กำลังเรียนปี 2 แต่ไม่อยากเรียนคณะนี้ต่ออีกแล้ว!!!!
ตั้งกระทู้ใหม่
จากนั้นเราก็มาเริ่มรับน้อง มาฟังพีเค้าแนะนแนวคณะไรงี้ แล้วพี่เค้าก็บอกถึงรายละเอียดของคณะ ของการทำงาน แล้วเรานั่งสะท้อนตัวเองอยู่ว่า เฮ้ยยยยย มันไม่ใช่แล้วววว กรูไม่ได้อยากมาทำอะไรแบบนี้ จำได้เลยวันนั้น เราเดินน้ำตาซึมไปตลอดทางที่เค้าพาไปชมนั่นชมนี่อะ แบบ เดินร้องไห้อะ TTOTT เพื่อนใหม่เค้าก็เห็นนะ แค่คนเดียวนะ เค้าเข้าใจว่าเราไม่ชอบ เราแบบ เสียงเครือเลย ว่า ฮือออ เราไม่ชอบเลยอะ เราทำไงดี เพื่อนก็บอก ทนๆไปก่อน ถ้าไม่ไหวก็ลาออกก็ได้ พอวันนั้นเสร็จ เราเดินกลับมา แอบยืนร้องไห้ตรงมุมตึกคณะวิทยาศาสตร์ 55555 ร้องไห้สะอึกสะอื้นเลยอะ ท้อใจมาก แล้วเราก็โทรไปหาแม่ แม่ก็คงไม่รู้จะพูดยังไง ทำได้แค่ปลอบใจเรา เราก็เลยหยุดร้องแล้วเดินกลับหอตาช้ำๆคนเดียว ttott
ปีหนึ่งที่ผ่านมาเราเองก็ค่อนข้างโอเคกับการเรียนนะ ทำกิจกรรม สนุกสนาน แต่ไม่ชอบเรียนวิชาของคณะเลย -__- เราอคติค่อนข้างรุนแรง เวลากิจกรรมของคณะเราก็ไม่ไป เราเบื่อที่จะต้องไปในนามของคณะ ฟังดูแย่ๆเนอะแต่เราก็ยอมรับว่าเราไม่อยากทำอะไรที่เป็นของคณะ เราไม่ชอบ เราเบื่อ หัวใจเรามันอึดอัดและหน่วงๆทุกครั้ง เราชอบที่จะเรียนวิชาของคณะอื่น บางทีวิชาคณะของเพื่อน เรายังแอบไปเรียนเพราะเราทำแล้วเราสบายใจไม่เดือดร้อนใคร แต่ไม่รู้ทำไมพออะไรที่เป็นของคณะ เรากลับรู้สึกไร้ซึ่งความแฮปปี้ โดดได้ก็โดด ยอมไปเรียนกับคณะเพื่อนก็ยังเคย -_-
กระทั่งรอบแอดมิชชั่นที่ผ่านมาเรายื่นแอด เราแอดติดคณะหนึ่งในเครือข่ายเดียวกัน ได้อันดับสอง เราไปสัมภาษณ์แล้วแต่สุดท้ายเราก็สละสิทธิ์ เพราะเราไม่ค่อยอยากจะได้คณะนี้นัก แต่ก็ไม่ได้แอนตี้เหมือนคณะเดิมของเรา เราเองก็ทำใจมาแล้วตลอดปิดเทอมว่าเออ ทนๆเอาเหอะ อีกแค่สามปีก็จบแล้ว แต่แล้วเมื่อเปิดเทอมอีกครั้ง ความคิดในแง่ลบของเราก็กลับมาอีก......
เราเรียนไปนั่งคิดที่จะซิ่วไป ในหัวเรายุ่งเหยิงสับสนกับเส้นทางที่เราต้องไปต่อ เราเครียดมากไม่เป็นอันทำอะไร เรากลับบ้านไม่ทำกิจกรรมกับเพื่อนๆและรุ่นน้องเลย จนเพื่อนด่า -_- เค้าก็ด่าโดยรวม แต่เราก็ยังไม่ไป น้องรหัสอะไรก็ไม่ได้เทค เพราะเราเครียดจัด ไม่อยากเจอหน้าใคร ยิ้มก็ยังยิ้มไม่ค่อยออก เราคิดเรื่องลาออกตั้งแต่เราตื่นกระทั่งเข้านอน เดิน กิน นั่ง เรียน ไปไหน ทำอะไร เราคิดแต่เรื่องนี้ทุกเวลา ไม่ได้โกหกนะ มันจริงๆ เรารู้ว่าไม่ควรเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องส่วนรวม แต่เราแยกแยะไม่ได้จริงๆ เราอคติ เราเบื่อ เราอยากลาออก เราคุยกับพ่อแม่แล้ว ตอนแรกพ่อแม่บอก แล้วแต่เราเลย ^^ แต่พอสักแป๊บ บอกให้เราสู้ต่อ ไปต่อ -_- เราแบบ เราอยากได้ยินคำที่ว่า "ถ้าไม่ไหวหรือไม่ชอบก็ลาออกเถอะลูก ไม่ต้องฝืน แม่เข้าใจ" เราอยากได้ยินแบบนี้ แต่นี่คือ.... เราแบบ โอ๊ยยยยยยยยยยยย กรู อีกสามปี เหมือนสามสิบปีเลย แง่มๆๆๆๆๆๆๆๆ
เราควรตัดสินใจอย่างไรดีอะ อยากได้ความคิดเห็นของหลายคน เราไม่อยากทำให้พ่อกะแม่เสียใจ แต่เราก็อยากสอบใหม่ในคณะที่ดีกว่า แต่พ่อกะแม่ หรือแม้แต่ตัวเรา ก็ยังรู้ถึงความเสี่ยงในการสอบใหม่ -_- เราอยากตัดสินใจให้จบเร็วๆ เพื่อที่จะได้เริ่มต้นกับเส้นทางใดเส้นทางหนึ่ง ก่อนที่มันจะเสียเวลาไปมากกว่านี้
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน และขอบคุณสำหรับคอมเม้นล่วงหน้าด้วยนะคะ ^^
Kawoat_12
17 ส.ค. 57 เวลา 14:43 น.
4,499
views
49 ความคิดเห็น
เราว่าซิ่วเถอะ จบไปยังไงก็ได้ทำงานที่เราไม่ชอยอยู่ดีอะ จะยิ่งเบื่อกับการทำงานเข้าไปใหญ่นะ
คิดว่าอย่างนี้ใช่มั้ย มันใช่เลย ต้องลาออกอะ แต่พ่อกะแม่เนี่ยดิ เง้ออออออออออ
ถึงทนเรียนจบไปทั้ง 4 ปี แต่พอต้องทำงานจะแย่นะคะ
ตอนเรียนยังแค่นี้ แต่ตอนทำงานต้องอยู่กับมันไปตลอด
ถ้าคิดว่าไม่มีใจจะเรียนออกดีกว่าค่ะ รีบสอบเข้าคณะที่ชอบแล้วเริ่มเรียนสิ่งที่ชอบดีกว่า
If you don't like something, change it. If you can't change it, change your attitude. Don't complain.
คณะที่ใช่คือ ... คณะที่เรียนอยู่คือ
พ่อแม่ต้องเข้าใจเราอยู่แล้วหล่ะ ต้องอธิบายให้ท่านฟังนะว่าเราไม่ไหวกับคณะนี้จริงๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ
หนูไม่รู้จะแนะนำพี่ยังไงอ่ะ เพราะตอนนี้หนูก็เป็นแบบนี้เลย หนูเด็กแอดปีนี้แต่แบบหลุดคณะที่อยากเข้ามา มาตกอันดับ 3 พระเจ้า ไม่ใช่นะ หนูไปสอบสัมภาษณ์ รายงานตัว หรือแม้แต่ตอนเข้าหอหนูนั่งคิดตลอดว่าเอาไงดี ซิ่วมั้ย หรือจะทนๆ เรียนไป อะไรยังไง คิดจนไม่รู้จะคิดยังไงแล้ว แต่ยอมรับว่าคณะที่หนูได้เนี่ยหนูไม่ได้แอนตี้เหมือนพี่เลย อันนี้อาจจะเป็นความต่าง รุ่นพี่ดีกับหนูมาก อาจารย์ก็เหมือนกัน และเพื่อนก็คอยดูแล ซัพพอร์ท หนูคิดบ่อยมากว่าจะลาออกมั้ยแล้วไปนั่งอ่านหนังสือดีๆ แต่สิ่งที่กลัวคือคะแนนถ้าเกิดมันออกมาไม่ดีแล้วไม่ได้เรียนล่ะจะทำยังไง จนตอนนี้หนูเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยทำให้ต้องใช้ไม้ค้ำเดิน ความคิดที่อยากจะซิ่วยิ่งมากขึ้น อันดับแรกคือหนูไม่ได้ทำกิจกรรมกับเพื่อน ต้องนั่งอยู่โซนพยาบาล เหมือนไปเป็นตัวถ่วงของหลายๆ คน ท้อมาก เหนื่อยด้วย บางทีก็เหมือนจะดีขึ้น แต่พออยู่คนเดียวหนูก็จะวกกลับมาคิดอีกตลอด จนตอนนี้เริ่มเรียนบางตัวมันไม่ใช่เลย เหมือนเรียนๆ ไป ยังไม่มีจุดหมายว่าคณะนี้จบไปจะไปทำอะไรดี มันไม่ใช่สายงานที่หนูชอบ เพียงแค่เป็นวิชาที่เรียนได้ดีที่สุดเลยแอดกันหลุดไว้แค่นั้นเอง ตอนนี้หนูเลยเดิมพันกับตัวเองว่าจะสอบใหม่ แอดใหม่ แล้วดูว่าจะติดมั้ย ถ้าติดก็จะมาถามตัวเองอีกทีว่าเอาแน่ๆ ใช่มั้ย ซิ่วจริงๆ นะ ไม่มีการไปเรียนแล้วไม่ไหวนะ หนูต้องค้นหาตัวเองให้ได้เพื่อแข่งกับเวลา เพราะแม่ให้ซิ่วได้แค่ครั้งเดียวและปีเดียวเท่านั้น บางทีหนูก็ตันมากกับการเรียนในรั้วมหาลัย ชีวิตมันไม่ใช่เลยค่ะ ไม่สนุกเลย ท้อมาก อยากกลับบ้านเต็มแก่แล้ว แต่ก็ต้องทนต่อไปแค่นั้นเอง
ตัวเราตอนนี้ก็เพิ่งมารู้ตัวค่ะว่าไม่ได้ชอบคณะที่เรียนอยู่เท่าไหร่ เพิ่งมารู้ตัวว่าชอบอีกอย่างมากกว่า แล้วที่เราเรียนๆ บางทีมันก็ไม่ใช่
เราเรียน ม.เอกชนที่นึง เค้าให้ฝึกงานตั้งแต่ปี 1 เราเลยลองไปทำดูแล้วมันไม่ใช่แนวเรา เราฝืนใจทำไม่ได้
แต่กับอีกอย่างที่เราเพิ่งหาเจอว่าชอบ เราลองมาบังคับตัวเองให้ทำ เรารู้สึกจริงๆก็สนุกดีนะ
แต่ตอนนี้เราก็กำลังจะขึ้นปีสองเหมือนกัน ตัดสินใจว่าจะซิ่งดูมั้น แต่ด้วยความที่เราไม่รู้เลยว่าเราชอบอะไร ถ้าจะซิ่วตอนนี้เราก็ต้องไปฝึกตัวเองให้เก่งขึ้น เพราะมันเป็นสายที่เราไม่คิดว่ามันจะเป็นสายที่เราจะชอบมาก่อน
แล้วเราก็ไปปรึกษาพ่อกับแม่มาแล้วด้วย คือท่านค่อนข้างให้ความเห็นที่แตกต่าง แม่เค้าบอกให้เราเรียนให้จบก่อน แล้วค่อยไปต่อตรีอีกใบ ซึ่งหลายคนมองว่าเสียเวลามาก เราก็เรียนลังเลว่าจะเอาไงดี ซิ่วดีกว่ามั้ย เพื่อนก็สนุบสนุน แต่ตอนนี้ขอซุ่มฝึกทักษะให้ดีก่อนดีกว่า แล้วค่อยคิดว่าจะเอายังไงต่อ
แต่ยังไงเราก็ขอให้เจ้าของกระทู้สู้ๆนะคะ เพราะเราไม่ได้อึดอัดใจกับสิ่งที่เรียน บางวิชาออกจะสนุกด้วยซ้ำ แต่บางตัวไม่ไหวจริงๆค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^
ซิ๋วเถอะครับ พ่อแม่เรายังเข้าใจเลยยย 55555
ชาตินี้ไม่ได้เรียนคณะ...... ก็จะไม่หยุดสอบจนกว่าจะได้
เคยได้ยินคำนี้ไหม๊ จงภูมิใจในสิ่งที่ตนมี ใจนำ รักชอบ ความสนุก สข สำเร็จจจจ ก็จะบังเกิดขึ้น ตั้งจิต มีสติให้มาก ความทุกข์ทั้งมวลเกิดจากใจเจ้าต่างหากเล่า ไม่ยอมความจริง หัดเป็นอยู่กับปัจจุบัน และทำมันให้ดีที่สุดเน้อ :)
เราเป็นเหมือนเธอเลย เราสอบตรงติดคณะหนึ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะติด แต่ที่ไปสอบเพราะว่ามันให้ทุนเรียนฟรี 100% เราเลยไปสอบ คณะที่ให้เลือกก็มีน้อยมาก เราเลยเลือกไปคณะนึงที่พอจะวิชาที่เราชอบอยู่บ้าง เราอยากเรียนอีกคณะหนึ่งแต่มันไม่มีให้เลือก พอเลือกไป ผ่าง !!!! ปรากฏว่าสอบติด เราคิดหนักนะตอนนั้น แต่เพราะมันได้ทุนเยอะเราเลยเลือกไป ปรากฏว่าพอเปิดเทอมเราเป็นเหมือนเธอเลย ชีวิตมันเบื่อๆ เซ็งๆ กิจกรรมอะไรในนามคณะเราไม่อยากไปทำทั้งนั้น เราจำได้วันที่เข้าหอพักวันแรกเราแอบร้องไห้คนเดียว ร้องหนักมากๆ มันรู้สึกเหมือนเราเองที่เลือกพลาด แต่ตอนนี้เราซิ่วไม่ได้ เพราะถ้าซิ่วจะเสียค่าชดใช้ทุนเป็นแสน ตอนนี้ชีวิตเลยต้องสู้ต่อ ถึงจะไม่รักมันแต่ต้องแข็งแกร่งเพื่อคนที่รออยู่ทางบ้าน
เราอยากจะบอกเธอนะว่าถ้าเธอมีโอกาสได้เลือกทางตัวเองอีกครั้งจงเลือกซะ ก่อนที่มันจะสายไปมากกว่านี้ เธอยังมีโอกาสมากกว่าเรา ใช้โอกาสนั้นให้คุ้มนะ
เจ้าของกระทู้เอาเรื่องเราไปเขียนรึป่าว ฮือออออออออ
เรื่องของเราคล้ายกันเลย เราเป็นคนนึงที่เกือบจะซิ่วไปแล้ว ตอนเข้ามาปี1ที่ที่เราเรียนอยู่ เราแอดไว้เป็นอันดับ 3 เเอดไว้กันหลุดเเล้วก็คิดแค่ว่าคงจะเรียนได้ เเต่มันไม่ใช่คณะที่เราอยากเรียนเลย ตอนแอดติดเราสับสนมากว่าจะเรียนหรือไม่เรียน คิดตลอดว่าไปลงเรียนมอเปิดดีมั้ย เเต่ด้วยหลายเหตุผล สุดท้าย เราก็คิดว่า เออ เอาว่ะ ลองเรียนดูก่อนถ้าใช่ก็เรียน ไม่ใช่ก็จะซิ่ว
ตลอดเวลาเรียนเราไม่เคยรู้สึกชอบ เรียนไปก็อยากจะกลับบ้านตลอดเวลา มีวันหยุดเรากลับบ้านตลอดเลย บางทีก็โดดบ้าง กิจกรรมเราไม่ค่อยทำเราไม่ชอบ เราอยากกลับบ้านเราไม่มีความสุข เราคิดมาตลอดว่าจะซิ่ว เเต่พอเเค่คิดก็มีคนค้าน ว่าเสียเวลา ซิ่วเเล้วเมื่อไหร่จะจบ?? ซิ่วเเล้วจะไปเรียนที่ไหน??? คำถามพวกนี้ทำให้เราไม่กล้าบอกใครเรื่องซิ่ว ไม่กล้าคุยกับพ่อแม่กลัวท่านเครียด เราคิดมาตลอดว่าจะสอบให้ติดก่อนเเล้วค่อยคุยกับท่าน ตลอดเวลาที่เรียนเราเบื่อมาก เราอยากกลับบ้านๆ เราไม่อยากเรียน เรียกได้ว่าอดทนรอเวลาซิ่วอย่างเดียว
เรื่องการเรียนของเราก็ไม่ได้เเย่ เกรดออกมาก็ถือว่าดีระดับนึง เเต่เราไม่ชอบ อีกอย่างเราเบื่อหลายเรื้อง การใช้ชีวิตมันไม่ใช่ สภาพเเวดล้อมก็ไม่ค่อยโอเค สังคมก็ไม่มี มีกันเเค่เพื่อาในห้อง รุ่นพี่ไม่มี ไม่มีสายรหัสด้วย เเล้วบางวิชาเรียนก็เหมือนไม่เรียน (ไม่อยากจะบอกว่าเป็นไง เดี๋ยวเเรงไป เห้อออ) พูดเเล้วน้ำตาจะไหล
พอปิดเทอม เราออกจากหอขนของกลับบ้านจนหมด เรียกได้ว่าพร้อมไปเรียนที่ใหม่ เรามีความหวังมากว่าจะแอดติด เราเลือกแต่สิ่งที่เราชอบและอยากเรียน เเต่เราไม่อยากเอาที่ไกลบ้านมาก เราหวังมากว่าจะแอดติด แต่สุดท้าย !!!!! เราหลุดแอด TT
วินาทีประกาศผล เราร้องไห้ ทุกอย่างกลับมาในหัว เราต้องกลับไปเรียนที่เดิม กลับไปเจอสิ่งที่เราไม่ชอบ กลับไปสู่การเรียนที่เเสนน่าเบื่อ เราเครียดมาก เครียดเป็นเดือนๆจนถึงตอนนี้ ร้องไห้ทั้งก่อนนอนและตื่นนอน มันเครียด มันเศร้า เราอดทนรอเวลาซิ่วมาเป็นปี เราเสียใจมากที่ไม่ตัดสินใจตั้งเเต่เเรกว่าจะซิ่ว จนมันผ่านไป ทุกวันนี้เรายังเศร้า ต้องกลับมาเจอทุกอย่างที่เราไม่ชอบ ความรู้สึกแบบไม่มีใครที่เข้าใจว่าเราเจออะไรบ้าง พูดเรื่องเรียนเเล้วจะร้องไห้ตลอด
เราคิดเหมือน จขกท ว่าจะทำไงดี จะซิ่วอีกดีมั้ย แต่มันก็มีปัญหาที่ตามมาหลายอย่าง เราสงสารพ่อแม่ที่ต้องมาเครียดเพราะเรา เราก็เข้าใจนะว่าเค้าเหนื่อย เค้าอยากให้เราจบ บ้านเราไม่ได้มีเงินมากมาย เเม่บอกให้เราเรียนไปเหอะจบมาอาจจะไม่ต้องทำงานตรงนี้ ที่เราเรียนก็ยอมรับว่ามันหางานได้ง่าย แต่คือมันไม่ใช่ ใจเราไม่อยู่ที่นี่แล้ว เราพยายามทำใจมากๆ คิดว่าต้องสู้ต่อไปให้ได้ เเต่พอเปิดมาเรียนเราท้อมาก รู้สึกแย่มากๆ
ตอนนี้เห็นคนที่เค้าเรียนในสิ่งที่ชอบเราคิดตลอดว่าทำไมเราไม่เป็นเเบบเค้า ทำไมเราไม่มีความสุขเเบบเค้า ทำไมเราถึงเป็นเเบบนี้ แต่สุดท้ายเราต้องจำใจ ต้องอดทน เราหมดหวังเเล้ว T_____T
เราอยากบอก จขกท นะว่าถ้าเธอมีโอกาส พ่อแม่เข้าใจก็ขอให้ออกมาเถอะ อย่าทนเลย สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้
ซิวเหอะครับพี่ -/\-
ผมว่าดูจากเรื่องทั้งหมดที่พี่เล่ามา พ่อแม่พี่น่าจะเข้าใจพี่นะครับ พี่ลองคิดดูนะครับว่าถ้าพี่ยังฝืนเรียนต่อไปเรื่อยๆ เหตุการณ์ทุกอย่างมันคงเลวร้ายกว่าตอนนี้แน่ ผมว่าถ้าพี่ซิ่วติดในคณะที่อยากเข้าจริงๆพี่ต้องมีความสุขกว่าตอนนี้มากแน่ๆ
เอาใจช่วยนะครับ ^^
From..Dek58คนหนึ่ง
ปล.เราเสียใจมาก ที่มารู้ที่หลังว่ามีคณะที่เราอยากเข้าเเล้วคณะเกินมาเยอะ เเต่ไม่ได้เลือก มันเฟลอ่ะ
ถ้าให้เราแนะนำอ่านะ เราก็คิดเหมือนคนอื่นๆอ่า คือซิวเหอะ ถ้าเราเรียนแล้วไม่มีความสุขเราก็ไม่ต้องทน จริงๆแล้วมันก็มีอีกหลายๆมหาลัยนะที่เค้าให้โอกาสเรียน พยามมองคณะที่ใช่สำหรับตัวเองรองลงมา เราจะได้มีทางเลือกได้หลายๆทาง อย่างเรา อยากเรียน สังคมสงเคราะห์ที่สุด แต่ดันสอบไม่ติด ก็ต้องหาอะไรที่รองลงมา แต่เราดันเรียนสายศิลป์มา ทางเลือกมีน้อยเวอร์ๆดังนั้น เราต้องเลือกทางที่ใช่ ต้องเป็นทางที่เราพอรับไหว เราเลยเลือกเรียน ครุศาสตร์ จิตวิทยา สำหรับเราจิตวิทยาก็ใช่ แต่ครุศาสตร์ ไม่ใช่อ่ะ แต่พอเราได้มาเรียนจริงๆมันก็นุกดีอ่ะ
เพียงแต่เพื่อนๆดีๆก็มีน้อยอ่า แต่เราก็คิดว่าได้อย่างมันก็ต้องเสียอีกอย่างเป็นเรื่องธรรมดาอ่า ตอนนี้เราก็ฝึกงานแล้ว แล้วก็มีความสุขกับทางที่เลือกด้วย
คุณเองก็ลองนั่งทบทวนตัวเองให้ดี ว่าตัวคุณต้องการอะไร แล้วลองจัดอันดับลงมาเป็น 1 2 3 ลองดูสิ พอคุณได้แล้ว คุณลองเข้าไปศึกษารายละเอียดของคณะนั้นๆดูว่า เค้าเรียนกันแบบไหน ต้องเรียนอะไรบ้าง แล้วตัวคุณไหวไหมที่สำคัญคือมองหลายๆมหาวิทยาลัยนะ อย่าจำกัดแค่มหาลัยนี้ เพราะเราเชื่อว่าทุกมหาลัยดีเหมือนกันหมด
เราอีกอย่างเราจะได้มีตัวเลือกที่มากขึ้นด้วย สู้ๆน้าา
ตอนนี้ จขกท เรียน อยุ่ คณะพยาบาลหรือป่าวว
ตอนนี้ก้ย้ายไปอยุหอ พยบ แล้วซินะ
สู้ๆๆนะ
ผมมีความรู้สึก ความคิด เหมือน กันมากเลยยย
ขอบคุณนะที่ทำให้รู้ว่า ผมไม่คิดแบบนี้อยุ่บนโลกนี้คนเดียวยังไงก้ สู้ๆนะ ขอให้สอบใหม่ได้คนะที่ต้องการนะะะ
ผมจะมีความสุขถ้าได้เรียนวิชา พวก อนาดต ฟิสิโอ ไมโคร พาโท ฟามมาโค
วิชาอนาโตมีนะ
จะมีความสุขมากถ้าได้เรียนวิชาพวกวิทยาศาสตรสุขภาพ
อยากเรียนเภสัช สาขาการบริบาลเภสัชกรรม
แล้ว จขกท อยากเรียนคณะอะไรเหรอคับ
เราก็เคยเป็นแบบนี้ เราลาออกตอนปี2 แต่สุดท้ายก็สอบไม่ได้คณะที่อยากเรียน แต่ดันมาได้คณะที่คล้ายๆกับที่ลาออกมา เสียดายมาก ก็เลยโอนหน่สยกิตปี1มายกแผงเลย
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?