ช่วยถอดให้เป็นภาษาเหนือหน่อยนะ

[ออม]

ช่วยถอดจากภาษากลางให้เป็นภาษาเหนือหน่อยนะคะ

ยังมีเสือหนุ่มตัวหนึ่งดุร้ายมาก วันหนึ่งมันออกไปหากินตามปรกติ ขณะที่มันสอดส่ายสายตาหาเหยื่ออยู่นั้น มันก็แลเห็นช้างตัวหนึ่งกำลังยืนอยู่ใต้ต้นไม้ มันจึงวางแผนที่จะจับช้างให้ได้ แล้ว็เดินตรงไปหาช้างทันที
ฝ่ายช้างเมื่อเห็นเสือเดินตรงมาหามันเช่นนั้น ครั้นจะวิ่งหนีไปก็ไม่ทัน จึงทำใจดีสู้เสือ แล้วพูดกับเสือไปว่า
“สวัสดี เจ้าเสือผู้ยิ่งใหญ่ เจ้าจะไปไหนหรือ”
“ข้าก็จะมาจับเจ้าไปเป็นอาหารนะสิ” เสือตอบ
“ช้าก่อนเจ้าเสือร้าย เจ้าคงไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ข้าไม่ได้เป็นอิสระแล้ว ข้าเป็นเชลยเขาอยู่” ช้างพูด
“พุทโธ่เอ๋ย อย่ามาหลอกข้าเสียให้ยากเลย เจ้าตัวใหญ่ออกอย่างนี้
ใครจะกล้ามาจับเจ้าเป็นเชลยได้ นอกจากข้าเจ้าป่าผู้ยิ่งใหญ่”
“นี่ไงเจ้าเห็นมั้ย ขาของข้าถูกล่ามโซ่อยู่กับต้นไม้นี้ ก็เพราะข้าตกเป็นเชลยของมนุษย์”
ช้างพูดพร้อมยกขาที่ถูกล่ามโซ่ให้เสือดู
“อะไรกันมนุษย์ตัวเล็กนิดเดียว ยังจับเจ้าล่ามโซ่ได้หรือ” เสือถามอย่างสงสัย
“ก็ใช่นะซิ มนุษย์ตัวเล็กๆนี่แหละ ถึงจะไม่มีเขี้ยวเล็บ ไม่มีเขาหรืองา แต่มนุษย์นั้นมี “ปัญญา” ช้างตอบยืนยัน
เสือพอได้ยินช้างพูดถึงคำว่า “ปัญญา” ก็สนใจ จึงถามช้างขึ้นว่า
“อ้ายตัวปัญญาของมนุษย์มันวิเศษแค่ไหนเชียว ถ้าข้าเจอละก็จะจับกินเสียให้เข็ด”
“ปัญญาของมนุษย์ก็อยู่ที่ตัวมนุษย์ซิเจ้าเสือเอ๋ย ถ้าเจ้าอยากเห็นจริงๆ ละก็ รีบแก้โซ่ที่ผูกขาข้าออกซิ แล้วข้าจะพาเจ้าไปดู”
“ได้เลย” เสือพูดแล้วตรงเข้าไปแก้โซ่ที่ผูกขาช้างออก แล้วช้างก็เดินนำหน้าเสือ มุ่งสู่บ้านมนุษย์ทันที
เมื่อถึงบ้านมนุษย์แล้ว ช้างก็ตะโกนเรียกมนุษย์ให้ออกมาพบข้างนอก ฝ่ายมนุษย์ไม่รู้ว่าใครมาเรียก ก็ออกมาจากบ้านโดยที่ไม่ได้ระวังตัว
ทันใดนั้น เสือซึ่งรอจังหวะอยู่แล้ว จึงตะครุบตัวมนุษย์ไว้ในกรงเล็บอย่างง่ายดาย
มันหัวเราะเยาะด้วยเสียงอันดัง ที่สามารถเอาชนะมนุษย์ผู้พิชิตช้างได้ เสือจึงหันไปพูดกับช้างว่า
“เจ้าช้าง ไหนเจ้าว่ามนุษย์มีปัญญาเก่งกล้า ยังไม่ทันได้ต่อสู้เลย ข้าก็จับมันได้แล้ว
และข้าจะกินมันเสียเดี๋ยวนี้แหละ”
มนุษย์เมื่อได้ยินเสือพูดอวดตัวเช่นนั้น ก็ใช้ปัญญาของตนต่อสู้กับเสือทันที โดยพูดกับเสือว่า
“ช้าก่อนเจ้าเสือ ถ้าเจ้ากินข้าตอนนี้ เจ้าก็จะไม่มีโอกาศเห็นตัวปัญญาของข้าเลย”
เสือได้ยินดังนั้นก็หยุดชะงัก แล้วถามมนุษย์ไปว่า
“ไหนละตัวปัญญาของเจ้า ก่อนตายเอาออกมาอวดข้าหน่อยเป็นไง”
“ได้ซิ ถ้าเจ้าอยากดู แต่ตัวปัญญาของข้าอยู่ในบ้าน ถ้าอยากเห็น เจ้าต้องปล่อยข้าไป
ข้าจะได้ไปจูงมันออกมาให้เจ้าดู”
ฝ่ายเสืออยากเห็นตัวปัญญาเป็นหนักหนา จึงหลงกลปล่อยมนุษย์ไป
มนุษย์เมื่อถูกปล่อยตัวเป็นอิสระแล้ว ก็วางแผนจัดการกับเสือ โดยพูดขู่เสือไปว่า
“ระวังนะเจ้าเสือ ตัวปัญญาของข้ามันตกใจง่าย ถ้ามันเห็นเจ้าเข้า มันจะวิ่งหนีเข้าบ้าน
แล้วจะไม่ยอมออกมาอีกเป็นเด็ดขาด”
“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร” เสือถาม
“ไม่ยาก เจ้ามาให้ข้าจับมัดไว้กับต้นไม้เสียก็สิ้นเรื่อง” มนุษย์เสนอความคิด
“ตกลง” เสือตอบ
มนุษย์ก็จัดการมัดเสือไว้กับต้นไม้ แล้วก็เดินเข้าบ้านไป และออกมาพร้อมกับหวายในมือ
เสือเห็นมนุษย์ถือหวายออกมาก็แปลกใจ จึงถามว่า
“ไหนละตัวปัญญาของเจ้า ไม่เห็นจูงออกมาให้ข้าดู”
มนุษย์ชูหวายขึ้นแล้วพูดว่า “นี่ไงละตัวปัญญาของข้า”
“อ้ายนั่นมันหวาย จะเป็นตัวปัญญาได้อย่างไร” เสือแย้ง
“นี่แหละตัวปัญญาของข้าอ้ายเสือหน้าโง่ เจ้ามันอวดเก่งนัก ข้าจะสั่งสอนให้รู้สำนึกเสียบ้าง”
พอมนุษย์พูดขาดคำ ก็หวดเสือด้วยหวายอย่างมันมือ จนนับครั้งไม่ถ้วน
ฝ่ายช้างที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ก็หัวเราะด้วยความชอบใจ
เพราะด้วยปัญญาของมนุษย์ มนุษย์ไม่เพียงรอดชีวิต มันเองก็รอดชีวิตด้วย ช้างหัวเราะใหญ่
หัวเราะเสียจนน้ำตาไหลพรากอาบแก้ม ดวงตาของช้างเลยเล็กลง เล็กลง เหลือเท่าที่เห็นจนทุกวันนี้
ซึ่งไม่สมกับตัวของมันเลย ก็เพราะหัวเราะมากนั่นเอง
ฝ่ายเสือเมื่อถูกโบยด้วยหวาย ก็เจ็บปวดแสนสาหัส ดิ้นทุรนทุรายไปมาจนเชือกขาด
มันจึงวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต จนถึงบัดนี้็ยังไม่รู้ว่า ปัญญาของมนุษย์คืออะไร
เสือเดินโซซัดโซเซ ไปขอความช่วยจากสัตว์ในป่าให้ช่วยรักษารอยแผลจากการถูกโบยด้วยหวาย
แต่ไม่มีสัตว์ใดช่วยเหลือ มีแต่สมน้ำหน้า เพราะเสือได้รังแกสัตว์อื่นไว้มากนั่นเอง ตัวของเสือจึงมีแผลเป็น
และกลายเป็นลายให้เห็น มาจนทุกวันนี้

Comments

[Arted Baiya]

มีเสือตั๋วนึ่งฮ้ายขนาด วันนึ่งมันออกไปเซาะหากิน  ตอนตี่มันหาเยื่ออยู่ มันก็หันไปป่ะจ้างตั๋วนึ่งปื้นต้นไม้ มันก็เลยวางแผนจะจับจ้าง แล้วก็ย่างไปหาจ้าง
เมื่อจ้างหันเสือย่างเข้ามา จะวิ่งหนีก็บ่ตันเลยใจ๋ดีสู้เสือ อู้กับเสือไปว่า

[ละอ่อนยุพ]

กล๋ายเป๋นลายฮื้อหันจนฮอดบะเดี่ยว END....

[ืnit chiangmai]

มีเสือหนุ่มอยู่ตั๋วหนึ่งมันสวกขนาด วันหนึ่งมันออกไปเซาะกิ๋นต๋ามปกติของมัน ขณะตี่มันก๋ำลังแลต๋าเซาะหาเหยื่ออยู่นั้้น  มันก็แลเห็นจ้างตั๋วหนึ่งกำลังยืนอยู่ปื้นเก๊าไม้ มันก่เลยกิ๊ดวางแผนที่จะยั๊บจ้างหื้อได้ ละมันก่เตียวไปหาจ้างทันที
ฝ่ายจ้างเมื่อหันเสือเดินเตียวหามันแล้ว ก่ฮู้ว่าถึงจะโล่นหนีก่ตึงโล่นบ่ตัน ก่เลยขี้แต่งเป๋นบ่กั๋ว ละอู้ก๊ะเสือไปว่า
“สวัสดี เจ้าเสือผู้ยิ่งใหญ่ สูจะไปไหนก๋า?
“ข้าก็จะมายั๊บสูไปเป็นของกิ๋นน่าก่า เสือตอบ
“ฟั่งเตื่อไอ่เสือร้าย สูท่าจะบ่ฮู้ว่าบ่าเดี่ยวข้าบ่ได้เป็นอิสระแล้ว ข้าเป็นเชลยเปิ่นอยู่” จ้างอู้ย
อ๋ออ๋อย บ่ต้องมาจุ๊ข้า สูตั๋วใหญ่ขนาดนี๊
ไผจะมายั๊บสูเป๋นเชลยได้ นอกจากเจ้าป่าผู้ยิ่งใหญ่อย่างข้าเนี๊ยะ
“ก่เนี่ยผ่อแล่ ขาข้าถูกมัดติดโซ่นี่อยู่กับไม้ต้นเนี๊ยะก่เป๋นต่าว่าข้าเป็นเชลยของคน
จ้างก่เลยย๊กตี๋นตี่ถูกล่ามหื้อเสือผ่อ
ู้“อะหยั๋งหน่ะคนตั๋วน้อยเดียวยั๊บสู้ล่ามโซ่อย่างอี้ได้ก๋า เสือถามด้วยความไข้ฮู้
“ก่นะ คนตั๋วน้อยเดียวนะ บ่หมีเขี้ยวเล็บบ่หมีเขาบ่หมีงา  แต่คนนั้นมีปั๋นยา จ้างตอบ
บ่ากองเสือได้ยินกำว่า “ปั๋นญา” ก่สนใจ๋ไข้ฮู้ก่เลยถามจ้างว่า
“ไอ่ตั๋วปั๋นยาของคนน่ะมันวิเศษซักมอกใด  ถ้าปะจะยับกิ๋นซักกำแหมาะ
ปั๋นยาของคนก่อยู่ตี่คนน่าก่าเสือ  ถ้าสูไข้หันแต้ๆหนา  ก่ขะใจ๋มาแก้มัดหื้อข้าเย  ได้ก่ะ เสือตอบแล้วก่ไปแก้มัดหื้อจ้าง  ละจ้างก่เตียวนำหน้าเสีือ ไปหมู่บ้านคน
เมื่อไปถึงแล้ว จ้างก่เอิ้นฮ้องหื้อคนออกมาหาตางนออ ฝ่ายคนก่บ่ฮู้ว่าไผมาฮ้องก่เลยออกจากบ้านมาโดยตี่บ่ได้ระวังตั๋ว
เสือซึ่งเกียมตั๋วลออยู่แล้วเมื่อมันหันคนก่ตะคุบคนมาไว้ในกรงเล็บมัน
มันไข้หัวเสียงดัง ที่มันเอาชนะคนที่พิชิตจ้างได้ ่เลยหันไปอู้กับจ้างว่า
“จ้าง ไหนสูว่าคนมันมีปั๋นญาเก่งก้า ยังบ่ตันได้สู้อะหยังกั๋น ข้าก็ยับมันได้ละฮ่า
ข้าจะกิ๋นมันบ่าเดี่ยวเนี๊ยะ
ฝ่ายคนเมื่อได้ยินเสืออู้อย่างอั้น ก่ใจ้ปั๋นญาของตั๋วเก่าสู้กับเสีือทันที โดยอู้กะเสือว่า
“กำเดียวก่อสู ถ้าสูกิ๋นเฮาบ่าเดี่ยวเนี่ย  สูก่จะบ่หมีโอกาสได้หันตั๋วปั๋นญาของข้า
เสือได้ยินอย่างอั้นก่อจุกฟัง ละถามคนว่า
ไหนไอ่ตั๋วปั๋นญาของสู ก่อนต๋ายเอาออกมาอวดหื้อข้าพ่อน่อยหลอ
“ได้ก่า ถ้าสูไข้หัน แต่ตั๋วปั๋นญาของข้ามันอยู่ในเฮือนข้าปั้ว  ถ้าสูไข้หันก่ซวะข้าก่อนก่า ข้าจะได้ไปจู๋งมันออกมาหื้อสูผ่อ
ฝ่าย่ไข้หันตั๋วปั๋นยาก่อเจื่อกำจุ๊ของคน
ฝ่ายคนเมื่อเสือซวะก่ วางแผนจัดก๋านกับเสือ ละอู้ขู่ไปว่าหละวังเน้อสูตัวปั๋นญาของข้าน่ะมันขี้ตกสะเกิดหนา ถ้ามันหันสูมันจะโล่นหนีเข้าเฮือนละบ่ออกมาแหมเลย

ละสูจะหื้อข้ายะได เสิือถาม
“บ่ยาก สูก่อมาหื้อข้ามัดสูติดเก๊าไม้เยก่ะ คนเสนอความคิด่ตกลง
คนก่เลยมัดเสือติดเก๊าไม้ละก่เตียวเข้าไปในเฮือนกำออกมาก่ออกมาพ้อมหวายในมือ
เสือหันคนก๋ำหวายออกมาก่เลยถามว่าไหนอ่ะตั๋วปั๋นญาของสูบ่หันเอาออกมาหื้อข้าผ่อ
คนก่ยกหวายขึ้นเยิงละก่อู้ว่าเนี๊ยะ ตั๋วปั๋ญญาของข้า
่ขัดว่า นั่นมันไม้หวายจะเป๋นตั๋วปั๋นญาได้จะได
เนี๊ยะตั๋วปั๋นญาของข้าไอ่เสือง่าวสูมันอวดเก่งนักข้าจะสั่งสอนสูหื้อหลาบ
อู้จบคนก่หวดเสืออย่างมันมีอจนนับบ่ถ้วน
ฝ่ายจ้างตี่ยืนอยู่ไก้ๆ ปอได้หันเหตุก๋านตึงหมดก่ไข้หัวซอบใจ๋
เป๋นต่าปั๋นญาของคน คนก่เลยป้น ละข้าก่ป้นไปตวย จ้างไข้หัว
ไข้หัวจ๋นน้ำต๋าไหลอาบแก้ม ต๋าตึงสองข้างของจ้างก่เลยน้อยลงน้อยลง จ๋นเหลือเต้าตี่หันกั๋นกุ๊วันนี้
ซึ่งบ่สมกับตั๋วมันเลย เป๋นต่าไข้หัวนักไปนะ
ฝ่ายเสือเมือโดนไม้หวายหวดก่ เจ็บปวดอย่างแสนสาหั๋ด ดิ้นไปดิ้นมาจ๋นเจือกปุ๋ด
มันก่เลยโล่นหนีอย่างสุดชีวิต จ๋นถึงบ่าเดี่ยวมันก่ยังบ่ฮู้ว่าปั๋นญาของคนคืออะหยัง
มันเตียวโซซัดโซเซไปขอหื้อสัตว์ในป่าจ่วยฮักษาแผ๋ตี่มันโดนหวายแต่ก่บ่มีไผโจ้ยมันมีก่าคนซอบใจ๋ใส่มัน เป๋นต่ามันเกยไปยะหื้อสัตว์อื่นไว้ก่อนจ๊าดนักนะ ตั๋วมันก่เลยมีเเผ๋เป๋นเป๋นลายติดตั๋วมาหื้อหันจ๋นถึงบ่าเดี่ยวนี้