อยากให้เด็กม.6 ได้อ่าน "อยากลาออกจากมหาวิทยาลัย"
ตั้งกระทู้ใหม่
ก่อนอื่นเลย ต้องบอกไว้ก่อนว่า ผมไม่ได้อยากเป็นหรือรู้สึกอะไรแบบนี้เลย อึดอัดใจมานานพอสมควร
ผมอยากเล่าให้เพื่อนๆและน้องๆได้อ่านเป็นประสบการณ์นะครับ
ตอนผมแอดมิดชั่น ผมเลือกคณะวิศวครับ เพราะมันเท่ครับ แล้วก็ติดมาจริงๆ มหาวิทยาลัยดังด้วย
ตอนนั้นผมรู้สึกดีมาก เพราะใครๆก็มองว่าเก่ง พ่อแม่ สบายใจเพราะคิดว่า ชีวิตต่อไปจะได้สบาย วิศวกรเงินเดือนสูงครับ นี่คือความคิดในตอนนั้นของทุกๆคน แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งที่ผมต้องเผชิญคืออะไร
ปรากฏว่า ผมไม่ชอบครับ ผมไม่ถนัดเลย คณิตศาสตร์ที่เจอ เป็นคณิตศาสตร์ชั้นสูงครับ ไม่ได้ง่ายๆ ถ้าพื้นฐานไม่ดี ใจไม่รัก รับไม่ได้ มันทรมานมากครับ ตอนแรกผมหาทางออกจากคณะนั้นมากๆ ไม่ใช่เพราะตัวคณะไม่ดี แต่ผมเองไม่ดี ไม่เหมาะกับคณะ ผมขวนขวายหาทางออกครับ ไปติดต่อคณะอื่น อยากย้ายคณะมาก แต่เรื่องที่ต้องทำก็ยุ่งยาก แล้วอีกอย่างด้วยความอาย เพราะน้องชายผม กำลังจะเข้า มหาวิทยาลัย ตามผมมาติดๆ ไม่อยากเรียนรุ่นเดียวกับน้อง แล้วเพื่อนๆก็รั้งเอาไว้ ให้เรียนด้วยกัน อะไรทำนองนั้นครับ
ผม เรียน ทน ๆๆ ทำใจเรียนมาถึง ปี สอง
ช่วงปีสองเป็นช่วงเข้าภาควิชา ผมเริ่ม ทำใจให้รักครับ ผมก็พอถูๆไถๆมาได้ แต่พอขึ้น ปีสามครับ มันเริ่มไม่ไหวตั้งแต่เทอมแรก มันเกิดการเครียดสะสม ผมถึงขั้นต้องเข้าไปปรึกษาจิตแพทย์ ผมไม่ไหวครับ แต่ผมก็ทน จนนี่ เทอมสองแล้ว ผมพยายามทน ทนมากๆ พยายามเข้าเรียน แต่ไม่เข้าหัว ไม่ได้จะอคติอะไรทั้งสิ้นนะครับ ผมไม่ไหวจริงๆ ผมพยายามทำใจให้รัก พยายามอ่าน แต่มันก็ดูแย่ลง เทอมที่แล้วผมได้เกรด 1.45 เจอ F ไปสองตัว นี่ยังไม่รวม ตัวที่สะสมมานะครับ แล้วยังมีตัวที่ไม่ได้ลงไว้อีกแต่ดีที่ gpax ยังเยอะอยู่ เพราะเทอมก่อนผมได้ 3 กว่า แต่มันท้อแล้วครับ มันท้อมากๆ เทอมนี้พยายามอ่านหนังสือ แต่ก็ยังแย่ มีวิชาหลักของภาคผมตัวนึง ผมได้ 29/100 รู้สึกทั้งแย่ทั้งอาย ไม่ได้ดรอป มันหนักกับใจผมจริงๆ ไม่ถนัดไม่ชอบ แต่ต้องฝืนเจอทุกวัน เหนื่อยทั้ง กาย และใจ
สำหรับพ่อแม่ผม ผมลองปรึกษาแล้ว ท่านบอกว่า อย่าเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ แต่ผมอยากบอกว่า ผมไม่ไหวแล้ว มันอึดอัดมาก จริงๆแล้วผมอยากเรียน คณะแพทย์มาก แต่บอกตามตรง คะแนนไม่ถึงครับ ตอนนี้เพื่อนๆว่าผมควรทำไงดี ควรทนต่อไปดีมั้ย หรือว่าจะไม่ทน แล้วจะบอกพ่อแม่ยังไงที่ทำให้ซอฟๆหน่อย แล้วอีกอย่าง ผมไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจครับ ผมควรดรอปมาทำงานก่อนดีมั้ย แต่ความรู้อย่างผมจะหางานอะไรได้ หรืออ่านหนังสือเตรียมสอบ กสพท หรือว่า โอนไปเรียนราม ผมสับสนจริงๆครับ เพื่อนๆช่วยแนะนำหน่อยครับ ผมต้องการกำลังใจมาก ผมสับสนจริง
คัดลอกมาจาก http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K10227250/K10227250.html
ต้องการกำลังใจครับ!! ผมอยากลาออกจากมหาวิทยาลัย ช่วยมาอ่านและแนะนำผมหน่อยครับ
นัยกร
10 ก.พ. 54 เวลา 20:07 น.
18,636
views
118 ความคิดเห็น
สวัสดีครับ ผมเป็นนิสิต คณะวิศวกรรมศาสตร์ ชั้นปีที่ 3 ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งครับ
ก่อนอื่นเลย ต้องบอกไว้ก่อนว่า ผมไม่ได้อยากเป็นหรือรู้สึกอะไรแบบนี้เลย อึดอัดใจมานานพอสมควร
ผมอยากเล่าให้เพื่อนๆและน้องๆได้อ่านเป็นประสบการณ์นะครับ
ตอนผมแอดมิดชั่น ผมเลือกคณะวิศวครับ เพราะมันเท่ครับ แล้วก็ติดมาจริงๆ มหาวิทยาลัยดังด้วย
ตอนนั้นผมรู้สึกดีมาก เพราะใครๆก็มองว่าเก่ง พ่อแม่ สบายใจเพราะคิดว่า ชีวิตต่อไปจะได้สบาย วิศวกรเงินเดือนสูงครับ นี่คือความคิดในตอนนั้นของทุกๆคน แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งที่ผมต้องเผชิญคืออะไร
ปรากฏว่า ผมไม่ชอบครับ ผมไม่ถนัดเลย คณิตศาสตร์ที่เจอ เป็นคณิตศาสตร์ชั้นสูงครับ ไม่ได้ง่ายๆ ถ้าพื้นฐานไม่ดี ใจไม่รัก รับไม่ได้ มันทรมานมากครับ ตอนแรกผมหาทางออกจากคณะนั้นมากๆ ไม่ใช่เพราะตัวคณะไม่ดี แต่ผมเองไม่ดี ไม่เหมาะกับคณะ ผมขวนขวายหาทางออกครับ ไปติดต่อคณะอื่น อยากย้ายคณะมาก แต่เรื่องที่ต้องทำก็ยุ่งยาก แล้วอีกอย่างด้วยความอาย เพราะน้องชายผม กำลังจะเข้า มหาวิทยาลัย ตามผมมาติดๆ ไม่อยากเรียนรุ่นเดียวกับน้อง แล้วเพื่อนๆก็รั้งเอาไว้ ให้เรียนด้วยกัน อะไรทำนองนั้นครับ
ผม เรียน ทน ๆๆ ทำใจเรียนมาถึง ปี สอง
ช่วงปีสองเป็นช่วงเข้าภาควิชา ผมเริ่ม ทำใจให้รักครับ ผมก็พอถูๆไถๆมาได้ แต่พอขึ้น ปีสามครับ มันเริ่มไม่ไหวตั้งแต่เทอมแรก มันเกิดการเครียดสะสม ผมถึงขั้นต้องเข้าไปปรึกษาจิตแพทย์ ผมไม่ไหวครับ แต่ผมก็ทน จนนี่ เทอมสองแล้ว ผมพยายามทน ทนมากๆ พยายามเข้าเรียน แต่ไม่เข้าหัว ไม่ได้จะอคติอะไรทั้งสิ้นนะครับ ผมไม่ไหวจริงๆ ผมพยายามทำใจให้รัก พยายามอ่าน แต่มันก็ดูแย่ลง เทอมที่แล้วผมได้เกรด 1.45 เจอ F ไปสองตัว นี่ยังไม่รวม ตัวที่สะสมมานะครับ แล้วยังมีตัวที่ไม่ได้ลงไว้อีกแต่ดีที่ gpax ยังเยอะอยู่ เพราะเทอมก่อนผมได้ 3 กว่า แต่มันท้อแล้วครับ มันท้อมากๆ เทอมนี้พยายามอ่านหนังสือ แต่ก็ยังแย่ มีวิชาหลักของภาคผมตัวนึง ผมได้ 29/100 รู้สึกทั้งแย่ทั้งอาย ไม่ได้ดรอป มันหนักกับใจผมจริงๆ ไม่ถนัดไม่ชอบ แต่ต้องฝืนเจอทุกวัน เหนื่อยทั้ง กาย และใจ
สำหรับพ่อแม่ผม ผมลองปรึกษาแล้ว ท่านบอกว่า อย่าเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ แต่ผมอยากบอกว่า ผมไม่ไหวแล้ว มันอึดอัดมาก จริงๆแล้วผมอยากเรียน คณะแพทย์มาก แต่บอกตามตรง คะแนนไม่ถึงครับ ตอนนี้เพื่อนๆว่าผมควรทำไงดี ควรทนต่อไปดีมั้ย หรือว่าจะไม่ทน แล้วจะบอกพ่อแม่ยังไงที่ทำให้ซอฟๆหน่อย แล้วอีกอย่าง ผมไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจครับ ผมควรดรอปมาทำงานก่อนดีมั้ย แต่ความรู้อย่างผมจะหางานอะไรได้ หรืออ่านหนังสือเตรียมสอบ กสพท หรือว่า โอนไปเรียนราม ผมสับสนจริงๆครับ เพื่อนๆช่วยแนะนำหน่อยครับ ผมต้องการกำลังใจมาก ผมสับสนจริงๆ
อ่านหมดแล้วครับ
แนะนำตรงๆว่า ลาออกดีกว่าครับ
เพราะผมก็เคยเจอคนที่เรียนไม่ไหวมาเยอะ สุดท้ายมันก็จะไปไม่รอด
จบมาก็ไม่มีทางทำงานในด้านนี้แน่นอน
เราควรเรียนในสิ่งที่เราชอบ สิ่งที่เรามีความสุข เราก็จะทำงานในสิ่งนั้นออกมาได้ดี
ความสุขของชีวิต มันก็คือได้เรียน ได้ทำงานในสิ่งที่เราใฝ่ฝัน เราอยากจะเป็น
ผมเป็นคนหนึ่งที่ไม่ชอบคณิตศาสตร์เช่นกัน
เพราะโง่คณิตมาตั้งแต่ม.ต้น (ไม่ตั้งใจเรียนเองแหละ)
พอขึ้นม.ปลาย รู้ตัวเองดีเลยว่า ไม่ชอบคณิต และเข้าคณะที่ไม่มีคณิต
ผมจึงเรียนอย่างมีความสุขในสิ่งที่ผมชอบ (ผมปี 4 แล้วนะ)
เป็นกำลังใจให้ต่อไปครับ
ชีวิตของเรา พ่อแม่เป็นผู้สนับสนุน แต่ทางเดินชีวิตเราควรเลือกด้วยตัวเอง
ปล. แนะนำอีกอย่างว่า การสวดมนต์ นั่งสมาธิทุกวัน ช่วยให้การเรียนดีขึ้นได้ครับ
เพราะผมทำทุกวัน แล้วเกิดผลดีอย่างเห็นได้ชัด.
ลาออก มา เลย
กสพท. ปี 2555 รอคุณอยู่
ลาออกเถอะครับ
อะไรที่เราไม่ชอบ เราฝืนมันไม่ไหวหรอก
แต่ถ้าอันไหนใจเราชอบ แม้ยากยังไง เราก็จะพยายามให้ได้ อย่างน้อยก็มีใจรักมัน
ลองบอกพ่อแม่คุณไปว่า... คุณไม่ไหวกับคณะนี้จริงๆ คือใจมันไม่รัก ก็อยากให้ท่านเข้าใจนะว่า
ถึงผมจบด้านนี้มา แล้วยังไง จะให้ผมทำงานด้านที่ไม่ได้รักงั้นหรอก มันทั้งชีวิตผมเลยนะนั่น
ขอไปด้านที่ใจรักดีกว่า แล้วจะทำให้ประสบความสำเร็จให้ดู
พ่อแม่คือคนที่คอยชี้แนะนำ สนับสนุน เป็นที่ปรึกษาครับ
แต่สุดท้ายแล้ว การตัดสินใจเลือก และหาทางออก เป็นหน้าที่ของคนคนนั้นเอง
จะเรียนวิศวะต้องเก่งและชอบคณิตและฟิสิกส์เพราะหลักสูตรมีแต่วิชาคำนวณ80% ถ้าเข้าได้ด้วยวิชาอื่นจะเรียนยาก ผู้ที่เข้าโดยสอบตรง เกษตร จุฬา จะไม่มีปัญหาเพราะใช้นำหนัก คณิต+ถนัดวิศวะ ถึง75% แต่แอดกลางน้ำหน้ก 30-35% จากpat3+pat2(ฟิสิกส์)+onet(คณิต ฟิสิกส)+GPA  ถ้าไม่ชอบคำนวณจะเป็นเช่นจขกท
ความคิดเห็นที่ 2 ตรง ป.ล.
แน่นอนที่สุดใน 3 โลก
ผมก็ทำเหมือนกัน 55
รับประกัน 99.99 % ครับ
ไม่รู้นะ อีกปีเดียวก็จบแล้ว จบไปทำงานใช่ว่ามันจะเหมือนที่เรียนทั้งหมด
งั้นอดทนมา 3 ปีเพื่ออะไร ?
ถ้า จขกท. บอกว่าอยากลาออกก็ออกเถอะ เพราะตัวเองคิดไปแล้วนี่
คนเราถ้าบอกว่าตัวเองไม่ไหวแล้ว ก็ไม่ต้องทนแล้วล่ะ
เพราะสิ่งที่ทำให้เราทนไม่ได้ก็เพราะ"เราเนี่ยแหละคิดว่าตัวเองทนไม่ได้"
เกรด 3 กว่ายังได้มาแล้ว แค่ 2.5 ตอนจบทำไม่ได้เลยหรอ
ที่เกรดเหลือแค่ 1 เพราะกดดันตัวเองรึเปล่า คิดมากไปหรือเปล่า
เพราะตอนอ่านหนังสือ ตอนสอบก็คิดว่า ไม่ไหวแล้ว ทำไม่ได้ มันเลยทำไม่ได้หรือเปล่า ?
จบมาแล้วลองเรียนรามเล่น ๆ ควบกับทำงานก็ได้นี่
แล้วที่จขกท บอกว่าอยากเรียนหมอ แต่เรียนวิศวะไม่ไหว
หมอไม่หนักกว่าหรอ ? แล้วเรียนไหวหรอ ? เพราะบอกเองนี่ว่าตอนนี้เรียนไม่ไหวแล้ว
ไม่ไหว เพราะไม่ชอบ เพราะกดดัน เพราะเครียด หรือเพราะอะไร คิดดูดี ๆ นะ
ถ้าอยากถอยก็ไม่มีใครว่าหรอก พ่อแม่ยังไงก็ต้องเข้าใจลูก ถ้าลูกเป็นคนเลือก
ไม่ว่าเค้าจะพูดยัไงก็ตาม ถามตัวเองดี ๆ แล้วก็ทำซะ !
คำปรึกษาจะไม่มีความหมายถ้า จขกท. คิด+ตัดสินใจไปแล้ว
ถ้าเค้าให้ความเห็นซักอย่าง แต่จขกท.ไม่เห็นด้วย เพรา จขกท. ได้คิด + ตัดสินไปแล้วต่างหาก
ยาวไปหน่อย แต่ที่พูดเพราะจริงใจ :) มันเป็นความเห็นส่วนตัวนะคะ
ใครว่าจะยังไงไม่เห็นด้วยยังไงก็เก็บ ๆ เอาไว้ไม่พร้อมรับคำ....ใด ๆ ทั้งสิ้น
EDIT : ตาม ปล.คห.2 เราก็ทำอยู่เหมือนกันตอนนี้ :)
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 10 กุมภาพันธ์ 2554 / 21:27
อดทนมาได้ตั้ง 3 ปี เหลืออีกแค่ปีเดียว น่าจะไม่เหลือบ่ากว่าแรงนะ
ผมเป็นแค่เด็กม.6 ไม่รู้หรอกนะ ว่าวิชามหาลัย มันยากแค่ไหน
แต่ผมคิดว่า ไม่ว่าเราจะเกลียดมันมากแค่ไหน ถ้าเรามีความพยายามยังไงก็เอาชนะมันได้แน่นอน
แต่ถ้าจะยอมแพ้ ก็ทำตั้งแต่วันนี้เถอะ ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป
เป็นเหมือนกันเลยค่ะ ตอนนี้เรียนนิติ ที่มหาลัยทางภาคเหนือ เพราะพ่อแม่อยากให้เรียน
แต่ตอนสอบอะ ติดการบินพลเรือน อยากเรียนมากๆ แต่ครอบครัวไม่สนับสนุน
แล้วก็ติดการจัดการศิลปากร
แต่ตอนนี้เรียนไปแล้วไม่ชอบ เพิ่งอยู่ปีหนึ่งด้วย เทอมแรกเรียนวิชาพื้นฐาน ได้D แต่ตัวอื่นดีหมด
รู้สึกท้อใจมาก
สู้ๆต่อไปนะค่ะ
*เรื่องแบบนี้ไม่เจอกับตัวก็ไม่รู้หรอกค่ะ ไม่ลองไม่รู้จริงมั้ย
อดทนมาตั้งนานแล้วน่ะครับ ตอนนี้มาไกลเกินครึ่งทางแล้ว สามกว่า จขกท ก็ยังทำได้เลย บางทีลองค่อย ๆ อ่านโดยไม่กดดันตัวเองดีกว่าน่ะครับ ผมเองก็เป็นคนนึงที่เรียนวิศวแล้วก็อยู่ปีสามเหมือน จขกท เลย ผมก็เชื่อว่าเมื่อเราทำงาน ที่เรียนมาอาจจะไม่ได้ทั้งหมด บางงานก็ต้องหาความรู้เพิ่มเติมเอาเองเกือบทั้งหมด ซึ่งสอบถามจากรุ่นพี่ ผมแค่เสนอความคิดของตัวเองให้ จขกท ลองคิดดูให้ดีดีน่ะครับ เทอมนี้ถ้าเรียนเหมือนกันวิศวปีสามก็ต้องฝึกงาน ไงก็คิดดีดีน่ะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
โอ้...ตอบไปแล้วนะ ในพันติ๊บ เดจาวู...วู...วู
PS.
แนะนำให้เรียนในสิ่งที่เรารักค่ะ
ถึงแม้อาจจะไม่เก่งที่สุด
แต่ถ้าเราศรัทธาในสิ่งนั้น ซักวันเราก็ต้องได้ดี
ถึงแม้บางครั้งอาจจะมีเครียดบ้าง
แต่เราก็ยังมีความสุขที่ได้เรียน จริงมั้ย?
ถ้าอยากเรียนแพทย์ ก็เรียนเลย สู้ๆๆ
ไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้หรอก
สู้ๆ นะ  :)  อย่าฝืนทำ ในสิ่งที่ไม่ใช่เรา  ^^
เจ้าของกระทู้เป็นเหมือนๆผมเลยครับ แต่ผมตรงกันข้ามกับเจ้าของกระทู้ก็คือ
ตัวผมถนัดวิชาคำนวณมาก เก่งคณิต กับฟิสิกส์มากๆ พูดง่ายคือ ถนัดสายวิศวะมากๆ
สอบความถนัดวิศวะพูดตรงๆ ก็เยอะ(ถึงเยอะมากๆ)
แต่ด้วยโชคชะตา ก็เลยได้มาเรียนหมอ ซึ่งเรียนวิชาจำที่ไม่ถนัดเลย
เรียนไม่ทันเพื่อน เพื่อนจำกันไวมาก ผมก็ไม่ได้แอนตี้วิชาแพทย์เลยนะ
แต่มันยากเกินไปที่ผมจะเรียน เยอะมากๆๆๆๆ จำไม่ไหวเลย
แต่ผมอาจจะโชคดีกว่าเจ้าของกระทู้หน่อยก็คือ
ผมไม่ได้ซีเรียสกับผลการเรียนของผม ก็พยายามเกาะกลุ่มไป
อยู่กลางๆค่อนไปทางปลาย
จนวันนี้ก็มีความสุขดี ทั้งๆที่เรียนในสิ่งที่ไม่ถนัดเลย สุดท้ายก็ชอบในสิ่งที่เรียน
[แต่ก็ไม่เก่งอยู่ดี 555+]
เอาใจช่วยครับ อีกปีเดียวก็จบแล้ว สู้ๆครับ
จขกทอดทนอีกหน่อยเถอะค่ะ
เราอยู่ปีเดียวกันเลยแต่เค้าเรียนทางสายวิทย์-สุขภาพน่ะม.ทางภาคเหนือแห่งหนึ่ง
ตอนเราอยู่ม.6เราอยากเรียนสถาปัตย์มากๆแต่พ่อเราเลือกคณะที่เรียนอยู่ตอนนี้ให้
เราโคตรจะกดดันเหอะเป็นลูกคนโต เรียนเก่ง ที่จริงพ่อบังคับให้เข้าหมอด้วยซ้ำไป
แต่เราก็บอกไปตรงๆว่าเราไม่ชอบคนละครึ่งทางละกัน
แบบตอนเข้ามาใหม่ๆนะอยากซิ่วอยากย้ายไปทางที่ชอบแต่ก็โดนเหมือนจขกทเลยล่ะ
เราเค้าใจคุณนะเพราะตอนนี้เกรดเราก็แย่มากแต่เกรดเฉลี่ยรวมโอเคอยู่อ่ะเลยรอดตายมาได้
ถามว่าอยากทนมั้ย ตอบเลยว่าไม่ แต่ถามว่าทนได้มั้ย เราทนได้
เพราะมันเกินครึ่งทางแล้วน่ะ เราจะทนอีกนิดพอจบแล้วต่อจากนี้ชีวิตเป็นของเรา
เราจะเลือกเอง เราจะไปเรียนใหม่ในสิ่งที่เราชอบ
ถ้าพ่อให้เราทำงาน เราจะทำแต่เราจะเรียนสิ่งที่อยากไปด้วย
แต่อ่านสิ่งที่จขกทบอกแล้วเรารู้เลยว่าคุณตัดสินใจไปแล้ว
เอาเถอะค่ะอย่ามาหวังอะไรในนี้เลยเพราะใครๆก็บอกให้คุณทนต่อไป
แต่ถ้าคุณไม่อยากก็อย่ามาตั้งกระทู้ให้ใจลังเลเลย ชีวิตเป็นของคุณ
PS. เฮ้อๆ love
จากใจ.. เรียนต่อให้จบเถอะค่ะ..
แล้วถ้าอยากแอดใหม่ ก็ค่อยแอด
ลองคิดดูนะ นี่.. มันก็เท่ากับจบปี 3 แล้ว ฝืนต่อนิดเดียวเอง ก็ได้ปริญญามากอด 1 ใบ
ถ้าไม่ชอบก็ทำอย่างอื่น + แอดใหม่ (( ถ้าแอดไม่ติด อย่างน้อยๆก็ไม่มีคนครหาว่า เรียนไม่จบ))
มีพี่ที่รู้จักคนนึงค่ะ
ตอนแรกเรียน วิศว จุฬา (เรียนเพราะ สมัยนั้นพี่เขาคิดว่าเป็นอาชีพที่เหมาะกับผู้ชาย) พอเรียนจบก็ต่อแพทย์ จุฬา สรุปว่า.. ใช้ชีวิตเรียนมหาลัยถึง 10 ปีเต็ม !!
โอ้ รักเลยค่ะ T__T
ปล,, จากน้องร่วมคณะ แต่ไหวตัวทันตั้งแต่ปี 1 (ลาออกแล้ว รอเอนท์ใหม่) อิอิ
ฉันคนนึงค่ะที่จริงแล้วกำลังเรียนอยู่ปีสอง
มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง คณะเศรษฐศาสตร์
ฉันอดทนและพยายามบอกตัวเองว่าทำได้มาตลอด
แต่ไม่นานมานี้ฉันตัดสินใจเด็ดขาดในการทำเรื่องลาออกเอง
ทั้งคนรอบข้างบอกว่าฉันต้องทำได้อยู่แล้ว
ด้วยเกรดเฉลี่ยที่สูงที่สุดของชั้นตอนมอปลาย
ทำให้ฉันต้องเรียนในคณะที่ทุกคนคิดว่าเหมาะสม
ทุกครั้งที่ฉันต้องเข้าห้องเรียน ฉันรู้สึกว่าเรียนไม่ได้
เริ่มไม่เข้าใจเพิ่มขึ้น ทำให้รู้สึกไม่ชอบ เริ่มไม่อยากเข้าเรียน
พอเข้าเรียนแล้วรู้สึกอึดอัดจนร้องไห้ เรียนไม่ได้ยิ่งคิดมากเรื่องอนาคตจะเอาไงดี
เริ่มโทษตัวเอง เริ่มโทษสิ่งรอบตัว
เกรดเทอมแรกจากสาม เทอมต่อมาเริ่มลดลงจนรับไม่ได้
คิดว่าถึงเวลาต้องยอมรับความจริงกับตัวเองกับครอบครัว
กับคนรอบข้างสักที แล้วก็รอเวลาเริ่มใหม่กับสิ่งที่ฉันถนัด
กับสิ่งที่เรียนแล้วมีความสุขเหมือนเพื่อนๆที่รักในสิ่งที่เรียน ทำให้มีกำลังสู้ในสิ่งที่รัก 
สองปีกับสิ่งที่พลาดไป ก็ไม่ใช่เรื่องน่าอาย ฉันคิดได้ตอนนี้ยังดีกว่าสายไป
สองปีกับประสบการณ์ชีวิตที่คุ้มค่า
สังคมมหาวิทยาลัยที่ทำให้ฉันรู้ว่าการเริ่มใหม่ของฉันต้องรับมืออย่างไร 
สามเทอมที่ผ่านมาอย่างน้อยฉันก็ค้นพบวิชาที่แย่ที่สุดมาพร้อมกับ f
ที่อย่างน้อยครั้งนึงฉันเคยได้มา ฉันรู้แล้วล่ะว่าฉันควรเลี่ยงวิชาอะไร
ทำให้ฉันมั่นใจในการเลือกเรียนครั้งใหม่      จะเรียนอะไร จะยากจะง่ายแค่ไหน จะจบหรือไม่
ทุกอย่างอยู่ที่ตัวคุณ  ทุกวันนี้คนรอบข้างบอกฉันแต่เพียงว่า
เรียนไรก็ได้ไม่ต้องยาก ไม่ต้องหนักสมอง ที่ไหนก็เหมือนกัน ไม่ต้องเรียนที่เดิมก็ได้ถ้ามันยากนัก เรียนอะไรที่คิดว่าเรียนได้และมีความสุข  เรียนไหนก็ได้ที่เรียนจบ จบมาแล้วมีงานทำ   
ทุกคนบอกฉันว่า ไม่ต้องอาย ไม่ต้องคิดมาก  ใครไม่ได้เรียนอย่างฉันไม่รู้หรอก 
คนเราได้แค่ไหนก็แค่นั้น ไม่ไหวก็พักแล้วค่อยเดินต่อใหม่ 
คนแก่เค้าเพิ่งจบเพิ่งจะเรียนมีเยอะแยะไป 
ตกลงว่า จขกท. เรียนไม่ไหว หรือไม่ชอบ ?
ลองถามตัวเองดีๆ 2อย่างนี้ ไม่มีอะไรเหมือนกันนะคะ
ลองถามใจตัวเองดีๆ นะคะ คนที่รู้ คำตอบคือ จขกท. เองแหละค่ะ
ลองถามตัวเองดูว่าทนไหวไหม ไปรอดไหมกับอีก1ปี พอจบมาแล้วไปหางานทำ แล้วก็ลาเรียนเอา ทีนี้จะได้มีปริญญา กับอาชีพที่น่าภาคภูมิใจตั้ง2ใบ และ 2 อาชีพ แล้วทีนี้ค่อยเลือกเอาว่าจะไปทางไหน
สู้ๆเถอะจขกทอีกปีเดียวเองเราก็เป็นเหมือนกันวิชาที่ไม่ชอบตก5-6ครั้งยังสู้เลยทำงานยิ่งกว่านี้อีกอ่านธรรมะทำสมาธิบ้างจะปลอดโปร่งเรียนให้เข้าใจถามผู้รู้เวลาไม่หวนคืนอย่ากดดันตัวเองใจสู้จะชนะทุกอย่างแม้ไม่ชอบ
ก้ดูเกรดที่จะออกเทอมนี้เเล้วกันว่าถ้าออกแล้วจะโดนไทน์ไหม
ถ้ารู้จะโดนไทน์ก็ควรรีบลาออก
ไม่งั้นถ้าโดนไทน์มาเเล้ว
แอดเข้าที่ไหน หรือสอบตรงที่ไหนเขาอาจไม่รับเราได้
อดทนถ้าไมไ่หวก็คุยกับอาจารยืเรื่องเกรดว่าช่วยได้ไหมๆ
ถ้าทำช่วยไมไ่ด้เเละเราก็ไมไ่หว
ก็ต้องปล่อย
ถ้านายจะฝืนเรียนไปก้ไม่มีใครว่า
เเต่โดนไทน์ขึ้นมา บอกเลยมันเสียความรู้สึก
มันจิตตกมากกกกก
เหมือนทำลายความมั่นใจไปเลย
รู้สภาพตัวเองเเล้วว่าเป็นไงก็ควรหาหนทางที่ดีที่สุดๆ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?