แปลบทละครเรื่องอิเหนา ช่วยหน่อยนะคะ

[smilemini]

เมื่อนั้น ท้าวกะหมังกุหนิงแข็งขัน

ได้ฟังกริ้วโกรธดังเพลิงกัลป์ จึงกระชั้นสีหนาทประภาษไป

ถึงว่ากษัตริย์ทั้งสี่กรุง จะมาช่วยรบพุ่งเป็นศึกใหญ่

กูก็ไม่ครั่นคร้ามขามใคร จะหักให้เป็นภัสม์ธุลีลง

ว่าพลางทางมีพจนารถ สั่งอำมาตย์ตะหมังตำมะหงง

เร่งเกณฑ์พวกพลรณรงค์ ที่สามารถอาจองในสงคราม

เลือกสรรโยธีทั้งสี่หมู่ เคยทำลายค่ายคู่ขวากหนาม

แต่กองร้อยรบพันไม่ครั่นคร้าม ให้ครบสามสิบหมืนพื้นตัวดี

เอาวิหยาสะกำเป็นกองหน้า ตรวจตราเตรียมขบวนถ้วนถี่

อันกองหลังรั้งพลมนตรี ทั้งศรีอนุชาผู้ใจภักดิ์

กูจะเป็นจอมพลโยธา หนุนทัพลูกยาเข้าโหมหัก

ไม่เกรงวงศ์เทวาสุรารักษ์ ให้ปรากฏยศศักดิ์เสียครั้งนี้

ครั้นเสร็จสั่งมหาเสนา จึงถามขุนโหราทั้งสี่

เราจะยกพลไกรไปต่อตี พรุ่งนี้ดีร้ายประการใด

ฯ๑๔คำฯ




บัดนั้น พระโหราราชครูผู้ ใหญ่

รับรสพจนาภูวไนย คลี่ตำรับขับไล่ไปมา

เทียบดูดวงชะตาพระทรงยศ กับโอรสถึงฆาตชันษา

ทั้งชั้นโชคโยคยามยาตรา พระเคราะห์ขัดฤกษ์พาสารพัน

จึงทูลว่าถ้ายกวันพรุ่งนี้ จะเสียชัยไพรีเป็นแม้นมั่น

งดอยู่อย่าเสด็จสักเจ็ดวัน ถ้าพ้นนั้นก็เห็นไม่เป็นไร

ขอพระองค์จงกำหนดงดยาตรา ฟังคำโหราหาฤกษ์ใหม่

อันการยุทธ์ยิงชิงชัย หนักหน่วงน้ำพระทัยดูให้ดี

ฯ๘คำฯ

เมื่อนั้น ท้าวกะหมังกุหนิงเรืองศรี

ได้ฟังโหราพาที จึงมีพจนารถประภาษไป

เมื่อเราบัญชาการกำหนดทัพ แล้วจะกลับงดอยู่อย่างไรได้

อายแก่ไพร่ฟ้าเสนาใน จะว่ากลัวฤทธิไกรไพริน

จำจะไปต้านต่อรอฤทธิ์ ถึงม้วยมิดมิให้ใครดูหมิ่น

เกียรติยศจะไว้ในธรณินทร์ จงสุดสิ้นดินแดนแผ่นฟ้า

ประการหนึ่งถ้าว่าช้าวันไป ทัพใหญ่จะมาพร้อมดังดาหา

จะต้องหักหนักมือโยธา เห็นจะยากยิ่งกว่านี้ไป

สุดแท้แต่บุญกับกรรม จะฟังคำโหรานั้นหาไม่

ตรัสพลางเสด็จคลาไคล เข้าไปในชยนต์มณเทียรทอง

ฯ๑๐คำฯเสมอ

ฯลฯ

เมื่อนั้น ฝ่ายวิหยาสะกำเรืองศรี

ครั้นหักศึกมีชัยได้บุรี ให้ตรวจเตรียมโยธีทุกกระทรวง

แล้วยกพลนิกายกองหน้า ยาตราดำเนินนำทัพหลวง

ตีเมืองรายทางทั้งปวง เลยล่วงไปตามมรคา

ฯ๔คำฯเชิด

สิบวันดั้นเดินในไพรพง ก็สิ้นดงตกพุ่งเมืองดาหา



แลไปเห็นกำแพงพารา ทั้งมหาปราสาทเรียงรัน

จึงยับยั้งฟังองค์พระทรงยศ จะกำหนดให้ตั้งค่ายมั่น

กองทัพนับแสนแน่นนันต์ พร้อมกันหยุดอยู่ที่ชายไพร

ฯ๔คำฯเจรจา



เมื่อนั้น ท้าวกะหมังกุหนิงเป็นใหญ่

เร่งรีบรี้พลสกลไกร มาใกล้ทิวทุ่งธานี

เห็นละหานธารน้ำไหลหลั่ง ร่มไทรใบบังสุริย์ศรี

จึงดำรัสตรัสสั่งเสนี ให้ตั้งที่นาคนามตามตำรา

ฯ๔คำฯ

บัดนั้น ตะหมังรับสั่งใส่เกศา

ออกมาเกณฑ์กันดังบัญชา ให้โยธาถางที่นี่นัน

ทำค่ายหน้าค่ายหลังตั้งบรรจบ ยกหอรบขึ้นปรับสับวิหลั่น

ชักปีกกาขึงไปถึงกัน ผูกราวสามชั้นขันชะเนาะ

หว่างป้อมเป็นจังหวะระยะแย่ง ใส่บังตางาแซงมั่นเหมาะ

พูนดินเต็มตามสนามเพลาะ ไม่ไผ่เจาะรวงปล้องเป็นช่องปืน

บ้างปลูกโรงรถคชา ทั้งที่ผูกช้างม้ามิให้ตื่น

เสาตะลุงหลักแหล่งแปลงปืน พ่างพื้นปราบเลี่ยนเตียนตา

บ้างเร่งทำตำหนักน้อยใหญ่ เพิงรายรอบในซ้ายขวา

ข้างนอกค่ายปักขวากดาษดา ชักเขื่อนเข้าหาประจบมุม

บ้างจัดคนลำลองทุกกองเกณฑ์ ออกตระเวนนั่งทางวางหลุม

คอยเล็ดลอดสอดแนมจับกุม ชั้นในให้ประชุมจตุรงค์

ฯ๑๒คำฯ

เมื่อนั้น ท้าวกะหมังกุหนิงสูงส่ง

เห็นค่ายเสด็จพลันมั่นคง จึงชวนองค์โอรสธิบดี

ตรัสเรียกสองราชอนุชา เสด็จจากรถาเรืองศรี

พร้อมด้วยกิดาหยันเสนี จรลีขึ้นสุวรรณพลับพลา

ฯ๔คำฯเสมอ

บัดนั้น กองร้อยคอยเหตุข้างดาหา

ออกสอดแนมอยู่นอกพารา เห็นไพรียกมาถึงชายไพร

กระบวนทัพก่อนหลังมาตั้งลง ทิวธงซ้อนซับไม่นับได้

เสียงคนอึงอัดตัดไม้ ราบไปทั้งป่าพนาลี



ต่างคนต่างเผ่นขึ้นหลังม้า พลางประมาณหมายตาดูถ้วนถี่

แล้วอ้อมออกนอกทุ่งทันที ขับควบพาชีเข้าเวียงชัย

ฯ๖คำฯเชิด



ครั้นถึงจึงไปแจ้งกิจจา แก่ปาเตะเสนาผู้ใหญ่

เล่าความแต่ต้นจนปรายไป โดยได้เห็นสิ้นทุกสิ่งอัน

ฯ๒คำฯเจรจา

บัดนั้น ปาเตะตกใจไหวหวั่น

ได้จดเอาถ้อยคำสำคัญ แล้วผายผันเข้าพระโรงรจนา

ฯ๒คำฯเสมอ

จึงก้มเกล้าประณตบทบงสุ์ ทูลพระองค์ทรงพิภพดาหา

ว่าไพรีตีเมืองร่วงมา รี้พลโยธามากมาย

ม้ารถคชกรรม์ครั่นครื้น ดังเสียงคลื่นในสมุทรไม่ขาดสาย

บัดนี้มาตั้งอยู่เนินทราย ที่ชายทุ่งกับป่าต่อกัน

ฯ๔คำฯ

เมื่อนั้น องค์ศรีปัตหรารังสรรค์

ได้ฟังปาเตะทูลพลัน พระทรงธรรมตริตรึกนึกใน

อันสึกครั้งนี้ซึ่งมีมา เพราะเขาขอบุษบาเราไม่ให้

จึงเป็นเสี้ยนศตรูหมู่ภัย น้อยใจด้วยอิเหนานัดดา

แกล้งจะให้เกิดการโกลาหล ร้อนรนไปทั่วทุกเส้นหญ้า

เสื่อมเดชเพศพงศ์เทวา ศึกมาถึงราชธานี

คิดพลางทางสั่งเสนาใน เร่งให้เกณฑ์คนข้นหน้าที่

รักษามั่นไว้ในบุรี จะดูที่ข้าศึกซึ่งยกมา

อนึ่งจะคอยท่าม้าใช้ ที่ให้ไปแจ้งเหตุพระเชษฐา

กับสองศรีราชอนุชา ยังจะมาช่วยหรือประการใด

แม้นจะเคืองขัดตัดรอน ทั้งสามพระนครหาช่วยไม่

แต่ผู้เดียวจะเคี่ยวสงครามไป จะยากเย็นเป็นกระไรก็ตามที

ฯ๑๒คำฯเสมอ

ฯลฯ

ร่าย

มาจะกล่าวบทไป ถึงสุหรานากงเรืองศรี

กับเสนากาหลังบุรี ยกพลมนตรีรีบมา



แรมร้อนนอนป่าสิบห้าวัน ก็ลุถึงเขตขัณฑ์ดาหา

ได้ข่าวปัจจามิตรติดพารา ก็เร่งยกโยธาเข้ากรุงไกร

ฯ๔คำฯเชิด




ครั้นถึงกิ่งกลางพระนคร จึงให้หยุดพลนิกรน้อยใหญ่

แล้วชวนตำมะหงงคลาไคล เข้าไปที่เฝ้าพระผ่านฟ้า

ฯ๒คำฯ

เมื่อนั้น พระองค์ทรงพิภพดาหา

เห็นสุหรานากงพระนัดดา กับเสนากาหลังบุรี

จึงมีบัญชาปราศรัย เราขอบใจอนุชาทั้งสองศรี

ให้ยกมาช่วยต่อตี ก็เห็นชอบท่วงทีดีนัก

แต่การศึกครั้งนี้ไม่ควรเป็น เกิดเข็ญเพราะลูกอัปลักษณ์

จะมีคู่ผู้ชายก็ไม่รัก จึงหักให้สาสมใจ

อันองค์พระบรมเชษฐา เห็นจะให้ใครมาหรือหาไม่

เจ้ามาในทางพนาลัย ยังได้ข่าวบ้างหรือนัดดา

ฯ๘คำฯ

เมื่อนั้น สุหรานากงวงศา

ก้มเกล้าทูลสนองพระบัญชา ข้ามาแจ้งข่าวที่กลางคัน

พระปิ่นภพกุเรปันธานี ให้กะหรัดตะปาตีเป็นทัพขันธ์

ยกจากเวียงชัยได้หลายวัน บรรจบกันกับระเด่นมนตรีมา

ฯ๔คำฯ

เมื่อนั้น พระองค์ทรงพิภพดาหา

ฟังสุหรานากงนัดดา จึงมีบัญชาว่าไป

อันกะหรัดตะปาตีจะมาช่วย พอจะเห็นจริงด้วยไม่สงสัย

แต่อิเหนาเขาจะมาทำไม ผิดไปเจ้าอย่าเจรจา

พระเชษฐาให้สารไปกี่ครั้ง เขายังไม่จากหมันหยา

จนสลัดตัดการวิวาห์ ศึกติดพาราก็เพราะใคร

เห็นจะรักเมียจริงยิ่งกว่าญาติ ไหนจะคลาดจากเมืองหมันหยาได้

ถึงมาตรจะมาก็จำใจ ด้วยกลัวภัยพระราชบิดา

เราอย่าคอยเขาเลยนะหลานรัก ก้มพักตร์รบศึกไปดีกว่า

แต่ว่าวันนี้เจ้าเหนื่อยมา จงไปพักโยธาให้สำราญ

ฯ๑๐คำฯ



เมื่อนั้น สุหรานากงใจหาญ

ก้มเกล้าสนองพจมาน อันการสงครามครั้งนี้

จะขอเอาเมืองขึ้นบรรดามา กับโยธาสิงหัดส่าหรี

ยกออกโรมรันประจัญตี ดูทีฝีมือปัจจามิตร

ถ้าเห็นศึกย่นย่อท้อกำลัง จะโหมหักมิให้ตั้งต่อติด

จะอาสากว่าจะสิ้นสุดฤทธิ์ ชีวิตอยู่ใต้บาทบงสุ์