พหรมลิขิตรึบังเอิญ?

[lioliziz]

ครับ ผมมีเรื่องอยากเล่าให้ฟังคือผมรู้จักกับผู้หญิงคนนึง เธอเป็นเพื่อนข้างบ้านของผม ผมรู้จักกับเธอตั้งแต่ผมสี่ขวบตอนนั้นเธอเป็นผู้หญิงที่เรียกว่าหาความสวยไม่ได้เลยครับแต่เชื่อไหมเธอกลับทำให้ผมหลงรักเธอได้อย่างหมดหัวใจ แต่ก็นั่นแหละครับมันก็เป็นแค่ความรักแบบเด็กๆแต่ผมกลับรักเธอฝังใจ จนไม่คิดที่จะรักใครและตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าคนที่ผมจะรักต้องเป็นเธอเท่านั้น แต่ก็เหมือนฟ้าแกล้งครับหลังจากเธอย้ายออกมาผมก็หาเธอไม่พบอีกเลย ผมกำลังจะตัดใจแล้วครับ ทีนี้จุดเปลี่ยนมันอยู่ตรงที่ ผมสอบเข้าโรงเรียนช่างฝีมือทหารติดและย้ายเข้ามาอยู่ในกรุงเทพครับ แล้วก็เหมือนกับในหนังเลยครับ โลกเหวี่ยงผมให้มาเจอเธออีกครั้ง ตอนนั้นผมออกโรงเรียนวันศุกร์ (ช่างฝีมือทหารเป็นรร.ประจำครับ ออกได้ทุกวันศุกร์โดนกักก็อีกเรื่องนะครับ55) ผมก็นะครับตามประสาวัยรุ่นปี3ปีสุดท้ายแล้ว จึงไปสังสรรค์กับเพื่อนเป็นธรรมดาแล้วผมก็เจอเธอครับ เธอมากับเพื่อนเธออีก3คน แวบแรกผมจำเธอไม่ได้หรอกครับ จากยัยลูกเป็ดขี้เหร่กลายเป็นนางฟ้าไปซะได้555 ผมนี่เดินหน้าไปหาเลยครับ ถามว่าเธอจำผมได้ไหม? ผมนึกว่าเธอจะลืมผมนะครับ เปล่าเลย เธอจำผมได้ตั้งนานแล้วแต่เธอกั๊กไว้ไม่ยอมไปทักผมนี่อย่างเขินเลยครับ เลยขอไลน์เธอเอาไว้จากนั้นก็คุยกันมาเรื่อยๆครับ จนผมขอเธอเป็นแฟน เธอก็ยอมรับนะครับ วันนั้นนี่โลกผมมีแต่สีชมพู ขนาดหน้าครูผมยังเห็นเป็นนางฟ้าเลยครับ5555 ที่มาเล่าวันนี้ไม่ใช่อะไรนะครับ แค่อยากให้คนที่ยอมแพ้กับความรักได้มีแรงผลักดันที่จะไปต่อ ส่วนตัวผม ผมเชื่อครับที่มาเจอเธอได้อีกครั้ง มันเป็นเพราะพรหมลิขิตแน่นอน