เพื่อนๆเคยรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีตัวตนมั้ย
ตั้งกระทู้ใหม่
คือเมื่อวันก่อนๆ เรารู้สึกแย่.. แล้วคือเราไปเจอเรื่องๆนึงมา
มันค่อนข้างเสียความรู้สึกนะ คือเรากำลังจะขึ้นมหาลัย
ที่ๆเราจะเรียนก็คือ คณะหนึ่งใน จุฬา เราได้ยินกระแสแบบ
เรื่องสังคมของที่นี่ ว่า กดดันมั่ง ต้องนู่นมั่ง นี่มั่ง แข่งกันเรียน บลาๆ
เราก็ไม่ได้อะไรนะ แต่พอมาวันนึง วันที่เราไปสัมภาษณ์แอดมิชชั่น
(ซึ่งผ่านมาหลายวันแล้ว)
เราก็กะจะไปหาเพื่อน แบบเราต้องเรียนที่นี่เราก็ควรจะมีเพื่อนบ้างใช่มั้ย
เราก็เลยชวนคนข้างๆคุย คนข้างๆเหมือนไม่อยากคุยกับเราเลยอะ
เราก็ถามประมาณว่า
"มาจากจังหวัดอะไรหรอ"
"แล้วแอดติดอันดับที่เท่าไหร่"
"มาคนเดียวรึเปล่า"
"ได้เพื่อนยัง"
เพื่อนก็แบบถามคำตอบคำ เราก็อยากได้เพื่อนอะ เราก็เลยชวนคุยต่อ
อยากสานความสัมพันธ์ที่ดี แต่รู้มั้ยเค้าพูดกับเราว่า
"แปปนึงนะ" พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เราก็เงียบแล้วก็นั่งนิ่งๆ
เค้าหยิบโทรศัพท์กดเบอร์สักเบอร์แล้วโทรออก
เราก็คิดว่าโทรหาแม่รึเปล่านะ หรืออะไร
แต่ไม่ใช่ เค้าโทรหาเพื่อน ต่างโรงเรียนที่รู้จักก่อนเราอะ
ซึ่งเพื่อนของเธอคนนั้นอยู่ถัดจากแถวที่เรานั่งไป สามสี่แถว
แล้วเพื่อนคนนั้นก็หันหลังมา แล้วก็คุยกับเพื่อนที่นั่งข้างๆเรา ต่อ
คุยกันทางโทรศัพท์ T______T
ทั้งๆที่เรานั่งอยู่ข้างๆอะ เค้าไม่คุยกับเราเลย เราผิดอะไรหรอ
เค้าโทรคุยกับเพื่อนคนนั้นที่นั่งห่างออกไปเราเฟลมาก
แบบเราคุยกับเพื่อนคนแรกเราก็เจอแบบนี้เลยอะ
จนถึงวันนี้เราก็ยังไม่มีเพื่อนเลย ทั้งๆที่เราเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ง่ายมากๆ
แต่ทำไมเหมือนไม่มีใครอยากคุยกับเราเลยละ
พอเราชวนคุย ทุกคนก็ถามคำตอบคำ แล้วก็หันไปคุยกับเพื่อนตัวเอง
คือเราอึดอัดมากๆเลยนะที่เป็นแบบนี้ จากนั้นมาเราก็เงียบอะ ไม่พูด
พอเราเงียบเราก็ได้ยินเสียงของเพื่อนๆ เค้าพูดว่า
"เรา(หมายถึง จขกท.) โคตรเงียบเลย ทำตัวเหมือนโลกนี้มีแค่เรา"
พอเราได้ยินแบบนี้เราแทบร้องไห้อะ ตอนเราพูดก็ไม่มีใครสนใจเรา
พอเราเงียบเราก็โดนคนอื่นเมาท์อีกอะ เราเครียดเรื่องเพื่อนมากๆ
ณ จุดนี้เราเซ็งมากๆเลยอะ : (
หรือเรามันเป็นคนไม่น่าคบอะ เพื่อนเลยไม่อยากคบเรา
CWayo
28 พ.ค. 56 เวลา 21:04 น.
1,211
views
15 ความคิดเห็น
ผมก็เคยเป็นนะ อาจเป็นเพราะคิดมากไปเองรึเปล่าครับ
เราก็ไม่รู้สิ แต่เราก็ทำทุกอย่างแล้วละ
เราเสียความรู้สึกตั้งแต่คนๆนั้นโทรศัพท์คุยกับเพื่อนที่นั่งถัดๆไปแล้วอะ
t-t
เดี๋ยวมันก็มีค่ะ
PS. อย่าว่าเรานะ -*-
อย่าเครียดมากนะเจ้าของกระทู้ พยายามหาเพื่อนต่อไปเดี๋ยวก็เจอ ร่าเริงเข้าไว ใครไม่คบก็ช่างอย่าสนปากคนเลย เนาะ
PS. ก็แค่คนไม่มีความสำคัญ
เราเป็นคนเงียบมากๆเลยนะช่วง ม.ปลายอ่ะ แต่ก็มีเพื่อนชวนคุย สักพักเป็นเพื่อนสนิทกันเลยย
จนตอนนี้เราแยกย้ายกันไปเรียนที่อื่นแล้ว เพื่อนสนิทเราก็ไม่ได้เรียนที่เดียวกับเรา TT แต่เรียนคณะเดียวกัน แต่คนละจังหวัด
ตอนนี้เราจะขึ้นปั 1 แล้วกลัวว่าจะไม่มีเพื่อนอ่ะ TT
เห็นเค้าว่ากันว่า ชีวิตในรั้วมหาลัยไม่เหมือนชีวิตม.ปลาย
เพราะในมหาลัย เค้าจะต่างคนต่างเรียน แข่งกันเรียน :((
เครียดมากกก
PS. www.facebook.com/yingyingworld @มาได้เน้ออ ^^
ไม่ต้องไปฟังเสียงใครค่ะ คุณรู้แค่ว่าคุณทำดีที่สุดแล้วก็พอนะ
วันแรกที่เราไปมหาลัยก็เป็นอย่างนี้เลย คือ เราไม่มีใคร เราพยายามติดต่อกับเพื่อนที่มาจาก
โรงเรียนเดียวกัน เขาก็มาเจอเรานะ แต่พอเขาได้เพื่อนใหม่ เขาก็ไม่สนใจเราอีก
วันนี้เรายืนรอเขากับเพื่อนใหม่เขา สุดท้ายเขาไล่เราให้ไปก่อน
ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่าไม่มีใครที่เราจะอยู่ด้วย
ตอนนั้นเราก็เจ็บนะ เหมือนโดนทิ้งอ่ะ แต่เราก็คิดได้ว่า ถ้าไม่มีเขาขึ้นมาแล้วเราจะทำยังไงล่ะ
เขาเองก็เลือกเพื่อนใหม่มากกว่า เราเองก็ต้องหาเพื่อนของเราเหมือนกัน
เราก็พยายามทำใจ แล้วก็เข้าไปนั่งในห้องคนเดียวก่อน สักพักก็มีคนมานั่งข้างๆ
ก็พูดคุยไม่กี่คำตามปกติของคนไม่รู้จักกัน
จนกระทั่งวันเปิดเทอม เราก็ยังไม่มีเพื่อน 55 แต่พอเราเข้าไปเรียนก็คุยไปเรื่อยๆ
เพื่อนในกลุ่มเราตอนนั้น อยากบอกว่า เข้ากันไม่ได้เลย เขาคิดไม่ดีกับเราอ่ะ
นินทา และก็ชอบว่้าลับหลัง ตอนนั้นเราก็เหงามาก มีเพื่อนก็เหมือนไม่มี
ต้องเดินกลับบ้านคนเดียว ไม่มีคนคอยแคร์
เราก็เลยคิดไปว่า อาจเป็นเพราะเราเอาตัวเองไปผูกกับเพื่อนตลอดเวลา
อะไรๆก็เพื่อนๆๆๆ ทั้งๆที่เพื่อนก็ไม่ได้นึกถึงเราขนาดนั้น
ดังนั้นเราเลยเป็นตัวเองของตัวเองมากขึ้น อยากนั่งตรงไหนก็นั่ง ไม่ตามเพื่อนเหมือนเมื่อก่อน
อยากกินอะไรก็ไป เพื่อนไม่ไป เราก็ไปคนเดียวก็ได้ มีความสุขกว่า
เดินกลับบ้าน เพื่อนไม่กลับด้วย เราก็เดินเองคนเดียวโดยไม่คิดอะไรอีก
เวลาเราเหงา เราก็โทรหาแม่ โทรหาพ่อ โทรหาเพื่อนเก่าๆ คนที่เขาอยากคุยกับเรา
คนที่เขาจะรับฟังและเห็นเรามีค่า
บางทีเราพยายามขวนขวายหาคนอื่นมาเกินไปจนลืมไปว่าเราเองก็มีคุณค่าสำหรับคนที่เขารักเราเหมือนกัน เราแสดงออกเลยว่าเราไม่ง้อใคร เราห่างจากกลุ่มเรื่อยๆ
เวลามีงานกลุ่ม เราไม่รอถามเพื่อนในกลุ่มว่าจะให้เราอยู่ด้วยมั๊ย
เรากล้าพอจะเข้าไปหาเพื่อนคนอื่นๆแล้วขอเขาอยู่ด้วย
และก็กล้าจะพูดกับเขา กล้าแซวเขา เล่นๆไปสักพักเขาก็คุยกับเราเอง
ถ้าเขาเปลี่ยนไปคุยกับเพื่อนของเขา เราก็จะเปลี่ยนจากคุยกับเขาไปคุยกับเพื่อนเขาแทนเหมือนกัน
ถ้าคนนั้นไม่คุยกับเรา เราก็จะไปคุยกับอีกคนนึง มันคือการแสดงออกว่า เราไม่รอเขาหรอกนะ
เพราะฉะนั้นถ้าเขาอยากเป็นเพื่อนกับเรา เขาก็ต้องใส่ใจเราเหมือนกันด้วย
ถ้าจขกท.ยังนั่งเฉยๆ รอให้เพื่อนคนนั้นพูดด้วย เขาจะเริ่มเห็นจขกท.เป็นของตายค่ะ
เขาจะไม่ใส่ใจคุณเลย แต่ถ้าคุณแสดงออกว่า คุณเองก็มีเพื่อนอีกหลายๆคน
เขาก็จะเริ่มเกรงใจคุณมากขึ้น
เพื่อนเราอ่ะ ตอนเราแคร์มันนะ มันไล่เรา พูดจาไม่ดีกับเราตั้งหลายครั้ง
แต่พอเราไปคุยกับคนอื่นบ้าง ไปเจอคนอื่นบ้าง มีสังคมมากขึ้น
เวลาทำกิจกรรมเราก็ไม่ถามมันแล้ว ก็ไปหาเพื่อนคนอื่นแทนเลย และก็คุยกับเขาไปเลย
มันก็เริ่มอ่อนลง ไม่พูดจาดูุถูกหรือตวาดเราเหมือนเมื่อก่อน คล้ายๆกับว่า
มันรู้ว่าเราก็ไม่แคร์มันมากเท่าไหร่แล้ว และคนเก่าๆที่เคยทำไม่ดีกับเรา
ก็ไม่กล้าทำอะไรเราอีก จากที่เมื่อก่อนมันเห็นหน้าเราต้องหันไปนินทา
เดี๋ยวนี้มันก็ไม่ทำแล้ว มิหนำซ้ำยังมาขอความช่วยเหลือจากเราอีกต่างหาก
โอ้วววว มาเต็มมั่กๆ
ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ ตอนนี้เราก็โอเคขึ้นแล้ว
เราก็เริ่มเรื่อยๆแล้วค่ะ ได้ก็คือได้ ไม่ได้ก็คือไม่ได้
เราก็เหนื่อยเหมือนกันต้องแคร์คนอื่น มากๆ จนลืมคิดถึงตัวเอง
ขอบคุณทุกๆความเห็นจริงๆนะ ^/\^
ชอบความคิดเห็นของคห.6มากๆเลย
ตอนแรกจะเข้ามาให้กำลังใจจขกท.แต่รู้สึกเหมือนตัวเองก็ได้กำลังใจกลับมาด้วย ฮ่าๆ
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับกำลังใจดีๆ
#สู้ๆต่อไปนะคะจขกท. เดี๋ยวช่วงเวลาร้ายๆมันก็ผ่านไปเนอะ
PS. รักวนศาสตร์เท่าฟ้า รัก(ษ์)ป่ายิ่งชีพ -w-!
ขอบคุณมาก : )
วันนี้เราก็คุยกับคนอื่นได้เยอะขึ้นอะ
เค้าก้เปนนะ ดรอปเรียนไปนานกลลับมาเรียนกลับรุ่นน้อง
พยามคุยกับใครเค้าก้ไม่สน ถามคำตอบคำเหมือนกัน
ถ้า ชม ไหนขาดไปนะ ไม่รู้งานทันทีถ้าไม่คอยถาม
บางทีพยามขอชีทเรียนจากน้องไปถ่าย เหมือนเค้าไม่อยากจะให้
ถ้ามากเค้าก้รำคาญ อ่านเฟสแต่ไม่ตอบอ้ะ เฟวมาก
เวลามีงานกลุ่มพยามคุยด้วยแต่ก้ไม่สนิท ก็เข้าใจนะ เพื่อนๆรุ่นน้องเลยไท่กล้าคุย
นั่งเงียบจนน้ำลายบูดอ้ะ จนน้องพูดว่าดูหยิ่ง ยิ่งเฟวนัก
ทรมานมากตอนนี้อีกตั้งสองปีกว่าจะจบ
เราคิดว่าการคิดมากคือหนทางพาตัวเองสู่ความเครียด จะทุกข์จะสุขก็อยู่ที่ใจคิด แต่เราเข้าใจว่าความคิดคนเรามันห้ามไม่ได้ หันหาธรรมมะสิที่ไม่ใช่แค่การสวดมนต์น่ะ นั่งสมาธิ อ่านหลักคำสอนแล้วผ่านไปสักพักเราจะปลงเอง คือฟังแล้วมันดูตลกๆแบบเหมือนที่ใครๆก็พูดกัน เหมือนในหนัง แต่ถ้าลองทำแล้วมันได้ผลจิงทันตา
เราก็เคยเป็นน่ะ☺ ถูกทิ้งให้อยู่ตัวคนเดียวตลอด
เดี๋ยวก็ดีขึ้นคะ เราเองตอนสมัยเรียนมีเพื่อนมาตลอด ไม่ต่ำกว่า 5-6 คนในกลุ่ม เราเป็นคนร่าเริง อารมณ์ดี ไม่ค่อยโกรธใคร ช่วยเหลือคนอื่น(เฉพาะคนที่ขอให้ช่วยนะ เดี๋ยวเขาว่าเราไปยุ่งเรื่องของเขา 55) แต่ตอนนี้เพิ่งเรียนจบมาทำงาน อยากจะบอกไม่มีเพื่อนเลยเนื่องจากว่าเราทำงานกะผู้ใหญ่ มีครอบครัวกันหมดละ และก็มีแต่ผู้ชาย ชั่งแรกๆๆ อึดอัดมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่ก็ทนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สักพักก็มีเพื่อนเองแต่อยู่คนละฝ่าย ตอนนี้ก็มีอึดอัดบ้าง แต่ก็จะพยายามปรับตัวเนื่องจากว่าตอนเรียนมีเพื่อนตลอดไปไหนไปกัน แถมยังมีแฟนคอยช่วยเหลือหลายๆอย่าง พอทำงานจะไปไหนไปคนเดียวช่วยเหลืตัวเอง ทั้งไม่ค่อยมีเพื่อน ทั้งห่างแฟนอีก ตอนนี้ยังปรับตัวได้นิดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเดียวเองคะ
เป็นเหมือนกันค่ะ อยากทำให้ได้ คห.6 อ่ะค่ะ แต่ติดที่ความกล้าและความพยายามอันน้อยนิด จึงทุกข์และเศร้าอยู่อย่างนี้
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?