จะเเต่งนิยายสยองขวัญต้องเเต่งยังไงบ้างค้ะ

[นลินทิพย์ เอียดทองใส]

เพื่อนๆค้ะคืออยากรู้ค้ะว่าถ้าอยากเเต่งนิยายสยองขวัญเเนวไหนถึงจะลุ้นระทึกน่าติดตามค้ะเเบบไหนบ้างช่วยเเนะนำด้วยค้ะ*^O^*

Comments

[chirimoya]

อ่า แนวไหนคนถึงจะชอบนี่มันตอบลำบากนะเพราะต่างคนก็ต่างจิตต่างใจ ชอบไม่เหมือนกัน บางคนอาจจะชอบแบบเลือดสาด ควักไส้ควักพุง เลือดสาดตั้งแต่พื้นยันเพดาน แต่บางคนอาจจะชอบแบบหลอนๆ เป็นเงาตะคุ่มๆอยู่ในความมืด อะไรที่คนนึงกลัวจนฉี่จะราด อีกคนอาจจะไม่กลัวเลยก็ได้

เราว่านิยายสยองขวัญมันต้องเน้นดึงอารมณ์ให้คนอ่านรู้สึกสยองไปด้วย ดังนั้นต้องบรรยายฉากหรือเหตุการณ์ดีๆ ละเอียดๆ มีจังหวะช้าเร็ว ภาษาต้องดี บรรยายแล้วเห็นภาพ จะมาบรรยายลวกๆแบบนิยายวัยรุ่นอีโมติค่อนเพียบ บรรยากาศขนหัวลุกคงหายหมด

เราว่าถ้าจขกท.เริ่มหัดแต่ง ลองแต่งจากฝันร้าย ความกลัว หรือผีที่ตัวเองกลัวก่อนดีกว่ามั้ย แล้วค่อยๆฝึกไปเรื่อยๆ

[Shalnark Diabolus]

ในที่สุดผมกับเจนก็มาถึงบ้านของคุณทวดเธอ สำหรับผมแล้วบ้านหลังใหญ่ทรงโมเดิร์นไทยตะวันตกที่อยู่ตรงหน้านี้ดูไม่น่าอภิรมณ์เอาเสียเลย แต่เพื่อหาแหวนประจำตระกูลของเจนให้เจอยังไงเธอก็ต้องเข้าไป และแน่นอนว่าผมเองก็คงจะไม่สามารถปล่อยให้แฟนสาวคนสวยเข้าไปคนเดียวได้ เราทั้งคู่ก้าวเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูบ้านก่อนที่ผมจะเอื้อมมือไปผลักมัน ทว่าไม่ว่าผมจะออกแรงผลักเท่าไหร่ประตูก็ยังคงนิ่งสนิท กระทั่งเจนเอื้อมมือมาช่วยผมผลักเท่านั้น ในทันทีที่มือของเจนสัมผัสกับบานประตูมันก็เลื่อนเปิดออกในทันที ทั้งผมและเจนนิ่งไปครู่หนึ่ง แต่ก็ยังตัดสินใจก้าวเข้าไปภายในบ้านแทนที่จะถอยกลับ เมื่อก้าวเข้ามาแล้วสิ่งแรกที่ผมสัมผัสได้คือกลิ่นอับชื้น เจนเล่าให้ผมฟังว่าบ้านหลังนี้ไม่มีคนอาศัยอยู่มาตั้งแต่เกิดคดีฆาตกรรมหมู่เมื่อ40ปีก่อน ทุกคนในบ้านตายเรียบเหลือเพียงคุณแม่ของเธอซึ่งคืนเกิดเหตุนั้นกำลังไปออกค่ายกับที่โรงเรียนเท่านั้น ดังนั้นผมจึงไม่ค่อยแปลกใจกับกลิ่นอับนี้เท่าไหร่ แต่ที่ผมสงสัยก็คือกลิ่นอีกกลิ่นหนึ่งซึ่งโชยอ่อนๆปนมากับกลิ่นอับ กลิ่นมันคาวๆเหมือนกับกลิ่นเลือดทำเอาผมแปลกใจว่ามาได้อย่างไร แต่เราก็ยังคงตัดสินใจเดินต่อ ทางเดินแคบๆที่ทอดยาวจากประตูหน้านำเราทั้งคู่ไปสู่ห้องโถงนั่งเล่น เฟอร์นิเจอร์ต่างๆยังคงอยู่ในสภาพเดียวกับคืนสุดท้ายก่อนที่บ้านหลังนี้จะไร้ผู้อาศัย เก้าอี้โซฟาเดี่ยวเปื้อนเลือดตัวที่เจนบอกว่าคุณตาทวดของเธอถูกยิงยังคงล้มหงายอยู่ที่เดิม กองของเล่นเด็กเปื้อนคราบเลือดที่เธอบอกว่าเป็นของคนที่ควรจะเป็นน้าสาวเธอยังคงกองระเกะระกะอยู่ที่มุมห้องพร้อมกับรอยเลือดแห้งกรังที่เว้นช่องว่างเป็นรูปเด็กบนพื้นห้อง เราเดินตัดผ่านห้องนั้นตรงไปยังบันไดที่อยู่อีกด้านหนึ่งของห้อง แต่แล้วในขณะที่กำลังจะเดินผ่านชุดโต๊ะรับแขกนั้นเองผมก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างจนล้มลง เมื่อหันกลับไปดูผมจึงพบกับท่อนแขนสีขาวซีดซึ่งยื่นออกมาจากช่องว่าระหว่างโต๊ะและโซฟา ฉับพลันสายตาของผมก็ค่อยๆมองไล่ย้อนกลับไป จึงพบกับร่างของชายวัยกลางคนรูปร่างท้วมนอนคว่ำในท่าเหมือนกำลังคลาน ผิวของร่างนั้นขาวซีดและเย็นเฉียบ ใบหน้านั้นดูหวาดกลัว ตาเหลือกสีหน้าลนลาน ที่ปลายเท้ามีรอยเลือดลากยาวไปจนถึงแอ่งเลือดที่ด้านหลังโซฟายาว ภาพที่เห็นนี้ตอบสิ่งที่ผมสงสัยตอนก้าวเข้ามาในบ้านได้เจนที่ผมเห็นนั้นยืนแน่นิ่งหน้าซีดสายตามองตรงไปที่บันไดทำเอาผมเสียวสันหลังวาบ 'ก๊อก ก๊อก ก๊อก' เสียงที่ฟังดูเหมือนกับเสียงเคาะโต๊ะดังขึ้น ผมค่อยๆหันหลังกลับอย่างหวั่นๆ ภาพที่อยู่ตรงหน้านั้นทำเอาผมตกใจจนแทบสิ้นสติ ร่างของหญิงชราในชุดเดรสสีดำยืนนิ่งอยู่บนชั้นลอยของบันได มือที่เ-่ยวแห้งข้างหนึ่งจับกุมอยู่ที่ราวบันได นิ้วเรียวที่ประดับด้วยเล็บยาวแหลมเฟี้ยวอาบไปด้วยเลือดกำลังกระดิกเคาะราวบันได แค่เพียงครู่เดียวร่างนั้นก็ค่อยๆหมุนหัวหันมาทางพวกเราราวกับตุ๊กตากลเผยให้เห็นเบ้าตาที่กลวงโบ๋ และแทบจะในทันทีที่ร่างนั้นเห็นเจนเบ้าตาที่กลวงโบ๋ก็มีเลือดไหลทะลักออกมา ริมฝีปากที่เ-่ยวแห้งก็ค่อยๆฉีกยิ้มอย่างสยดสยองก่อนจะค่อยๆก้าวลงมาจากบันไดโดยที่ใบหน้าก็ยังคงหันมองเจนอยู่ตลอดเวลา ทว่ายิ่งร่างนั้นใกล้เข้ามา เลือดก็ยิ่งทะลักออกมามากขึ้นเรื่อยๆจนไหลนองเป็นทางยาว แขนทั้งคู่ถูกยกขึ้นชี้มาที่เจนพร้อมกับกรงเล็บอาบเลือดที่ค่อยๆกางออก

ปล.ประมาณนี้พอได้มั้ยหว่า - -?