Dek-D.com ใช้คุกกี้เพื่อพัฒนาประสบการณ์ของ
ผู้ใช้ให้ดียิ่งขึ้น เรียนรู้เพิ่มเติมที่นี่
ยอมรับ

ไม่รู้ผิดบอร์ดมั้ยแต่อยากแชร์ประสบการดีๆ:: ความแตกต่างของคนไทยเพียงแค่ไม่กี่10กิโลเมตร

ตั้งกระทู้ใหม่
ตั้งกระทู้ใหม่
       


อะแฮ่มจากหัวข้อเลยนะ (ไม่รู้ผิดบอร์ดรึปล่าวน้อ)

 เมื่อวันอาทิตย์-จันทร์ที่ผ่านมา เราได้ไปเข้าค่ายอาสายุวะกาชาดที่โรงเรียน โรงเรียนนึงที่อยู่ไม่ไกลจากตัวเมืองเชียงรายไปมากนักเพียงแค่ไม่กี่สิบกิโลเมตร เราบอกเลยว่าก่อนไปเราไม่ได้รู้สึกว่าอยากไปเลย เราไม่ชอบเด็กไม่ชอบงานบริการ เราคิดว่าเด็กมันดื้อ ไม่น่ารักเลยสักนิด 


         พอไปถึงที่นั่น(วันอาทิตย์) สภาพโรงเรียนนั้นไม่ได้จัดว่าทุรกันดารอะไรมากหรอกนะ    แต่มันก็แตกต่างกันมากลิบลับกับโรงเรียนใน ตัวเมืองที่เราอยู่ เป็นโรงเรียนเล็กๆประจำหมู่บ้าน หรือชุมชน ตำบลเนี่ยหละ ในวันแรกเนี่ยเราก็ยังไม่ได้เจอน้องๆหรอกนะ สิ่งที่ได้ทำก็คือไป สาธารณะประโยชน์เก็บขยะ กวาดใบไม้ ถูพื้นล้างห้องน้ำ จัดห้องเรียน สารพัด เหนื่อยนะบอกเลยจากที่เราก็ไม่ได้อยากจะมาอยู่แล้วเนี่ย เบื่อมากกว่าเดิมเราอยากจะให้มันพ้นๆไปไวๆจะกลับบ้าน ทำไมเราต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย แล้วเพื่อนก็ไม่ช่วยกันอีก (เราแขวะเพื่อนสารพัดเลยที่ทำงานชักช้าให้เราทำเยอะคนเดียว) พอตกเย็น อากาศก็เริ่มหนาว ตอนนี้เชียงรายก็ยังหนาวอยู่นะในช่วงเช้า และตกดึก เรายิ่งคิดถึงบ้านใหญ่เลย(ส่วนหนึ่งเพราะพ่อไปต่างจังหวัดแม่เลยอยู่บ้านคนเดียวเราเป็นห่วง) อยากกลับบ้านไปดูทีวีเพราะช่วงนี้ติดละคร อยากกลับบ้านไปซุกผ้าห่มอุ่นๆ พรุ่งนี้ต้องมาสอนหนังสือเด็กเล่นกับเด็กอีกจะทำไงวะเนี่ยยยยยยยยยยจะฆ่าเด็กตายก่อนมั้ย!?

        เช้าวันจันทร์ เราตื่นมาตั้งแต่ตี3กว่า  โดยไม่มีเหตุผลเอาซะเลย หนาวมากกกกกกก ผ้าหุ่มที่เอาไปก็บางจริ๊ง พอตี5 ด้วยความที่โรงเรียนอยู่ใกล้วัดเลยได้ยินเสียงระฆัง ที่ดังมาจากวัดหลังจากนั้น หมาก็หอนกันให้แซด บรู๊ววววว! จ๊ากกกกก  เรารีบมุดไปหาเพื่อนเลยทีเดียว พอๆ นอกเรื่องเยอะละ 7โมงเช้าน้องๆนักเรียนที่นี่เริ่มมาโรงเรียน(โรงเรียนนี้มีอนุบาล-ป.6) 
เช้ามากก เขามาทำเวรทำความสะอาดโรงเรียน แต่เช้า(ไม่มีแม่บ้าน) สักพักพอ8โมงก็เรียกไปเข้าแถวเราก็ไปเข้าแถวกับน้องด้วยล้อมน้องๆไว้ คือทั้งโรงเรียนมีแค่ร้อยกว่าคน ประมาณว่ารู้จักกันทั้งโรงเรียนอะ ใครหายไปคนนึงฮือกันทั้งโรงเรียน ดูกลมเกลียวสามัคคีกันมากเลยนะ มีเข้าแถวแล้วให้น้องไว้พี่ไปเป็นชั้นๆน่ารักมาก ทั้งชั้น มีนักเรียนแค่10กว่าคน พอหลังจากเลิกเข้าแถวก็เริ่มกิจกรรมกับเด็กๆนะบัดนี้ วู้ววว จะทนไหวมั้ยเนี่ยแค่เด็กคนเดียวก็แทบจะข้าอยู่ละนี่10กว่าคน เฮ้อออ 

  เราได้เป็นกลุ่มรับผิดชอบน้องป.1 ก็ไปสอบหนังสือ มีเกมส์ให้เล่นบ้างสลับกันไป จากที่คิดไว้ว่าเด็กจะดื้อซน พูดอะไรก็ไม่ฟัง มันกลับผิดกันทุกอย่าง น้องตั้งใจมาก เขาให้ความร่วมมือกลับเราทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรียนน้องก็ตั้งใจเรียน เวลาเล่นก็เล่นอย่างสนุกสนาน แต่ที่เราชอบมากก็คือเวลาพัก มีน้อง2 3 คนแทนที่จะไปเล่นกับเพื่อนๆ แต่กลับนั่ง ดูเนื้อหาที่เพิ่งเรียนไป (จริงๆมันก็แค่บวกลบเลขอะนะ) เราถามน้องว่าไม่ไปเล่นหรอ อยากเล่นเกมส์อะไรมั้ย น้องบอกเราว่า อยากเล่นเกมส์บวกลบเลข เนี่ยยย ใครที่มีโอกาสได้เรียนในโรงเรียนดีๆ แต่ไม่ตั้งใจขอให้ดูไว้เหอะ น้องเขามีโอกาสน้อยกว่าเราเยอะมากแต่เขาก็ยังตั้งใจที่จะเรียน ไม่ว่าจะให้ทำอะไรทำหมดไม่ดื้อไม่ซน ใครที่คิดว่าตัวเองขาด เราเองก็เคยคิดว่าตัวเองขาดเหมือนกันทำไมเราไม่มีมือถือดีๆเหมือนเพื่อนเขา แต่เมื่อได้เห็นน้อง น้องคนนึงใส่เสื้อตัวใหญ่กว่าตัวเองมากเหมือนใส่กิโมโนอะไรอย่างนั้น น้องหลายคนใส่ถุงเท้าขาดๆ ขาดจนทุกนิ้วโผล่ออกมา ถุงเท้าที่เคยเป็นสีน้ำตาลเข้มกลายเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆ แต่ก็ยังดีบางคนไม่มีแม้แต่ถุงเท้าจะใส่ เสื้อผ้าเก่าๆ ชุดนักเรียนที่ควรจะเป็นสีขาวก็เป็นสีครีมๆ รองเท้าก็ขาดซ่อมแล้วซ่อมอีก กระโปรงไม่ได้รีดก็ยับจนเห็นได้ชัด ใครเป็นคนกำหนดให้คนไทยด้วยกันมันต่างกันขนาดนี้ หากเลือกเกิดได้น้องเขาก็คงไม่อยากจะมีชีวิตแบบนี้หรอก แต่เราก็ไม่เห็นว่าน้อง จะแสดงตวามรู้สึกขาดอะไรไปเลย น้องยังคงยิ้มแย้มมีความสุขเวลาได้เล่น หัวเราะเวลาเพื่อนโดนพี่ๆอย่างพวกเราแกล้ง สนุกสนาน  ในทางกลับคนที่มีทุกอย่างถึงแม้จะไม่ได้รวยก็เหอะ กลับคิดว่าขาด จริงๆแล้ว คนเราหากมีความรู้จักพอ เราก็จะไม่รู้สึกขาดหายหรอก การที่รู้สึกว่าขาดเพราะไม่มีนู้นนี่นั้นๆเหมื่อนเพื่อนเขา มือถือที่เรามีไม่ใหม่เหมือนเพื่อน ชุดที่เราใส่ไม่ใหม่ไม่สวย นั่นเป็นเพราะเราไม่รู้จักคำว่าพอเอง...

การได้ไปค่ายครั้งนี้ เป็นครั้งที่เรารู้สึกดีกว่าครั้งไหนๆ คนที่เราคิดว่าขาดกลับช่วยเติมส่งที่ขาดให้กลับเรา นั่นคือความสุข จริงๆแล้วความสุขมันก็อยู่ใกล้ๆตัวเรา นี่หละ เพียงแค่เอื้อมมือไปจับมันก็ถึง แต่มันขึ้นอยู่ที่ว่า เราจะมองเห็นมันรึปล่าวเท่านั้นเอง 

ขอบคุณน้องๆ ที่ทำให้พี่มีความสุข ให้ความร่วมมือกับพี่ทุกอย่าง
ขอบคุณเสียงหงอยๆ ของน้องที่รู้ว่าพวกพี่จะกลับแล้ว
ขอบคุณเสียงขอบคุณอวยพรของน้องๆ ที่ทำให้พี่มีกำลังใจ
ขอบคุณสำหรับทุกๆสิ่ง เพราะมันทำให้พี่ได้เรียนรู้อะไรต่างมากมาย
ขอบคุณน้องๆ ที่ทำให้พี่ที่คิดว่าตัวเองขาด ให้รู้สึกว่าพี่มีพร้อม ด้วยความพอเพียงของตัวน้องเอง 


   สำหรับใครที่ในห้องอยากจะมีกิจกรรมที่ทำร่วมกันในห้อง เราก็ขอแนะนำกิจกรรมค่ายอาสาแบบนี้หละ เพราะยังมีเด็กอีกมากมายที่รอคอยโอกาสจากพวกเราอยู่นะ เพราะคงจะมีคนไม่กี่คนที่แวะไปเยี่ยมพวกเขา......


แสดงความคิดเห็น

>

2 ความคิดเห็น

niall 1D 5 มี.ค. 57 เวลา 22:08 น. 2

ไม่ได้มีน้ำใจหรอกค่ะ ยอมรับเลยว่าโดนบังคับไป แต่ไปแล้วมุมมองมันเปลี่ยนไปเลยแค่นั้นเอง

0