ผมเป็น 'เด็กซิ่ว' คนหนึ่งซึ่งต้องยอมจำนนกับ 'ระบบสอบรับตรง' TT

[เด็กซิ่วนิรนาม]

ก่อนอื่นอยากถามเพื่อนๆที่ซิ่วกันมาว่า 'เหนื่อยมั้ยครับ' เพื่อนๆทุกคนคงจะตอบว่า เหนื่อยสิ..เหนื่อยมากเลย เหนื่อยกับการเห็นเพื่อนรุ่นเดียวกันกำลังทำกิจกรรมกัน กำลังจะขึ้นปีสอง กำลังมีอนาคตที่ชัดเจน โดยที่ตัวเราต้องมานั่งรออยู่ในห้องแคบๆ อย่างมีความหวังโดยไม่รู้ว่าเส้นทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร เหนื่อยกับความคาดหวังของคนรอบข้างเมื่อเราบอกว่าเราจะซิ่ว ทุกคนเหนื่อยในทางความฝันของตัวเองครับ อยากบอกว่าผมเข้าใจทุกอย่างเพราะผมก็เป็น'เด็กซิ่ว'เหมือนกัน.. เรื่องราวของผมอาจจะเหมือนๆกับเด็กซิ่วอีกหลายคน อาจเป็นเรื่องที่ใครหลายคนบอกว่าแค่นี้จิ้บจ๊อย
แต่สำหรับผมไม่ใช่เพราะมันคือเรื่องความฝันของเด็กคนนึงครับ

เรื่องของเรื่องคือ ตอน ม.ต้น ผมเรียนอยู่โรงเรียนแห่งหนึ่งในภาคใต้ครับ ด้วยความที่อยากไปเก็บประสบการณ์ และ เจอเพื่อนใหม่ๆทำให้ผมตัดสินใจสอบเข้า โรงเรียนม.ปลายชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ช่วงแรกที่เข้าได้ผมตั้งใจเรียนมาก แต่โรงเรียนผมให้เกรดยากมาก ข้อสอบยากมาก พอไปเปรียบเทียบเกรดปีแรกกับเพื่อนตอนม.ต้นต่างกันมาก เพราะ รร.ปล่อยเกรดไม่เท่ากัน ไม่เป็นไร..ผมก็ตั้งใจต่อไป เรียนไปซักผมเริ่มตัดสินใจว่าอยากอยากเป็น 'หมอ' ด้วยความฝันส่วนตัวครับ แต่ผมก็ยอมรับเลยว่าหลังๆผมทำกิจกรรมเยอะไปหน่อย ทำให้พอสอบหมอผลออกมาคือขาดอีก 2 คะแนน ผมก็เสียใจอยู่นะ แต่ก็รู้ว่าไม่ตั้งใจเต็มที่ แต่พอผมไปถามคะแนนเพื่อนตอนม.ต้นที่ต่างจังหวัด เค้าได้คะแนนกสพท.น้อยกว่าผมมาก แต่เค้าได้เรียนแพทย์มอ.เพราะรับตรงแข่งกันเฉพาะภาคใต้ ผมก็เสียดายนิดๆนะที่ย้ายมา กทม. แต่ไม่เป็นไรชีวิตต้องเดินต่อไป ผมเลยตัดสินใจเข้าวิศวะตามพ่อ ซึ่งพอเรียนไปแล้วรู้เลยว่ามันไม่ใช่ตัวผม ผมเลยซิ่วซะเลย..

หลังจากผมตัดสินใจซิ่วแล้ว ทุกความคาดหวังก็ถามโถมกันมาเลยครับ ทั้งพ่อแม่ ญาติๆ เพื่อนที่คณะ ทุกคนคาดหวังว่า -ต้องติดให้ได้นะ ผมก็..โอเค้ ! ตอบสนองให้ทุกคนเลย อ่านตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าถึงค่ำๆเลยครับ เห็นเพื่อนทำกิจกรรมคณะก็รู้สึกอิจฉานิดๆ เหงานิดๆที่อ่านอยู่ในห้องคนเดียว แต่ก็ทำเพื่อฝัน คิดว่าถ้าตั้งใจเต็มที่น่าจะมีโอกาสติดทั้งๆที่รู้ว่าเราไม่เก่งมาก พอถึงวันสอบก็ทำได้ตามความสามารถครับ คะแนนออกมาก็พอลุ้นทำให้ใจชื้นได้บ้าง แต่พอประกาศรายชื่อความฝันที่คาดหวังไว้..ก็ร่วงกราาวเพราะคะแนนปีนี้ขึ้นสูงมาก หลายคนคงเข้าใจความรู้สึกเวลานี้นะครับ ผมเลือกแพทย์มอ.ไว้อันดับเดียวเพราะชอบที่ที่สุดและคะแนนไม่สูง แพทย์รังสิตผมก็คะแนนถึงแต่ไม่ได้เลือก เพราะพ่อแม่จ่ายค่าเทอมเป็นล้านไม่ไหว ผมได้คะแนน 62.0xx ซึ้งขาดอีก 0.3 ติดแพทย์มอ. ผมเสียดายมากๆ แต่เสียดายยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินว่า รุ่นน้องม.ต้นที่ต่างจังหวัดได้กสพท.แค่55 แต่สอบได้รับตรงของมอ.ไปแล้วเพราะคนแข่งไม่เยอะแถม-ส่วนการรับแพทย์มอ.เป็น รับตรงภาคใต้ 175 คน ทั่วประเทศ 25 คน ถ้าเพิ่ม-ส่วนเป็น 30 คนคงจะติด ตอนนั้นกำลังเสียดายเลยโทษระบบไปเรื่อย เข้าใจอยู่ว่าต้องการคนพื้นที่ไปเป็นหมอ แต่เอาๆจริงๆคุณภาพของหมอน่าจะสำคัญกว่ารึเปล่า? แถมรับตรงภาคใต้เอาเฉพาะม.6 175 คน ที่เหลือ25คน เด็กซิ่วกับเด็กม.6ทั่วประเทศต้องแย่งกัน ผมเริ่มตัดพ้อกับตัวเองว่าน่าจะเป็นเรื่องดวงแล้ว และไม่น่าไปเรียนม.ปลายกทม.เลยเสียทั้งเกรด ทั้งโอกาส เวลาผ่านไปผมก็เริ่มปลง..

แต่ที่ผมตัดสินใจพิมพ์กระทู้นี้ก็เพราะเริ่มคิด หลังจากไปสอบสัมภาษณ์ คณะหนึ่ง ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เค้าให้เด็กยื่นใบเกรดโดยมีเกณฑ์ว่า เด็กที่เอาใบเกรดของ5เทอมมาใช้เกณฑ์ 2.5 เด็กที่เอาเกรด 6 เทอมมาให้คำนวนเป็น 5 เทอมแล้วใช้เกณฑ์มากกว่า2.8 เพราะมันมีเด็กเอามาสองแบบ บางโรงเรียนเกรดหกเทอมยังไม่ออก ตอนนั้นผมสะดุ้งเฮือก รีบคำนวณกันใหญ่ เพราะตอนม.6 มัวแต่ตั้งใจอ่านหมอจนเกรดไม่ค่อยดี แถมผมเป็นเด็กซิ่วเลยต้องเอาเกรดหกเทอมมา ตอนนั้นสันหลังวาบมาก แต่โชคดีที่ผมคำนวนได้ 2.9กว่า แม่งโล่งมากก มีที่เรียนและ แต่ประเด็นคือ 'เชี่ยเอ้ย ความยุติธรรมอยู่ตรงไหนวะ' (อาจไม่สุภาพ แต่ผมคิดในใจตอนนั้น55 ) เด็กที่โรงเรียนยังไม่ให้เกรดเทอมสุดท้ายก็ได้เปรียบดิ ถึงเกรดห้าเทอมน้อยกว่า2.8ก็ผ่าน แต่เด็กซิ่วกับเด็กที่ รร.ออกเกรดให้เร็ว ก็ต้องผ่าน2.8 ผมจึงเริ่มคิดได้ว่า 'เด็กซิ่วมีที่ยืนน้อยมากในระบบการศึกษาแบบนี้'

จากหลายๆประสบการณ์ที่ผมพิมพ์ไปข้างบนนี้อาจเล่าแทนประสบการณ์ของเพื่อนหลายๆคนที่อาจจะแย่กว่าผม ผมแค่คิดว่ามันไม่ดีเลยที่เด็กบางคนจะถูกจำกัดความสามารถที่แท้จริง แค่เพราะระบบ แค่เพราะภูมิภาค แค่เพราะเกรดที่มาตรฐานมันไม่เท่ากันในแต่ละโรงเรียน แค่เพราะการซิ่วจากคณะที่ไม่ใช่แล้วต้องมาเสียโอกาสที่บางรับตรงให้แค่เด็กม.6 ก็เข้าใจว่าอยากให้เด็กที่เพิ่งจบมีกำลังใจและมีคณะเข้า แต่เด็กทุกคนรวมทั้งเด็กซิ่วควรมีสิทธิ์เท่าเทียมกันที่จะแข่งขันเข้าคณะหนึ่งตามความสามารถจริง ระบบรับตรงมันดีที่ว่าเพิ่มโอกาสที่ทำให้คนที่สอบคณะที่อยากเข้าไม่ติดได้มีคณะหลากหลายอื่นๆให้สอบอีก แต่มองอีกมุมก็เป็นการลดโอกาสเด็กบางคนที่อยากบางคณะเข้าจริงๆ ควรมีการปรับปรุงระบบให้ยุติธรรมและให้ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะแข่งขัน หรือ ไม่ก็ย้อนกลับไปใช้ระบบเอนท์แบบเก่า แต่เอาเป็นปีละสองรอบเพื่อเกิดเด็กบางคนที่อาจเกิดอุบัติเหตุ หรือ อื่นๆ จะได้ไม่เสียโอกาส

คุณบางคนอาจจะมองว่าพวกเราสอบไม่ได้ก็อ้างระบบไปเรื่อย ผมก็เข้าใจ แต่คุณไม่สิทธิ์พูดว่าพวกเราได้เต็มปาก ถ้าคุณไม่เคยลองถูกทำลายความฝันที่ตั้งใจมาด้วยระบบ ถ้าคุณไม่เคยเห็นรุ่นน้องหรือคนที่มีความพยายามน้อยกว่ามีโอกาสเรียน โดยที่เราไม่มีโอกาสแม้แต่จะแข่ง ไม่ได้จะให้สงสาร หรือ เปลี่ยนระบบนะครับ แค่อยากให้รู้ว่ามีคนกลุ่มนี้อยู่ ขอบคุณที่เข้าใจและรับฟังครับ:)

Comments

[ม๋อม๋า]

เห็นด้วยมากๆ เด็กซิ่วบางคน ที่เกรด ONET ไม่ได้เริ่ดหรู ก็อยากสอบตรงกับเค้าบ้างในคณะในฝัน เเต่มันกลับสมัครไม่ได้ = = '' ช็อค ณ จุดนี้ อยากสมัครบ้างไรบ้างนะคะ เหมือนปิดกั้นตัวเอง จนตอนนี้เราจนต้องมาเรียนคณะหนึ่ง เพราะ เปิดโอกาสให้เด็กซิ่วเข้าได้ เเต่มันไม่ใช่คณะที่เรารักจริงๆค่ะ เเต่ก็พอเหอะ เรียนก็เรียน ^^

[หุหุ]

o-net แก้ไม่ได้ เกรดแก้ไม่ได้และคนละมาตรฐานอีก
แต่ กสพท คงต้องโทษตัวเองนะครับ
ผมไม่รู้นะ จขกท ยื่นอะไรที่ไหน แต่ผมว่าเด็กพลาดหมอส่วนใหญ่ แอดติดได้สบายๆอยู่แล้วนะ หรือผมคิดไปเองหว่า