เรื่องสั้น \"มุมมองที่แตกต่าง\"

[mosmoszar]

คลิกเข้ามาก็ อ่านสักนิดนะครับมันเรื่องสั้น

ก้อนหิน ก้อนเล็กที่ เรานั้นเห็นอยู่ที่เท้า ของเรา ทุกวันตอน ออกไปใหนมาใหน
แต่ ทำไมเราไม่เคยคิดเลยว่า ก้อนหินก้อนนั้่น 

มีอายุ ยืนยาวกว่าเราหละ ทั้งที่ เราเหยียบย่ำ มันทุกวัน
และไม่เคยเห็นมันมีค่าอะไรเลย ทั้งที่ก้อนหิน
ก้อนที่เราเหยียบ อยู่อาจจะมีอยู่ มาก่อนที่เราจะเกิด ก็ได้ อาจจะมาอายุมา หลาย สิบ ไม่สิ 100 ปีก็ ว่าได้

เพราะอะไร คนเราถึงมองข้ามสิ่งเล็กๆหละ?
เพราะอะไรเราถึงนับถือคนที่ อายุเยอะกว่าเรา? 

แต่ก้อนหินเรากับไม่รู้สึกอะไรเลย 
 
ชีวิตเรานั้นไม่ยืนยาว แต่ก้อนหิน ยืนยาวกว่า เรา และเข้มแข็ง กว่าเรา
ยามฝนตกเราอยู่ในบ้านนอนบนเตียงรอฝนหยุด
แต่หิน กับอยู่กลางถนนหรือสถานที่ต่างๆ 
ได้อย่างไม่เป็นอะไร 
นั้นเพราะอะไร ละ?

มุม มองของผมอาจจะแปลกและสามารถ สื่อให้คนอื่นเข้าใจได้ 
.
.
ผมลืมแนะนำตัวไปสินะ ผมมีชื่อว่า K เคย์  อายุ 17 อยู่ ม.5
ไม่มีความสามรถอะไรพิเศษ เช้าไปเรียน เย็นกับบ้าน เพื่อนฝูงปกติ ไม่สนิทอะไรมากนัก แค่คุยด้วยได้กินข้าวตอนพักเที่ยงได้
.
.
 และตอนนี้ ผมกำลังเดินกับบ้าน ตอนเย็นอยู่และคิดอะไรไปเรี่อย จนมาโพล่เรื่องก้อนหิน
จริงๆ ผมแค่สงสัยว่า ชีวิตคนเรา..ไม่สิ ชีวิตของผมนั้น คืออะไร

ทำไม ต้องเดินตามแบบ ชีวิตของคนอื่นละ

เกิด - เรียนรู้ตอนเด็ก - เข้าเรียน ป /ม/มหาลัย - ทำงาน - ความรัก - ครอบครัว - ลูก - มั่นคง - ละตาย

นี้หรอชีวิต ? หากเปรียบกับก้อนหินแล้ว ก้อนหิน ยังเปรียบได้เหมือน เทวดา ที่เฝ้ามองเราที่เดินผ่านไป ผ่านมา
และ เมืองที่ค่อยๆ เปลี่ยนไป และ คนที่คล่อยๆ เปลี่ยนไป

ในระหว่างที่ผมเดินคิดไปด้วยนั้น ผมก็ !
เจอกับ

ผู้หญิงคนนึง ซึ้งผมรู้จัก แน่นอน เพราะอะไรหรอ
เธอคือ ประธานนักเรียน ผู้โดงดัง นั้นเอง เอาว่า ไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลย 
ผมรู้จักเธอ  แต่ เธอ ไม่ได้รู้จักผม นั้นคือ เรื่องปกติ

ผมยืนรอ ข้ามถนน ตรงสี่แยกไฟแดง พร้อมกับ มองประธานนักเรียน ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
แต่เธอไม่ได้รอที่จะข้ามถนนมาด้าน นี้ ?
เธอเหมือนยืนหาอะไร สักอย่าง ทางฝั่งนู้น 
.
มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผม อยู่ดีนั้นหละ

ระหว่างคิดอะไรไปตะกี้ ก็ ไฟเขียวพอดี ผมจึงรีปเดินไปทางด้านนู้นทันที 
.
ตอนผม มองประธานนักเรียนฝั่งนู้น กับตอนนี้ ที่ผมเหมือนต้องเดินเข้าไปหา เธอ
ทำให้เหมือนกับว่า เธอ ตัวใหญ่ขึ้น
ก็แน่ละนะ  ไม่มีอะไร น่าสนใจ
.
.
ผมก็เดินข้ามถนนถึงด้านนู้นแล้ว
ก็ จะ ตรงกลับบ้านเลย 
ผมไม่ใช้พวกที่ว่า 
"เอ้าประธานนักเรียนนี้ครับ ไหงมาทำอะไรตรงนี้หรอครับ มีอะไรให้ผมช่วยมั้ย"
.
ตรงกันข้ามผม คงเหมือน พวกก้อนหินละมั้ง หรือเรียกง่ายๆพวกไม่สนใจคนรอ- นาย !
.
(แอะ ?)
(เมื่อกี้ ผมได้ยิน คนเรียก นาย คงไม่ใช้ผมหลอก มั้ง)
ผมคิดในใจพร้อมกับ ค่อยๆ หันหน้า ไปทางคุณประธานนักเรียน และผมก็!
.
ผมหรอครับ ?
.
ค่ะ
.
*ผมขออธิบาย เลยละกันนะครับ ถึงนิสัยและรูปร่างของเธอ
ประธานนักเรียน มีนิสัยที่เชื่อมั่นในตัวเองและ มีมุมมองที่ไกล พูดตรงไปตรงมา 
หัวดี และไหวพริป ใช้เล่น  แต่ นิสัยที่เหมือนกับไม่ค่อยเข้าสังคม แบบเธอทำไมถึงได้เป็นประธานนักเรียนได้นั้น 
ผมนั้นก็ไม่ทราบเหมือนกัน  แต่ว่า เธอนั้นสวย เหมือนในแบบ ที่เหมือนกับ แม่มด ที่เข้าไปไกล้แล้วต้อง กลายเป็นทาส
อะไรแบบนี้ละมั้ง หากเปรียบ ละก็ เธอคงเหมือนกับ สองคนนี้ ละมั้ง

กับเข้าเรื่องกัน 
ผมอดสงสัย ไม่ได้ว่า ทำไม ประธานนักเรียนถึงเรียกผม ?
หรือว่า เธอ !! 
.
.
เอ่อ..มีอะไร หรอครับ ?
.
เธอ อยู่ โรงเรียนเดียวกับชั้นสินะค่ะ ดูจากเครื่องแบบ แล้วน่าจะใช้
.
 ก็ถูกสิแม่คูณ เห็นเครื่องแบบ อยู่ทุกวัน จะไม่ใช้ได้ไง ละ
แล้วที่เรียก เรานี้ เพราะเห็นเป็น นักเรียนโรงเรียนเดียวกันสินะ
.
อะ.ครับ แล้วมีอะไรหรอครับ ?
.
คือว่านะ ฉันอยาก ขอยืมแรง เธอช่วยอะไรฉันอย่างจะได้มั้ย ค่ะ
.
อะไรหรอ ครับ ที่ ว่า อยาก ขอยืมแรงให้ช่วย ?
.
นี้เธอๆ เจอหน้า เด็กโรงเรียนเดียวกัน ครั้งแรกก็ ขอยืมแรงเลยหรอ เฮ้อ
.
แหวน 
.
แหวน ! ทำไมหรอครับ ? 
.
ฉันทำแหวนวงสำคัญตกหายแถวนี้ตอนจะข้ามถนนค่ะ หาเท่าไรก็หาไม่เจอ คนก็ เยอะเข้าทุกทีแล้ว 
.
นั้นสินะครับ คนเลิกงานกันแล้วด้วย แล้วตรงนี้เป็นสี่แยกด้วย
.
ประธานนักเรียนเอ้ย แหวนวง เท่าก้อนหิน มาตกตอนเย็น-ไม่สิ ตกที่ใหน ก็หา ยากเหมือนกัน
.
ขอความกรุณา ด้วยนะค่ะ มันเป็นแหวนวงสำคัญ จริงๆ 
.
อะ..เอ๋
.
ประธานๆเวลาจะขอร้องใครก็หัด แสดงสีหน้ามั้งสิครับ
.
........(มองตา)
.
กะ.ก็ได้ครับ
.
ผมถามรายระเอียดต่างๆ ของแหวนวงที่หายไป
พวกเราสองคนก็ ช่วยกันหา แถวๆสี่แยก โดยที่ไม่ค่อยพูดคุยกันเท่าไร 
มีประโยคการสนทนาแค่ว่า (เจอมั้ยครับ ประธาน - หาตรงนั้นกันเหอะครับ)อะไรแบบนี้
 ในระหว่างที่ผมหาไปด้วย ผมก็ คิดว่า คงเป็นของสำคัญแน่ๆถึงขนาดที่ 
ประธานนักเรียนเหงื่อแตกขนาดนี้ แต่สีหน้าเธอกับไม่มีท่าทางว่า "คงหาไม่เจอแล้วหละ"
เราสองคน อยู่ในท่าที่คุกเข่าหาของ ผมซึ้งกางเกงนักเรียนขายาว ทำให้ เข่าเปลื้อนไปหมด
แต่ประธานนั้น  เข่าออกสีแดง ไม่มากนัก ผมเหลือบตาสังเกตเอา
.
และ
.
ประธานใช้อันนี้ มั้ยครับ ?
.
ประธานที่คุกเข่าอยู่ ค่อยๆลุกขึ้นมา พร้อมกับดวงตาที่เปิดกว้าง เหมือนกับเด็กที่ได้เปิดกล่องของขวัญ
และเธอก็วิ่งเข้ามาด้วยพร้อมกับ เสื้อนักเรียนสีขาวที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อและเข่าที่ ยังมีพวกก้อนหินเล็กติดอยู่เลย
.
วงนี้ วงนี้หละ ไปตกอยู่ตรงนั้นได้ยังไงละเนี่ย !
.
เอ้า.นี้ครับ
.
เธอรีป รับแหวนจากมือผมทันที โดยที่ไม่สนใจเลยว่า เสื้อที่แฉะเหงื่ออยู่นั้นมันทำให้มองเห็นอะไร บางอย่างได้ ?
.
ค่อยยังชั่ว นึกว่า จะหาไม่เจอแล้วซะอีก 
.
ดูๆแล้ว หากไม่มีคนที่ยืนรอข้ามถนน ละก็ผมละก็ เธออาจจะร้องให้ไปแล้วก็ได้
ผมคิดว่า นะ
.
เอาว่า อย่าทำหายอีกละนะ ของสำคัญสินะ เก็บไว้ดีๆ ละครับ
.
ค่ะ..สำคัญมาก
.
หาเจอก็ดีแล้วหละนะประธาน ทุ่มนึง พอดีเลย  คนเยอะตั้งกะเมื่อไรผมไม่ได้สังเกตเลยนะ
เอาว่าหาเจอละหมดเรื่องแล้วสินะ
.
งั้นผมขอตัวก่อน นะครับ 
.
เดียวก่อน ค่ะ ชั้น อยากตอบแทนอะไรหน่อยค่ะ ไม่ทราบว่าพอมีเวลาว่างสักครู่ มั้ยค่ะ?
.
มะ.ไม่เป็นไร หรอกครับ เรื่องแค่นี้ เองไม่ต้องคิดมากหรอก ครับ
.
นั้นสิ ประธาน หากอยากตอบแทน ละก็ ต้องร่างกาย เท่านั้น .. ว่าไปนั้น
.
ไม่ได้หรอกค่ะ  ยังไงฉันก็ อยากตอบแทน ค่ะ 
.
เอ๋...งะ..งั้นก็ขอน้ำขวดเดียวก็ พอแล้วครับ
.
ได้ คะงั้นนั่งรอตรงเก้าอี้หินอ่อน ตรงนั้นก่อนนะค่ะ
.
พูดจบ เธอก็ รีปวิ่งไป ที่ร้าน ขายของ ที่อยู่ตรงหัวมุม ของสี่แยกโดยที่วางกระเป๋านักเรียนทิ้งไว้ตรงนี้ด้วย  ผมก็เลย หยิบละไปนั่ง 
ตรงเก้าอี้หินอ่อน ที่ อยู่ไม่ห่าง จาก จุดที่ผมหาแหวน กันมากนัก
.
รถวิ่งผ่าน ไป ผ่านมา เสียงคนคุยกัน โทรศัพท์ที่ดัง ขึ้น เสียงฝีเท้า คนเดิน ท้องฟ้ามืด
ดวงไฟ ค้างถนน เปิดเป็นริมทางยาว ร้อยดวง  กลิ่นต่างๆ เสียงต่างๆ  ให้ความรู้สึกว่า 
"เมือง"สวนรวมต่างๆ สิ่ง ต่างๆ มารวมกันที่นี้ แสงสีเสียง สิ่งบันเทิง ต่างๆรวมกันอยู่ ที่นี้
.
ผมนั่งคิดอะไรไป รู้สึกตัวอีกที ประธานก็ มานั่งค้างๆ ด้วยแล้ว เล่ยซะผม สะดุ้งนิดๆเลยหละ !!
.
นี้ ค่ะ 
.
ครับขอบคุณ ครับ  ว่าแต่มาตอนใหน ครับเนี่ย ?
.
ก็ตอนที่ เธอบ่นถึงดวงไฟริมถนน มั้งค่ะ ฉันไม่อยากขัดตอนนั้นเลย เงียบๆ ละนั่งฟัง
.
 อะไรกัน นี้เรา พูด ออกไปด้วยหรอเนี่ย บ่นในคอ หรอ ไม่สิ บ่นออกเสียงเลยหรอ
.
แล้ว คิดว่าไงละครับ เรื่องที่ผมบ่นไปตะกี้ ฟังดูแล้ว ไม่ตลก มั้งเลยหรอ ?
.
ไม่หรอก ค่ะ มุม มองคนเราไม่เหมือนกันนี้ ค่ะ บางคนอาจจะมองในแง่นึงหรืออีกแง่ก็แล้ว แต่คน คนนั้น ค่ะ 
.
ยังกะว่า วกกลับไป ตอนแรกเลย นะ มุมมองเนี่ย
และไม่คิดเลยด้วยว่า ประธาน จะคุยเรื่องมุมมองด้วยเนี่ย มองไงก็ไม่น่า จะ มีสันทัดทางด้านนี้เลย
.
แล้ว มุมมองประธานละครับ เป็นยังไง ช่วยบอกให้ฟังหน่อยได้มั้ย  ?
.
มุมมองของฉันหรอ ค่ะ..งั้น ขอฟังมุมมองของเธอลึกๆ หน่อยได้มั้ยหละ ?
.
ผมจึงพูดเกี่ยวกับเรื่องก้อนหินนั้นไป แต่ เธอไม่หยักกะเบื่อ และ นั่งฟังอย่างตั้งใจ จนจบ
เธอนั้งเงียบสักพักและ จึง พูดเกี่ยวกับ มุม มอง ของตัวเอง
.
มุมมองของฉันนั้นอาจจะเหมือนกับเธอก็ได้นะ ทว่า มันเมื่อก่อน ละนะที่ฉัน คิดแบบเดียวกัน 
แหวนวงที่เราช่วยกันหาตะกี้นี้ เป็นแหวนที่ คุณย่าที่เสียไป ให้ไว้ก่อน ที่ท่านจะจากไป
คุณย่านั้น พูดไว้ว่า ย่านั้น เมื่อก่อนเคย แอบชอบผู้ชายคนนึง แต่ว่า ย่านั้น
รอให้เค้่า คนนั้น มาจีบเอง ย่า รอ จน 3 ปี คนที่ย่า รอให้ มาจีบก็เรียนจบ
ทำให้ ย่ารู้ สึกว่า ทำไม เราไม่เข้าไปหา เองหละ ทำไม ?
.
เพราะอายละมั้งครับ
.
ไม่ถูก ค่ะ
.
เอ๋ ?
.
คุณย่า บอกว่า หากไม่ลงมือทำ ก็ไม่มีอะไรเดินหน้า มีแต่ต้องจมปรักอยู่กับที่ เท่านั้น
อย่า เชื่อมั่นในตนเองเกินไปและหากพลาดจงเสียใจ มันซะให้พอ
เพราะอะไร รู้มั้ย ค่ะ ? คุณย่าถึงพูดแบบนั้น
.
ที่ ให้นั่งเสียใจให้พอนั้น น่ะ หรอ ?
.
นั้นสิทำไมหว่า ปกติต้องบอกอย่าเสียใจไม่ใช้หรอ เพราะเราเป็นคนทำเองนี้
.
.
นั้นก็เพราะ หากคุณย่า ไม่เสียใจในเรื่องที่ตัวเองทำไปนั้น ก็ไม่ได้เจอกับ คุณปู่ สิ 
.
เอ๋ เจอกับปู่ หรอครับ ?
.
ในช่วงที่คุณย่าเสียใจ อยู่นั้น ก็มี เพื่อนร่วมชั้น ที่ คอย อยู่ด้วยไม่ห่างไปใหน
คอยทำให้หัวเราะและให้กำลังใจ อยู่เสมอ เพราะในเรื่องร้ายๆเราอาจจะพบกับ
เรื่องดีๆอยู่ก็เป็นได้
.
แล้ว มันเกี่ยวกับมุมมอง ของ ประธานยังไง หรอครับ ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย
.
เธอค่อยๆยืนขึ้น พร้อม หยิปกระเป๋า และเอาขวดน้ำของเธอทิ้ง ขยะ ที่อยู่ ข้างๆ ที่นั่งเรา
และหัน มาพูดว่า  !
.
มุมมองของฉันนั้น คือการที่ได้ ทำอะไรเพื่อส่วนรวมให้มากที่สุด
เท่าที่ ชีวิตนี้สามรถทำได้ ละมั้ง พูดก็ คือ เหมือน คุณปู่ นั้นหละ 
ขอแค่ ว่า ให้ใครสักคนคอย รู้ว่า เรามีตัวตนของการคงอยู่ก็ พอแล้วหละ
เนี่ย หละมุม มอง ของฉัน คิดว่าไง หละ ?
.
.
ผม ค่อยๆ ยืนขึ้น เหมือนกัน พร้อมกับพูด ออกไปว่า !
.
.
ส่วนรวมสินะครับ ฟังดูแล้ว ยิ่งใหญ่มากเลย แต่ว่านะครับ 
คนเรานั้นขอแค่ทำให้ใครสักคนก็ เกินพอแล้วหละครับ
.
.
นั้นหละๆ คือประเด็น ของหัวข้อ 
.
ประเด็นของหัวข้อ อะไรหรอ ครับ ?
.
มุมมองของเธอเปลี่ยนไปแล้วใช้มั้ยละ ค่ะ 
.
เอ๋ ? 
.
ก้อนหินไง ค่ะ !
.
ทำไม หรอ ครับ ?
.
คนเรานั้น อาจจะอายุน้อยกว่าก้อนหินที่เราเหยียบอยู่นั้นอาจจะจริง ค่ะ 
ก้อนหินแข็งแกร่งกว่า เรา เพียงแค่เล็ก กว่า เรานั้น ก็ จริงค่ะ
ก้อนหิน คอยดูเราและความเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆ นั้น ก็ จริงค่ะ แต่ว่า 
.
แต่ว่า ?
.
ก้อนหินกับมนุษย์ นั้นไม่สามารถ นำมาเปรียบกันได้ค่ะ 
เพราะ อะไรรู้มั้ย ค่ะ  นั้นก็ คือ 
.
.
มนุษย์เรา มีความรู้สึกและหัวใจค่ะ !
.
.
ผม ยืน นิ่ง 
.
งั้นต้องขอบคุณอีกครั้งนะค่ะ ที่ช่วยหาแหวน วงสำคัญ ของฉันค่ะ
หากไม่ได้เธอละก็ ปานนี้ คงยังหาไม่เจอแน่นอน เลย
.
ไม่เป็นไร ครับด้วยความยินดี
.
งั้นไว้เจอกันใหม่นะค่ะ
.
กลับบ้านก็ระวังด้วยนะครับ เดียวจะตกหายที่ใหนอีก 
.
ค่ะ งั้นไปนะค่ะ
.
.
.
ผมขอถอนคำพูดที่ว่า เธอคนนี้ มาเป็นประธานนักเรียนได้ยังไง เพราะอะไรนะหรอ?

เพราะผมโดนพลังแม่มดของเธอเข้าแล้วสิครับ พลังที่เปลี่ยน มุมมองได้ ภายในไม่กี่ชั่วโมง
.
.
ประธานขอบคุณมากนะครับ !
.
ผมตะโกนออกไป
และเธอก็หันกลับมา 
.
พร้อมกับ
.
ตะโกนกลับมาว่า
.
.
ค่ะ แล้วพบกันใหม่ ที่โรงเรียน นะค่ะ 


END

แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 10 กันยายน 2555 / 12:25

Comments

[mosmoszar]

แนะนำ ให้อ่านไปด้วย พร้อมกับเปิด พวก ดนตรีพวกนี้ด้วย จะ ดีมากเลย