น้ำผึ้งหยดเดียว
ตั้งกระทู้ใหม่
นิทานนี้ ได้แรงบันดาลใจมา แต่ไม่ได้เป็นเรื่องจริง
เป็นนิทานที่แต่งขึ้นเตือนใจเท่านั้น อย่าเข้าใจผิดนะ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ ทุ่งดอกไม้ที่สวยงามแห่งหนึ่ง
สัตว์และแมลงต่างๆ อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
แล้วอยู่มาวันหนึ่ง� ได้ถือกำเนิด มนุษย์น้ำผึ้งขึ้นมา
มนุษย์น้ำผึ้งนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทะเยอทะยานอย่างมาก
มันชอบกินดอกไม้เป็นชควิตจิตใจ�
จนวันหนึ่งมันเริ่มตัวใหญ่ มีลูกหลาน และมีพรรคพวกมุษย์น้ำผึ้ง
จึงยิ่งรู้สึกว่า
ดอกไม้วันนึงๆ ที่มันกินอยู่ไม่กี่ดอกนั้น ไม่พอเสียแล้วต่อตัวของมันและพวกพ้อง
จะทำอย่างไรดี มันต้องเป็นใหญ่เท่านั้น
แน่องจากมันเป็นมนุษย์น้ำผึ้ง
มันาสมารถให้น้ำผึ้งแก่สัตว์ทุกตัวที่ต้องการได้
นอกจากเพื่อนน้ำผึ้งด้วยกันเอง จึงได้ชักชวนเหล่าหมีเป็นพวก โดยยื่นข้อเสนอจะให้น้ำผึ้งเป็นการตอบแทน
และมันต้องการให้มนุษย์น้ำผึ้งเป็นผู้นำ จะได้ผลิตน้ำผึ้งให้มันได้มากๆ จึงเริ่มชักชวนสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ที่ต้องการน้ำผึ้ง
คือ แมลงต่างๆ ทั้งหลาย ที่เป็นประชากรส่วนมากในทุ่งดอกไม้ ให้เลือกมนุษย์น้ำผึ้งเป็นผู้นำ
และอย่างที่คิด มนุษย์น้ำผึ้งเป็นผู้นำแล้ว!
มันจึงเริ่มกินดอกไม้ในทุ่งอย่างตะกละตะกลาม
และแบ่งน้ำผึ้งให้หมีและแมลงทั้งหลายตามสัญญา
พวกหมีก็ชอบใจ แมลงนั้นก็ไม่ต้องลำบากหาน้ำผึ้ง หาอาหารเองอีก ก็พอใจและรักมนุษย์น้ำผึ้งเป็นอย่างมาก
ขณะที่สัตว์ทั่วไป เริ่มไม่พอใจกับการทำลายทุ่งดอกไม่อันสวยงามของมนุษน์น้ำผึ้ง
จึงทำการประท้วง ขับไล่มนุษย์น้ำผึ้งออกไป
มนุษย์น้ำผึ้งจึงอยู๋ไม่ได้ ต้องหนีออกจากทุ่งดอกไม้กันทั้งครอบครัว พร้อมทั้งโดนข้อหาทำลายทุ่งดอกไม้ควบไปด้วย
มนุษย์น้ำผึ้งที่ถูกขับไล่ โกรธแค้น และต้องการทุ่งดอกไม้นั้นกลับมาเป็นของตน
จึงติดต่อกับหมีให้ยุยงเล่าแมลงทั้งหลาย ให้นำมนุษย์น้ำผึ้งกลับมา เพื่อเหล่าแมลงจะได้ประโยชน์เหมือนเดิม
จึงเกิดการปะทะกันระหว่างสัตว์ทั้งหลายและแมลงไปทั่ว ขณะที่หมีทั้งหลายและมนุษย์น้ำผึ้งเพียงมองดูห่างๆ
..� ให้สัตว์ทั้งหลายฆ่ากันเอง แล้วทุ่งดอกไม้/น้ำผึ้ง� จะเป็นของเรา...
ผ่านไปสักพัก��
ทุ่งดอกไม้ที่เคยสวยงาม นองไปด้วยเลือดแห่งการฆ่าฟันของสัตว์ทั้งหลาย
ดอกไม้ยังเหลือ แต่ไม่มีสิ่งมีชีวิตเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว
มนุษ์น้ำผึ้ง กับหมี จึงครองทุ่งดอกไม้เปื้อนเลือดนั่นต่อไปอย่างเป็นสุข
คิดว่าจบแล้วใช่ไหม
ยัง
ยัง
ยังไม่จบ
10ปีต่อมา
มนุษย์น้ำผึ้งเริ่มเบื่อที่จะค้องแบ่งน้ำผึ้งให้เหล่าหมีกินอีกต่อไป
มีเหล่านายพราน เข้ามาเสนอกับมนุษย์น้ำผึ้งว่า
เราต้องการหนังหมี� เราจะจัดการหมีให้ แต่เจ้าต้องยกทุ่งดอกไม้ให้เราด้วย ไปหาที่อื่นอยู่แทน
แน่นอน มนุษย์น้ำผึ้งตกลง
หมีทั้งหลายโดนจัดการเกลี้ยง
นายพรานยึดครองทุ่งดอกไม้
และมนุษย์น้ำผึ้งก็เร่ร่อน�หาทุ่งดอกไม้แห่งใหม่
แต่ไม่มีที่ใดต้อนรับ เพราะรู้กิตติศัพท์ของมนุษย์น้ำผึ้งเป็นอย่างดี
จึงกลายเป็นเร่ร่อน และไม่มีดอกไม้กิน� ตายในที่สุด��
จบจ้า
อย่าลืมนะ� ว่านี่คือนิทาน~~
PS. Fuji syusuke!!! I admire you!! Great brother!!!
4 ความคิดเห็น
ทำไมไม่มาก่อนนอน
สวัสดี
PS. junior 55+ STOP DOUBLE STANDARD!! no justice, no peace
55555555 แต่งได้สุดยอดมากคับ  ฟังๆดูแล้วมนุษย์น้ำผึ้งนี่เห็นแก่ตัวเอามากๆ (น่าจะให้สัตว์เอารูปมนุษย์น้ำผึ้งไปทำผ้าเช็ดเท้า) ครั่กๆ  ทำไมไม่แต่งให้มนุษย์น้ำผึ้งเป็นมะเร็งตาย ให้เร่ร่อนตายมะมันส์เรย =3='  ครั่กๆๆ คิกคัก1
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?