ขอความกรุณา"ช่วยถอดคำประพันธ์ขุนช้างขุนแผน" ม.6ให้ทีค่ะ
ตั้งกระทู้ใหม่
ใครพอแปลได้ช่วยทีนะคะ ขอขอบพระคุณมากค่ะ
จะกล่าวถึงโฉมเจ้าพลายงาม เมื่อเป็นความชนะขุนช้างนั่น
กลับมาอยู่บ้านสำราญครัน เกษมสันต์สองสมภิรมย์ยวน
พร้อมญาติขาดอยู่แต่มารกา นึกนึกตรึกตราละห้อยหวน
โอ้ว่าแม่วันทองช่างหมองนวล ไม่สมควรเคียงคู่กับขุนช้าง
เออนี่เนื้อเคราะห์กรรมนำมาผิด น่าอายมิตรหมองใจไม่หายหมาง
ฝ่ายพ่อมีบุญเป็นขุนนาง แต่แม่ไปแนบข้างคนจังไร
รูปร่างวิปริตผิดกว่าคน ทรพลอัปรีย์ไม่ดีได้
ทั้งใจคอชั่วโฉดโหดไร้ ช่างไปหลงรักใคร่ได้เป็นดี
วันนั้นแพ้กูเมื่อดำน้ำ ก็กริ้วซ้ำจะฆ่าให้เป็นผี
แสนแค้นด้วยมารดายังปรานี ให้ไปขอชีวีขุนช้างไว้
แค้นแม่จำจะแก้ให้หายแค้น ไม่ทดแทนอ้ายขุนช้างบ้างไม่ได้
หมายจิตคิดจะให้มันบรรลัย ไม่สมใจจำเพาะเคราะห์มันดี
อย่าเลยจะรับแม่กลับมา ให้อยู่ด้วยบิดาเกษมศรี
พรากให้พ้นคนอุบาทว์ชาติอัปรีย์ ยิ่งคิดยิ่งมีความโกรธา
อัดอึดฮึดฮัดด้วยขัดใจ เมื่อไรตะวันจะลับหล้า
เข้าห้องหวนละห้อยคอยเวลา จวนสุริยาเลี้ยวลับเมรุไกร
เงียบสัตว์จัตุบททวิบาท ดาวดาษเดือนสว่างกระจ่างไข
น้ำค้างตกกระเซ็นเย็นเยือกใจ สงัดเสียงคนใครไม่พูดจา
ได้ยินเสียงฆ้องย่ำประจำวัง ลอยลมล่องดังถึงเคหา
คะเนนับยามได้สามครา ดูเวลาปลอดห่วงทักทิน
ฟ้าขาวดาวเด่นดวงสว่าง จันทร์กระจ่างทรงกลดหมดเมฆสิ้น
จึงเซ่นเหล้าข้าวปลาให้พรายกิน เสกขมิ้นว่านยาเข้าทาตัว
ลงยันต์ราชะเอาปะอก หยิบยกมงคลขึ้นหัว
เป่ามนตร์เบื้องบนชอุ่มมัว พรายยั่วยวนใจให้ไคลคลา
จับดาบเคยปราบณรงค์รบ เสร็จครบบริกรรมพระคาถา
ลงจากเรือนไปมิได้ช้า รีบมาถึงบ้านขุนช้างพลัน ฯ
78756
21 พ.ย. 52 เวลา 10:33 น.
2,344
views
49 ความคิดเห็น
ต่อจากข้างบนนะคะ
เห็นคนนอนล้อมอ้อมเป็นวง            ประตูลั่นมั่นคงขอบรั้วกั้น
กองไฟสว่างดังกลางวัน                    หมายสำคัญตรงมาหน้าประตู
จึงร่ายนมตรามหาสะกด                    เสื่อมหมดอาถรรพ์ที่ฝังอยู่
ภูตพรายนายขุนช้างวางวิ่งพรู          คนผู้ในบ้านก็ซานเซอะ
ทั้งชายหญิงง่วงงมล้มหลับ              นอนทับคว่ำหงายก่ายกันเปอะ
จี่ปลาคาไฟมันไหลเลอะ                  โงกเงอะงุยงมไม่สมประดี
ใช้พรายถอดกลอนถอนลิ่ม              รอยทิ่มถอดหลุดไปจากที่
ย่างเท้าก้าวไปในทันที                      มิได้มีใครทักแต่สักคน
มีแต่หลับเพ้อละเมอฝัน                    ทั้งไฟกองป้องกันทุกแห่งหน
ผู้คนเงียบสำเนียงเสียงแต่กรน        มาจนถึงเรือนเจ้าขุนช้าง
จุดเทียนสะกดข้าวสารปราย            ภูตพรายกระโดดเรือนสะเทือนผาง
สะเดาะดาลบานเปิดหน้าต่างกาง    ย่างเท้าก้าวขึ้นร้านดอกไม้
หอมหวนอวลอบบุปผชาติ              เบิกบานก้านกลาดกิ่งไสว     
เรณูฟูร่อนขจรใจ                                ย่างเท้าก้าวไปไม่โครมคราม
ข้าไทนอนหลับลงทับกัน                  สะเดาะกลอนถอนลั่นถึงชั้นสาม
กระจกฉากหลากสลับวับแวมวาม  อร่ามแสงโคมแก้วแววจับตา
ม่านมู่ลี่มีแกประจำกั้น                      อัฒจันทร์เครื่องแก้วก็หนักหนา
ชมพลางย่างเยื้องชำเลืองมา            เปิดมุ้งเห็นหน้าแม่วันทอง
นิ่งนอนอยู่บนเตียงเคียงขุนช้าง      มันแนบข้างกอดกลมประสมสอง
เจ็บใจดังหัวใจจะพังพอง                ขยับจ้องดาบง่าอยากฆ่าฟัน
จะใคร่ถีบขุนช้างที่กลางตัว            นึกกลัวจะถูกแม่วันทองนั่น
พลางนั่งลงนบนอบอภิวันท์          สะอื้นอั้นอกแค้นน้ำตาคลอ
โอ้แม่เจ้าประคุณของลูกเอ๋ย          ไม่ควรเลยจะพรากจากคุณพ่อ
เวรกรรมนำไปไม่รั้งรอ                  มิพอที่จะต้องพรากก็จากมา
มันไปฉุดมารดาเอามาไว้                อ้ายหัวใสข่มเหงไม่แกรงหน้า
ที่ทำแค้นกูแทนให้ทันตา                ขอสมาแม่แล้วก็ขับพราย
เป่าลงด้วยพระเวทวิทยา                มารดา็ก็ฟื้นตื่นโดยง่าย
ดาบใส่ฝักไว้ไม่เคลื่อนคลาย          วันทองรู้สึกกายก็ลืมตา ฯ
ครานั้นจึงโฉมเจ้าวันทอง                ต้องมนตร์มัวหมองเป็นหนักหนา
ตื่นพลางชำเลืองนัยน์ตามา            เห็นลูกยานั้นยืนอยู่ริมเตียง
สำคัญคิดว่าผู้ร้ายให้นึกกลัว          กอดผัวร้องดันจนสิ้นเสียง
ซวนซบหลบลงมาหมอบเมียง      พระหมื่นไวยเข้าเคียงห้ามมารดา
อะไรแม่แซ่ร้องทั้งห้องนอน          ลูกร้อนรำคาญใจจึงมาหา
จะร้องไยใช่โจรผู้ร้ายมา                สนทนาด้วยลูกอย่าตกใจ ฯ
ใครแปลบทไน๋ได้  ก็ช่วยๆเราทีนะ  ขอขอบพระคุณมากๆค่ะ
ครานั้นวันทองผ่องโสภา                  ครั้นรู้ว่าลูกยาหากลัวไม่
ลุกออกมาพลันด้วยทันใด                พระหมื่นไวยเข้ากอดเอาบาทา
วันทองประคองสอดกอดลูกรัก    ซบพักตร์ร้องไห้ไม่เงยหน้า
เจ้ามาไยป่านนี้นี่ลูกอา                      เขารักษาอยู่ทุกแห่งตำแหน่งใน
ใส่ดาลบ้านช่องกองไฟรอบ            พ่อช่างลอบเข้ามากระไรได้
อาจองทะนงตัวไม่กลัวภัย              นี่พ่อใช้หรือว่าเจ้ามาเอง
ขุนช้างตื่นขึ้นมิเป็นการ                    เขาจะรุกรานพาลข่มเหง
จะเกิดผิดแม่คิดคะนึงเกรง              ฉวยสบเพลงพลาดพล้ำมิเป็นการ
มีธุระสิ่งใดในใจเจ้า                          พ่อจงเล่าแก่แม่แล้วกลับบ้าน
มิควรทำเจ้าอย่าทำให้รำคาญ          อย่าหาญเหมือนพ่อนักคะนองใจ ฯ
จมื่นไวยสารภาพกราบบาทา            ลูกมาผิดจริงหาเถียงไม่
รักตัวกลัวผิดแต่คิดไป                      ก็หักใจเพราะรักแม่วันทอง
ทุกวันนี้ลูกชายสบายยศ                    พร้อมหมดเมียมิ่งก็มีสอง
มีบ่าวไพร่ใช้สอยทั้งเงินทอง            พี่น้องข้างพ่อก็บริบูรณ์
ยังขาดแต่แม่คุณไม่แลเห็น                เป็นอยู่ก็เหมือนตายไปหายสูญ
ข้อนี้ที่ทุกข์ยังเพิ่มพูน                        ถ้าพร้อมมูลแม่ด้วยจะสำราญ
ลูกมาหมายว่าจะมารับ                      เชิญแม่วันทองกลับไปคืนบ้าน
แม้จะบังเกิดเหตุเภทพาล                  ประการใดก็ตามแต่เวรา
มาอยู่ไยกับอ้ายหินชาติ                      แสนอุบาทว์ใจจิตริษยา         
ดังทองคำทำเลี่ยมปากกะลา            หน้าตาดำเหมือนมินหม้อมอม
เหมือนแมลงวันว่อนเคล้าที่เน่าชั่ว  มาเกลือกกลั้วปทุมมาลย์ที่หวานหอม
ดอกมะเดื่อหรือจะเจือดอกพะยอม ว่านักแม่จะตรอมระกำใจ
แม่เลี้ยงลูกมาถึงเจ็ดขวบ                  เคราะห์ประจวบจากแม่หาเห็นไม่
จะคิดถึงลูกบ้างหรืออย่างไร            หรือหาไม่ใจแม่ไม่คิดเลย
ถ้าคิดเห็นเอ็นดูว่าลูกเต้า                  แม่ทูนเกล้าไปเรือนอย่าเชือนเฉย
ให้ลูกคลายอารมณ์ได้ชมเชย            เหมือนเมื่อครั้งแม่เคยเลี้ยงลูกมา ฯ
แบ่งแล้วนะคะ    ช่วยเราหน่อยเหอะ  ขอร้อง!!!!
เท่าที่เคยเรียน
ตอนจบกลอนมันมีเนื้อเรื่องสรุปให้นิค่ะ
จมื่นไวยสารภาพกราบบาทา ลูกมาผิดจริงหาเถียงไม่
รักตัวกลัวผิดแต่คิดไป ก็หักใจเพราะรักแม่วันทอง
ทุกวันนี้ลูกชายสบายยศ พร้อมหมดเมียมิ่งก็มีสอง
มีบ่าวไพร่ใช้สอยทั้งเงินทอง พี่น้องข้างพ่อก็บริบูรณ์
ยังขาดแต่แม่คุณไม่แลเห็น เป็นอยู่ก็เหมือนตายไปหายสูญ
ข้อนี้ที่ทุกข์ยังเพิ่มพูน ถ้าพร้อมมูลแม่ด้วยจะสำราญ
ลูกมาหมายว่าจะมารับ เชิญแม่วันทองกลับไปคืนบ้าน
แม้จะบังเกิดเหตุเภทพาล ประการใดก็ตามแต่เวรา
มาอยู่ไยกับอ้ายหินชาติ แสนอุบาทว์ใจจิตริษยา
ดังทองคำทำเลี่ยมปากกะลา หน้าตาดำเหมือนมินหม้อมอม
เหมือนแมลงวันว่อนเคล้าที่เน่าชั่ว มาเกลือกกลั้วปทุมมาลย์ที่หวานหอม
ดอกมะเดื่อหรือจะเจือดอกพะยอม ว่านักแม่จะตรอมระกำใจ
แม่เลี้ยงลูกมาถึงเจ็ดขวบ เคราะห์ประจวบจากแม่หาเห็นไม่
จะคิดถึงลูกบ้างหรืออย่างไร หรือหาไม่ใจแม่ไม่คิดเลย
ถ้าคิดเห็นเอ็นดูว่าลูกเต้า แม่ทูนเกล้าไปเรือนอย่าเชือนเฉย
ให้ลูกคลายอารมณ์ได้ชมเชย เหมือนเมื่อครั้งแม่เคยเลี้ยงลูกมา ฯ
แปล (ผิดอย่าว่าน่ะ)
พรายงาม หรือ จมื่นไวย มารับมารดาที่อยู่กับขุนช้างให้กลับไปอยู่กลับตนที่บ้าน บ้านตนนั้นอยู่สบาย มีเงินทอง ๆแล้วทำไมต้องทนอยู่กลับขุนช้านที่แสนอุบาทว์ด้วย ด้วยความที่นางวันทองรักลูกเช่นเดียวกันจึงบอกว่า แม่ก็รัก และคิดถึงลูกเหมือนกัน แต่นางกลับไปด้วยไม่ได้
จำได้ว่ามันมีต่ออีก............
PS. T_T : ความสุขมีอยู่ทุกที่ 555+
วันนี้มีสอบ..........
บาย บาย บาย
PS. T_T : ความสุขมีอยู่ทุกที่ 555+
เจ้าของกระทู้เด็กนวมินป่าวเนี่ย
PS.
แต่เรื่องแกะเนื้อเพลงเกาหลี ถนัดนัก
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 21 พฤศจิกายน 2552 / 12:09
PS.
(เอาแบบย่อๆ กระชับๆนะ เหอๆ เราก็อ่านไปแปลไป)
พลายงามเมื่อชนะความขุนช้าง ก็กลับบ้านมาด้วยอารมณ์เปรมปรีดิ์ แล้วก็คิดได้ว่า บ้านเรานี้มีวงศาคณาญาติครบทุกคน เหลือก็แต่แม่ (นางวันทอง) ที่อยู่กับขุนช้าง จากนั้นก็เริ่มเกิดความคิดที่ว่า จะไปลักพาตัวแม่กลับมา ให้อยู่กับพ่ออย่างมีความสุข เพราะเห็นว่าแม่ไม่คู่ควรกับขุนช้าง เพราะขุนช้างนั้นจิตใจแสนชั่วช้า รูปร่างก็อัปลักษณ์ผิดมนุษย์ แม่รักลงได้อย่างไร แล้วก็หวนคิดถึงความเก่า ที่ตนเคยชนะขุนช้าง(แข่งไรกันซักอย่าง ดำน้ำเหรอ - -") ซึ่งตอนนั้นตนจะฆ่าขุนช้างทิ้ง แต่แม่มาห้ามขอชีวิตขุนช้างไว้ เมื่อคิดได้ดังนั้น พลายงามก็รอเวลายามสาม เมื่อเสียงฆ้องประจำยามดังมาจากวัง ก็ทำพิธีบริกรรมคาถา ทำของมงคลใส่ตัวเพื่อคุ้มภัย แล้วก็ออกไปรับแม่ทันที
พอถึงบ้านขุนช้าง ก็พบว่า ผู้คนยังคงเฝ้ายามกันขันแข็ง อีกทั้งบ่าวไพร่ยังไม่หลับไม่นอน ว่าแล้วพลายงามก็ร่ายมนต์ ให้คนในบ้านหลับทั้งหมด บ่าวไพร่นอนหลับทับกันไปมา เมื่อเห็นเช่นนั้น พลายงามก็ใช้พรายสะเดาะกลอน จากชั้นหนึ่ง ไปชั้นสอง ไปชั้นสาม (ชั้นสองมันมีร้านดอกไม้อ่ะ ไม่แน่ใจ ใครอธิบายที ขุนช้างเปิดร้านขายดอกไม้อ่อ ?? ) เมื่อถึงห้องนอนขุนช้าง ก็เปิดประตูเข้าไป (อันนี้อีก มีมู่ลี่ด้วย ?!?) เห้นขุนช้างนอนกับแม่อยู่ ก็เกิดอารมณ์โกรธเหลือกำลัง ครั้นจะถีบขุนช้างให้ตกเตียงก็กลัวจะโดนแม่ จึงก้มลงกราบแม่แล้วก็เป่ามนต์ให้แม่ตื่นขึ้น
นางวันทองเมื่อตื่นขึ้นแล้ว เห็นเงาผู้ชายตะคุ่มๆก็ตกใจร้องเขย่าปลุกขุนช้างทันที พลายงามจึงบอกว่า ไม่ต้องกลัว นี่ลูกแม่เอง เมื่อนางวันทองเห็นดังนั้นจึงคลายความตกใจลง พลายงามเข้าไปกอดเท้าแม่ นางวันทองก้มหน้าร้องไห้ แล้วถามว่ามาทำไมเอาป่านนี้ เค้ามีเวรยามเฝ้าอยู่เยอะแยะ  ไม่กลัวหรือไร แล้วนี่พ่อใช้ หรือว่ามาเอง(แม่ดุลูกนั่นแหละ - -") มีธุระอะไรก็รีบบอกแล้วกลับบ้านไปซะ
พลายงามได้ยินอย่างนั้นก็บอกว่า ลูกนี้มาผิดจริง แต่หาได้กลัวไม่ ตอนนี้ลูกอยู่สบายดี เมียก็มีสองคน(โอ้วววว...) พี่น้องข้างพ่อก็บริบูรณ์ แต่ขาดแม่ ทำให้ชีวิตเหมือนยังไม่เต็ม จึงจะมารับแม่ไปอยู่ด้วย เพราะขุนช้างนั้น ไม่เหมาะสมที่จะอยู่กับแม่ มันทั้งชั่วร้าย ใจ อัปลักษณ์ บลาๆๆ เมื่อครั้งเด็กก็พรากกันครั้งหนึ่ง จะไม่คิดถึงลูกบ้างเลยหรือ ขอให้แม่กลับเรือนอย่าอิดออด แล้วลูกจะดูแลแม่ให้ดี เหมือนที่แม่เลี้ยงลูกมา
โอ้วววว ยาววมากกกกก !!
ไม่แน่ใจว่าถอดความถูกหรือป่าวนะคับ ใครเห้นว่าผิดตรงไหนก็แก้หน่อยละกันนะคับ พอดีเรียนสายวิทย์ เลยไม่ค่อยถนัดเรื่องวรรณคดีไทยเท่าไหร่ แหะๆ ^^"
PS. จินตนาการ สำคัญกว่า ความรู้~
ขอบคุณความเห็นที่8  ที่12 มากนะคะ
แต่ช่วยเราแปลต่อได้มั๊ยมีอีกหลายน่าเลย
ขอบคุนมากๆนะ
ครานั้นจึงโฉมเจ้าวันทอง                      เศร้าหมองด้วยลูกเป็นหนักหนา
พ่อพลายงามทรามสวาทของแม่อา    แม่โศกาเกือบเจียนจะบรรลัย
ใช่จะอิ่มเอิบอาบด้วยเงินทอง              มิใช่ของตัวทำมาแต่ไหน
ทั้งผู้คนช้างม้าแลข้าไท                        ไม่รักใคร่เหมือนกับพ่อพลายงาม
ทุกวันนี้ใช่แม่จะผาสุก                          มีแต่ทุกข์ใจเจ็บดังเหน็บหนาม
ต้องจำจนทนกรรมที่ติดตาม                จะขืนความคิดไปก็ใช่ที
เมื่อพ่อเจ้าเข้าคุกแม่ท้องแก่                  เขาฉุดแม่ใช่จะแกล้งแหนงหนี
ถึงพ่อเจ้าเล่าไม่รู้ว่าร้ายดี                      เป็นหลายปีแม่มาอยู่กับขุนช้าง
เมื่อพ่อเจ้ากลับมาแต่เชียงใหม่            ไม่เพ็ดทูลสิ่งไรแต่สักอย่าง
เมื่อคราวตัวแม่เป็นคนกลาง                  ท่านก็วางบทคืนให้บิดา
เจ้าเป็นถึงหัวหมื่นมหาดเล็ก                มิใช่เด็กดอกจงฟังคำแม่ว่า     
จงเร่งกลับไปคิดกับบิดา                        ฟ้องหากราบทูลพระทรงธรรม์
พระองค์คงจะโปรดประทานให้          จะปรากฏยศไกรเฉิดฉัน       
อันจะมาลักพาไม่ว่ากัน                          เช่นนั้นใจแม่มิเต็มใจ ฯ
ครานั้นจึงโฉมเจ้าพลายงาม              ฟังความเห็นว่าแม่หาไปไม่
คิดบ่ายเบี่ยงเลี่ยงเลี้ยวเบี้ยวบิดไป    เพราะรักขุนช้างกว่าบิดา
จึงว่าอนิจจาลูกมารับ                        แม่ยังกลับทัดทานเป็นหนักหนา           
เหมือนไม่มีรักใคร่ในลูกยา              อุตส่าห์มารับแล้วยังมิไป
เสียแรงเป็นลูกผู้ชายไม่อายเพื่อน  จะพาแม่ไปเรือนให้จงได้
แม้นมิไปให้งามก็ตามใจ                  จะบาปกรรมอย่างไรก็ตามที
จะตัดเอาศีรษะของแม่ไป                ทิ้งแต่ตัวไว้ให้อยู่นี่
แม่อย่าเจรจาให้ช้าที                          จวนแจ้งแสงสีจะรีบไป ฯ
ครานั้นวันทองผ่องโสภา                  ตกใจกลัวว่าจะฆ่าฟัน             
จึงปลอบว่าพลายงามพ่อทรามรัก  อย่าฮึกฮักว้าวุ่นทำหุนหัน       
จงครวญใคร่ให้เห็นข้อสำคัญ          แม่นี้พรั่นกลัวแต่จะเกิดความ
ด้วยเป็นข้าลักไปไทลักมา                เห็นเบื้องหน้าจะอึงแม่จึงห้าม
ถ้าเห็นเจ้าเป็นสุขไม่ลุกลาม            ก็ตามเถิดมารดาจะคลาไคล
ว่าพลางนางลุกออกจากห้อง          เศร้าหมองโศกาน้ำตาไหล
พระหมื่นไวยก็พามารดาไป            พอรุ่งแจ้งแสงใสก็ถึงเรือน ฯ
จะกล่าวถึงเจ้าจอมหม่อมขุนช้าง  นอนครางหลับกรนอยู่ป่นเปื้อน
อัศจรรย์ฝันแปรแชเชือน                  ว่าขี้เรื้อนขึ้นตัวทั่วทั้งนั้น
หาหมอมารักษายาเข้าปรอท          มันกินปอดตับไตออกไหลหลั่น
ทั้งไส้น้อยไส้ใหญ่แลไส้ตัน            ฟันฟางก็หักจากปากตัว
ตกใจตื่นผวาคว้าวันทอง                ร้องว่าแม่คุณแม่ช่วยผัว
ลุกขึ้นงกงันตัวสั่นรัว                      ให้นึกกลัวปรอทจะตอดตาย
ลืมตาเหลียวหาเจ้าวันทอง            ไม่เห็นน้องห้องสว่างตะวันสาย
ผ้าผ่อนล่อนแก่นไม่ติดกาย            เห็นม่านขาดเรี่ยรายประหลาดใจ
ตะโกนเรียกในห้องวันทองเอ๋ย      หาขานรับเช่นเคยสักคำไม่
ทั้งข้าวของมากมายก็หายไป        ปากประตูเปิดไว้ไม่ใส่กลอน
พลางเรียกหาข้าไทอยู่ว้าวุ่น          อีอุ่นอีอิ่มอีฉิมอีสอน
อีมีอีมาอีสาคร                                นิ่งนอนไยหวามาหากู
บ่าวผู้หญิงวิ่งไปอยู่งกงัน              เห็นนายนั้นแก้ผ้ากางขาอยู่
ต่างคนทรุดนั่งบังประตู                ตกตะลึงแลดูไม่เข้ามา
ขุนช้างเห็นข้าไม่มาใกล้              ขัดใจลุกขึ้นทั้งแก้ผ้า
แหงนเถ่อเป้อปังยืนจังกา              ย่างเท้าก้าวมาไม่รู้ตัว
ยายจันงันงกยกมือไหว้                นั่นพ่อจะไปไหนพ่อทูนหัว
ไม่นุ่งผ่อนนุ่งผ้าดูน่ากลัว            ขุนช้างมองดูตัวก็ตกใจ
สองมือปิดขาเหมือนท่าเปรต    ใครมาเทศน์เอาผ้ากูไปไหน
ให้นึกอดสูหมู่ข้าไท                    ยายจันไปเอาผ้าให้ข้าที
ยายจันตกใจเต็มประดา              เข้าไปฉวยผ้าเอามาคลี่               
หยิบยื่นส่งให้ไปทันที                  เมินหนีอดสูไม่ดูนาย
ขุนช้างตัวสั่นบอกบ่าวไพร่        วันทองไปไหนอย่างไรหาย
เอ็งไปดูให้รู้ซึ่งแยบคาย              พบแล้วอย่าวุ่นวายให้เชิญมา ฯ
ข้าไทได้ฟังขุนช้างใช้                      ต่างเที่ยวค้นด้นไปจะเอาหน้า
ทั้งห้องนอกห้องในไม่พบพา        ทั่วเคหาแล้วไปค้นจนแผ่นดิน
เห็นประตูรั้วบ้านบานเปิดกว้าง      ผู้คนนอนสล้างไม่ตื่นสิ้น
เสาแรกแตกต้นเป็นมลทิน              กินใจกลับมาหาขุนช้าง
บอกว่าได้ค้นคว้าหาพบไม่              แล้วเล่าแจ้งเหตุไปสิ้นทุกอย่าง
ข้าเห็นวิปริตผิดท่าทาง                    ที่นวลนางวันทองนั้นหายไป ฯ
ไคถอดบทไน๋ได้  ก็ช่วยๆทีนะคะ  ขอขอบพระคุณทุกท่านค่ะ
ไม่ทราบว่าอยู่ม.6รึเปล่า
ถ้าอยู่ม.6 แล้วครูสั่งการบ้านมาให้ถอดคำประพันธ์
ก็กรุณาพยายามทำด้วยตัวเองเถอะ
เพราะมันจะเป็นผลดีกับตัวเธอเอง
ถ้าบอกว่า พยายามแล้ว แต่ทำไม่ได้
ไม่เชื่อหรอก ต่อให้โหลยโท่ยขนาดไหน มันก็ต้องพอทำได้
ค่อยๆเปิดพจนานุกรมไปก็ได้นนี่
ถ้าเอาแต่จะหาในเนต หรือ ให้คนอื่นทำให้
คิดเองละกันนะ ว่าอนาคตของตัวเองจะเป็นยังไง
ส่วนถ้าอยากรู้เฉยๆ ก็ถือว่าดี
ไปให้พ่อแม่เล่าให้ฟังก็ได้
แต่ดูจากที่สรรหามาแล้ว
คงต้องส่งการบ้านแหงๆ
ถ้าไม่ใช่ก็ขออภัย
จะว่าเราใจแคบก็ได้
แต่ก็ถามตัวเองด้วยนะ ว่าเธอทำถูกมั้ย
PS. August Rush : All you have to do is listen
ขอบคุงน้า....เราก็ทำการบ้านเหมือนกัน
คำบางคำมันก็แปลไม่ได้หาในพจนานุกรมก็ไม่มี
มาดูในนี้มันก็ช่วยได้เยอะประหยัดเวลาไปด้วย
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?