เราไม่แน่ใจกับสิ่งที่ทำ ...
ตั้งกระทู้ใหม่
----------------------------
เราทำทุกอย่างให้เราประสบความสำเร็จ เราเป็นที่หนึ่งมาตลอด เราได้รางวัลดีเด่นทางภาษาญี่ปุ่น ได้ไปแข่งระดับประเทศต่างๆ เกี่ยวกับวิชาการมากมาย เราตั้งใจเรียนมาก เรียนจนคนรอบข้างกลัว กลัวว่าเราจะเป็นบ้า จริงๆนะ คนอื่นมองว่าเราจะเป็นบ้า เราจะได้รับคำเตือนจากคนต่างๆมากมาย แม้กระทั่ง พ่อแม่ ทุกคนบอกให้เราพอ บอกให้เราเบาๆบ้าง แต่เราทำไม่ได้ เราหยุดไม่ได้ เป้าหมายของเราคืออักษรจุฬาฯ ม.5 เทอม 1 เราได้เกรด 3.78 ม.5 เทอม 2 เราได้ เกรด 3.89 ขอเกริ่นไว้เลย รร.เราเป็นโรงเรียนที่ดังมาก ของภาคเหนือ ซึ่งแน่นอน การกดเกรดเป็นเรื่องธรรมดา เราไมไ่ด้จะบอกว่าเราเก่ง แต่ที่เราจะบอกคือ เราไม่มีปัญญาพอที่จะคว้า 4.00 มาได้ เราไม่สามารถวิ่งไปถึงตรงนั้นได้...
แต่ปัญหาจริงๆในตอนนี้คือ เรากลายเป็นคนเห็นแก่ตัว คิดมาก เรียนอย่างเดียว เราอ่านหนังนึงไม่ต่ำกว่า 6 ชั่วโมง คือเรานั่งอ่านหนังสือจน กระดูกสันหลังเรางอ มันยืนตรงไม่ค่อยได้ แล้วแบกของหนักๆไม่ได้ เราจะมีอาการเจ็บหลังอย่างรุนแรง แต่นั่น มันก็แค่ส่วนหนึ่ง ตอนนี้มีแต่คนบอกว่า เราเปลี่ยนไปมาก เก็บตัวเงียบไม่ออกไปไหน วันๆอ่านแต่หนังสือ เราไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง เราอยากประสบความสำเร็จ ทำให้พ่อแม่ภูมิใจ ซึ่งก็คงไม่ใช่มีแต่เราที่พยายาม คนอื่นก็มี แต่เรารู้สึกเครียด ตอนนี้ เรากำลังจะขึ้น ม.6 ขอบอกก่อนเลยว่า ถึงแม้เราจะได้เกรดแค่ 3.89 แต่นั่นหมายความว่า เราต้องแลกมาพร้อมๆกับความรับผิดชอบมากมาย และ เบื้องหลังของความสำเร็จ มันมีแต่น้ำตา เราสูญเสียสิ่งสำคัญไปในชีวิต เรารู้สึกผิดมาก เราไม่สามารถที่จะไปแก้ไขอะไรได้ เพราะสิ่งที่เรารัก เขาหายไปจากชีวิตเราแล้ว ที่เราอยากจะถามคือ เราควรจะทำยังไงต่อไป เราไม่สามารถละทิ้งความเห็นแก่ตัวได้ ความเห็นแก่ตัวในที่นี้คือ งานทุกอย่างเราต้องตรงเวลา ซึงนั่นหมายความว่า เราต้องไปทะเลาะกับเพือนในเร่ื่องของงานที่ไม่พร้อมที่จะส่ง คนในกลุ่มเราก็มีแต่คนเห็นแก่ตัว ทุกคนเอาแต่ได้ เราก็ไม่ได้พูดอะไร จนทำให้บางทีเราต้องทำงานคนเดียว ขอส่งคนเดียว จนกลายเป็นคนไม่ค่อยมีคนคบ
----------------------------------
ตอนนี้เรารู้สึกขมขื่นมาก มันแย่มาก ทั้งจิตใจและร่างกาย เรารู้สึก ร่างกายเราจะแหลกเป็นเสี่ยงๆ แต่นั่นก็ยังไม่เพียงพอ กับ 2 ปีที่เราพยายามา เราท่องเป็นอยู่คำเดียวคือ อักษรจุฬา เราจะต้องติดให้ได้ เราท่องมาตลอด เราไม่อยากยอมแพ้ ไม่อยากแพ้ ไม่อยากแพ้เลย แต่ปัญญาที่เราต้องเจอหลายๆอย่าง มันแย่ แย่จน ถ้าเรานั่งๆอยู่ เราสามารถที่จะน้ำตาไหลได้ในทันที โดยที่ไม่ต้องมีใครพูดอะไร เรารู้สึกเหมือนตัวเองอยู่บน เหว มีม.6คนไหนรู้สึกเหมือนเราไหม ??? แต่พอเราเห็นหน้าพ่อแม่ เราก็มักจะพูดกับตัวเองเสมอ ว่า ฉันจะหยุดไม่ได้ ถ้าฉันหยุด 2ปีที่ผ่านมามันจะไม่มีค่าอะไรเลย ฉันทรมานมาก จนไม่รู้จะพูดยังไง ...
มิโอะ
2 เม.ย. 57 เวลา 14:12 น.
196
views
1 ความคิดเห็น
น้องเป็นคนดีค่ะที่รักพ่อแม่ ใส่ใจอนาคตตัวเอง ขยันอ่านหนังสือ แต่เราเป็นคนเก่งได้มันก็ดี แต่ไม่ควรเป็นคนเก่งที่เครียดแบบนี้ น้องไม่จำเป็นต้องเครียดขนาดนั้นนะคะ ถ้าน้องรู้สึกรักกับสิ่งที่ทำอยู่บ้าง น้องจะมีความสุขมากกว่านี้ เวลาน้องอ่านหนังสือให้รู้สึกว่าอยากจะเรียนรู้มันไม่ใช่ว่าเพื่ออักษรจุฬาอย่างเดียว ให้ความรู้สึกเป็นหุ่นยนต์ยังไงก็ไม่รู้ อยากให้น้องปล่อยวางบ้างค่ะ น้องทำแต่สิ่งที่มันเป็นประโยชน์ก็ดีแต่ก็มีสิ่งที่เป็นประโยชน์อีกมากมายที่น้องควรทำในวัยนี้ ตอนม.ปลายควรจะเก็บเกี่ยวเวลากับเพื่อนๆไว้ ทำกิจกรรมของโรงเรียนสม่ำเสมอ ตอนเย็นก็ไปออกกำลังกายบ้างก็ได้ มันไม่ทำให้น้องโง่ หรือความเก่งลดลงไปหรอกค่ะ มิหนำซ้ำ น้องจะได้ผ่อนคลาย มีความสุขมากขึ้น เพื่อนมากขึ้น น้องก็จะมีความสุขในการอ่านหนังสือด้วย พ่อแม่คงไม่สบายใจที่เห็นน้องเป็นแบบนี้นะคะ ถ้ารักพ่อแม่ก็ควรทำให้ท่านทั้งสองคนรู้สึกสบายใจด้วยว่าลูกเป็นคนที่เก่ง ดี และมีความสุข.....ย้ำค่ะ ว่าให้ปล่อยวางเถิด เราไม่จำเป็นต้องถืออะไรหนักขนาดนั้น น้องต้องมีความสัมพันธ์กับเพื่อนๆ ตอนไปโรงเรียนนี่เวลาเล่นเลยนะ (ระหว่างคาบ ตอนพัก ตอนเช้า ตอนเย็นไปออกกำลังกายกับเพื่อนๆ) เรื่องเห็นแก่ตัว พี่ว่าน้องไม่ได้เห็นแก่ตัวนะที่ส่งงานตรงเวลา เป็นคนที่ดีด้วยซ้ำ แต่ต้องพูดกับเพื่อนดีๆ อย่าซีเรียส ให้ใช้เหตุผลพูด ไม่มีใครชอบการเหวี่ยงหรอกนะคะ น้องก็ไม่ชอบใช่ไหม ชีวิตนี้มีอะไรอีกตั้งมากมาย ปล่อยวางค่ะปล่อยวาง ให้น้องขยันอ่านหนังสือต่อไปเป็นเรื่องที่ดีอยู่แล้ว เวลาอ่านก็ลุกมายืดเส้นยืดสาย มาพูดคุยกับพ่อแม่หรือพักผ่อนกินขนมบ้าง อย่าขมวดคิ้ว อ่านไปกินขนมไปจิบน้ำไปก็ได้หนิ พูดกับเพื่อนเยอะๆ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?