ช่วยแปลกลอน ตอน พระอภัยมณีหนีนางผีเสื้อให้หน่อยค่ะ
ตั้งกระทู้ใหม่
ครูให้แปล คนละ 10 บรรทัด อ่ะค่ะ
แม่ของเจ้าเขาเป็นเชื้อผีเสื้อสมุทร ขึ้นไปฉุดฉวยบิดาลงมาได้
จึงกำเนิดเกิดกายสายสุดใจ จนเจ้าได้แปดปีเข้านี่แล้ว
ไปเปิดประตูคูหาถ้าเขาเห็น ตายหรือเป็นว่าไม่ถูกเลยลูกแก้ว
* พระโอรสรู้แจ้งไม่แคลงจิตต์ รำคาญคิดเสียใจมิใคร่หาย
ด้วยแม่กลับอัปลักษณ์เป็นยักษ์ร้าย ก็ฟูมฟายชลนาโศกาไลย ฯ
* ฝ่ายเงือกน้ำนอนกลิ้งนิ่งสดับ กิตติศัพท์สองแจ้งแถลงไข
รู้ภาษามนุษย์แน่ในใจ จะกราบไว้วอนว่าให้ปราณี
ค่อนเขยื้อนเลื่อนลุกขึ้นทั้งเจ็บ ยังมึนเหน็บน้อมประณตบทศรี
พระผ่านเกล้าเจ้าฟ้าในธาตรี ข้าขอชีวิตไว้อย่าให้ตาย
ขอบคุณล่วงหน้านะค่ะ
# ริว_๖๘ {ชอบก้จีบ}™
28 พ.ค. 53 เวลา 18:37 น.
3,694
views
76 ความคิดเห็น
น้องอยู่ชั้นไหนคะเนี่ย
จริงๆกลอนนี่เข้าใจง่ายออกนา
โอเคค่ะ
มาเริ่มกันเล้ย อิอิ
ตอนที่เอามานี่พระอภัยคุยกับสินสมุทรค่ะ พระอภัยบอกสินสมุทรว่า
แม่ของลูกนะจริงๆแล้วเป็นนางผีเสื้อสมุทร เขาไปฉุดเอาพ่อมาเป็นสามี(แปลกเนอะผู้หญิงเป็นคนฉุด)
แล้วก็อยู่กันจนมีลูก จนนี่ลูกอายุแปดปีแล้ว ถ้าแม่เขารู้ว่าลูกไปเปิดประตูถ้ำ
เขาต้องโกรธมากๆแน่ๆเลยนะลูกนะ
ฝ่ายสินสมุทรเมื่อรู้ว่าแม่เป็นนางยักษ์ก็ร้องไห้ด้วยความเสียใจ
เงือกที่นิ่งฟังอยู่นั้นเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด เห็นว่าเป็นโอกาสรอดจึงลุกขึ้นร้องขอชีวิตจากพระอภัยมณี(ทั้งๆที่ยังเจ็บตัวไปหมด ที่เจ็บก็เพราะสินสมุทรน่ะแหละ ไปจับเอาเงือกมาเล่น สนุกมั๊ยเนี่ย)
มันอาจไม่ค่อยสละสลวยเท่าไหร่เนื่องจากพี่ห่างหายจากการถอดกลอนมานานแล้ว แต่ก็ประมาณนี้ล่ะน้อง
PS. ความกล้าหาญคือเวทย์มนต์ที่ดีที่สุดยิ่งกว่าเวทย์มนต์ใดๆ
แม่ของเจ้าเขาเป็นเชื้อผีเสื้อ สมุทร ขึ้นไปฉุดฉวยบิดาลงมาได้
จึงกำเนิดเกิดกายสายสุดใจ จนเจ้าได้แปด ปีเข้านี่แล้ว
ไปเปิดประตูคูหาถ้าเขาเห็น ตายหรือเป็นว่าไม่ถูกเลยลูก แก้ว
แม้นสินสมุทรสุดสวาทพ่อคลาดแคล้ว ไม่รอดแล้วบิตุรงค์ก็คงตาย ฯ
    * พระ โอรสรู้แจ้งไม่แคลงจิตต์ รำคาญคิดเสียใจมิใคร่หาย
ด้วยแม่กลับ อัปลักษณ์เป็นยักษ์ร้าย ก็ฟูมฟายชลนาโศกาไลย ฯ
    * ฝ่ายเงือกน้ำนอน กลิ้งนิ่งสดับ กิตติศัพท์สองแจ้งแถลงไข
รู้ภาษามนุษย์แน่ในใจ จะกราบ ไว้วอนว่าให้ปราณี
ค่อนเขยื้อนเลื่อนลุกขึ้นทั้งเจ็บ ยังมึนเหน็บน้อม ประณตบทศรี
พระผ่านเกล้าเจ้าฟ้าในธาตรี ข้าขอชีวิตไว้อย่าให้ตาย
............................................................................................................
แปล*******
พระอภัยบอกสินสมุทรว่า แม่ของลูกเป็นนางยักษ์ผีเสื้อสมุทร ได้ขึ้นไปลักพาตัวพ่อลงมาจึงได้อยู่กินแล้วมีลูกเกิดขึ้นมา จนสินสมุทรอายุได้แปดปี
แล้วเจ้าไปเปิดประตูถ้ำ ถ้าแม่ของเจ้ามาเห็น พวกเราพ่อลูกก้อคงไม่รอด พอสินสมุทรรุ้เรื่องที่แม่ตนเป็นนางยักษ์จึงร้องไห้ฟูมฟาย ฝ่ายนางเงือกซึ่งได้ฟังพระอภัยกับสินสมุทรพูดกัน ซึ่งนางเงือกเข้าใจในภาษามนุษย์ จึงกราบอ้อนวอนขอความปราณีให้อย่าทำร้ายตน
=ช่วยได้แค่นี้นะคับ เอาไปเรียบเรียงภาษาให้น่าฟัง ก้อจะดูดีขึ้นคับ
หนึ่งพวกพ้องของข้าคณาญาติ
ขอรองบาทบงกชบทศรี
แม้นประสงค์สิ่งไรในนที
ที่สิ่งมีจะเอามาสารพัน ฯ
* พระฟังเงือกพูดได้ให้สงสาร
จึงว่าท่านคิดนี้ดีขยัน
รู้เจรจาสาระพัดน่าอัศจรรย์
อยู่พูดกันอีกสักหน่อยจึงค่อยไป
แปลให้หน่อยครับ
เลสเป้ง
บอกเคล็ดลับนะ จริงๆมันไม่ลับหรอก
(สองคนข้างบนบอกคำแปลปแล้ว555 ไม่มีอะไรจะบอก)
ก็ถอดคำของมันออกมาเลย แล้วค่อยจัดรูปให้เข้าใจอ่ะ
มันไม่ยากขนาดนั้นหรอกจ้ะ^^
ขอบคุณค่ะ
-/ \-
ได้สามวันทันผัวกับลูกน้อย เห็นเลื่อนลอยลิบลิบยิ่งถีบถอน 
กระโจมโจนโผนโผชโลธร คลื่นกระฉ่อนฉาดฉานสะท้านมา ฯ 
    * ฝ่ายเงือกน้ำกำลังก็สิ้นสุด ครั้นจะหยุดยักษ์ไล่ใกล้นักหนา 
เรียกลูกสาวคราวนี้พ่อจะมรณา เจ้าช่วยพาภูวไนยไปให้พ้น 
นางเงือกน้อยสร้อยเศร้าเข้ามาผลัด แบกกษัตริย์ว่ายเสลือกสลน 
กำลังสาวคราวด่วนด้วยจวนจน ออกกลางชลโบกหางผางผางไป ฯ 
    * สินสมุทรหยุดอยู่ดูนางยักษ์ เห็นผิดพักตรมารดาน่าสงไสย 
ด้วยเห็นแม่แต่รูปนิมิตต์ไว้ สงไสยใจออกขวางกลางคงคา 
แล้วร้องถามตามประสาเป็นทารก นี่สัตว์บกหรือสัตว์น้ำดำนักหนา 
โจนกระโจมโครมครามตามเรามา จะเล่นข้าท่าไรจะใคร่รู้ ฯ 
    * ฝ่ายนางอสุรีผีเสื้อน้ำ ได้ยินคำโอรสนึกอดสู 
เป็นห่วงผัวมัวแลชะแง้ดู ไม่เห็นอยู่ด้วยกันนี่ฉันใด 
หรือจวนตัวกลัวเมียไปเสียก่อน หรือซุ่มซ่อนอยู่เกาะละเมาะไหน 
จำจะปลอบโดยดีแม้นมิไป จึงจะได้จับกุมตลุมบอน 
จึงตอบโต้โป้ปดโอรสราช มิใช่ชาติยักษ์มารชาญสมร 
เจ้าแปลกหรือคือนี่แลมารดร เมื่อนั่งนอนอยู่ในถ้ำไม่จำแลง 
ออกเดินทางอย่างนี้ต้องนิมิตต์ รูปจึงผิดไปกว่าเก่าเจ้าจึงแหนง 
ไม่ปิดงำอำพรางอย่าคลางแคลง แม่แกล้งแปลงตัวตามเจ้างามมา 
ไหนพ่อเจ้าเล่าแม่ไม่แลเห็น อย่างหลงเล่นจงไปอยู่ในคูหา 
แต่จากอกหกวันแล้วขวัญตา ขอมารดาอุ้มหน่อยเถิดกลอยใจ ฯ 
    * สินสมุทรฟังเสียงสำเนียงแน่ รู้ว่าแม่มั่นคงไม่สงไสย 
ดูรูปร่างอย่างเปรตสมเพชใจ ช่างกระไรราศีไม่มีงาม 
กระนี้หรือพระบิดามิน่าหนี ทั้งท่วงทีไม่สุภาพทำหยาบหยาม 
จำจะบอกหลอกลวงหน่วงเนื้อความ อย่าให้ตามเข้าไปชิดพระบิดา 
จึงเสแสร้งแกล้งว่าข้าไม่เชื่อ จะฉีกเนื้อกินเล่นเป็นภักษา 
ถ้าเป็นแม่แน่กระนั้นจงกรุณา อย่างตามมามุ่งหมายให้ว่ายปราณ 
ด้วยองค์พระชนนีเป็นผีเสื้อ อันชาติเชื้ออยู่ถ้ำลำละหาร 
พระบิดรร้อนรนทนทรมาน เคยอยู่บ้านเมืองมนุษย์สุดสบาย 
คิดถึงวงศ์พงศาคณาญาติ จึงสามารถมานี่ไม่หนีหาย 
เห็นมารดรซ่อนตัวด้วยกลัวตาย ลูกจึงว่ายน้ำอยู่แต่ผู้เดียว 
ประทานโทษโปรดปล่อยไปหน่อยเถิด ที่ละเมิดแม่คุณอย่าฉุนเฉียว 
ลูกขอลาฝ่าธุลีสักปีเดียว ไปท่องเที่ยวหาประเทศเขตนคร 
แม้พบอาย่าปู่อยู่เป็นสุข บรรเทาทุกข์ภิญโญสโมสร 
จึงจะชวนบิตุเรศเสด็จจร มาสถานมารดรไม่นอนใจ ฯ 
    * อสุรีผีเสื้อไม่เชื่อถ้อย นึกว่าน้อยหรือตอแหลมาแก้ไข 
แกล้งดับเดือดเงือดงดอดฤไทย ทำปราไสยเสียงหวานด้วยมารยา 
ถ้าแม้นแม่แต่แรกรู้กระนี้ ชนนีก็จะได้ไม่เที่ยวหา 
นี่นึกแหนงแคลงความจึงตามมา ไม่โกรธาทูลหัวอย่ากลัวเลย 
จะไปไหนไม่ห้ามจะตามส่ง ไหนทรงฤทธิบิตุรงค์เล่าลูกเอ๋ย 
แม่ขอพบพูดจาประสาเคย แล้วทรามเชยจึงค่อยพาบิดาไป ฯ 
    * สินสมุทรสุดฉลาดไม่อาจบอก ยังซ้ำหลอกลวงแม่พูดแก้ไข 
มิใช่การมารดาจะคลาไคล ขอเชิญไปอยู่ในถ้ำให้สำราญ 
ซึ่งจะให้ไปบอกออกมาหา บิดาข้าขี้ขลาดไม่อาจหาญ 
พระแม่อย่าทาระกำให้รำคาญ ไม่ช้านานบิตุรงค์คงจะมา ฯ 
    * อสุรีผีเสื้อเหลือจะอด แค้นโอรสราวกับไฟไหม้มังสา 
ช่างหลอกหลอนผ่อนผันจำนรรจา แม้นจะว่าโดยดีเห็นมิฟัง 
จะจับไว้ให้พาไปหาพ่อ แล้วหักคอเสียให้ตายเมื่อภายหลัง 
โกรธตวาดผาดเสียงสำเนียงดัง น้อยหรือยังโหยกเหยกเด็กเกเร 
ช่างว่ากล่าวราวกับกูไม่รู้เท่า มาพูดเอาเปรียบผู้ใหญ่ทำไพล่เผล 
เอาบิดรซ่อนไว้ในทะเล ทำโว้เว้ว่ากล่าวให้ยาวความ 
ยิ่งปลอบโยนโอนอ่อนยิ่งหลอนหลอก แม้นไม่บอกโดยดีจะตีถาม 
พลางโผโผนโจนโจมเสียงโครมคราม เข้าไล่ตามคลุกคลีตีไปพลาง 
สินสมุทรผลุดออกนอกรักแร้ แล้วล่อแม่ตบหัตถ์ผัดผางผาง 
แกล้งหลบลี้หนีวนไปต้นทาง หมายให้ห่างพระบิดาได้คลาไคล 
นางผีเสื้อเหลือแค้นแสนสาหัส แต่ฉวยพลัดแพลงคลื่นลื่นไถล 
อุตลุดผุดดำปล้ำกันไป เหมือนเล่นไล่ตามละเมาะทุกเกาะเกียน 
ถึงเขาใหญ่ในน้ำง้ำชะเงื้อม พระหลบเลื่อมเลี้ยวลัดฉวัดเฉวียน 
เข้าหาดทรายชายตื้นขึ้นบนเตียน เที่ยววิ่งเวียนวนรอบขอบคิรี 
เห็นมารดาล่าลับแล้วยับยั้ง แกล้งถอยหลังลงน้ำแล้วดำหนี 
ไม่พ่นผุดรุดไปในนที ตั้งภักดีตามติดพระบิดร ฯ 
    * ฝ่ายผีเสื้อเมื่อลูกลอบลงน้ำ พอจวนค่ำคิดว่าวิ่งขึ้นสิงขร 
ด้วยใจนางคิดว่าพาบิดร มาซุ่มซ่อนอยู่ที่นี่จึงหนีมา 
เที่ยวแลรอบขอบเขาเงาชะงุ้ม ยิ่งมืดคลุ้มก็ยิ่งคลั่งตั้งแต่หา 
เสียงคลื่นโครมโถมตะครุบก้อนศิลา จนหน้าตาแตกยับลงสับเงา 
แล้วลุกขึ้นยืนชะโงกโยกสิงขร จนโคลงคลอนเคลื่อนดังทั้งภูเขา 
ยิ่งมืดค่ำสำเหนียกร้องเรียกเดา ไม่พ้นเราเร่งมาหาโดยดี 
เห็นไม่ขานมารร้ายทลายซ้ำ เขาย่อยยับดังสับสี 
ไม่พบเห็นเป็นเพลาเข้าราตรี อสุรีเหลือแค้นเน่นอุรา 
ช่างหัวกระดูกลูกตอแหล ลวงให้แม่หลงกลเที่ยวค้นหา 
เออกระนั้นมันจึงทบตลบมา ให้บิดาเลยไปเสียไกลแล้ว 
ดำริพลางนางมารอ่านพระเวท ให้สองเนตรโชติช่วงดังดวงแก้ว 
แลเขม้นเห็นไปไวแววแวว อยู่โน่นแล้วลุยตามโครมครามไป ฯ 
    * หน่อนรินทร์สินสมุทรไม่หยุดยั้ง รีบมาทั้งคืนค่ำในน้ำไหล 
จนแจ่มแจ้งสุริโยอโณไทย เห็นเงือกใหญ่ยายตายังล้านัก 
จึงว่ารีบถีบถอนไปก่อนท่าน โน่นนางมารหมุนไล่มาใกล้หนัก 
แล้วว่ายรอคลอไปพอได้พัก พอนางยักษ์ทันโถมกระโจมมา 
พระลูกหลบพบเงือกจะหนี เหยียบขยี้สองแขนแน่นนักหนา 
ตะคอกถามตามโมโหที่โกรธา ไยพาผัวพรากมาจากกู 
เดี๋ยวนี้องค์พระอภัยอยู่ไหนเล่า ไม่บอกเราหรือกระไรทำไขหู 
จะควักเอานัยน์ตาออกมาดู ตะคอกขู่คุกถามคำรามรณ ฯ 
    * ทั้งสองเงือกกายหมายไม่รอด ถึงม้วยมอดมิให้แจ้งแห่งนุสนธิ์ 
จึงกล่าวแกล้งแสร้งเสด้วยเล่ห์กล เธออยู่บนเขาขวางริมทางมา 
ข้าจะพาไปจับจงกลับหลัง ให้ได้ดังมุ่งมาดปรารถนา 
ไม่เหมือนคำรำพรรณที่สัญญา จงเข่นฆ่าให้เราม้วยไปด้วยกัน ฯ 
    * อสุรีผีเสื้อก็เชื่อถือ ยุดเอามือขวาซ้ายให้ผายผัน 
เงือกก็พามาถึงได้ครึ่งวัน แกล้งรำพรรณพูดล่อให้ต่อไป 
นางผีเสื้อเบื่อหูรู้เท่าถึง จึงว่าตอแหลมาแก้ไข 
มาถึงนี่ชี้โน่นเนื่องกันไป แกล้งจะให้ห่างผัวไม่กลัวกู 
แล้วนางยักษ์หักขาฉีกสองแขน ไม่หายแค้นเคี้ยวกินสิ้นทั้งคู่ 
แล้วกลับตามข้ามทางท้องสินธู ออกว่ายวู่แหวกน้ำด้วยกำลัง ฯ 
    * ฝ่ายกุมารสินสมุทรไม่หยุดหย่อน ตามบิดรทันสมอารมณ์หวัง 
จึงเล่าความตามติดไม่ปิดบัง พระทรงฟังลูกชายค่อยคลายใจ 
พอเห็นเงาเขาขวางอยู่กลางน้ำ พิลึกล้ำกว่าคิรีที่ไหนไหน 
จึงถามนางเงือกน้อยกลอยฤทัย เกาะอะไรแก้วตาตรงหน้าเรา ฯ 
    * นางเงือกน้ำบอกสำคัญว่านั่นแล้ว คือเกาะแก้วพิสดารเป็นชานเขา 
พระฟังนางสร่างโศกค่อยบันเทา จึงว่าเราเห็นรอดไม่วอดวาย 
แล้วสพิศดูภูผาศิลาเสื่อม ชะโงกเงื้อมน้ำวลชลสาย 
แลลิบลิบหลังคาศาลาราย มีเสาหงส์ธงปลายปลิวระยับ 
พระยินดีชี้บอกสินสมุทร โน่นแน่กุฏิ์มุงกระเบื้องเหลืองสลับ 
พระหน่อน้อยค่อยเรียงเคียงคำนับ หมายประทับที่เสาหงส์ตรงเข้ามา ฯ 
    * ฝ่ายโยคีที่อยู่บนภูเขา กับคนเหล่าเหลือตายหลายภาษา 
ทั้งจีนจามพราหมณ์แขกไทยชวา วิลันดาฝรั่งพรั่นพร้อมกัน 
เป็นร้อยคนปรนนิบัติอยู่เช่าค่ำ บ้างต้นน้ำเก็บลูกไม้มาให้ฉัน 
เป็นเหล่าล้อมพร้อมหน้าเวลานั้น บ้างนวดฟั้นปรนนิบัตินั่งพัดวี
ช่วยแปล ให้ทีนะคับ T^T101
ช่วยแปลบทนี้ให้หน่อยได้มั้ยค่ะ  จะส่งพรุ่งนี้แล้วอ่ะ
101
จึงเสแสร้งแกล้งว่าข้าไม่เชื่อ จะฉีกเนื้อกินเล่นเป็นภักษา 
ถ้าเป็นแม่แน่กระนั้นจงกรุณา อย่างตามมามุ่งหมายให้ว่ายปราณ 
ด้วยองค์พระชนนีเป็นผีเสื้อ อันชาติเชื้ออยู่ถ้ำลำละหาร 
พระบิดรร้อนรนทนทรมาน เคยอยู่บ้านเมืองมนุษย์สุดสบาย 
คิดถึงวงศ์พงศาคณาญาติ จึงสามารถมานี่ไม่หนีหาย 
เห็นมารดรซ่อนตัวด้วยกลัวตาย ลูกจึงว่ายน้ำอยู่แต่ผู้เดียว 
ประทานโทษโปรดปล่อยไปหน่อยเถิด ที่ละเมิดแม่คุณอย่าฉุนเฉียว 
ลูกขอลาฝ่าธุลีสักปีเดียว ไปท่องเที่ยวหาประเทศเขตนคร
ช่วยแปลหน่อยค่าาา ส่งพรุ่งนี้แล้ว
กลอนเดียวกับอันข้างบนเลยค่ะ จึงเสแสร้ง..
แปลให้หน่อยค่ะ
7
* ฝ่ายนางอสุรีผีเสื้อน้ำ ได้ยินคำโอรสนึกอดสู 
เป็นห่วงผัวมัวแลชะแง้ดู ไม่เห็นอยู่ด้วยกันนี่ฉันใด 
หรือจวนตัวกลัวเมียไปเสียก่อน หรือซุ่มซ่อนอยู่เกาะละเมาะไหน 
จำจะปลอบโดยดีแม้นมิไป จึงจะได้จับกุมตลุมบอน 
จึงตอบโต้โป้ปดโอรสราช มิใช่ชาติยักษ์มารชาญสมร 
เจ้าแปลกหรือคือนี่แลมารดร เมื่อนั่งนอนอยู่ในถ้ำไม่จำแลง 
ออกเดินทางอย่างนี้ต้องนิมิตต์ รูปจึงผิดไปกว่าเก่าเจ้าจึงแหนง 
ไม่ปิดงำอำพรางอย่าคลางแคลง แม่แกล้งแปลงตัวตามเจ้างามมา 
ไหนพ่อเจ้าเล่าแม่ไม่แลเห็น อย่างหลงเล่นจงไปอยู่ในคูหา 
แต่จากอกหกวันแล้วขวัญตา ขอมารดาอุ้มหน่อยเถิดกลอยใจ ฯ 
    * สินสมุทรฟังเสียงสำเนียงแน่ รู้ว่าแม่มั่นคงไม่สงไสย 
ดูรูปร่างอย่างเปรตสมเพชใจ ช่างกระไรราศีไม่มีงาม 
กระนี้หรือพระบิดามิน่าหนี ทั้งท่วงทีไม่สุภาพทำหยาบหยาม 
จำจะบอกหลอกลวงหน่วงเนื้อความ อย่าให้ตามเข้าไปชิดพระบิดา 
จึงเสแสร้งแกล้งว่าข้าไม่เชื่อ จะฉีกเนื้อกินเล่นเป็นภักษา 
ถ้าเป็นแม่แน่กระนั้นจงกรุณา อย่างตามมามุ่งหมายให้ว่ายปราณ 
แปลให้หน่อยนะคร้า....ขอร้องจิงจิง
ช่วยแปลอันข้างบนให้หน่อยได้ม้า
ช่วยแปลหน่อยนะค่ะ
101
นางผีเสื้อเหลือโกรธโลดทะลึ่ง โตดังหนึ่งยุคุนธร์ขุนไศล 
ลุยทะเลโครมครามตามออกไป สมุทรไทแทบจะล่มถล่มทลาย 
เหล่าละเมาะเกาะขวางหนทางยักษ์ ภูเขาหักหินหลุดซุดฉลาย 
เสียงครึกครื้นคลื่นล้มขึ้นกลุ้มกาย ผีเสื้อร้ายรีบรุดไม่หยุดยืน ฯ 
    * ฝ่ายพระอภัยมณีซึ่งหนียักษ์ กับลูกรักเงือกน้ำไปตามคลื่น 
บรรลุทางกลางชลาได้ห้าคืน เห็นทมื่นมาข้างหลังดังสะเทือน 
จึงถามเงือกว่าไฉนจึงไหวหวั่น สลาตันลมใหญ่ก็ไม่เหมือน 
ไม่เห็นแสงสุริยันตวันเดือน เป็นคลื่นเคลื่อนคลอนลั่นสนั่นดัง ฯ 
    * ฝ่ายเงือกน้ำสำเหนียกแน่ในจิตต์ คือว่าฤทธิ์ยักษ์ร้ายมาภายหลัง 
ด้วยเดชนางยักษ์ขินีมีกำลัง ชีวิตครั้งนี้เห็นไม่เป็นตน 
จึงทูลองค์พระอภัยว่าใช่อื่น เสียงครึกครื้นมารนางมากลางหน 
คงทันกันวันนี้หนีไม่พ้น เห็นสุดจนจำม้วยลงด้วยกัน ฯ 
    * พระอภัยใจหายไม่วายเหลียว ให้เปล่าเปลี่ยวนัยนาเพียงอาสัญ 
แต่มานะกษัตริย์สู้กัดฟัน อุส่าห์กลั้นกลืนน้ำตาแล้วพาที 
จะไปไหนไม่พ้นผีเสื้อน้ำ วิบากกรรมจะสู้อยู่เป็นผี 
ท่านส่งเราเข้าที่เกาะละเมาะนี้ แล้วรีบหนีไปในน้ำแต่ลำพัง 
แล้วว่าแก่สินสมุทรสุดที่รัก แม้นนางยักษ์จะมารับจงกลับหลัง 
อันตัวพ่อขอตายวายชีวัง กรรแสงสั่งลูกยาด้วยอาไลย ฯ 
    * สินสมุทรมิได้กลัวกลับหัวร่อ ลูกไม่ขอจากพระองค์อย่าสงไสย 
แม้มารดามาตามจะห้ามไว้ พระรีบไปก่อนข้าอย่าปรารมภ์ 
ลูกจะค่อยลอยตามแต่ห่างห่าง อยู่ต้นทางจะได้พบประสบสม 
แล้วเผ่นโผนโจนลงทะเลลม พระปรารมภ์เรียกไว้ก็ไม่ฟัง 
เที่ยวดำด้นค้นหามัจฉาใหญ่ พอจับได้ปลาอินทรีขึ้นขี่หลัง 
เสียงโผงผางกลางน้ำแต่ลำพัง ค่อยลอยรั้งรอมาในวาริน ฯ 
    * ฝ่ายผีเสื้อสมุทรไม่หยุดหย่อน ครั้นลุยอ่อนอุส่าห์ว่ายสายกระสินธุ์ 
กำลังน้อยถอยถดด้วยอดกิน เจียนจะสิ้นชีวาในสาคร 
ช่วยแปลทั้งหมดให้ที ส่งอาจารณ์  มาโนช  เชยประเสริฐ  พรุ่งนี้  เด็ก 3/4101
อยากให้แปลมั่งจัง
หุๆ
แต่ส่งครูไปแล้ววว
PS. LOVE 10069 !!! คุณเบียคุรันข้าพเจ้าจองแล้ว!! >///< คุณจีอ๊อตโต้ก้อจองแว้วเช่นกัน!!
หรือจวนตัวกลัวแม่ไปเสียก่อน  หรือซุ่มซ่อนอยู่เกาะละเมาะไหน
จำจะปลอบโดยดีแม้นมิไป  จึงจะได้จับกุมตะลุมบอน
ออกเดินทางอย่างนี้ต้องนิมิต รูปจึงผิดไปกว่าเก่าเจ้าอย่าแหนง
ไม่ปิดงำอำพรางอย่าได้แครง แม่แกล้งแปลงตัวตามเจ้างามมา
จะกล่าวกลับจับความไปตามเรื่อง ถึงบาทเบื้องปรเมศพระเชษฐา
องค์อภัยมณีศรีโสภา ตกยากอยู่คูหามาช้านาน
กับด้วยนางอสุรีนฤมิต เป็นคู่ชิดเชยชมสมสมาน
ต้องรักใคร่ไปตามยามกันดาร จนนางมารมีบุตรบุรุษชาย
ไม่คลาดเคลื่อนเหมือนองค์พระทรงเดช แต่ดวงเนตรแดงดูดังสุริย์ฉาย
ทรงกำลังดังพระยาคชาพลาย มีเขี้ยวคล้ายชนนีมีศักดา
พระบิตุรงค์ทรงศักดิ์ก็รักใคร่ ด้วยเนื้อไขมิได้คิดริษยา
เฝ้าเลี้ยงลูกผูกเปลแล้วเห่ช้า จนใหญ่กล้าอายุได้แปดปี
จึงให้นามตามอย่างข้างมนุษย์ ชื่อสินสมุทรกุมารชาญไชยศรี
ธำมรงค์ทรงมาค่าบุรี พระภูมีถอดผูกให้ลูกยา
เจียรบาดคาดองค์ก็ทรงเปลื้อง ให้เป็นเครื่องนุ่งห่มโอรสา
สอนให้เจ้าเป่าปีมีวิชา เพลงศัสตราสารพัดหัดชำนาญ
วันหนึ่งนางอสุรีผีเสื้อน้ำ ออกจากถ้ำเที่ยวหาภักษาหาร
จับกระโห้โลมากุมภาพาล กินสำราญรื่นเริงบันเทิงใจ ฯ
    * ฝ่ายกุมารสินสมุทรสุดสวาท ไม่ห่างบาทบิดาอัชฌาไสย
ความรักพ่อยิ่งกว่าแม่มาแต่ไร ด้วยมิได้ขู่เข็ญเช่นมารดา
เห็นทรงธรรม์บรรทมสนิทนิ่ง หนีไปวิ่งเล่นอยู่ในคูหา
โลดลำพองลองเชิงละเลิงมา เห็นแผ่นผาพิงผนิดปิดหนทาง
หนักหรือเบาเยาว์อยู่ไม่รู้จัก เข้าลองผลักด้วยกำลังก็พังผาง
เห็นหาดทรายพรายงามเป็นเงินราง ทะเลกว้างข้างขวาล้วนป่าดง
ไม่เคยเห็นเป็นน่าสนุกสนาน พระกุมารเพลินจิตต์พิศวง
ออกวิ่งเต้นเล่นทรายสบายองค์ แล้วโดดลงเล่นมหาชลาไลย
ด้วยหน่อนาถชาติเชื้อผีเสื้อสมุทร ดำไม่ผุดเลยทั้งวันก็กลั้นได้
ยิ่งถูกน้ำกำลังยิ่งเกรียงไกร เที่ยวเลี้ยวไล่ขี่ปลาในสาชล
ละลอกซัดพลัดเข้าในปากฉลาม ลอดออกตามซีกเหงือกสลน
เห็นฝูงเงือกเกลือกกลิ้งมากลางชล คิดว่าคนมีหางเหมือนอย่างปลา
พี่ๆคะ ช่วยแปลกลอนนี้ให้หนูหน่อยนะคะ
พระแจ้งความตามคำเงือกน้ำเล่า ค่อยบันเทาทุกข์สมอารมณ์หวัง 
จึงว่าพี่มีคุณน้องสักครั้ง ให้ได้ดังถ้อยคำที่รำพรรณ 
ซึ่งลูกรักหักหาญให้ท่าโกรธ จงงดโทษทำคุณอย่างหุนหัน 
ช่วยไปปิดปากถ้ำที่สำคัญ จวนสายัณห์ยักษ์มาจะว่าเรา 
จึงบัญชาว่าเจ้าสินสมุทร ไปช่วยฉุดศิลาใหญ่ขึ้นให้เขา 
ขอษะมาตาปู่อย่าดูเบา ช่วยอุ้มเอาแกออกไปให้สบาย 
กับลูกน้อยค่อยพยุงจูงเงือกน้ำ มาปากถ้ำแลเห็นวลชลสาย 
หวนรำลึกตรึกตรองถึงน้องชาย พระฟูมฟายชลนาด้วยอาไลย 
แล้วให้ลูกเลิกศิลาเข้ามาปิด เห็นมิดชิดมั่นคงไม่สงไสย 
พระกลับมาตาเงือกลงไป ลงที่ในวังวลชลธาร ฯ 
    * ฝ่ายผีเสื้อเมื่อขึ้นมาจากฝั่งน้ำ จะมาถ้ำเที่ยวหาพฤกษาหาร 
เก็บลูกไม้ใส่ห่อเห็นพอการ ทั้งเปรี้ยวหวานสาระพัดแล้วลัดมา
พอดีว่า อาจารย์เค้าให้แปล 6 บทอ่ะค่ะ  เลยเหลือเศษเสี้ยวนิดหน่อย ^^
ด้วยเดชนางยักษ์ขินีมีกำลัง ชีวิตครั้งนี้เห็นไม่เป็นตน
จึงทูลองค์พระอภัยว่าใช่อื่น เสียงครึกครื้นมารนางมากลางหน
คงทันกันวันนี้หนีไม่พ้น เห็นสุดจนจำม้วยลงด้วยกัน ฯ
แต่มานะกษัตริย์สู้กัดฟัน อุส่าห์กลั้นกลืนน้ำตาแล้วพาที
จะไปไหนไม่พ้นผีเสื้อน้ำ วิบากกรรมจะสู้อยู่เป็นผี
ท่านส่งเราเข้าที่เกาะละเมาะนี้ แล้วรีบหนีไปในน้ำแต่ลำพัง
แล้วว่าแก่สินสมุทรสุดที่รัก แม้นนางยักษ์จะมารับจงกลับหลัง
อันตัวพ่อขอตายวายชีวัง กรรแสงสั่งลูกยาด้วยอาไลย ฯ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?