เขียนนิยายยังไง ให้ดราม่า???
ตั้งกระทู้ใหม่
ขอบคุณทุกท่านมากนะค่ะ
littelmilk
17 ส.ค. 56 เวลา 22:07 น.
442
views
20 ความคิดเห็น
ไม่รูุ้จริงๆค่ะ '-'
คือเวลาเดียร์จะเขียนบทแบบนี้ เดียร์จะพยายามนั่งนึกภาพฉากนั้นๆ นึกแต่ละถ้อยคำที่จะใส่ลงไป นึกดูว่าอ่านแล้วให้ความดราม่ามั้ย แล้วค่อยลงมือเขียน แต่ถ้าเขียนได้สักพักมันจะลื่นมือจนไม่อยากหยุด เดียร์ต้องแต่งให้จบฉากนั้นซะก่อนถึงปิดเวิร์ดได้
จริง ๆ จะเรียกว่าเทคนิกหรือเปล่าไม่แน่ใจนะคะ แต่เวลาที่จะเขียนฉากดราม่าเราต้องรู้ ต้องเข้าใจก่อนว่ามันเกิดฉากนี้ขึ้นเพราะอะไร อะไรที่ทำให้มันเศร้า เหมือนการพยายามทำความเข้าใจตัวละครให้มากที่สุด ส่วนตัวเน้นการบรรยายมากกว่าการให้ตัวละครพูดว่าฉันกำลังเศร้าอยู่นะ แต่บรรยายว่ามันทำอะไร มันร้องไห้ หรือยิ้ม หรือหัวเราะทั้งน้ำตา
ปกติแล้วนิยายผมไม่ค่อยดราม่ามากเท่าไหร่ แต่ถ้าจะมีดราม่าทีนี่เอาให้ถึงขั้นน้ำตาร่วงกันเลย
ถ้าถามว่าจะทำยังไงให้โดนใจจริงๆ อันนี้พูดได้เลยว่าต้องใช้เวลาครับ ดราม่าแบบหนักๆนี่มันก็เหมือนความอึดอัดที่สะสมมาถึงจุดหนึ่งถึงได้ระเบิด และต้องทำให้ผู้อ่านเข้าถึงตัวตนของตัวละครนั้นๆด้วย
มันเป็นการเล่นกับอารมณ์ ที่ต้องเก็บแต้มมาเรื่อยๆ มากบ้างน้อยบ้าง มีดราม่ารองก่อนดราม่าหลักบ้าง ซึ่งจุดพวกนี้จะต้องมีจังหวะเก็บมาเรื่อยๆ
ซึ่งพอถึงจุดที่จะเข้าดราม่าหลักแล้ว ตอนนั้นทั้งตัวละครและผู้อ่านก็พร้อมกันดีล่ะครับ ซึ่งบางทีก็แทบไม่ต้องหักมุมหรือฝืนบทอะไรเลยครับ แต่งไปตามเรื่องก็บ่อน้ำตาแตกได้ ขอเพียงแค่สร้างจังหวะมาดี แล้วจบลงแบบตรงตัว
ส่วนเทคนิคการเขียนนี่พูดแล้วยาวแน่ๆ...
สรุปคร่าวๆคือผมใช้การเล่นกับอารมณ์ตัวละครครับ มีการดึงจังหวะ มีการตัดมุมกล้องดึงความเด่น ซึ่งก็รวมไปถึงภาษาที่ใช้ซึ่งทั้งวิธีการพูด เนื้อหาที่พูด ก็ต้องเข้ากับเหตุการณ์ช่วงนั้นด้วย ถ้าร้องไห้ ช่วงที่พูดอาจต้องมีสะอื้นบ้าง ถ้าบาดเจ็บอาจมีพูดติดขัดบ้าง (ซึ่งจุดนี้ก็ดาบสองคมเหมือนกัน ใช้ผิดจังหวะหรือมากเกินไป ผู้อ่านก็อาจรำคาญได้ แต่ถ้าใช้กำลังพอดี มันจะสื่อได้อีกเยอะเลยครับ)
อะไรประมาณนี้เป็นต้นครับ
ต้องเข้าถึงอารมณ์ของตัวละครค่ะ ว่าตัวละครที่เราแต่งนั้น กำลังรู้สึกอะไรอยู่ มีภูมิหลังอะไร เป็นคนนิสัยยังไง ทำไมถึงมีพฤติกรรมแบบนี้
แล้วเราก็จะมานึกอีกทีว่าถ้าเป็นเรา เราเป็นตัวละคร เราจะเป็นยังไง หรืออยู่ในสถานการณ์แบบนั้นจะทำยังไง
พยายามเก็บทุกรายละเอียดของฉากในจินตนาการ เพื่อให้ผู้อ่านมองเห็นภาพและสัมผัสได้ บรรยายอารมณ์ของตัวละครเยอะๆ รวมถึงบรรยายลักษณะท่าทางขณะมีความรู้สึกหรืออารมณ์ด้วย
ดูละครเยอะๆก็ได้ค่ะ ละครดราม่ามีเยอะแยะ ช่วยได้ค่ะ
สู้ๆค่ะ
เราเองก็ไม่เก่งแต่งแนวนี้ แต่คิดว่าดราม่าน่าจะอยู่บนพื้นฐานความเป็นจริงที่จับต้องได้ค่ะ อาจจะไม่ต้องจริงมากเพราะนี่คือนิยาย แต่แค่รู้สึกว่ามันไม่เวอร์อ่ะค่ะ ชีวิตคนเรามันก็ธรรมดานี่แหระค่ะ ตัวละครถึงจะเลิศเลอขนาดไหน ก็ธรรมดา ใส่ความเป็นคนเข้าไปค่ะ รักโลกโกรธหลง
เราก็เขียนเเนวรักดราม่า... ถ้าเป็นเราชอบบิวส์อารมณ์กับคนอ่าน ตอนเเรกจะเขียนให้เขารู้สึกอินไผกับตัวเอกก่อน ให้รู้สึกผูกพันธ์จากนั้นค่อยใส่ความน่าสงสารอีกนิด เติมเหตุการณ์ร้ายๆที่ชะตาฟ้าดินไม่เป็นใจให้ตัวเอกของเราบีบคั้นอารมณ์เล่นๆไปเป็นระยะเวลาช่วงหนึ่ง ให้มันอัดอั้นเก็บกด...ร้องไห้แบบไม่มีน้ำตา... รู้ว่ากำลังเสียใจแต่ร้องไห้ไม่เป็นเพราะไม่มีเคยทำ..จนมาเจอกับจุคพีคพลิกชะตาชีวิต เหตุการ์ณที่ไม่สมหวัง ต้องทำร้ายคนรักทั้งที่ไม่อยากทำ โดนบังคับให้ทำบางอย่างที่ฝืนใจ หรือความโหดร้ายเเบบขีดสุด... ให้คนอ่านพากันปวดหัวใจ..จนตัวเอกต้องร้องไห้ออกมา...อย่างไม่อาจกลั้นเเล้ว
คือมันต้องค่อยๆสะสมความดราม่าทีละนิดจนเจอดราม่าใหญ่เข้าตูม!เข้าไป ไม่ต้องให้ผู้อ่านร้องไห้ทุกตอนก็ได้แต่ต้องให้เขาเข้าใจจิตใจตัวละครและสถานการณ์ ค่อยสะสมจนเขาทนไม่ไหว...เดียวเขาก็ร้องออกมาเอง... ถ้ายังไม่พอใจก็ต้องสะสมความเก็บกดเยอะ...ไม่ให้มันได้ระบาย..เอาให้ทีเดียวทะลัก
อ๋ออีกอย่างเราว่าที่สำคัญมากคือจังหวะเรื่อง การเขียนเน้นเเนวอารมณ์ ต้องมีจังหวะที่ลงตัว ถึงจุดพอดี...ไม่ยืดไปไม่สั้นไป จะทำให้เรื่องเข้มข้นขึ้นมาก ในกรณีนี้สามารถฝึกได้ด้วยการอ่านให้มากและสังเกตให้มาก อะไรที่เวิ่นเป็นน้ำๆตัดได้ก็ควรตัด
ประมาณนี้ล่ะคะสำหรับความคิดเรา ไม่ได้เขียนดีถึงขนาดนั้นแต่ก็เป็นเเนวทางที่ใช้อยู่ ^^
ปล.เปิดเพลงตอนเขียนก็ช่วยได้ดี เราเขียนไปน้ำตาไหลไปเพราะกำลังทำความเข้าใจกับตัวละครไปด้วยตอนเขียน ฉากไหนที้เขียนแล้วหน้ายู่ยี้ ตาแดง เรียกอารมณ์ได้ดีมากเลยฉากนั้น555 (จะบิวส์ให้คนอื่นอินได้ เราต้องบิวส์ตัวเองให้อินซะก่อน)คงจะสามารถถ่ายทอดเรื่องราวได้ดีขึ้น
ผมไม่ค่อยชอบเขียนดราม่าเท่าไหร่อ่ะนะ เป็นอะไรที่โคตรเลี่ยง แต่เขียนชีวิตคนยังไงมันก็ต้องเจอดราม่า เลยต้องมีตามอารมณ์ของเรื่องที่เราไม่สามารถไปยับยั้งได้ บางครั้งเราไม่สามารถควบคุมเรื่องหรือพฤติกรรมตัวละครเราได้จริงๆ นะ
อีก อย่างคือผมอาจไม่ค่อยเซ้นซิทีฟกับอะไร เลยอ่านดราม่าอะไรแล้วมักเฉยๆ ไม่รู้สึกสงสารหรืออินกับความดราม่าอะไรเท่าไหร่ บางครั้งยังแอบสะใจ นั่งสมน้ำหน้าตัวละคร เพราะบางครั้งเหมือนนักเขียนหลายคนพยายามยัดดราม่าเข้ามาในนิยายเหลือเกินจน เหมือนนั่งดูละครเวที ที่ตัวละครจะเล่นใหญ่จนไม่สมจริง ต้องเบ้หน้าอ่าน นิยายสมัยนี้เป็นเยอะนะ ไม่รู้ทำไมถึงชอบดราม่ากันมากนัก ทั้งที่ความจริงชีวิตคนเรามันก็มีดราม่าของมันทุกคน ทุกวันอยู่ ทำไมต้องไปยัดมันให้เยอะเกินจนไม่สมเหตุสมผล มักเกิดกับนิยายแนวที่ตัวละครเอกถูกรังแก ถูกแก้แค้น เดี๋ยวก็ถูกนางร้ายตบ เดี๋ยวก็พระเอกข่มขื่น เดี๋ยวก็หอบลูกหนี้ เดี๋ยวก็ช้ำรักซ้ำซาก เหมือนนักเขียนพยายามอย่างยิ่งยวดให้เธอหรือเขาน่าสงสารตั้งแต่บทแรกยันบท เกือบจบ บรรยายความเจ็บปวดกันทุกบทยาวเป็นไมล์ ตัวละครก็คร่ำครวญชีวิตรนทดตัวเองในใจ แต่ไม่คิดกระดิกช่วยเหลืออะไรตัวเองสักอย่าง ตัดพ้อนั่นนู้นนี้ไปเรื่อง ร้องไห้มันแทบทุกวรรคตอน เล่นใหญ่ซะจนหาความน่าสงสารไม่เจอ เพราะคาแรกเตอร์ไม่น่าลุ้น บทไม่ส่ง ดราม่าแห้งแล้ง
โดยส่วนตัวดรา ม่าที่ดีสำหรับผม ต้องเป็นดราม่าที่เรื่องมันไหลพาไปเอง เหมาะที่จะมาเวลานั้นๆ และนักเขียนต้องสร้างตัวละครให้นักอ่านรักและผูกพันมากพอที่เมื่อถึงฉากดรา ม่า นักอ่านจะรู้สึกสงสารเธอหรือเขาคนนั้นจริงๆ โดยไม่ต้องให้ชีวิตตัวละครรันทดเลยก็ได้ บ้างครั้งแค่เรื่องนิดเดียวก็จับอารมณ์คนอ่านอยู่ และบทบรรยายความเจ็บปวดของตัวละครที่มากมายบางครั้งไม่ช่วยอะไรเลย แต่กับบางเรื่องแค่วรรคเดียวก็ทำเอาน้ำตาซึมได้ง่ายๆ ทุกอย่างอยู่ที่การค่อยๆ บิ้ว และปล่อยอารมณ์ของเรื่องให้พาไป ดราม่านั้นจะดีที่สุด
อือ...ยากแฮ่ะ ฮ่าๆๆ เอาเป็นว่า...เราต้องหัดความดราม่าในตัวเราก่อนโดยการทำตัวเป็นคนคิดมากน่ะ (ไม่อยากล็อกอินตอบเลย ฮ่าๆๆ รู้สึกตัวเองไร้สาระสุด ๆ ขอโทษด้วยนะคร้าบ)
บรรยายความรู้สึกของตัวละคร ถ้าเศร้าก็คือ คนเขียนนั่งพิมพ์ไปร้องไห้ไปกับตัวละคร บีบหัวใจ
ถ้าคนเขียนเข้าถึง คนอ่านก็เข้าถึงค่ะ
เรามีบทที่ธรรมดามาก แต่ตอนเราเขียน เราน้ำตาคลอ มันรู้สึกตื้นตัน ปรากฏว่าคนอ่านก็บอกมาเหมือนกันว่า น้ำตาคลอเพราะตื้นตัน จึงคิดว่า หากคนเขียนรู้สึกดราม่าไปกับตัวละคร คนอ่านก็จะรู้สึกค่ะ
เราเป็นหนึ่งในคนที่ชอบเขียนฉากดราม่า แต่เกลียดการอ่านนิยายที่ดราม่าที่สุด
ดังนั้นก็เลยไม่รู้เหมือนว่าฉากน้ำตาคลอที่ใส่ไปในนิยายของตัวเองมันคืออะไร = w = ;;
เวลาเราเขียนฉากดราม่า เราจะพยายามคิดว่าตัวเองเป็นตัวละคร มีสถานการณ์อยู่ตรงหน้า คิดว่าถ้าเจอสถานการณ์แบนั้นเราจะรู้สึกอย่างไร คนเรามันไม่มีทางเจอคนตายแล้วก็ร้องไห้ได้เลยอยู่แล้ว มันกต้องมีการคิดบ้างแหล่ะน่า เช่น คิดว่าคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว อะไรทำนองนี้ แล้วก็บรรยายความคิดของตัวละครลงมาเป็นฉากๆ บางทีการกดเว้นบรรทัดตรงคำที่กินใจก็ช่วยได้มากนะคะ ใส่ความทรงจำเกี่ยวกับคนที่ทำให้ดราม่าไปด้วยก็ได้ ตั้งแต่ตอนพบกันครั้งแรก แล้วก็ต่อด้วยความคิดนางเอก อะไรแบบนี้มั้ง
ผมชอบเขียนดราม่านะ นิยายผมเต็มไปด้วยดราม่า 555 เพราะพล็อตที่วางไว้ต้องดำเนินไปแบบนี้ เลยไม่รู้ว่าเขียนได้ดีรึเปล่า บางครั้งอาจเขียนได้ไม่ดี แต่ไม่รู้ตัว
จึงไม่กล้านำเสนอเท่าไร
แต่บทที่ผมคิดว่าไม่ถนัดเลย น่าจะบทฮามากกว่า อันนี้นิยายผมแทบไม่มีเลย
ของเราถ้าจะแต่งให้ดราม่าจะขึ้นอยู่กับอารมณ์ ส่วนใหญ่เราจะเปิดเพลงของ Nox Arcana ซึ่งเป็นเพลงแนวดาร์คคลาสสิกชวนสยองกดดันและทิ่มแทงใจให้เศร้าและกลัวไปกับเนื้อเพลง หรือไม่บางทีพอแต่งมาถึงฉากดราม่าซึ่งเราถนัดมากว่าฉากเลิฟๆ เราก็จะแต่งไปได้เอง แบบมั่วไปก่อน ค่อยแก้ทีละตัวทีละอักษรทีหลัง
อยากดราม่า? ต้องเขียนไปด่านิยายคนอื่นไปด้วยครับ หรือไม่ก็ด่าดาราดังๆ ด่านักการเมือง ด่าติ่ง ด่าอะไรก็ได้ครับ ดราม่าแน่นอน
เสริมจากของคนอื่นๆนะคะ
ใส่อารมณ์และความรู้สึกลงไปเยอะๆค่ะ เหตุผลเอาให้เข้า้ข้างตัวเองเยอะๆ จนไม่อาจเข้าใจผู้อื่นได้ รู้สึกว่าโลกนี้ทำร้ายเรา มันจะก่อดราม่าเอง
ปกติถ้าฉากดราม่า จะนึกจินตนาการประมาณว่าตัวเราอยุ่ในเหตุการณ์แบบในตัวละครด้วย แล้วเค้นอารมณ์ความรู้สึกใส่เข้าไปเยอะๆ
ไม่ชอบอ่านแต่ชอบเขียนค่ะ-.,- ส่วนตัวเวลาอ่านจะต้องมโนภาพฉากนั้นๆ หรือไม่ก็ลองเอาความรู้สึกตัวเองเวลาอ่านของคนอื่นหรือตอนที่เราเศร้ามากจริงๆมาใส่ ส่วนเรื่องการบรรยายก็สำคัญค่ะคงค้องบรรยายให้ดูเศร้าๆจะว่ายังไงดีล่ะ ให้สำนวนมันดูเศร้าๆอ่ะ(อธิบายไม่ถูก)แต่เค้าก็ไม่ใช่คนที่แต่งนิยายอะไรเก่งขนาดนั้นหรอก กำลังแต่งดราม่าอยู่เหมือนกัน มาเห็นกระทู้ช้าหน่อยแต่สู้ๆนะค่ะ
มาส่องด้วยคนค่ะอิอิ
เป็นคนดราม่าไม่เก่งพยายามศึกษาอยู่55555555555555555555555555555555555555555555555555555
ลองคิดว่าเราอยู่ในเหตุการ์ณนั้นค่ะ เเล้วก็เปิดเพลงช้าๆหรือเศร้าๆมันจะบิวต์อารมณ์ได้ดีเลย
โดยส่วนตัวเเล้วเราชอบคิดฉากดราม่าในตอนเข้านอนอ่ะค่ะ
ยกตัวอย่างให้เข้าใจก่อนนะ สมมติ แบบโดนรังแกบ่อยๆทุกวัน จนวันหนึ่งโดนรังแกหนักมาก มันก็จะอดทนไม่ได้แล้วก็ปล่อยระเบิดออกไป เหมือนแบบอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว
เข้าเรื่องเลยนะ วิธีการทำให้การ์ตูนดราม่าจนคนอ่านบ่อน้ำตาแตกเนี่ย มันจะต้องให้คนอ่านผูกพันธ์กับตัวละครนั้นๆก่อน แล้วก็ค่อยๆสะสมความดราม่าเข้าไปทีละนิดๆ พอถึงฉากที่คิดว่ามันตรงจังหวะแล้วเนี่ย ให้ปลดปล่อยความอินเข้าไป หรือไม่ก็ปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างออกไปเลย ถ้านิยายที่คุณแต่งเป็นแนวลึกลับปนดราม่าเนี่ย
เมื่อถึงเวลาปุ๊ป คุณจะเฉลยความหลังที่มันเศร้าออกไปพร้อมกับน้ำตาที่หยดที่ละนิดๆ จนถึงจุดสำคัญจุดนั้นๆให้ระเบิดน้ำตาออกมาได้เลย แต่คุณก็ต้องลองหาคำที่มันอินๆหน่อยนะ ไม่ใช่แต่งซะดีงาม แต่พอเจอคำแปลกๆ แป้กเลย...บายละ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?