นิทานชีวิต

ตั้งกระทู้ใหม่

กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว นิทานหลายๆเรื่องคงเริ่มต้นแบบนี้
เรื่องนี้ก็เหมือนกัน
กาลครั้งหนึ่งมีเด็กสาวชื่อมิน เธอเติบโตมาด้วยความรักของพ่อแม่และคนรอบกาย
จนเธอเข้าโรงเรียน เธอได้เจอกับเด็กหญิงคนนึง เค้าเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับเธอมาตลอดในสายตาของเธออาจแกล้งกันเล็กๆน้อยๆในสายตาเธอแต่ในสายตาผู้พบเห็นการแกล้งนั้นทำให้บาดเจ็บดีนักเชียว
แต่เธอก็ไม่คิดอะไร
จนเธอขึ้นชั้นประถม เธอเรืชิ่มมีเพื่อนใหม่ มากขึ้นเรื่อยๆ
แต่เธอก็ยังเล่นกับเด็กคนนัั้นอยู่ แต่เด็กคนนั้นไม่ได้สนใจเธออีกแล้ว
เธอจึงพยายามให้เด็กคนนั้นหันมาเล่นกับเธอ
แต่เด็กคนนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไร
เธอเสียใจ
พ่อแม่ของเธอจึงไปบอกครูประจำชั้น
เธอได้เพื่อนมากลุ่มหนึ่ง
เธอรักเพ่อนกลุ่มนี้มากๆ
แต่อีกปีค่อมาเพื่อนคนนึงย้ายโรงเรียน
ไม่เป็นไรหรอกพวกเราเล่นกันเองก้ได้นี่นา
เด็กคนนึงกล่าวกับเพื่อนๆทั้งหมด
และพวกเธอก็เริ่มเล่นันอย่างสนุกสนานทั้งปี
แต่อีกปีต่อมา เพื่อนคนนึงไปเรียนต่างประเทศ อีกคนนึงย้ายห้อง อีกคนย้ายโรงเรียน
เหลือสองคน
ทำไงดีล่ะเล่นกันสองคนมันไม่สนุกเลยเพื่อนๆหายไปหมดเลย
เธอพูดขึ้น
นี่พวกเธอคุยอะไรกันหรอคุยด้วยได้มั้ย เด็กหญิงคนนีงพูดขี้น

ได้สิๆ ยิ่งเยอะยิ่งสนุก เธอพูดขึ้นด้วยความดีใจ
พวกเธอสามคนจะไปที่สนามเด็กเล่นที่มีต้นกระท้อนต้นใหญ่อยู่ ในช่วงนั้นกระท้อนเริ่มออกผลใหญ่มากมายเลยแข่งกันเก็บกระท้อน เอามาเล่นเป็นบอลบ้างอะไรบ้าง
ว้าวพวกเธอเล่นอะไรกันน่ะน่าสนุกดี เด็กหญิงที่เดินผ่านมาพูดขึ้น
มาเล่นด้วยกันมั้ยล่ะ เธอถามเด็กคนนั้น
อื๊อเอาสิกำลังไม่มีเพื่อนอยู่พอดี เด็กคนนั้นตอบ
และพวกเธอสี่คนก็เล่นกันอย่างสนุกสนามและมีความสุข
เอ๋ พวกเธอสองคนมาดูเราเล่นตั้งนานแล้วนะมาเล่นด้วยกันสิ
อืม เด็กสองคนตอบรับ ในตอนนั้นเธอดีใจมาก ในใจคิดว่าได้เพื่อนใหม่มาสองคนแน่ะ ดีใจจังเลย
นานวันเข้าพวกเธอหกคน ก็สนิทกันเล่นด้วยกันเสมอและอยู่ก็มีฟ้าฟาดลงตรงหน้า
เมื่อเพื่อนคนนึงหลบหน้าพวกเธอ ไม่ยอมคุยกับใครบ้างครั้งก็ร้องไห้
เมื่อพวกเธอเข้าไปถามก็ได้คำตอบมาว่าเด็กคนนั้นจะย้ายบ้าน
แล้วทำไมต้องหลบหน้าพวกเราล่ะ เธอถาม
ฉันไม่อยากเล่นกับพวกเธอไม่งั้นฉันคงจะคิดถึงพวกเธอมากจนไม่ยอมย้ายบ้านนแน่ๆ เด็กหญิงตอบอย่างนั้น
จะบ้าเหรอก่อนจากน่ะเราต้องสร้างความทรงจำดีๆเก็บไว้สิ จะได้จำได้ว่าครั้งนึงเราเคยเป็นเพื่อนกัน สาบานสิว่าเราจะเป็นเพื่อนกันไปตลอดน่ะ เธอว่าเพื่อนของเธอ
อืมขอบคุณนะ แันจะไม่ลืมพวกเธอทุกคนแน่นอน เด็กหญิงกล่าว
นี่ๆทุกคนวันเสาร์นี่เราไปกินพิซซ๋ากันเถอะวันเกิดฉันน่ะ ไปกันนะทุคน
อืมจะขอพ่อกับแม่นะ เพื่อนๆของเธอกล่าว
หลังจากนั้นไม่นานความสุขก็สลายลงตรงหน้า เพื่อนคนนั้นที่ไม่สนใจไยดีเธอกลับมา แกล้งเธออยู่ตลอดเวลาเพื่อนทั้งสี่คนหักหลังเธอ อีกคนย้ายบ้านไป
เด็กหญิงคนเก่าได้บอกกับเพื่อนๆทุกคนว่าเธอไร้ความรับผิดชอบ ทำงานกลุ่มเธอจะไม่ช่วยทำอะไรเลย
ทำรายงานประกอบโครงงานเธอจะไม่คิดอะไรเลย
ความเป็นจริงเด็กหญิงคนเดิมนั้นไร้ความรับผิดชอบสิ้นดีทำงานกลุ่มเด็กหญิงคนนั้นจะไม่ยอมออกเงินเกินห้าสิบบาท แต่เธอออกไม่เคยต่ำกว่าสองร้อยบาท
ทำงานกลุ่จะไม่ช่วยอะไรเลยตรงกันข้ามเธอทำเองทั้งหมด
เวลาทำรายงานประกอบโครงงานนั้นเด็กหญิงคนนั้นจะพิมพ์เพียงแค่ปกเท่านั้นส่วนเนื้อหาเธอพิมพ์เองทั้งหมด
เด็กคนนั้นทำให้เธอไม่เหลือเพื่อนเลยซักคนเดียวเธอถูกปล่อยให้อยู่อ้างว้าง โดดเดี่ยว
เพื่อไม่ให้เสียหน้าเธอจึงทำเป็นว่าเพื่อนน่ะไม่สำคัญหรอกคนพวกนั้นน่ะมันก็แค่คนรู้จักเท่านั้นเอง
เธอกล่าวเยี่ยงนั้น แต่ในใจเธอกำลังร่ำไห้อยู่
จนกระทั่งวันหนึ่ง ได้มีคนเดินผ่ามมายังวังวนอันโดดเดี่ยวของเธอ พวกเธอคุยกันทุกวันเธอยิ้มได้อย่างสดใสไม่ต้องวางมาดอะไรเลยทำตัวให้เป็นตัวเองก็พอ เด็กคนนั้นบอกกับเธอ
จนกระทงวันหนึ่งเป็นวันที่ต้องลาเธอบอกเด็กคนนั้นว่า เฑอน่ะเป็นเพื่อที่ดีที่สุดในตอนนี้ของฉันเลยนะ
เราจะเป็นเพื่อนกันไปตลอดล่ะอย่าลืมนะ
จนกระทั่งเธอขึ้นมัธยม เธอตั้งใจว่าจะไม่วางมาดอะไรจะเป็นตัวของตัวเองในแบบที่ตัวเองต้องการ
ในเมื่อเราเป็นเราอย่างเนี่ยจะไปวางมาดทำไมกันทำแบบนั้นมันน่าอึดอัดจะตาย เธอบอกกับตัวเองแน่นอนมันได้ผลเธอทำตัวเองในแบบที่ตัวเองเป็น เธอไม่วางมาดอยากได้อะไรจะทำอะไรทำเลย ไม่ต้องคิด เธอมีเพื่อนมากมายเธอไม่ได้วางมาดว่าเพื่อนไม่สำคัญนี่ ก็เธอเป็นตัวเธออย่างนี้มันดีที่สุดแล้ว