ฝากนิทานเด็กๆเรื่องที่สอง "ตุ๊กตาของเด็กหญิง" ค่ะ

[โซ่เบาๆ]

ตุ๊กตาของเด็กหญิง

ณ ดินแดนแห่งหนึ่ง มีเด็กหญิงเล็กๆผู้หงอยเหงา เธอไม่มีทั้งพี่น้อง และเพื่อนบ้านวัยเดียวกัน เด็กหญิงจึงมักจะเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างห้องนอนของเธออยู่บ่อยครั้ง

วันหนึ่งคุณแม่ของเธอเข้ามาในห้องนอนพร้อมกล่องของขวัญใบโต เด็กหญิงแกะกล่องของขวัญอย่างกระตือรือร้นเพื่อที่จะพบกับตุ๊กตาที่สวยงามที่สุดที่เธอเคยเห็น “ขอบคุณมากค่ะคุณแม่ ต่อไปนี้หนูจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของน้องตุ๊กตาตลอดไป”

นับแต่นั้นมาทุกๆวันเด็กหญิงจะตื่นนอนพร้อมตุ๊กตาในอ้อมกอด ทานข้าวโดยมีจานเล็กๆพร้อมช้อนส้อมจิ๋ววางไว้ข้างหน้าตุ๊กตา และเข้านอนโดยมีตุ๊กตาอยู่เคียงข้าง และทุกคืนเธอไม่เคยจะลืมที่จะบอกตุ๊กตา “ฉันรักเธอ ฝันดีนะ”

บ่ายวันหนึ่งมีรถมาจอดข้างๆบ้านซึ่งไม่มีคนอยู่มานาน พวกเขาเป็นเพื่อนบ้านใหม่ พวกเขาพาเด็กหญิงเล็กๆอีกคนมาด้วย เด็กหญิงแอบดูพวกเขาลงจากรถเงียบๆจากหน้าต่างห้องของเธอในมือกอดตุ๊กตาไว้แน่น “เด็กผู้หญิงคนนั้นใครน่ะ” ตุ๊กตาในมือจ้องมองกลับด้วยใบหน้างดงามและความเงียบ

วันต่อมาเพื่อนบ้านใหม่มาเคาะประตูหน้าบ้าน พวกเขานำขนมเค้กนางฟ้าน่าทานมาให้ พาเด็กผู้หญิงเล็กๆคนนั้นมาด้วย แล้วเด็กหญิงทั้งสองก็ทำความรู้จักกัน

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาเด็กหญิงเริ่มไปเล่นบ้านเพื่อนบ้านใหม่ แรกๆเธอพาตุ๊กตาไปด้วย แต่พอหลังๆเธอก็ทิ้งตุ๊กตาตัวสวยไว้ที่บ้านเพราะ พวกเธอจะเล่นซ่อนหา วิ่งไล่จับ และทำกับข้าว พอกลับถึงบ้านตนเองเด็กหญิงเริ่มลืมที่จะร้องเพลงให้ตุ๊กตาฟัง พาตุ๊กตาเข้านอนข้างๆ และในที่สุดก็ไม่มีการบอกฝันดีอีกต่อไป

ตุ๊กตาเริ่มน้อยใจ มันรู้สึกเหงา และเสียใจ ในที่สุดมันจึงตัดสินใจจะพูดกับเด็กหญิง มันรู้ดีว่าในชีวิตของตุ๊กตา จะสามารถพูดและขยับได้เพียงครั้งเดียวภายในเวลาห้านาทีเท่านั้น

คืนนั้นตุ๊กตาปีนลงจากชั้นวางและปลุกเด็กหญิง “ทำไมกัน ทำไมเธอไม่เล่นกับฉัน ใจดีกับฉันเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ฉันเหงานะรู้ไหม” เด็กหญิงรีบพูดตอบอย่างยินดี “โอว ฉันดีใจจัง ไม่เคยรู้เลยว่าเจ้าขยับ และพูดได้ ที่ ฉันไม่เล่นกับเจ้าอีกแล้วเพราะฉันไม่สามารถล่วงรู้ความรู้สึกของเจ้าเลย เจ้าอาจจะหน้าตาสวยงามกว่าเพื่อนใหม่ของฉัน แต่เพื่อนใหม่ฉันนั้นเธอรู้จักยิ้ม หัวเราะ และร้องไห้ เธอรู้จักที่จะเป็นผู้ให้ และเป็นผู้รับ เราร่วมแบ่งปันความรู้สึกซึ่งกันและกัน และเข้าใจกัน ฉันเองไม่รู้มาก่อนว่าเจ้าเองก็มีความรู้สึกเช่นกัน บางทีเราอาจมาเริ่มอะไรใหม่ๆด้วยกันอีกครั้งมาเป็นเพื่อนรักกันก็เป็นได้ เจ้าจะว่าอย่างไรเล่า” ทว่าห้านาทีผ่านไปแล้วตุ๊กตาน้อยนั่งนิ่ง และจ้องมองกลับด้วยใบหน้าที่สวยงามเช่นเคย “บางทีเราคงจะฝันไป” แล้วเด็กหญิงก็นอนลงดังเดิมไม่สนใจตุ๊กตาที่ไม่สามารถพูด หรือขยับร่างกายได้อีกเลย

“เพียงรูปร่างหน้าตาที่สวยงามนั้นอาจนำมาซึ่งสัญญารักนิรันแต่ทว่า ปราศจากซึ่งความเข้าใจ น้ำใจ และการแบ่งปันความรู้สึกร่วมกันแล้ว สัญญานั้นก็ไม่อาจจะเป็นจริงได้
บางครั้งก็ดีกว่าที่บอกกล่าวความรู้สึก ของเราออกไป เพื่อแสดงให้ผู้อื่นได้เข้าใจในความเป็นตัวเราบ้าง เพราะเรามีโอกาสที่จะสื่อสารกับผู้อื่นมากกว่าห้านาทีในชีวิตเราอย่างแน่นอน



ติดตามเรื่องใหม่ได้ที่ www.facebook.com/Gookgookka ค่ะ