บาปและกรรมของลูกกับแม่

[รวมมิตร]

 

บาปและกรรมของลูกกับแม่ (ช่วยแนะนำวิธีพ้นนรกให้ข้าพเจ้าด้วยเถิด)

---

ตอนเด็กๆข้าพเจ้าดื้อ ซน และเถียงแม่ 

พอโตมาข้าพเจ้าได้เรียนรู้ธรรมะ พยามเปลี่ยนนิสัย ขอขมาแม่หลายครั้งในเรื่องในอดีต ขออโหสิแม่ซ้ำๆกับเรื่องเก่าๆ แม่ให้อโหสิทุกครั้ง 

แต่แล้วก็เกิดเรื่องเข้าใจผิดกัน เป็นเรื่องเล็กที่ข้าพเจ้ายัง งง ว่าแม่โกรธเพราะอะไร 

แม่ชวนข้าพเจ้าไปทำบุญสถานที่หนึ่ง แต่มันต้องเดินทาง ข้าพเจ้าก็พูดไปแบบ ไม่ได้คิดอะไรมาก คือไม่เห็นความจำเป็นว่าจะเดินทางเพราะอะไร ทำบุญวัดไหนใกล้ไกลก็น่าจะเหมือนกันถ้าเจตนาดี 

แต่ข้าพเจ้าพูดสั้นๆ แค่ว่า ทำที่ไหนก็ได้มั้งแม่ พอพูดเสร็จ ตอนนั้นข้าพเจ้าก็ยังไม่รู้ตัวว่าแม่โกรธ 

ข้าพเจ้าเห็นแม่เงียบ แต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่ข้าพเจ้ารู้สึกบรรยากาศมันตึงเครียด ข้าพเจ้าจึงหาเรื่องชวนคุยเปลี่ยนบรรยากาศ 

ด้วยความที่ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าแม่โกรธเรื่องจะไปทำบุญนั้น ข้าพเจ้าจึงบอกว่า พรุ่งนี้ถ้าแม่ตื่นไม่ไหว ไม่ต้องไปวัดนั้นก็ได้ จะได้ไม่ต้องขับรถ 

เท่านั้นเอง คำพูดเท่านั้นเอง มันสะกิดใจแม่ แม่หาว่าข้าพเจ้าไม่ยอมจบ ยังจะขุดมาพูดอีก ระวังจะไม่ได้บุญ 

ข้าพเจ้า งง หนักขึ้น พยามอธิบาย แม่ยิ่งโกรธ ข้าพเจ้าก็ยอมรับว่าโกรธแม่อยู่ในใจเหมือนกัน เพราะข้าพเจ้าเจตนาดี ทำไมแม่ถึงโกรธและว่าข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้าก็พยามควบคุมตัวเอง ไม่เถียงต่อ และขอโทษแม่ 

แม่ไม่พูดกับข้าพเจ้าเพราะโกรธ ข้าพเจ้าน้อยใจที่อุตส่าห์พยามตั้งใจทำดี แต่แม่มองเจตนาข้าพเจ้าผิด ข้าพเจ้าจึงเงียบไปเหมือนกัน 

แต่ไม่นาน ข้าพเจ้าก็เข้าไปหาแม่ ไปชวนคุย อยากจะให้เรื่องราวสงบ แต่แม่ยังโกรธอยู่ เมื่อข้าพเจ้าพยามอธิบาย แม่เข้าใจว่าข้าพเจ้าเถียง 

แม่ยิ่งโกรธหนักขึ้น ข้าพเจ้ากราบขอโทษ แต่แม่บอกว่า แล้วทำไมไม่มาขอโทษตั้งแต่แรก 

ข้าพเจ้าขอโทษอีก แม่บอกว่าข้าพเจ้าไม่ได้รู้สึกผิดจริง เดี๋ยวก็ทำอีก 

ข้าพเจ้าร้องไห้ แต่ก็เห็นแม่โมโหหนักขึ้น 

ข้าพเจ้าบอกว่า ข้าพเจ้าตั้งใจทำดี เปลี่ยนนิสัย มีอะไรหลายอย่างที่ข้าพเจ้าทำเพื่อแม่ แต่แม่ไม่รู้ พอข้าพเจ้าพูดอย่างนี้ แม่ก็หาว่าข้าพเจ้าทวงบุญคุณ 

ข้าพเจ้าขอให้แม่ใจเย็นๆก่อน ขอให้แม่ฟังข้าพเจ้า แต่แม่กลับหาว่า ข้าพเจ้าว่าแม่ หาว่าแม่ใจร้อน 

ข้าพเจ้าบอกว่าข้าพเจ้ามาดี มาขอโทษ แม่บอกว่า ยิ่งแก้ยิ่งแย่ 

หลังจากนั้น ทุกๆวัน คำพูดของข้าพเจ้าที่พูดไป แม่มองเจตนาผิดและโมโหข้าพเจ้าเสมอ 

ข้าพเจ้าเป็นทุกข์ทุกวัน เพราะไม่สามารถทำอะไรได้เลย ไม่สามารถหาคำพูดที่แม่จะไม่แปลเป็นคำร้ายได้เลย คำพูดธรรมดา แม่ก็มองว่าร้าย คำพูดดีๆแม่ก็มองว่าข้าพเจ้าด่า 

ข้าพเจ้าร้องไห้ แม่บอกว่าน่ารำคาญ 

ข้าพเจ้าคิดว่าเป็นเพราะบาปเก่าที่เคยดื้อกับแม่ มันมาส่งผล เพราะแม่ขุดเอาเรื่องเก่าขึ้นมาพูด โยงเรื่องใหม่เข้าหาเรื่องเก่า 

พอข้าพเจ้าพูดอะไรอย่างนึง แม่จะคิดว่า ข้าพเจ้าพูดด้วยอารมณ์โกรธเหมือนเมื่อก่อน เข้าใจว่า ข้าพเจ้ากำลังด่าแม่ 


ข้าพเจ้าอายุ 30 แต่จะออกจากบ้านทุกครั้ง ต้องขออนุญาตแม่ ถ้าแม่ไม่ให้ออกก็คือข้าพเจ้าไม่ได้ออก แม้จะเป็นเรื่องธุระ ข้าพเจ้าจะทำงานอะไร ก็ต้องรายงานแม่ 

ถ้าแม่อยากให้ข้าพเจ้าไปไหนหรือทำอะไร ข้าพเจ้าต้องทำ ต้องเห็นด้วย 


ข้าพเจ้าอึดอัดมาก ที่แม่จับผิดข้าพเจ้าทุกการกระทำและคำพูด ข้าพเจ้าพูดก็ผิด ไม่พูดก็ผิด ข้าพเจ้าได้แต่กรีดร้องโหยหวนด้วยความทรมานอยู่ในใจ ทนความทุกข์ไม่ไหว 

รู้ว่าการกระทำที่ทำให้แม่โกรธหรือทุกข์ใจ มันบาปมาก แต่ข้าพเจ้าไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลย แม่คิดเอง เออเอง โกรธเอง ด่าเอง ข้าพเจ้าหาวิธีแก้ไขไม่ได้เลย พยามหลีกเลี่ยงการเจอหน้ากัน เพราะแม่มีเรื่องโกรธทุกครั้งที่เจอข้าพเจ้า 

แม่บอกว่า พี่น้องดีกว่าข้าพเจ้าหมด ข้าพเจ้าเสียใจมาก เพราะไม่มีพี่น้องคนไหนเลย ที่เวลาทำผิดแล้วมากราบขอโทษแม่ ตัวข้าพเจ้าเอง เมื่อก่อนก็ไม่เคยทำ พอตอนนี้ทำ กลับกลายเป็นแบบนี้ 

วันนึงแม่ว่าข้าพเจ้าว่า พูดจาไม่มีหางเสียง ข้าพเจ้าเงียบ ไม่เถียงต่อ แต่แม่ก็พูดขึ้นมาเองว่า เออ แต่ก็ช่างมันเหอะ เพราะพี่น้องก็ไม่มีใครพูดเหมือนกัน 

พอข้าพเจ้าพยามเงียบ แต่แม่กลับคิดว่าข้าพเจ้ารังเกียจและไม่อยากคุยกับแม่ แล้วแม่ก็น้อยใจ ในที่สุดก็ร้องไห้ 

ข้าพเจ้าก็ขอโทษอีก แม่กลับบอกว่า ข้าพเจ้าเป็นเจ้ากรรมนายเวรของแม่ที่จะมาแก้แค้น บอกว่าข้าพเจ้าทำให้แม่เสียใจแล้ว ก็ฆ่าแม่ซะเลย แม่จะยอมใช้กรรม 

ข้าพเจ้ารู้ตัวว่า ถ้าแม่ร้องไห้เพราะลูก ลูกต้องตกนรก ข้าพเจ้าเห็นชะตากรรมของตัวเองแล้ว ว่านรกแน่ๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ใช้ทุกวิธี ก็ไม่สำเร็จ 

ต่อมาข้าพเจ้าพยามง้อแม่แบบสุดๆ ไปถามเกือบทุกชั่วโมงว่า แม่จะให้ช่วยอะไรมั้ย แต่แม่ไม่พูดกับข้าพเจ้า 

แต่พอช่วงที่ข้าพเจ้าไม่ได้ไปถามเสนอตัวรับใช้ เผลอหลับกลางวันไป กลับเป็นตอนที่แม่ต้องการใช้ข้าพเจ้าพอดี แต่ข้าพเจ้าไม่รู้ตัว 

มารู้ตัวตอนที่เห็นแม่ร้องไห้อีกครั้ง ก็เลยขอโทษ แม่บอกว่ารอข้าพเจ้านานมาก แต่ข้าพเจ้าหายหัวไป ข้าพเจ้าก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมแม่ไม่เรียกข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้าก็ไม่ได้เถียง 

แม่ก็ยังไม่หยุดร้องไห้ พูดต่อหน้าพระพุทธรูปว่า จะขอใช้กรรมกับลูกคนนี้ให้หมด ลูกจะทำให้แม่ทรมานยังไง จะทน จะใช้ให้หมด 

ข้าพเจ้าช็อคอีกครั้ง เพราะรู้ตัวว่า แม่แค้นฝังใจขนาดนี้ ร้องไห้ขนาดนี้ แล้วข้าพเจ้าจะหนีนรกอย่างไร ข้าพเจ้าเครียดมาก 

ข้าพเจ้าพยามสรุปเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น รู้ตัวว่า ส่วนที่เป็นความผิดของข้าพเจ้าก็มี แต่ส่วนที่แม่คิดเอง เออเองมันมากกว่า

ข้าพเจ้าสงสัยว่า มันเป็นกรรมของใคร ที่แม่ต้องมาแปลคำพูดของข้าพเจ้าไปในทางร้ายๆ แม่คิดเอง เออเอง โกรธเอง ร้องไห้เอง แต่คนตกนรกคือข้าพเจ้า 

อย่างนี้ใช่หรือไม่ที่เค้าบอกว่า กรรมเป็นเผ่าพันธุ์ ข้าพเจ้าคงเคยเกิดเป็นแม่ และแม่ในชาตินี้คืออดีตลูกของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าคงเคยหาเรื่องลูกคนนั้น จนเค้าต้องตกนรก พอมาชาตินี้ เค้าจึงมาทำให้ข้าพเจ้าตกนรกบ้าง 

แม่ถามว่า เรื่องที่เกิดขึ้น ข้าพเจ้าได้เคยไปทบทวนบ้างมั้ย ข้าพเจ้าเหมือนโดนแทงใจ รู้สึกน้ำท่วมปากแต่พูดอะไรไม่ได้ อยากบอกแม่ว่า หนูไม่ใช่เจ้ากรรมนายเวรแม่ หนูอโหสิให้แม่ทุกอย่าง หนูขอให้แม่ปล่อยหนูไปเช่นกัน 

ข้าพเจ้าเป็นทุกข์ ข้าพเจ้าจะทำอย่างไร เมื่อขอโทษ ขออโหสิกรรม พยามง้อ ไม่มีอะไรได้ผลเลย 

ช่วยข้าพเจ้าด้วยเถิด ข้าพเจ้าแย่แล้ว

---

PS.  ยินดีต้อนรับ

Comments

[ญาติธรรม]

อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ชรา พยาธิ มรณา

ผู้ที่มีจิตกตัญญูย่อมไม่ตกไปสู่โลกที่ชั่ว

จิตเราปราถนาดี แม่ไม่รู้แต่เรารู้ กตัญญูทำให้ดีที่สุด

อย่าไปคิดถึงอดีต หรืออนาคต ให้ทำปัจจุบันให้ดี แล้วคุณจะไม่เสียใจ

กับสิ่งที่จะเกิดขึ้น โปรดหมั่นให้ทาน รักษาศีล และเจริญภาวนา อยู่เป็นนิจ

แล้วจะเข้าใจความทุกข์และพบกับสุขที่แท้จริง

ขอให้จิตใตที่กตัญญูของคุณจงเป็นพละปัจจัยให้ผ่านความทุกข์นี้ไปด้วยเทอญ.

[NamFahBonDin]

อยากช่วยคิดนะคะว่าจะทำยังไง แต่ก็หาทางไม่ออก- - เพราะดูจขกท.จะทำไปเกือบหมดแล้ว

คิดว่าน่าจะเป็นกรรมที่พี่ต้องชดใช้นะคะ

ว่างๆ ลองชวนแม่ไปปฏิบัติธรรมดูนะคะ แนวคุณแม่สิริ กรินชัยก็ดีค่ะ เพราะจะมีวันแม่ด้วย

แนะนำได้เท่านี้นะคะ ^^ สู้ๆค่ะ

[〓 SkiNny[Sexy]Bitches™ 〓]

 

---

PS.  ^__^ [ แพรว ] ยังไงฉันก็เป็นของเธอ "มีแพรวเสมอไป" (^__^) ฉันไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่ !! ผู้ชายดินดิน เซอร์ ๆ !!

[ขนมปัง]

การทำบุญที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

ชวนแม่ไปปฎิบัติธรรมกุศลเยอะนะ+++


เราเชื่อนะถ้าเจ้าของกระทู้ยึดมั่นใน
ศีล  ปฎิบัติธรรม  ทาน  การทำความดี


ทุกอย่างจะดีขึ้น  อย่าคิดมาก  เพราะไม่ว่าแม่เราจะเป็นไง  เขาคือบุพการีเรา

บางทีโชคดีกว่าใคร หลายคน  ที่เขาไม่มีแม่นะ


อย่าคิดมาก  สู้สู้  เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นเอง

[=-No~name-=]

ถ้าพยายามจนไม่รู้จะทำยังไงแล้วก็ต้องวางอุเบกขาแล้วค่ะ(แต่ไม่ใช่้ให้เมินเฉยกับแม่ของคุณนะคะ)ให้วางใจของคุณลง ทำใจให้นิ่ง อาจมีบ้างที่แม่ของคุณน้อยใจคุณ หรือเข้าใจคุณผิด แต่ในเมื่อพยายามแก้ไขแล้ว แต่ไม่เป็นผล คุณก็ไม่ต้องไปพยายามพูดแก้ไขอีก แต่ให้คุณดูแลเอาใจใส่แม่ของคุณให้ดีเท่าที่ลูกคนหนึ่งจะทำได้ วาจาแม่ของคุณอาจไม่เชื่อถือ แต่ความประพฤติปฏิบัติของคุณสักวันแม่คงเห็นความดีได้ด้วยตนเองค่ะ

ใจของคุณอาจเป็นทุกข์ แต่เมื่อพยายามแก้แล้วจนมันเป็นเรื่องเหลือวิสัยแก้ไม่ได้จริงๆ คุณก็ต้องปล่อยวางความรู้สึกตรงนั้น อาจยากสักหน่อย เพราะการที่บอกว่าให้ปล่อยวางไม่ใช่ว่าเพิกเฉยหรือเฉยเมยกับแม่ ไม่ใช่ว่าหนีหรือหลบหน้าแม่ แต่เป็นทำตัวปกติ ดูแลแม่ให้ดี เมื่อแม่ต่้อว่าตัดพ้อก็ไม่ต้องใส่ใจเก็บเรื่องนั้นให้เป็นอารมณ์ ต่อให้ถูกเปรียบเทียบกับพี่น้องคนไหนก็ตาม ตัวเราเองรู้จักตัวเองดีที่สุด

การปล่อยวางอารมณ์ลองวิธีอานาปานสติดูนะ เมื่อมีเรื่องมากระทบให้เศร้า ให้น้อยใจ ลองกำหนดลมหายใจดู ฝึกตามดูลมหายใจเข้าออก (ไม่จำเป็นต้องเรื่องแม่ เรื่องอื่นๆก็ได้ เช่นทะเลาะกับเพื่อนมา โดนเพื่อนด่ารู้สึกโกรธ ถึงเวลานั้นให้ดึงความสนใจมาอยู่ที่ลมหายใจ) ลองฝึกดูนะคะ แรกๆอาจยากสักหน่อย แต่พอทำได้จะรู้สึกว่าความรู้สึกที่ไม่ดีนั้นลดลง(เราใช้วิธีนี้อยู่บ่อยๆ)

อีกวิธีคือ โกรธให้รู้ว่าโกรธ เสียใจให้รู้ว่าเสียใจ แค่รู้นะไม่ใช่ไปคิดถึงเนื้อหาเรื่องที่กำลังโกรธ หรือเสียใจอยู่ เหมือนกับว่า อ๊ะ นี่เราโกรธอยู่นี่ แล้วความโกรธก็จะดับไป แต่ถ้าไปคิดถึงว่าโกรธเพราะอะไร เดี๋ยวความโกรธก็จะกลับมาอีก เพราะอย่างนั้นจึงให้รู้เฉยๆไม่ต้องใส่ใจตัวเนื้อหา


เป็นกำลังใจให้นะคะ

[บันบัน]

ใช่แล้ว ลองชวนแม่ไปปฏิบัติธรรมดูนะคะ การปฏิบัติธรรมได้บุญกุศลมาก

และอย่าลืมหมั่นให้ทาน , รักษาศีล , เจริญภาวนา(สมาธิ+วิปัสสนา)

**การเจริญภาวนา  เป็นการสร้างบุญบารมีที่สูงที่สุด และยิ่งใหญ่ที่สุดในพระพุทธศาสนา จัดว่าเป็นแก่นแท้ และสูงกว่าฝ่ายศีลมาก

บุญนี้แหละที่เป็นที่พึ่งของเรายามทุกข์
ความกตัญญูเป็นเครื่องหมายของคนดี เป็นกำลังใจให้นะคะ

[มนุสนิริโย]

ทรงพรหมวิหาร ๔ เอาไว้ประจำใจ แผ่เมตตาจำเพาะให้แม่(ไม่ต้องให้ท่านได้ยิน) ไปเรื่อยๆ (ไม่แน่ใจว่าจะได้ผล มันแวบขึ้นมาว่าให้แนะนำอย่างนี้ ลองดูก็ได้ขอรับ แต่กระผมไม่รับรอง โชคดี

[hua hom]

อ่านจากที่ จขกท เขียนมาแล้วก็รู้สึกว่า จขกท เป็นคนที่มีความกตัญญูต่อแม่มากๆ พยายามเอาใจแม่ทุกอย่าง ทำเต็มที่ แต่แม่ก็ยังไม่ถูกใจอีก ^ ^ 

เจตนาของ จขกท เป็นเจตนาที่ดีและพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้แม่ชอบ  แต่แม่ก็ยังน้อยใจ เสียใจ โกรธ อันนี้ก็ไม่เกี่ยวกับเราแล้ว เราทำดีแล้ว ก็ต้องได้ดี  อันนี้เป็นธรรมชาติที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ เพราะฉะนั้นเป็นไปไม่ได้ที่ จขกท จะตกนรก ประเด็นนี้อย่ากังวลไปเลย

ที่ จขกท เข้าใจว่า เพราะตอนเด็กๆ ดื้อ ซน และเถียงแม่ มาปัจจุบัน แม่จึงทำกับเราในลักษณะแบบนี้ ก็เป็นสิ่งที่เข้าใจถูกแล้ว เราเป็นผู้สร้างเหตุเอาไว้ เราก็เลยต้องรับผิดชอบ  

การที่ จขกท ขออโหสิกรรมจากแม่ก็เป็นวิธีหนึ่งที่จะทำให้วิบากกรรมเบาบางลงไปได้ ไม่มากก็น้อย 

นอกจากนี้การให้สิ่งของ ที่แม่ชอบ ก็เป็นวิธีหนึ่งที่จะทำให้แม่มีความสุข อาจจะทำให้ความสัมพันธ์ดีขึ้น แม่อาจจะเข้าใจเรามากขึ้น เห็นอกเห็นใจเรามากขึ้น รักเรามากยิ่งขึ้น

สุดท้ายนี้ ก็อยากให้ จขกท ปลีกวิเวก หาที่สงบๆ เป็นธรรมชาติ แล้วก็ไม่ต้องคิดอะไร อาจจะทำสมาธิตามที่ตัวเองชอบ หรือนั่งมองธรรมชาติรอบๆตัว แต่ไม่ให้คิดปรุงแต่งไปต่างๆนานาหรือฟุ้งซ่าน หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกยาวๆ หายใจเข้าสบาย หายใจออกสบาย ไปเรื่อยๆ เมื่อสมองปลอดโปร่งและได้โอโซนเต็มที่จากการหายใจเข้าลึกๆ อาจจะคิดอะไรดีดีออกก็เป็นได้.
 

---

PS.  การพบกันเป็นสิ่งชั่วคราว