(ระบาย) รู้สึกเหมือนเป็นคนนอกในครอบครัวตัวเอง

[เด็กขี้สงสัย]

ตอนนี้เราอายุ 19 เรียนมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง คณะทางสายวิทย์สุขภาพที่เรียน 6 ปี เรามีความรู้สึกว่าตัวเองเหมือนไม่ใช่คนในครอบครัวของเรา ทั้งที่พ่อแม่ก็ดีมาก ปัญหามันอาจจะเกิดขึ้นจากปมเมื่อตอนที่เรายังเด็กก็ได้ คือไม่ว่าเราจะทำอะไรผิด เรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่แม่เราก็จะด่าไฟแลบตลอด แม่เราชอบว่าเราโง่ ขนาดเราทำถุงของหวานหลุดมือแล้วมันหล่นแตก แม่เรายังว่าเราโง่เลย เราเป็นเด็กเรียนดีมาตลอด เกรดไม่เคยต่ำกว่า 3.5 ผิดกับพี่สาวเรา พี่เราเรียนจบม. 3 แล้วเรียนต่อสายอาชีพ แต่พี่เราเป็นคนเก่งด้านงานฝีมือพวกเย็บ ปัก ถัก ร้อย อะไรพวกนี้ก็ได้มาจากแม่แหละ แต่เราทำไม่เป็นสักอย่าง ตอนที่ยังเด็กงานบ้านทุกอย่างเราเป็นคนทำหมด กวาดบ้าน ถูบ้าน หุงข่าวล้างจาน ซักผ้า ทุกอย่างยกเว้น ทำกับข้าวพี่จะเป็นคนทำ พ่อแม่เราสอนให้รู้จักทำอะไรเองตั้งแต่เด็กๆ รู้สึกเหมือนถูกพี่เอาเปรียบเลยนะ พี่เราก็ใช้เราทุกอย่างแต่พ่อแม่ก็ไม่ว่า ถ้างานไม่เรียบร้อยแม่ก็จะด่า พอถึงจุดเปลี่ยนเราสอบเข้าเรียนต่อม.4โรงเรียนชื่อดังของจังหวัดได้ พ่อกับแม่เราก็ให้ไปเรียน ซึ่งไกลจากบ้านมากพอสมควร หลังจากนั้นแม่เราไม่เคยด่าเราอีกเลย แถมตามใจเราทุกอย่าง อยากได้อะไร ได้หมด แต่ชอบเล่าเรื่องเด็กคนหนึ้งให้เราฟังซึ่งเป็นน้องเราปีนึง เป็นลูกของคนข้างบ้าน เก่งอย่างนั้น เก่งอย่างนี้ ซึ่งพ่อกับแม่ไม่เคยถามเราเลยว่าเรียนเป์นไงบ้าง ทุกครั้งที่เรามีปัญหาแล้วเอาไปเล่าให้พ่อกับแม่ฟัง พ่อกับแม่ก็แค่รับรู้แถมยังเอาไปเล่าต่ออีก จนเดี๋ยวนี้เรามีปัญหาอะไรไม่เคยเล่าให้ที่บ้านฟังเลยเดี๋ยวเป็นเรื่องใหญ่ บางทีเราก็รู้เหมือนเราแตกต่างจากพวกเขา ปกติเราเป็นคนคุยเก่งนะ เพื่อนสนิท รุ่นพี่ หรือแม้แต่คนที่เพิ่งรู้จักกันเป็นครั้งแรกเราก็คุยได้หมด ชนิดที่ว่าคุยได้กับคนทุกเพศทุกวัยเลยทีเดียว แต่พออยู่ที่บ้านเรากลับเงียบ อยากคุยกับคนในครอบครัวนะแต่ไม่รู้จะคุยอะไร คนที่บ่้านก็คิดว่าเราเป็นคนเงียบๆ ยิ่งกับญาติเรานะ ชอบมองเหมือนเราเป็นตัวผลาญเงิน เพราะนอกจากพี่สาวเรากับลูกของลุงอีกคน ก็ไม่มีใครเรียนต่อปริญญาตรี แต่ตอนนี้พวกเขาเรียนจบแล้ว เราไม่เข้าใจเราเห็นบ้านอื่น จะชื่นชมคนที่เรียนเก่ง เรียนสูง แต่บ้านเราไม่เห็นเป็นอย่างนั้น ทุกครั้งที่กลับบ้านเรารู้สึกอึดอัดทุกครั้ง กลับบ้านแต่ละทีเราไม่เคยอยู่เกิน 3 วัน ต้องหาเรื่องทำที่มหาลัยตลอด เรารู้ว่าพ่อกับแม่รักเรามาก ทำทุกอย่างเพื่อเรา เราก็ได้แต่อดทนพยายามควบคุมอารมณ์ ไม่ให้เผลอไปทำร้ายท่าน เราคิดว่าเรียนจบ จะสร้างบ้านหลังใหม่อยู่ใกล้ๆบ้านพ่อกับแม่ดีกว่า ไม่อยากอยู่กับพ่อแม่ แต่ก็ไม่เคยคิดจะทิ้ง หาเงินเลี้ยงท่าน ทำทุกอย่างอย่างดีที่สุดเท่าที่ลูกคนนึงจะทำให้ได้ แต่อยากบอกไว้ว่าสิ่งที่เราจะทำมันไม่ได้มาจากใจ แต่คิดว่ามันเป็นหน้าที่






ปล.เราไม่ได้เกลียดพ่อกับแม่นะ แต่รู้สึกอึดอัดไม่อยากอยู่ใกล้ จริงๆเราก็เคยคิดจะทำอะไรดีๆอย่างที่ลูกเค้าทำกันนะ แต่สุดท้ายมันทำไม่ลงจริงๆ

ปล.2 แม่เราเคยทำแท้งนะ แต่เป็นแท้งถูกกฎหมายเพราะเด็กที่เกิดมาจะพิการ แม่เราเลยเอาน้องออก เอ๊ะ!!!เกี่ยวกันมั๊ย ไม่รู้ คิดไปเอง 5555

Comments

[Brilliant.1999]

อย่าเก็บไปคิดมาก ยิ่งคิดความรู้สึกไม่ดียิ่งมาก ทำสบายๆชิวๆ ยอมรับมันไปไม่เสียหายคะ 

[sawada_>.O]

เหมือนหนูเลยอ่ะค่ะ เราก็มีพี่สาวเหมือนกัน ทั้งๆที่งานบ้านเราก็ช่วยพ่อแม่ตลอด แต่พี่เราเหมือนเฟกอ่ะ เวลาเราอยู่กันพร้อมหน้าทั้งครอบครัวนะ เราเหมือนไม่มีตัวตนอ่ะ พวกเค้าคุยกันอยู่แค่สามคน ไม่ถามไถ่ถึงเราเลย ขนาดเราหนีเข้าห้องยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย พ่อแม่กับแม่มักทำกับข้าวเวลาที่พี่เราอยู่บ้าน เหมือนว่าอยากให้พี่กิน แต่พอพี่ไม่อยู่บ้าน เราก็จะไม่ได้กินข้าวเลย ต้องทำกินเอง พ่อแม่รักแต่พี่เราอ่ะ เกลียดที่สุดเลย T_T

[The Secret rossie]

เป็นเหมือนกันเลยค่ะ เราก็เป็นน้อง สุดท้อง พ่อกับแม่ มองเราแค่ เป็นคนนอกสายตาเหมือนเราไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้นเวลาเขาคุยเขาคุยกันแค่ 4 คน เวลาเราจะคุยด้วยเขาไม่สนใจฟังเราเลย พอไปเที่ยวกัน แม่ เขาก็ซื้อ ของแพงๆ ให้กับพี่สาว แต่กับเรากับซื้อของ ถูกๆให้ ตลอด

[J_Zestful]

เหมือนเราเลย เราช่วยแม่ทำงาน บ้านเราเป็นร้านขายของ แต่เเม่เรากลับไม่สนใจเลย เตรียมทุกอย่างมาเกือบ 3 วันเพราะพี่กับเพื่อนพี่จะมาที่บ้าน โดยเฉพาะวันนี้เราอยู่ร้านทั้งวันเเม่รีบเตรียมทุกอย่างให้เสร็จ พอเสร็จเเล้วก็ออกไปข้างนอกกับเพื่อนปล่อยให้เราอยู่ร้าน พอพี่มาถึงแม่หน้าตายิ้มเเย้มเเจ่มใสมาก ถามพี่ว่าพาเพื่อนไปกินข้าวหรือยัง ไม่สนใจเราเลยที่อยู่เฝ้าร้านทั้งวัน ไม่ถามสักคำ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้สึกเหมือนเป็นเเม่ลูกกันเเค่ชื่อที่ใช้เรียกกัน มันไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ เวลาเราทำอะไรถ้าผิดนิดเดียวท่านก็เอาแต่บ่น ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าท่านเลี้ยงเราเพราะเเค่เห็นเป็นหน้าที่ที่ต้องทำหรือเปล่า

[sawada_>.O]

ฮือๆๆ เศร้า เหมือนเราเลย แม่รักแต่พี่ คนเป็นน้องก้เจ็บเหมือนกันนะ ใครว่าคนน้องแม่รักที่สุกัน เป็นไปไม่ได้หรอก

[ヾเพียง]

เราก็เคยเป็น เรามีพี่น้อง 3 คน เราเป็นคนเล็กสุด
ลูกคนเล็กใช่ว่าพ่อแม่จะโอ๋นะจ้ะ !
พี่ชายคนโตเราอ่ะ ผลาญเงินที่บ้านเป็นประจำ พ่อก็ตามใจพี่ชายตลอด
พี่สาวเราเป็นพยาบาล เรียนมหาลัยดีๆ แม่ก็ปลื้มแต่พี่ ไม่สนใจเราเลย อะไรๆพี่ก็ดีไปหมด มันน่าน้อยใจนะ 
เราเคยร้องไห้เพราะน้อยใจจนทนไม่ไหวด้วยหล่ะ
มันเหมือนในชีวิตนี้เราไม่เหลือใครเลยอ่ะ พ่อกับแม่ตามใจพี่ๆกันหมด

แต่ตอนนี้เราปลงละล่ะ เก็บกด คิดอะไรไม่พูดออกไปละ 
เจ็บและชินไปเอง

[TH-BELIEBER]

เหมือนเราเลยแต่แค่เราอยู่ม.2 จะขี้น ม.3 และเป็นลูกคนโตเท่านั้นเอง
เราก็เคยคิดเหมือน จขกท.นะแต่เราคิดว่าถ้าเราเรียนจบแล้วเข้าทำงานจะไปทำงานไกลๆบ้าน ไกลจากพ่อแม่ และทุกๆคนแต่ไม่ใช่ว่าจะทิ้งนะเราจะส่งเงินไปให้ไม่ขาด น่าจะดีกว่าอยู่ในสถานการณ์แบบนี้คงอึดอัดแย่

[บบบบ]

เราก้เป็นเหมือนกันค่ะ แต่เราไม่ได้อยุ่กับพ่อแม่ค่ะ เราอยุ่กับยายกับลุงค่ะเราพึ่งมายุกับท่านตอนป.1ค่ะ ต่างจากลูกพี่ลูกน้องที่อยุ่กับยายอยู่กับลุงมาตั้งแต่เกิด เวลาเราอยากได้อะไรไม่เคยให้เราเป็นคนทำงานบ้านทุกอย่างพี่เราก้เเค่ทำกับข้าวแต่ทำแค่ช่วงแรกๆหลังจากนั้นเค้าก้ไม่ได้ทำเลยแต่เรายังต้แงทำงานบ้านทุกอย่างอีก มันรุ่สึกน้อยใจน่ะ พี่เราอยากได้รถลุงกับยายก้ซื้อให้เป็นรถมือ1แต่พอเราบอกว่าอยากได้ท่านก้ชื้อให้เเต่เป็นรถมือ2สภาพไม่ค่อยดีแล้วท่านก้ไม่ไห้เราไปยุ่งกับรถของพี่ แล้วร้านเราเป็นร้านขายของเราก็เป็นคนขายอยุ่คนเดียวนานๆพี่จะลุกขายแล้วลุงก้ชอบมาเหนตอนพี่ลุกขายแล้วก้มาด่าเราไม่เคนช่วยอะไรเลย เวลาเราเล่นโทรศัพท์เราก้รุ้ว่าต้องช่วยขายของคนมาชื้อของเราก้ลุกไปขาย แต่พี่เราก้เล่นอย่างเดียวเลย พี่เราชอบไปอยุ่กับยายไปอยุ่กับลุงไปประจบลุงไปประจยยายตลอดจนไม่มีช่องว่างไห้เราเข้าไปบ้างเรย ยายเค้าก้ชอบด่าเราไม่ใช่ด่าคำเบาๆน่ะเค้าด่าแรงมากลุงก็ด้วย แต่ไม่ด่าพี่เราอะ เราน้อยใจแล้วเสียใจมาก เหมือนเป็นส่วนเกินของบ้าน

[Ass ssA]

เราก็เป็นเหมือนกันค่ะ เราเหมือนเป็นคนนอกในสายตาคนในบ้านเลย เหมือนเป็นคนอื่น เราพยายามทำทุกอย่างให้มันดีขึ้น แต่มันก็ยิ่งแย่ลง เราไม่เข้าใจว่าคนในบ้านเค้าไม่ชอบอะไรในตัวเราหรือป่าว เราเคยถามเค้าว่า เกลียดอะไรกันเหรอ ทำไมเวลาพูดด้วยไม่เคยพูดดีด้วยเลย ยิ่งพูดทำไมยิ่งแย่ กลียดกันมากเลยเหรอ เราถามเค้าแบบใจเย็นนะ ถามแบบเรื่อยๆมันจุกอยู่ในอกเลยเวลาเราถามคำถามแบบนี้ เราแทบจะร้องให้ เราอายุ20แล้ว แต่คนในบ้านก็ยังไม่เคยคุยดีกับเราอยู่ดี เราเลยไม่ค่อยที่จะคุยเล่นกับพวกเค้า แตกต่างจากน้องเรา เราอยู่ในห้องเราจะได้ยินเสียง แม่กับยายคุยกับน้องเราเสียงหัวเราสนุกสนาน เราก็นอนคิดแล้วแหล่ะ ว่าเราไม่ดีตรงไหนเหรอ เราทำอะไรผิดหรือเราไม่ดีพอหรือยังไง เราน้อยใจพวกเค้านะแต่เค้าไม่เคยรู้หรอกว่าเราร้องให้ตลอดแหล่ะเวลาอยู่คนเดียว

[วลัยลักษณ์]

พ่อแม่เราได้รับการอบรมสั่งสอนมาไม่เหมือนเรา จงเชื่อในสิ่งที่คิด มั่นใจในสิ่งที่ทำ พยายมมองว่าเขาใช้ระดับภาษาอัะไรคุยกัน คุณจะเข้าใจ รักและเมตตาพวกเขา

[12234]

รู้สึกเหมือนกัน กลับบ้านทีไรเหมือนเป็นคนนอก เหนื่อย