มีเพื่อนอย่างนี้ควรหนีหรือคบต่อ

[มีเพื่อนอย่างนี้ควรหนีหรือคบต่อ]

กลุ่มเรามีกันอยู่ 4 คน ตอนนี้เราอยู่ ม.6 แล้ว

แต่เรานับเวลาจบตั้งแต่ ม.4 จะว่ายังไงดีคือในกลุ่มมันจะมีคนนึงให้เป็น 1 ละกันที่แบบทำเ-้ยยังไงใครก็ชอบ(เรายังงงเลย) ส่วนอีกสองคนเหมือนลืมสมองไว้ในบ้านเห็น 1 ทำอะไรก็เออออไปซะหมด ด่าก็ด่ากับ 1 บ้าผู้ชายก็ตาม1 สงสัยมากว่ามันลืมสมองจริงๆรึเปล่าส่วนเรื่องงานลอกอี 2คนนี้ก็ไม่แพ้ใคร งานเล็กๆยันสอบปลายภาคลอกหมดแถมยังมีหน้ามาด่าคนอื่นที่ลอกเหมือนพวกมันไม่รู้จะด่าทำไมสันดานพอกัน แล้ว 1 นะเราให้ความไว้ใจแคร์มันใส่ใจมันให้สบกับที่เพื่อนคนนึงพอจะทำได้คอบช่วยเหลือในตอนที่มันลำบาก แต่เราก็ไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่ทำมันน้อยเกินไปรึเปล่าเพราะสิ่งที่เราได้กลับมามันแย่ถึงขั้นเลวได้เลย เรื่องแรกก็เริ่มตอนม.4 เราก็รู้นะว่าเราก็มีส่วนผิดเราเลยไปคุยกับ 1 แต่สิ่งที่ได้กลับมานางนิ่งเงียบไม่พูดทำเป็นหูทวนลมซึ่งโอเคถ้านางคิดว่านางไม่มีส่วนผิดเรายอมเองเราพยายามพูดทุกอย่างแต่นางก็ก็เชิ่ดคือเชิ่ดจริงๆอย่างกะละครหลังข่าว จนเราทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา นางก็ยังเชิ่ดต่อ จนกระทั้งเราบอกว่าพูดสิถ้าไม่พูดเค้าก็ไม่รู้ว่า 1 คิดอะไร นางก็พูดกับเราค่อนข้างแรงนะ นางพูดออกมาว่าที่หลัง!!จะพูดอะไรก็คิดก่อนไม่ใช่พูดแล้วมาทำให้เสียใจ(เราพูดประมาณว่าถ้าคุณไม่อยากทำอะไรก็คงห้ามไม่ได้แต่ถ้าคุณทำแล้วอย่ามาอ้างว่าทำเป็นเพื่อนเรา)คือมันเป็นเรื่องเล็กๆ เราก็โอเคตั้งแต่นั้นมาเราไม่พูดในสิ่งที่นางเสียใจ แต่หลังจากนั้นไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามที่ทำนางโกรธหรือไม่พอใจนางจะยุติปากของนางไม่พูดกับเราแต่นางจะพูดกับอีก2คนและเราพยายามง้อหรือคุยด้วยเรื่องที่นางเคืองก็อย่างเช่น ไม่เข้าข้างนาง กลับบ้านก่อน ส่งงานโดยไม่บอกนาง พูดไม่เข้าหูนาง และอีกเพียบ แต่เราก็อดทนมาจนอยู่ม.6 คือใครๆก็รู็ว่าม.6อะงานมันเยอะกิจกรรมมันก็เยอะตามไม่ว่าจะกีฬาสีหรืออะไรก็ตามแต่ จนล่าสุดงานกีฬาสีนางเป็นประธานก่อนหน้าจะทำงานอย่างจริงจังเราก็กลัวว่านางจะหลงระเริงเหมือนอีพวกรุ่นพี่ประธานสีที่ผ่านมาที่จริงจังจนไม่เป็นอันทำอะไรเราเลยคุยกันว่างานกีฬาสีมันสำคัญก็จริงเพราะเป็นหน้าเป็นตากับห้องแต่การเข้ามหาลัยก็สำคัญมากเราควรที่ทำให้มันพอดีกับศักยภาพเราไม่ใช่อยากเด่นอยากดังอย่างเดียวนางก็โอเคจนกระทั้งวันนึงนางทำไม่ได้เลยอย่างที่พูด เราก็รู็นะว่านางคงเครียดหรือไม่ก็อยากชนะจนบ้าเช้าวันนึงเราจะสอบคาบแรกวิชาที่เก็กวิย์คณิตถ้าไม่เก่งหรือขยันจริงๆคงทำไม่ได้ซึ่งเราก็ไม่ได้ฉลาดจำเป็นต้องอ่านเพิ่มตอนเช้านางก็นั้งแพล่มเรื่องกีฬาสีกับอีก 2 คนอยากได้อย่างนั้นอยากได้อย่างนี้คือเราอยากจะบอกนางว่าอ่านเตรียมสอบก่อนมั้ยกีฬาสีไว้คุยส่วนรวมจะได้แชร์กันแต่ก็นนั้นและเรากลัวนางจะเคืองเราเราเลยเลือกเงียบดีกว่าและ 2ตัวนั้นก็หันมาถามเราว่าช่วยคิดคอนเซปพาเหรดหน่อยสิเราก็คิดพักนึงเราก็หันไปบอกว่าคิดไม่ออกวะและบอกว่าเอาไว้คุยส่วนรวมดีกว่านะจะได้ช่วยกันคิด และนางก็หันไปและสักพักหันมาถามเราว่าแกทำอะไรอะเราบอกว่าเราอ่านหนังสือเตรียมสอบเท่านั้นและ 1 มันก็นั้งด่าเรายกใหญ่ข้างหลังเรานี่และอี 2 คนนั้นก็ด่าเราด้วยเรายังสงสัยนี่หร๋อที่เรียกว่าเพื่อนช่างชั่วอะไรได้ขนาดนี้แต่เราก็อ่านหนังสือต่อและที่จะได้นางพูดว่ากูก็รู้นะว่าเกรดมันสำคัญแต่-ช่วยมาคิดหน่อยว่ามันหน้าที่พวกกู3คนหรือมันของส่วนรวม-อย่าเห็นแก่ตัวให้มากนักซึ่งเราก็บอกไปแล้วว่าคุยในห้องสิเพื่อนคนอื่นจะได้รับรู้ด้วยแล้วมันก็มาว่าเราอย่างนั้นแต่เราก็ไม่ได้พูดอะไรแค่รู้สึกเสียใจแค่นั้นและทั้งวันนางทั้ง 3 ไม่พูดกับเราแม้แต่คำเดียวโดยเฉพาะนาง 1 และพอตอนบ่ายมีช่วงคุยกีฬาสีนางก็ออกมาพูดไปพร้อมร้องไห้ไปและแขวะเราไปนางพูดว่ากีฬาสีครั้งนี้นะมีนางกับอีก 2 ตัวที่ช่วยที่เหลือนี่แมร่งโคตรเห็นแก่ตัวก็รู้นะว่าอยากเข้ามหาลัยกันแต่แกคิดว่าพวกเค้าไม่อยากเข้ากันหร๋อนี่มันงานส่วนรวมนะคือมันด่าแหลกอะแต่นางก็พูดตบท้ายว่าก็ไม่ได้อะไรแค่อยากให้ช่วยกันแต่คือในความเป็นจริงไม่ใช่ว่ามีแต่พวกนาง3คนที่ช่วยแต่คนอื่นเค้าก็ช่วยกันทั้งนั้นและนางก็พูดใส่เราว่าถ้าคิดจะเห็นแก่ตัวไม่สนใจคนอื่นอยู่คนเดียวได้ก็อยู่ไปซึ่งเราสงสัยว่าที่ผ่านเราคงช่วยคงดีไม่พอสำหรับคนอย่างมันสินะและเราก็เสียใจมากเราไปปรึกษาแม่ทั้งน้ำตาว่าควรทำไงดีแม่เราบอกว่าให้คุบแบบเปิดใจกันเราก็เลยโทรหามันโทรไป3ครั้งนางไม่รับจนครั้งที่4นางรับแต่ไม่รู้ว่าเอาโทรศัพท์วางทิ้งไว้หรืออะไรนางคุยกับแม่นางเหมือนที่นางด่าเราเมื่อตอนบ่ายและแม่นางก็ถามว่าทำไมรับแล้วไม่คุยนางบอกแม่นางว่าไม่อยากคุยรำคาญเบื่อคือมันเป็นสิ่งที่ทำร้ายจิตใจคนฟังมากและเราวางสายพยายามโทราไปอีกเกือบ10รอบจนนางปิดเครื่องและในเช้าอีกวันเราถามนางว่าอยากคุยกับเรามั้ยนางเงียบเราเลยถามว่ายังเหมือนเดิมมั้ยนางบอกว่าเหมือนเดิมแต่แค่รู้สึกเสียความรู้สึกเราก็อยากถามนางเหมือนกันว่า-คิดว่ากูรู็สึกดีมากสินะที่-ทำอย่างนี้และนางก็บอกว่าไม่ได้อะไรใจจริงนะเราอยากให้นางพูดว่าไม่อยากคบกับเราแล้วเราพร้อมที่จะหนีเสมอไม่ไหวจะทนคนสันดานอย่างนี้เราแคร์มันทุกอย่างแต่สิ่งที่ได้กลับมาเลวแสนเลวไม่รู็ว่าใจมันมองเราเป็นเพื่อนมั้ยจนกระทั้งทุกวันนี้เราแทบไม่พูดกับมันเลยเพราะคงทนไม่ไหวกับคำพูดในวันนั้นของมันเราเคยถามตัวเองนะตอนนั้นแกบอกให้เราคิดก่อนจะพูดเพราะบางอย่างที่เราพูดมันทำให้คนอื่นเสียใจแต่นางกลับทำโดยไม่คิดว่าเราจะเสียใจมั้ยกับคำพูดที่ออกมาจากสันดานนาง เราจะรอวันที่เข้ามหาลัยจะได้ต่างคนต่งอยู่ไม่ต้องยุ่งกันทุกวันนี้เราแผ่เมตตราให้นางตลอดแบบอย่าได้จองเวรจองกรรมเลย

สุดท้ายและนางก็เป็นคนแบบด่าคนอื่นถุงเท้าสั้นกระโปรงสั้นแรดนางนั้นและทำทุกอย่างที่ด่าคนอื่นไว้เลย

ก็ขอบคุณหลายคนที่อ่านจนจบหรือไม่จบก็ตามเพราะมันยาวแต่เราอยากหาที่ระบายเฉยๆ เพื่อนเก่าเราบอกว่าถ้าเป็นกูกูไม่ทนหรอกคนสันดานอย่างนี้แต่เราก็ไม่แน่ใจว่าเราควรทนหรือออกมา