(รก+แรง+เพ้อ)เราคือเด็กซิ่วที่น่าสมเพชที่สุด!! ชีวิตและสันดานเน่าๆของเรา!
ตั้งกระทู้ใหม่
เราซิ่วตั้งแต่ ปี1 เทอม1 อ้ะ พ่อแม่อยากให้เรียนคณะนี้มากกกกกกก ตัวเราเฉยๆ แต่ยิ่งอยู่ยิ่งไม่ชอบ ปลายภาคอ่านหนังสือ 1 เดือนก่อนสอบ เกรดห่วยกว่าคนที่อ่าน 1 คืนก่อนสอบอีก ท้อจริงๆ เข็นไม่ขึ้น คนคณะเดียวกันเขาเก่ง เขาไปทำกิจกรรมได้โดยไม่ส่งผลเรื่องเรียนมาก เราอ่อนมากเลยต้องมานั่งอ่านหนังสือ ไม่ค่อยทำกิจกรรม ไม่งั้นไม่ทันเขา เอาแต่อ่านหนังสือก็ห่างๆจากพวกนั้นไป จนไม่ใช่เพื่อนแล้ว เราไปเรียนเทอม2 8 วัน ก็เจอแต่อะไรที่มันยากเกินที่เราจะทำไหว แทบไม่มีใครคบ พวกเก่งๆมันก็ช่วยกันให้เก่ง คะแนนพุ่งขึ้นไปอีก เราโง่ไม่มีเพื่อน จะรอดมั๊ยล่ะ วันท้ายๆที่นั่นเราใจสั่น มือสั่น อ่อนแรง ไม่มีสมาธิ คือเครียดจัดมาก เราทะเลาะกับแม่ทางโทรศัพท์เรื่องลาออก แรงมาก ตั้งแต่เราโตมาเราไม่เคยทำอะไรแรงเท่านี้มาก่อน ตะคอก ด่า บอกว่าจะออกให้ได้สุดท้ายแม่ก็ให้ดรอบ มาอยู่บ้านอ่ะ ช่วงแรกๆอ่านหนังสือ ตั้งใจมาก หลังๆนี่ไม่อ่านเลย โกหกไปวันๆว่าอ่าน คะแนนออกมาเน่ากว่าตอน ม.6 อีก แม่ด่า เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆๆ
เราไม่ได้อยากเรียนคณะนี้ บอกตามตรงว่าไม่มีอะไรเหมาะกับเราเลยแม้แต่นิดเดียว แต่คนอื่นชอบตามค่านิยมไง เรียนไปมีงานทำแน่ๆ เฮ้อ ความจริงเราอยากเรียนสิ่งที่เราชอบ ที่เราหลงใหลมาตั้งแต่เด็กมากกว่าเยอะ พอบอกใครว่าอยากเป็น เขาก็ด่า เรียนทำไมจบมาไม่มีงานทำ ถึงมีงาน เงินก็น้อย แม่เราถึงกับร้องไห้ตอนที่เราบอกว่าอยากเรียนคณะนี้ แม่เศร้าใจมาก...บอกว่าเราไม่เห็นจะเหมาะตรงไหนเลย ที่จริงแล้วเหมาะกว่าที่เราซิ่วออกมาหลายๆๆๆๆเท่า พ่อเราว่าคณะไหนก็เรียนได้เหมือนกันแหละ ถ้าเราเรียนไม่ไหวก็ไม่ต้องเรียนแล้วมหาลัย
เรามาคิดๆดูแล้ว ต่อให้เราเรียนคณะจบมามีงานทำรอด ทำงานๆๆๆๆๆ ได้เงินๆๆๆๆๆ เราก็เอาเงินมาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องด้วยของดีๆ บ้านสวยๆ รถ ไปเที่ยว ซื้ออะไรที่อยากได้ แต่จิตใจมันห่อเ-่ยวเพราะเจอแต่อะไรที่ไม่ชอบ อ๋อ คือ ร่างกาย รูปลักษณ์ภายนอก มันสำคัญกว่าจิตใจข้างในเหรอ? ภาพลักษณ์มันต้องดีทั้งๆที่มันไม่ใช่เราเลยน่ะเหรอ?
จะบอกว่าคณะที่เรียนไปไม่มีงานทำจะเรียนทำไม เรียนเพราะชอบมันไม่ได้เรื่องหรอก อย่างนี้เราจะหาคณะที่ใกล้เคียงและยังเป็นที่เราชอบอยู่
พ่อแม่เราไม่ได้เรียนที่ตัวเองชอบทั้งคู่ แต่ประสบความสำเร็จเพราะมันยังอยู่ในสายเดียวกัน ใช้ความถนัดเหมือนกันไง แม่เราอยากเรียนวิทย์ยังได้เรียนคณะในสายวิทย์ถึงจะไม่ใช่คณะวิทย์นั้นก็ตาม พ่อเราอยากเรียนช่างยนต์แต่ได้เรียนช่างอย่างอื่นแทน แต่ที่เราซิ่วมากับที่เราอยากเข้านี่ไม่มีอะไรเหมือนกันเลย เรียกว่าคนละขั้ว คณะที่เราซิ่วมาเป็นอันดับต้นๆของสายวิทย์ ถือว่าคณะมีเกียรติ คนอยากเข้ามากๆเลย คณะที่เราอยากเข้าเป็นสายศิลป์ แทบไม่มีคนไหนอยากเรียน บางคนไม่รู้จักคณะนี้ด้วยซ้ำ โดนดูถูกสารพัด
เราเครียด เราอยากตาย ว่างั้นแหละ ตายไปก็นรกแน่ๆ มันทรมานกว่าตอนนี้ ความเครียดก็เหมือนกัน เราเครียดมาทั้งชีวิต เครียดจนคิดว่า เครียดไปทำไม มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น มาแก้ปัญหาดีกว่า ทุกวันนี้พยายามมองที่ตัวปัญหามากกว่าจะมานั่งกลุ้มอยู่
เราไม่สนใจแล้วว่าค่านิยมของสังคมมันเป็นยังไง คะแนนเราออกมายังไง เราจะสอบติดมั๊ย เราอยากเรียนรามคณะที่เราชอบ จบแล้วไปสอบแข่งขันเข้าทำงาน(การแข่งขันสูงมาก) แต่พ่อไม่ให้เรียน บอกเสียเวลา เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้เราคิดๆอยู่ว่าจะหาลู่ทางยังไงให้ได้อาชีพที่อยากทำให้ได้ หรือไม่ก็ใกล้เคียง เราไม่อยากเอาตัวไปเฉียดกับอะไรที่ไม่ใช่อีก เข็ดจริงๆ
ปล.ขอแสดงความเห็นเรื่อง ข่าวพี่ยิงพ่อ แม่ และน้องตาย ที่ตอนหลังยอมรับว่าทำน่ะ คนพี่ที่ยิงน่ะอายุเท่าเราเลย แต่เขามีที่เรียน มีรถ มีคอนโด มีเพื่อน มีแฟน มีเงิน เชิดหน้าชูตาในสังคมได้ ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆอับอายขายขี้หน้าชาวบ้านอย่างเรา เราไม่มีอะไรเท่าเขาเลย แต่ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้ เฮ้อๆๆๆๆๆๆ ขัดแย้งกับครอบครัวเนี่ยนะ เราหนักกว่าอีก ตอนนี้ซิ่วอยู่บ้านมีสถานะแบบว่าห้ามมี-ง แต่นี่เอาปืนยิงเลย ทำไปได้ไง ชีวิตเราแย่กว่าเยอะยังไม่ทำเลย
เพ้อมาเยอะ เหนื่อยละ ทุกอย่างเป็นเรื่องจริง ไม่ได้แต่งมาเล่นๆ
ใครสน
20 เม.ย. 57 เวลา 13:21 น.
412
views
5 ความคิดเห็น
เอ่อ คำว่า "ห่อเ-่ยว" กับ "มีปากมีเสียง" ต้องเซ็นเซอร์ด้วยเหรอ มันคือคำหยาบ?
ทุกอย่างในกระทู้คือความเห็นส่วนตัวนะจ๊ะ
ค่านิยมคนไทยก็แปลก เชิดชูอาชีพบางอาชีพว่าดีเลิศประเสริฐศรีและมองอาชีพคนอื่นต่ำกว่า
ความคิดนี้ไร้สาระมาก แต่ก็อย่างว่ามันก็มีคนคิด
ถ้ามันจบมาไม่มีงานทำอะมหาวิทยาลัยจะเปิดไปทำไม -*-
เราอยากเจ้าของกระทู้มีสตินะค่ะ ตอนนี้ปัญหาที่มีอยู่อาจจะมีเยอะมากมาย แต่เราอยากให้เธอแยกแยะมันให้ออกว่า มันจำเป็นมั้ยที่เราจะต้องแบกเอาไว้ เราอ่านบางเรื่องที่เธอระบายออกมา รู้สึกว่าเธอจะเอาความคิดของพ่อและแม่ คนรอบตัว สังคม มากดดันตัวเธอเองนะ ซึ่งมันไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย ลองปล่อยวาง มองเรื่องที่ผ่านไปแล้วให้เป็นอดีต แล้วหาทางแก้ไขปัญหาในปัจจุบันดีกว่ามั้ยค่ะ? คิดอะไรในแง่บวกดูนะ มันไม่ยากเลยจริงๆ ทุกอย่างมันคือชีวิตเธอ เธอต้องเลือกทางเดินของตัวเธอเอง ถ้าเธออยากให้อนาคตตัวเองเป็นแบบไหน พยายามทำปัจจุบันตัวเองให้ดีสิค่ะ อย่าดูถูกตัวเอง เห็นคุณค่าในสิ่งที่ตัวเองมี และพยายามปรับปรุงแก้ไขให้ตัวเองมีประสิทธิภาพมากขึ้น อย่าเดินตามทางที่คนอื่นคิดว่าดี อย่าเอาความคิดคนอื่นมาตัดสินชีวิตตัวเอง มาดูถูกคุณค่าตัวเอง เพราะถ้าเป็นแบบนั้น เธอจะไม่มีความสุขในสิ่งที่ตัวเองควรจะมี เปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่นะ ค่อยๆคิด ค่อยๆทำไปทีล่ะอย่าง คิดถึงอนาคต "ถ้ายังเป็นแบบนี้ ฉันก็จะเป็นแบบนี้ อยู่อย่างนี้ แต่ถ้าฉันพยายาม ฉันจะเป็นแบบไหน?" ลองพูดกับตัวเอง แล้วสักวันเธอจะหาทางของตัวเองเจอค่ะ พยายามและปล่อยว่างให้ได้ ทำไรให้มีสตินะ สู้ๆจ้า
สิ่งที่ตอนนี้ เราทำได้ก็คือ ยอมรับมันแล้วก็หาทางแก้ปัญหา
ยังไงเรื่องนี้ก็ต้องมีทางอออกสักทาง ยังไงมันก็ต้องผ่านไปให้
มองโลกในแง่ดีเข้าไว้นะคะ อย่าใช้อารมณ์มาทำให้จิตใจเราห่อเ-่ยวอีกเลยค่ะ
ปัญหานี้ เมื่อมันผ่านไป มันจะกลายเป็นบทเรียนที่ทำให้จขกท.แข็งแรงขึ้นนะคะ
ยังไงก็ต้องสู้ๆนะคะ เราเป็นกำลังใจ
ขอบคุณทุกๆ คห. มากจ้า
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?