รักที่มีอุปสรรค รึเปล่า??

[ส้ท]

เรา อายุ 19 เปน ผญ ส่วนแฟนอายุ 17 เราเพิ่งคบกันได้ไม่นาน เมื่อวานเราไปเจอกันครั้งแรก แฟนก้เข้ามา กอด และหอมแก้มเรา เราก้คิดนะว่า มันผิดไหม แต่แฟนมันก้ต้องแสดงความรักต่อกันบ้าง เราคุยโทรสับกันตลอด ทางบ้านเราอะ หวงมาก เลี้ยงแบบโบราน ไม่อยากให้มีแฟน ย่าเราเปนคนดุมาก เราเลยไม่อยากให้แฟนมาบ้านไม่อยากให้ทะเลาะกัน ส่วนบ้านแฟนเรา เราก้ยังไม่เคยแวะไป แต่เราเคยคุยกับพ่อแฟน ทางโทสับ เค้าบอกว่าให้ไปบ้าน อยากให้ไปเล่น เพราะแฟนเอารุปเราให้ดุ แฟนเราเปนผช.ที่ ลุยๆ ไม่ทิ้งเพื่อน มีเรื่องบ่อย แต่พอคบเราเค้าก้เบาลง เชื่อเราทุกอย่าง คอยง้อตลอด แรกๆ ตอนมาจีบเราใจแข็งก็อุตส่าอดทน โทมาทุกวัน ตลอดเวลา ที่สำคัญคือ รักเรามาก ตามใจดี แม้จะ ร้ายไปบ้าง แต่เรื่องรักแฟน เราว่าดีมากๆ ใครมองเรา ก็จะเดินไปต่อยสะงั้น แต่ไม่ทำหรอก เพราะเราห้ามไว้ ก้ประมานนี้ความรักเรา แต่เราเจอกันบ่อยไม่ได้ เพราะทางบ้านเรา ไม่อยากให้ไป แค่เราไปเจอแฟนวันเดว ตามหากันแทบพลิกแผ่นดิน เราเครียดเรื่องนี้ตลอด เราผิดหรอที่จะรัก ใครสักคน ที่เค้ารักเรา เราไม่อยากเสียรักดีดีไป เราเล่าทุกอย่างให้แฟนฟัง เค้าบอกว่า ไม่ใช่ปันหา มันยุที่เราว่ารักกันรึป่าว แถมยังบอกจะมาบ้านเรา มันจะเกิดอะไรก้เกิดไป บอกงี้เลย เรากลัวมาก เครียดมาก ย่าเราต้องไม่พอใจแน่ๆ เราไม่อยากให้ผิดใจกัน เราไม่สมควรมีความรักใช่ไหม เราผิดใช่ไหม เราไม่เคยเกเร ตั้งใจเรียน จบม.หกแล้ว ทำงานแล้ว ส่วนแฟน ยังเรียน แต่ทางบ้านเค้ามีฐานะดีเราอึดอัดนะ ที่บ้านแฟน ดีกับเราทุกอย่างแต่บ้านเราไม่เคยต้อนรับเค้า ทั้งๆที่เรา อยากบอกให้ทุกคนในครอบครัวรับรุ้ทุกอย่าง ไม่อยากให้ใครมาพุดให้เสียหาย แต่กลับกลายเปนผิด กลายเปนคนออกนอกลุ่นอกทาง ในสายตาคนแถวบ้าน เราผิดมากนักรือไง แค่อยากมีคนรัก อยากไปเจอนานๆครั้ง โดยที่ไม่ได้ทำอะไรเสียหายสักนิดเลย

Comments

[คิดให้ดี]

เราว่าต้องดูกันไปเรื่อยๆค่ะ อย่าเพิ่งรีบร้อนจะดีกว่า ความคิดผู้ใหญ่กับเรามันต่างกัน
พี่คนนึงล่ะที่พ่อแม่ก็ค่อนข้างจะหัวโบราณ (เอาง่ายๆเหมือนเขาไม่ไว้ใจเราตลอดเวลา ว่าไปกับใครแล้วเราจะต้องไปทำเรื่องไม่ดี แบบอาจจะไปกับแฟนหรืออะไรแบบนั้น ซึ่งไม่มีอะไรเลย - -")
เป็นเหตุผลที่ที่พี่ก็เลือกที่จะไม่บอกที่บ้าน เวลาไปไหนบอกไปกับเพื่อนสบายใจที่สุดและ
อีกอย่างพี่ค่อนข้างแคร์ความรู้สึกพ่อแม่ด้วยแหล่ะไม่อยากให้เขาไม่สบายใจ เพราะยังไงคนที่เป็นห่วงเราและรักเรามากที่สุดคือครอบครัวของเราเอง ตอนเรามีความรักที่ไม่ใช่คนในครอบครัวเราก็จะไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่พอเราผิดหวังขึ้นมาสุดท้ายคนที่โอบอุ้มเราก็คือครอบครัวอยู่ดี(รักแท้ที่มีอยู่จริง)

การมีความรักไม่ใช่เรื่องผิด แต่เราว่าขอให้มันถึงเวลาที่สมควรก่อนดีกว่า สำหรับผู้ใหญ่เราถูกมองว่าเด็กเสมอ แล้วอีกอย่างถ้าเกิดพลาดพลั้งไป อนาคตก็ดับวูบลงด้วยอายุที่ยังน้อยๆ พ่อแม่ทุกคนอยากให้ลูกประสบความสำเร็จในชีวิตก่อน หาเงิน หาทอง ให้ได้เยอะๆ สามารถดูแลตัวเองได้ ไม่ใช่ว่าพลาดไปแล้วทุกสิ่งอย่างดับลงงานการไม่ทำ มีลูกต้องเลี้ยง แล้วเราก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าผู้ชายที่เรารักเขานักหนา และเราคิดว่าเขาก็รักเรา เขาจะอยู่กับเราได้นานขนาดไหน การที่จะมีคนรับผิดชอบตัวเราไปจนแก่เฒ่ามันมีอยู่จริงไหมในสมัยนี้ก็ไม่รู้ แล้วอีกอย่างถ้ามีลูกขึ้นมา เราก็มองว่าทำให้วุฒิภาวะของเด็กที่จะโตมาก็น้อยลง เพราะพ่อแม่จบมาน้อย อย่าง จขกท. 19 ก็เทียบเท่าจบ ม.6 หรือ ปวช. ยังไม่จบปริญญาตรีเลย ถึงจะบอกว่าทำงานแล้วก็เหอะ คิดเยอะๆ ดีกว่านะจ๊ะ