ขอโทษ

[รักสันโดษ]

สวัสดีครับ ท่าน
พ่อมผมเคยสอนอยู่ เสมอว่า “ลูก พ่อ มีคำอยู่สามคำ ให้ลูกจำเอาไว้ และใช้ให้เป็น ไม่ว่าจะใช้เมื่อไหร่ก็เป็นผลดีกับตัวเรา สวัสดีครับ ขอบคุณครับ ขอโทดครับ จำไว้นะลูก คำเหล่านี้แหละที่จะทำให้ลูกอยู่ในสังคมนี้ได้” ผมเชื่อมันมาตลอด ว่ามันเป็นเรื่องจริง ถึงแม้หลายต่อหลายครั้ง คำเหล่านี้ไม่ได้ช่วยผมไว้ก็ตาม แต่มันก็ทำให้ ความรู้สึกที่มีต่อเราถูกมองในด้านบวก หรือ อารมณ์ ที่มีในเวลานั้น เย็นลงด้วยคำว่า ขอโทษ โดยส่วนตัว ผมรู้สึกว่าการที่เราขอโทษใครสักคนมันมีแต่เรื่องดีนะ เพียงแค่ว่า คำเหล่านี้ มักหลุดออกจากปากยากสักหน่อย เมื่อมีอายุมากขึ้น คนบางคนแทบไม่เคยพูดมันเลยด้วยซ้ำ นั่นอาจเป็นเพราะว่า ตนเองถูก ตนเองเหนือกว่า ทำไมต้องยอม กูไม่ผิด หรือต่างต่างนานา ที่ยกเหตุผลมาทำให้ตนเองไม่จำเป็นต้องขอโทษใคร ผมคิดว่า แม้เราไม่ผิด หากพูดแล้วเป็นผลดี ทำไปเหอะ เรื่องบางเรื่องได้จบๆ ยังมีอีกเหตุผลที่ทำให้คำเหล่านี้พูดยาก กลัวเคยตัวบ้าง กลัวเสียนิสัยบ้าง เราโตกว่า ตำแหน่งการงานสูกกว่า กลัวเสียหน้า ถ้าคิดว่าโตแล้วก้มหัวไม่ได้ ขอโทษไม่ไม่เป็นใหญ่แค่ไหน ผมก็มองว่าเป็นเด็กอยู่ดี เป็นเด็กวันยังค่ำ น่าเสียดายที่คุณไม่มีพ่อเจ๋งแบบผม ผมไม่ได้บอกนะว่าผมทำมันได้อย่าที่พ่อผมสอน แต่ผมจะ พยายามเข้าใจคำเหล่านั้น และใช้มันทุกครั้ง ที่มีโอกาศอย่างมีสติ อีกหนึงเหตุผลที่สำคัญเลยของการไม่ขอโทษ ก็คือ กลัวคิดว่าตนแพ้ เข้าใจซะใหม่นะ เรื่องนี้ผมว่าใครกล้าพูดแม้งโคตรเจ๋งอะ สังคมถูกสอนมาว่าคนขอโทษคือคนผิด ผิดแล้วต้องขอโทษ นั้นก็เป็นส่วนหนึ่ง แต่แท้จริงแล้ว อาจจะถูกทั้งคู่ จึงไม่มีใครยอมผิด มันก็คือผิดทั้งคู่ ก็ควรจะจบด้วยการขอโทษทั้งคู่ แต่ทว่า ยังคิดกันแบเด็กๆ ว่ากูผิดอะไร ทำไมต้องขอโทษ ทำไม-ไม่ขอโทษกูก่อน ผลที่ตามมา เพื่อน ห่างกัน คนไม่รู้จักเกรียจกัน พี่น้องแตกกัน สังคมแยกกัน คิดดิ ว่ามันไร้สาระแค่ไหน เพียงแค่คำๆเดียวที่ไม่ยอมพูดกัน เรื่องบางเรื่องไม่ได้โกรธกันเลยด้วยซ้ำ บางเรื่องเล็กเกินกว่าจะเป็นปัญหา แต่ทำไงได้ “คุณไม่ยอมพูดก่อน”

รักสันโดษ