เราเป็นอะไร รู้สึกไม่อยากเข้าหาหรือพูดคุยกับใครเลย
ตั้งกระทู้ใหม่
ความรู้สึกในใจเรามันหดหู่ ซึมเศร้า รำคาญ เหวี่ยง น้อยใจ รู้สึกว่าตัวเองไม่สำคัญพอ ประมาณนี้ เวลาเห็นหน้าเพื่อนเราจะรู้สึกขัดหู ขัดตา ขัดใจไปหมด
แต่ก็น่าแปลก ตรงที่เวลาจะคุยกับเพื่อน ก็คุยกันทางแชท พิมพ์ข้อความ แบบเราไม่ต้องเห็นหน้าเพื่อน ไม่ต้องได้ยินเสียงเพื่อน ซึ่งทำแบบนี้เราจะมีความสุขมากกว่าให้เราไปเผชิญหน้ากับเพื่อนตรงๆ ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจึงเป็นแบบนี่
dfvkj
21 ก.ย. 55 เวลา 14:01 น.
1,118
views
17 ความคิดเห็น
เราก็เป็นนะ แต่หนักกว่าเธอก็คือเราชอบคุยและตั้งคำถามกับตัวเอง แปลกป่ะ
เหมือนเราเลยแหละ แต่ของเรานี้อาจหนักกว่าหน่อยๆ คือ เหมือนมีเพื่อนอยู่รอบๆตัวนะ แต่เหมือนเราอยู่ตัวคนเดียว = w = เราเคยหยุดเรียนเพราะเหตุผลไม่อยากออกไปเจอสังคมด้วยแหละ แล้วก็พักความคิดไรทำนองนี้ พยายามมองโลกในแง่บวก แล้วก็กลับมาเป็นปกติอย่างเดิมเองแหละ
PS. Ти си Бог на всемогъщата власт
เราเป็นเหมือนเธอเลย
PS. จงรัก จงรัก และจงรัก..●
การพิมพ์ในแชท คุยกันโดยไม่ต้องเห็นหน้ามันทำให้ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วในตอนนั้นอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ เป็นการช่วยปิดบังความรู้สึกทางหนึ่ง และเราเองก็ไม่ต้องรับรู้ด้วยว่าความจริงแล้วอีกฝ่ายคิดยังไงกับเรา พูดง่ายๆคือทำให้รู้สึกปลอดภัยว่าไม่โดนล่วงรู้อะไรที่เราไม่ต้องการให้อีกฝ่ายรู้ เพราะเวลามองหน้าตรงๆจะปิดบังความรู้สึกได้ยากกว่า
ทุกคนต่างก็มีความรู้สึกแบบนี้ด้วยกันทั้งนั้น โดยเฉพาะช่วงเวลาที่รู้สึกหดหู่ เมื่อเวลานั้นผ่านไปเดี๋ยวก็กลับมารู้สึกดีเองแหละค่ะ
้เราก็เป็นเหมือนกันจ๊ะ -w-
ชอบอยู่คนเดียว ...ไม่อยากยุ่งกับใคร มีความสุขกับการอยู่ึคนเดียว
อยากให้ทุกอย่างมันเงียบสงบ ...(ไม่ได้หยิ่งนะจ๊ะ อย่างเพิ่งเข้าใจเราผิดล่ะ 5555.)
ได้ยินเสียงอะไรรบกวน เราก็จะหงุดหงิดแหละ -.,- งืม แต่เราเป็นแค่บางช่วงจ้ะ
กลับกันกับเวลาแชท พิมพ์ได้ว่องเวิ่นอีกสุดๆ เอ๊ะ หรือว่าเราโลกส่วนสูงหนอ
PS. สาวYผู้มีอิทธิพลที่สุดในโลกมืด ><
เราก็เป็นคนชอบอยู่เงียบๆนะ เราเคยน้อยใจอยู่ช่วงนึง รู้สึกว่าเราไม่สำคัญกับใคร ไม่อยากเจอใคร ท้อมาก พอเวลาผ่านไป เราลองเปิดใจ เวลาเรารู้สึกยังไงต้องการอะไร ชอบหรือไม่ชอบอะไร ก็พูดออกมาตรงๆกับเพื่อนเลย หรืออาจจะระบายกับพี่ เพื่อน หรือ พ่อแม่ โดยเฉพาะพ่อแม่ที่จะคอยให้คำปรึกษาเราได้เสมอ แล้วทุกๆอย่างก็ค่อยๆดีขึ้น ตอนนี้เรามีความสุขมากๆที่มีเพื่อนๆคอยอยู่เคียงข้าง ถึงแม้จะถูกแกล้งบ่อยๆ 5555
อยากให้ จขกท. "ลองเปิดใจ" ลองคิดในอีกแง่หนึ่ง ทิ้งเรื่องเศร้าๆ เหมือนเราตื่นขึ้นมาในวันใหม่ เริ่มต้นสิ่งดีๆ วันดีๆ มองในแง่ที่มีความสุข เราหวังว่ามันจะดีขึ้นเองนะคะ ^___^ เป็นกำลังใจให้ จขกท. และทุกๆคนที่กำลังรู้สึกแบบเดียวกันอยู่นะคะ 
ลองห่างๆมาดูสิ ลองอยู่กับตัวเองให้มากๆ
ทบทวนดูสิว่าตัวคุณเป็นอะไรไป ทำไมถึงไม่อยากพูดกับใครเลย
มันอาจเป็นช่วงนึงที่เพื่อนเข้ามาวุ่นวายกับคุณมากไปหรือเปล่า ทำให้คุณรู้สึกว่า
ต้องการความเป็นส่วนตัวมากกว่านี้มั้ง
เราก็เป็นเหมือนกันเลย มีเพื่อนให้คุยเต็มไปหมด แต่รู้สึกหดหู่ เศร้า อยากอยู่คนเเดียว ไม่มีอารมณ์จะไปคุยเล่นกับใคร เบื่อจัง
อาจเป็นช่วงของวัยรุ่นค่ะ
เคยเหมือนกัน เวลาเห็นอะไรก็อารมณ์เสียไปหมดอย่างเนี่ยค่ะ55
ไม่อยากคุยกับใครเลย"แม้แต่พ่อเเม่หรือเพื่อนสนิท"
ไม่อยากไปโรงเรียน
ไม่อยากพบปะใคร
ไม่อยากกินข้าวหรือกินอะไรเลย
อยากอยู่เฉยๆ อยากทำอะไรที่เราต้องการทำเท่านั้น
ไม่อยากออกไปไหนเลย
ชอบอยู่ในห้องตัวเองมันเป็นส่วนตัวดี
วันๆเอาแต่นอนบ้างอ่านนิยายบ้างดูการ์ตูนบ้างหรืออยู่เฉยๆ
บางครั้งนั่งอยู่เฉยๆก็ร้องไห้
ตอนนี้เราก็เป็นมากเลยล่ะค่ะ จนต้องไปปรึกษานักจิตวิทยาเลย เพราะบางครั้งเราจะรู้สึกว่าโลกนี้มันดูหนักๆสำหรับเราอ่ะ เหมือนว่าเรารู้สึกว่าในประเทศไทยไม่มีที่ยืนสำหรับเราอ่ะ เหมือนว่าทุกคนไม่ต้อนรับเรา เราไม่ใช่คนของที่นี่ ขนาดนี้เลยนะคะ ซึ่งอาจเป็นจากหลายๆปัจจัย ประสบการณ์ในวัยเด็กที่ไม่น่าจดจำ เราโดนเพื่อนแกล้งเสมอๆ ตลอดชีวิตในวัยเรียนที่ผ่านมา สภาพครอบครัวที่เราอยู่กับพ่อแม่ ญาติพี่น้องมาตลอด ไม่เคยเข้าสังคม ออกไปพบปะคนข้างนอก หรืออาจพูดได้ว่าเราไม่มีเพื่อนสนิทเลยด้วยซ้ำ และตอนนี้เราก็คบอยู่กับผู้ชายคนนึง ซึ่งเขาก็ดีกับเราแต่กลับมาล่วงเกินเรา ทำให้เรารู้สึกกลัวและสับสนมาก เขามีอะไรกับเรานิดหน่อยแต่ตอนนี้เรารู้สึกไม่มั่นคง เรากลัวทุกอย่าง กลัวเขาจะทิ้งเราไป ซึ่งมันก็ทำให้เราเป็นหนักขึ้น ขนาดเราเห็นคนอื่นควงแฟนมา เราก็รู้สึกบาดตาบาดใจมาก ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็น เรารู้สึกสงสารตัวเอง ทุกครั้งที่เห็นภาพคนที่เป็นแฟนกัน เราก็จะนึกถึงเรากับเขา แล้วก็รู้สึกทุกข์ขึ้นมา
เราไม่รู้จะทำไงเหมือนกันค่ะ เราเริ่มรู้สึกไม่อยากออกไปข้างนอกแล้ว กลัวที่จะออกไปข้างนอกมากๆ ทรมานที่จะต้องไปมหาลัย
จริงๆก้ออยากอยู่คนเดียวไม่อยากมีพี่ให้กวนใจไม่อยากมีเพื่อนไม่อยากมีพ่อแม่ให้บ่นด้วยเฮ้ยเป็นบ้าอะไรเนี่ย
ผมก็เป็นอยู่ครับช่วงนี้ รู้สึกไม่อยากเข้าสังคม ไม่อยากพูดคุยกับใครเยอะๆเพราะผมเป็นคนพูดไม่เก่งด้วย
เวลาต้องพยายามคุยกับคนนั้นคนนี้ทั้งที่เราไม่ค่อยมีเรื่องจะคุยแล้วพอเราพูดออกมามันก็จะดูเหมือนไม่เป็นธรรมชาติ
เพื่อนๆก็จะคอยมองแบบว่า เราพูดไรแปลกๆ หลังๆเลยค่อนข้างเก็บกดครับ ไม่ค่อยกล้าคุยกับใคร
ไปเรียนก็จะรีบไปรีบเรียนรีบกลับบ้าน แต่เราเป็นคนชอบอยู่คนเดียวด้วยแหล่ะ จะมีความสุขเววลาได้อยู่คนเดียว
ได้ดูหนัง ได้ไปเดินสวนสาธารนะ ได้ไปเที่ยวคนเดียว อาจจะเป็นเพราะว่าเราคุยไม่ค่อยเก่งด้วยเลยไม่ค่อยอยากไปไหนมาไหนกับใคร มันจะรู้สึกอึดอัด แต่จิงๆก็อยากเข้าสังคมได้ อยากคยกับคนอื่นเก่งๆ ชีวิตคงจะสนุกมากกว่านี้
เราก้เป็นนะไม่อยากสุงสิงกับใคร ไปเรียนนี่แทบจะไม่คุยกับเพื่อนเลย เบื่อไปหมด ไม่อยากจะทำอะไรแต่ต้องฝืนทำ กดดันตัวเองมาก
เรากะเป็นเหมือนกัน รู้สึกว่าโลกส่วนตัวสูงมาก ไม่อยากคุยกับใครเลย เบื่อๆ เซร็ง ไม่ชอบออกงานสังคม แต่ชอบไปใหนมาใหนคนเดว ไม่อยากเป็นอย่างนี้เลย
ไม่แปลกเพราะเราแปลกอย่างสอ้งเชิงเราซื้อของทางเน็ตแต่ใส่ไม่ได้เเต่เพราะเราเป็นเด็กเราจึงคิดว่าเดี๋ยวเราก็หายแต่แปลกเราอยากอยู่คนเดียว
เบื่อไม่อยากพูดกับใครตอนแรกคิดว่าเป็นแค่ช่วงนี้ล่ะมั้ง ที่ไหนได้!!!2เดือนยังไม่หายเลย เพื่อนก้งงทำไมเราตีตัวออกห่าง เพื่อนสนิทยิ่งแล้ว สงสารเพื่อนแต่อีกใจก้ค่อนข้างผิดหวังกับเพื่อนมาเยอะเลยไม่อยากคบใครแล้วอ่ะ55555พอคนมาเข้าหาเราก้ต้องฝืนตัวเองอ่ะอึดอัดจัง ไม่อยากปั้นหน้ายิ้มแล้ว อยากเป็นตัวของตัวเอง คนอื่นมองเราเป็นคนสบายๆไม่คิดไรมาก ร่าเริง เราควรทำอย่างไงดีคะ แต่ถ้าทำตัวอย่างนี้มันจะเป็นปัญหากับชีวิตเราในอนาคตใช่ไหม?
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?