ. ต่อเนื่อง) ในส่วนของหลักสูตรแพทยตรบัณฑิต ที่นี่เป็นโรงเรียนแพทย์ที่อยู่ในโครงการผลิตแพทย์เพิ่มเพื่อชาวชนบท โดยรับนักเรียนในพื้นที่
4 จังหวัด คือ อุบลราชธานี ศรีสะเกษ ยโสธร และอำนาจเจริญ ระยะเวลาที่เรียนคือ 6 ปี (อันนี้ก็เหมือนกับโรงเรียนแพทย์ที่อื่น) โดยในสามปีแรกซึ่งเป็นชั้น Preclinic จะเรียนที่มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี และอีกสามปีหลังชั้น Clinic เรียนที่โรงพยาบาลสรรพสิทธิประสงค์ ซึ่งอยู่ที่อุบลฯ นี่แหละ

การเรียนการสอนของที่วิทยาลัยของเราจะต่างจากโรงเรียนแพทย์แห่งอื่นๆ ตรงที่เราจัดการเรียนการสอนแบบ Block course ในขณะที่หลายๆ แห่งจัดการเรียนการสอนแบบ Conventional course งงใช่มั๊ย ไม่แปลก ฮ่าๆๆ คืองี้ค่ะ

- การเรียนการสอนแบบ Conventional course ก็เหมือนกับที่น้องๆ เรียนมัธยมกันนี่แหละ คือเรียนพร้อมกันหลายวิชา แล้วก็แบ่งสอบ Midterm และ Final เช่น เวลาเรียน Physio, Anatomy ก็เรียนไปพร้อมๆ กัน จนหมดเทอม แล้วก็สอบ พอขึ้นเทอมใหม่ก็ขึ้นวิชาใหม่ เหมือนที่น้องๆ กำลังเรียนเลยใช่มั๊ยคะ

- แต่การเรียนแบบ Block course นี้จะเรียนเป็นระบบ เช่น ระบบหายใจ น้องจะได้เรียนทุกอย่างที่เกี่ยวกับการหายใจ ตั้งแต่ภาวะปกติไปจนถึงความผิดปกติ ตลอดจนการรักษา (ประมาณว่าถ้าเรียน Anatomy ก็เรียนเฉพาะอวัยวะที่เกี่ยวกับการหายใจ ตับไม่ใช่ ก็เก็บไว้เรียน Block อื่น) พอเรียนจบหมดแล้วก็สอบ ปิด Block แล้วก็ขึ้นวิชาใหม่ ถ้าเรียนระบบย่อยอาหาร ก็เริ่มเรียนภาวะปกติ ภาวะผิดปกติ และการรักษาโรคของระบบย่อยอาหาร (คราวนี้ Anatomy ก็เรียนตั้งแต่ปากถึงทวารหนัก และอวัยวะอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับการย่อยอาหาร) แล้วก็สอบ เรียนเสร็จทีละวิชาๆ แบบนี้ไปเรื่อยๆ จนครบทุกระบบของร่างกาย ดังนั้นจึงไม่มีการสอบแบบ Midterm, Final ให้ได้เชยชม

แวะเข้าไปดูรายละเอียดที่เว็บไซต์ของวิทยาลัยได้นะคะ (www.cmp.ubu.ac.th)

พี่เป้ : ถ้าให้ลองเปรียบการเรียนแพทย์เป็นอะไรสักอย่างนึง หยกคิดว่าเป็นอะไรดี
พี่หยก : เพื่อนบอกมาว่า “เข็นครกหินยักษ์ขึ้นภูเขา”ˆ^ ^ ออกแนวเห็นด้วยกับความคิดนี้ เพราะทั้งเหนื่อย ทั้งหนัก แต่เราก็ต้องไปต่อ ต้องเข็นครกหินยักษ์ไปจนถึงยอดเขา เพื่อนำครกไปส่งให้กับคนบนนั้น (ไม่รู้ว่าเอาไปตำส้มตำหรือทำกระไร แต่ที่แน่ๆ คนเหล่านั้นต้องได้ประโยชน์จากครกของเรา) ถ้าหยุดเดิน ครกก็อาจจะกลิ้งลงมาทับตัวเอง จะหนีไป เลิกเข็นมันแล้วครกอันนี้ ก็จะหนีไปทางไหนล่ะ เราอยู่บนเขา ไม่ได้มีทางด่วนหรือทางเลี่ยงเมืองให้เลือกหรอก ดังนั้นถึงต้องสู้ อดทน และตั้งใจ ถ้าเราเดินไม่ระมัดระวัง นอกจากเราจะพลาดตกเขาได้แล้ว คนข้างล่างอาจได้รับบาดเจ็บจากครกยักษ์ที่ตกลงไปทับก็เป็นได้ (เหมือนกับว่าถ้าน้องรักษาคนแบบไม่ตั้งใจ ไม่ระมัดระวัง คนไข้นั้นก็จะเป็นผู้รับเคราะห์ไป น่าสงสารนะ แล้วน้องก็จะโดนฟ้องเป็นของแถมด้วย เหอๆ)

พี่เป้ : ว่าแต่ในแถบภาคอีสานนั้น เค้ามีความเชื่อเรื่องการรักษาหรือพิธีกรรมอะไรบ้าง
พี่หยก : ที่เจอเองจริงๆ แล้วมีไม่มากค่ะ แต่บรรดาอาจารย์นี่จะเห็นมาหลายรูปแบบ แต่ละเคสนี่ไม่เหมือนกันเลย อย่างที่หยกเจอนี่ส่วนมากจะเป็นหมอน้ำมนต์น่ะค่ะ คือเวลาเป็นโรคอะไรขึ้นมาเค้าจะไม่ไปโรงพยาบาล แต่จะไปหาหมอน้ำมนต์ก่อน ไปให้หมอเป่าน้ำมนต์เป่าให้ บางรายเป็นโรคติดเชื้อที่ผิวหนัง โดนน้ำมนต์ที่อมแล้วเป่าลงแผล แผลก็เลยสวยงาม ลามไปเยอะกว่าเดิมซะงั้น แต่หมอน้ำมนต์บางที่เค้าก็ดีนะคะ มีผู้ป่วยกระดูกหักไปหา บอกให้เป่าให้ หมอก็เป่าให้ แล้วก็บอกว่า “การรักษาจะดี และทำให้หาย ต้องไปโรงพยาบาลด้วยนะ”

   อีกเคสที่ได้ยินมาแล้วค่อนข้างตกใจนิดหน่อยก็คือผู้ป่วยเบาหวานค่ะ คือคนที่เป็นเบาหวานเนี่ย ถ้าเป็นแผลแล้วแผลจะหายช้า ส่วนมากมักเป็นที่เท้า แล้วใช้เวลานานกว่าคนปกติมากกว่าที่แผลจะหาย (บางทีทำนาทำไร่ไม่สวมรองเท้าก็ยิ่งไปกันใหญ่) หมอก็มักจะคนไข้ว่า อย่าให้เท้าเป็นแผลนะ เดี๋ยวได้ตัดขา ชาวบ้านก็จะกลัวการตัดขามาก เพราะเชื่อว่าถ้าตัดขาแล้วชาติหน้าเกิดมาจะไม่มีขาน่ะค่ะ ที่นี้พอเป็นแผลแล้วก็ไม่ยอมไปหาหมอ ไม่ไปรักษาเพราะกลัวหมอตัดขา แผลก็ลามไปมาก (กลายเป็นเนื้อตายดำๆ น่ะค่ะ) สุดท้ายก็ได้ตัดขาจริงๆ

    มีอีกที่เป็น มันลามไปทั่วเท้าแล้ว กินนิ้วเท้าหมด มองไม่เห็นเป็นนิ้วเลย ลองมาหลายวิธีค่ะ หมอน้ำมนต์บ้าง ยาต้ม ยาสมุนไพร มีคนนึงบอกเค้าว่าให้ต้มน้ำเดือดๆ แล้วจุ่มเท้าลงไป เค้าก็ทำ เนื้อสุกหมดเลยค่ะ (แต่เค้าไม่รู้สึกเจ็บหรือร้อน เพราะเนื้อตายหมดแล้ว) จนแล้วจนรอดก็ได้ไปโรงพยาบาล แต่อาจารย์หมอเก่งมากค่ะ ไม่ได้ตัดขาเค้าทิ้ง ค่อยๆ รักษา ตัดเล็มเนื้อตายทิ้ง ค่อยๆ เลี้ยงเนื้อเยื่อ ฟื้นฟูไปทีละนิด ใช้เวลานานพอดู แต่เค้าก็ไม่เสียเท้าไป น่าดีใจจริงๆ ค่ะ (แม้ว่าจะเสียนิ้วเท้าไปแล้วก็เหอะ)

     รุ่นพี่ คนที่ 6
นส.พ. ณัฐพล เชิดหิรัญกร (แบงค์)
คณะแพทยศาสตร์
มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ชั้นปีที่ 6

พี่เป้ : เห็นว่าเขียนบทความมานานมากๆๆ ตั้งแต่ปี 48 อยากรู้ว่าอะไรเป็นแรงบันดาลใจให้มาเขียนบทความแบ่งปันประสบการณ์นี้ล่ะคะ
พี่แบงค์ : ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ก็แค่อยากแบ่งปันความรู้และประสบการณ์ดีๆ ที่ได้เจอมาให้น้องๆ ได้ฟัง คณะนี้ถึงแม้เป็นหนึ่งในคณะที่หลายๆ คนอยากเรียน แต่จริงๆ แล้วคนส่วนใหญ่ยังมีความรู้ความเข้าใจในตัวคณะนี้น้อยมาก แพทย์นั้นไม่ได้เลิศหรูกว่าวิชาชีพอื่น แถมต้องแบกรับภาระที่มากกว่า การมาเขียนบทความนี้น้องจะได้เข้าใจว่าการเป็นหมอนั้น จะต้องพบเจอกับอะไรบ้าง ตนเองจะเข้ามาเรียนได้หรือไม่

พี่เป้ : ทำไมถึงสนใจอยากเรียนหมอล่ะคะ
พี่แบงค์ :แรกเริ่มนั้นพี่อยากเรียนคณะวิศวะ สอบความถนัดทางวิศวกรรมก็ได้ 85 คะแนน(ค่อนสูงเลย) อีกทั้งเพื่อนในกลุ่มยังเรียนวิศวะซะหมด ด้วยเหตุนี้ใจมันก็เลยไปเป็นเด็กวิศวะเกินครึ่ง จุดพลิกผันชีวิตมีอยู่ว่า มศว ประกาศรับสมัครสอบตรงเข้าคณะแพทย์ ด้วยความที่ตนเองเป็นคนชอบความท้าทายเลยไปสมัครดูเพื่อเป็นการลองข้อสอบ และมันก็ดันได้จริงๆด้วย คุณแม่ก็เลยบังคับให้เรียน ช่วงแรกก็มีอาการต่อต้านรุนแรง ทะเลาะไม่พูดกับแม่เลยสุดท้ายพอแม่หลั่งน้ำตาเท่านั้น “ผมยอมเรียนหมอให้ครับ” แรกๆ คิดว่ายังไงก็เรียนไม่ได้เนื่องจากไม่ชอบอยู่เป็นทุนเดิม แต่พออยู่นานวันเข้า จากเกลียดก็กลายเป็นเฉยๆ จากเฉยๆก็กลายมาเป็นชอบในที่สุด ได้มาสัมผัสด้วยตัวเอง ได้เห็นภาพของคนที่ได้รับความทุกข์ทรมานจากโรคภัยต่างๆ ไม่ใช่แค่คนป่วยเท่านั้นที่เป็นทุกข์ แต่นั้นยังรวมไปถึงญาติของผู้ป่วยด้วย  สังคมไทยยังขาดแคลนแพทย์อีกมาก หมอหนึ่งคนต้องแบกรับภาระรักษาคนไข้เป็นร้อยๆ ความคาดหวังของคนไข้ที่มีต่อหมอก็มีมาก ดังนั้นพี่เองก็รู้สึกภูมิใจที่ได้มาเป็นหมอ รู้สึกยินดีที่ได้รักษาผู้ป่วยให้หายไข้ คำพูดที่พี่มักได้รับก็คือ “ขอบคุณนะค่ชะ คุณหมอ” ได้ยินแค่นี้ก็สุขใจล่ะครับ

พี่เป้ : แพทย์ปี 6 หรือเวชปฏิบัติ หรือหมอเอ็กซ์เทิร์นคืออะไร เรียนอะไรบ้าง
พี่แบงค์ : Extern ของทุกสถาบันนั้นเหมือนกันครับคือต้องฝึกปฏิบัติงานกับคนไข้จริงในโรงพยาบาลที่ตนเองสังกัดอยู่ เช่น แพทย์จุฬาก็ต้องปฏิบัติงานเป็นExternใน รพ.จุฬา ใครเรียนแพทย์ศิริราชก็ต้องปฏิบัติงานเป็นExternใน รพ.ศิริราช ส่วนExternแบงค์เรียนแพทย์ มศว ก็ต้องปฏิบัติงานที่โรงพยาบาลที่สังกัดก็คือ รพ.ศูนย์การแพทย์สมเด็จพระเทพ บรรยากาศการเรียนก็แตกต่างกันไปแล้วแต่ทำเลที่ตั้งของ รพ. อย่างจุฬาก็บรรยากาศเมือง ส่วนรพ.ศูนย์การแพทย์ อยู่คลองสิบหก จ.นครนายก รายล้อมไปด้วยทุ่งนาโรค ชนิดคนไข้ที่เจอก็แตกต่างกันไปครับ ส่วนที่ว่าเลือกสถาบันได้นั้นคือต้องวนอยู่ในช่วงวิชาเลือก ซึ่งเราอยากไป รพ. ไหนก็จัดไปเองได้เลย

พี่เป้ : ได้ลองเข้าไปฝึกปฏิบัติจริงๆ ก็ต้องเจอคนไข้เยอะแน่ๆ อยากให้ลองช่วยเล่าสักเคสหน่อยค่ะ
พี่แบงค์ : เล่าไงดีนะเรื่องมันก็ยาว เอาเหตุการณ์ตอนExternแบงค์ไปตรวจน้องที่ถูกข่มขืนที่ รพ.ตำรวจแล้วกัน ต้องซักให้ได้ว่า เหตุการณ์กระทำชำเรานั้นเกิดณ วันเวลาสถานที่ ไหน คนลงมือเป็นใคร ร่วมเพศกันกี่ครั้ง มีการสอดใส่อวัยวะเพศเข้าไปทางปาก ช่องคลอด หรือทางทวารหนักหรือไม่ หลั่งข้างในหรือหลั่งข้างนอก สวมถุงยางด้วยหรือเปล่า โห้ถามตรงๆ แบบนี้ใครจะบอกกันครับ ต้องใช้เทคนิคและวาทศิลป์มาก สมมติว่าชื่อน้องแซนดี้

EXTERNแบงค์: “น้องแซนดี้ครับวันนี้มาโรงพยาบาลด้วยเรื่องถูกกระทำชำเรา…ใช่ไหมครับ”
น้องแซนดี้: “กระทำชำเราคืออะไรเหรอค่ะ หนูไม่เข้าใจค่ะ (เหอๆ ดูเธอมีเล่นตัวด้วย เลยต้องเปลี่ยนวิธีพูดใหม่ )”
EXTERNแบงค์: “น้องแซนดี้ วันนี้มีปัญหาอะไรถึงมาโรงพยาบาลครับ”
น้องแซนดี้: “ก็…ไม่มีปัญหาอะไรนิ ไม่รู้คุณแม่ให้มารงพยาบาลทำไม”
EXTERNแบงค์: “เห็นคุณแม่น้องบอกว่า น้องไปที่บ้านแฟนมาเหรอ”
น้องแซนดี้: “ใช่ไปบ้านแฟนมาแล้วไงล่ะ”
EXTERNแบงค์: “แล้วตอนไปบ้านแฟนมีใครอยู่บ้านบ้างครับ”
น้องแซนดี้: “ก็อยู่กับ…แฟนกันสองคน”
EXTERNแบงค์: “อ้าว…แล้วไปอยู่ที่ไหนในบ้านกันล่ะ”
น้องแซนดี้: “ก็ห้องนอนของแฟน…”
EXTERNแบงค์: “แล้วทำอะไรกันในห้องนอนแฟนล่ะ”
น้องแซนดี้: “เปล่านิไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย”
EXTERNแบงค์เลยคิดว่าต้องพลิกแพลงคำถามใหม่เสียแล้ว
EXTERNแบงค์: “แล้วอยู่ในห้องแฟน แฟนเขาถอดเสื้อ ถอดกางเกงอยู่หรือเปล่า”
น้องแซนดี้: “ถอด…” น้องแซนดี้ตอบอย่างเสียขวัญ
EXTERNแบงค์: “แล้วน้องแซนดี้ล่ะครับ ถอดเสื้อผ้าเหมือนกันแฟนน้องหรือเปล่า”
น้องแซนดี้: “ถอดเหมือนกัน…ค่ะ”
EXTERNแบงค์: “แล้วเขากอดน้องไหมครับ”
น้องแซนดี้: “กอดด้วยค่ะ”
EXTERNแบงค์: “นอกจากกอดแล้ว แฟนของน้องเขาทำอะไรอย่างอื่นอีกไหมครับ”
น้องแซนดี้: “ทำค่ะ…” (สรุปว่าจริงๆแล้วไม่ได้ถูกข่มขืนครับ เป็นการสมยอม>_<)

พี่เป้ : ตอนนี้การสอบเข้าแพทย์ใช้ข้อสอบกสพท. คิดว่ามีข้อดีหรือข้อเสียยังไงบ้าง
พี่แบงค์ : เห็นด้วยกับกลุ่มสถาบันแพทยศาสตร์แห่งประเทศไทย (กสพท) ที่จะจัดสอบเป็นการสอบครั้งเดียว และข้อสอบเดียวกันโดยไม่ใช้คะแนนการสอบความถนัดทั่วไป (GAT) และความถนัดทางวิชาชีพและวิชาการ (PAT) มาร่วมประเมิน เพราะGAT- PAT มีการสอบหลายครั้ง และมีความยากง่ายไม่เท่ากัน ซึ่งจะเป็นการไม่ยุติธรรมกับเด็ก

พี่เป้ : การเรียนหมอมีศัพท์เฉพาะเยอะมากๆ อยากให้ลองแนะนำแก่น้องๆ สัก 2-3 คำหน่อยสิคะ
พี่แบงค์ : Intern หมายถึง แพทย์ใช้ทุนคือขั้นต่อไปของ Extern นั้นเอง หลังจากจบหลักสูตรแพทยศาสตร์บัณทิตที่เรียนทั้งหมด 6 ปี และสอบผ่านการสอบประเมินความรู้ความสามารถทางเวชกรรมที่มีอยู่ทั้งหมด 3 ครั้ง จนได้ใบประกอบวิชาชีพจากแพทยสภาแล้ว ก็ต้องออกไปชั้นทุนยังต่างจังหวัดเป็นระยะเวลา 3 ปีเพื่อเป็นการเพิ่มพูนทักษะ หรือบางคนได้เรียนต่อ fixed ward ใน รร.แพทย์ต่างๆต่อ แพทย์พวกนี้ก็คือแพทย์จบใหม่ ซึ่งเรียกได้อีกอย่างว่า แพทย์เพิ่มพูนทักษะ

               เป็นยังไงกันบ้างคะ 6 คน 6 ความฝัน ^^ ว่าที่อนาคตแพทย์คนเก่งของเมืองไทย ยังไงชาวเด็กดีอย่าลืมเป็นกำลังใจให้พวกพี่ๆ ทั้ง 6 คนด้วยนะคะ สำหรับสัปดาห์หน้า จะเป็นคิวของ "คุณหมอ" ตัวจริงเสียงจริง ที่สละเวลามาให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับชีวิตการทำงานอันสุดแสนจะดุเด็ดเผ็ดมันส์ อยากรู้ว่าเป็นยังไง ก็ต้องรอเจอกันพุธหน้านะคะ