ตั้งพล็อต+ตัวเอกไว้ฉลาดเว่อร์ๆฉลาดสุดๆฉลาดจนเขียนไม่ถูกทำไงดีคะ
ตั้งกระทู้ใหม่
วางพล็อตไว้ให้มันมีการต่อสู้แบบจิตวิทยา+กับมีอะไรเกี่ยวกับการแพทย์เข้ามาเกี่ยวด้วย พอวางพล็อตเข้าขั้นโครงเรื่องแบบคร่าวๆเสร็จ กำลังจะแต่งก็ต้องพบว่ามันเกินกำลังคนที่ไม่ค่อยได้ใช้สมองแบบเรามากมายเลยค่ะ.....ตัวเอกที่ควรจะออกมาฉลาดดันออกมาเป็นอะไรไม่รู้ แถมแผนต่อสู้แผนหลบหนีนี่เป็นอะไรที่ไม่ต้องคิดมากก็เดาตอนจบได้ง่ายๆเลย ทุกท่านพอจะมีคำแนะนำอะไรดีๆบ้างไหมคะ หรือเราควรจะแต่งนิยายเบาๆรั่วๆตามระดับสมองเราดี
F. LUNTA
13 ม.ค. 58 เวลา 11:16 น.
997
views
35 ความคิดเห็น
เห็นชื่อกระทู้แล้วอันดับแรกคือฮาก่อนเลย ( ตองขอภัยที่แอบขำในขณะที่จขกท.ซีเรียสนะคะ T_T )
สำหรับประเด็นนี้ไม่รู้จะแนะนำยังไงเหมือนกันอ่ะค่ะเพราะยังไม่เคยเขียนอิมเมจพระเอกฉลาดเว่อร์มาก่อน
แต่ก็จะเป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่า ^___^
ลองเลียนแบบวิธีการพูด การแสดงออกจากต้นแบบคนจริงๆค่ะ
อาจจะเลือกลักษณะคนที่ดูใกล้เคียงกับตัวละครของเรา
แล้วเฝ้าสังเกตวิธีการแสดงออก การคิด การกระทำของเค้า
นั่นเป็นวิธีการเข้าถึงตัวละครอย่างง่ายที่สุดแล้วค่ะ
เวลาคิดถึงคนฉลาดที่เผื่อทางหนีไว้ให้ตัวเองตลอด เราจะคิดถึง จางเหลียง ของกำเนิดราชวงศ์ฮั่นน่ะค่ะ คือปกติความฉลาดมักมาพร้อมอุดมการณ์ ถ้าชอบประวัติศาสตร์จะได้เห็นต้นแบบหลากหลายมากค่ะ
จะอธิบายก็ลำบาก -เราก็ไม่ได้ฉลาดอะไร แนะนำว่าให้อ่านหนังสือเยอะๆ ลองไปคุยเปิดอกผ่าสมองกับเพื่อนที่เก่งที่สุดในชั้นก็ได้ อาจจะได้วิธีคิดแบบคร่าวๆมา รับรองว่าอาจมีตกใจค่ะ(ฮา)
ดีนะนั่นที่รู้ตัวเองว่าไม่ไหวตั้งแต่ตอนวางพล็อต ไม่ใช่แต่งไปพักใหญ่แล้วค่อยรู้ตัว ไม่งั้นกลายเป็นดองนิยายแน่ๆ
จากประสบการณ์ตรง ผมว่าพวกอัจฉริยะที่แต่งยากมากๆเลยนะครับ
คือแค่เขียนบอกว่าไอคิว 200+ แค่สามารถคิดนั่นนี่ได้ มันเป็นอะไรที่มิติแคบไปหน่อย
ยิ่งถ้าเป็นตัวเอกแล้ว หากปักป้ายอัจฉริยะไว้ มันก็ต้องมีพื้นที่ให้แสดงความสามารถนั้นๆครับ ไม่งั้นแล้วจะเป็นอัจฉริยะแค่ลมปากที่ไม่รู้สึกว่าเก่งจริง หรือเก่งแบบแถๆ
และด้วยเหตุผลที่ว่ามานั่นเอง ความยากจึงตีกลับมายังผู้เขียนว่าจะวางบทหรือสร้างฉากแบบไหนที่จะทำให้ผู้อ่านรู้สึกว่า เออ พระเอกมันก็มีกึ๋น เจ๋งดีจริงๆนี่นา ได้
ซึ่งถ้าถามว่าจะแนะนำยังไง อันนี้คงแนะนำทางพล็อตตรงๆไม่ได้ เพราะแนวใครแนวมัน ตัวละครใครตัวละครมัน แต่จะเอาง่ายหน่อยก็คือหยิบพล็อตที่เคยมีมาแล้วมาปรับใช้ ประยุกต์ให้เป็นสไตล์เราครับ
ศึกษาวิธีการนำเสนอ การพัฒนาการ และอื่นๆของตัวละครนั้นๆ ผ่านทางหนัง การ์ตูน นิยาย หรือประวัติจริงที่มีบันทึกไว้ให้มากๆเข้าไว้ครับ ข้อมูลทั้งนั้น พอเข้าที่แล้วก็ค่อยมาย่อยแล้วเรียบเรียงใหม่ในแนวของเรา หรือถ้าเกิดไอเดียสร้างสิ่งที่แปลกแยกกว่านั้นได้ก็จะดีมากเลยทีเดียว
พล็อตตัวละครแบบนี้สร้างง่าย แต่นำเสนอให้สมจริงยาก โดยเฉพาะแนวที่เป็นจริงเป็นจัง ฉะนั้นแล้วถ้าไม่พร้อมจริงก็สะสมข้อมูลไปก่อนครับ
ไม่งั้นแล้วก็แต่งแนวหลุดโลก เอาฮาไปเลยก็ได้ ถ้าแนวนั้นความสมจริงก็ลดทอนไปหน่อย แต่ตีกรอบไว้ก็พอ แล้วเขียนอย่าให้เลยกรอบก็ประคองไหวครับ
การแต่งนิยายที่จะสื่อว่าตัวเอกฉลาดสุดยอด เป็นอะไรที่ท้าทายมากครับ
ทั้งทริก ข้อมูลหรือความรู้ที่จะนำมาเสนอ ต้องให้เนียนโดยไม่แมรี ซูเกินไป หรือฉลาดแต่ดูเฟค
แนะนำได้เพียงแค่ต้องเสพงานประเภทแนวหักเหลี่ยมเฉือนคมเยอะๆ
หาความรู้ในเรื่องที่จะนำเป็นความสามารถของตัวเอก(เช่นของจขกท.คือ จิตวิทยาและการแพทย์)
ความรู้รอบตัวอื่นๆ ก็สำคัญ ทุกอย่างต้องนำมาเรียบเรียงเป็นความฉลาดกว่าคนทั่วไปของตัวเอก
สรุป ถ้าไม่ถนัดหรือยังไม่ค่อยพร้อม
ก็ลองค่อยๆ แต่งจากตัวเอกฉลาดระดับหนึ่ง มีความเชี่ยวชาญเฉพาะบางด้าน
ไม่ต้องถึงฉลาดเวอร์ไปทุกด้าน จะเขียนได้ง่ายกว่าครับ
ไม่เคยคิดถึงวิธีนี้มาก่อนเลยค่ะ จะลองพยายามดูนะคะ ขอบพระคุณมากค่ะ
//ผันตัวไปเป็นสตอกเกอร์
อา...อาการเดียวกัน พยัคฆ์เลยต้องหาอ่านของเพื่อนๆ เยอะๆ
เพื่อก๊ํอป เอ๊ย ไม่ช่ายย เพื่อพัฒนาตัวเองไปเรื่อยๆ ทีละนิด ๆ
มันจะดีขึ้นเองแหละจ๊ะ
ปล. สู้ๆ นะ อย่าท้อ
งานนี้คงต้องลองไปรบกับสามก๊กกันบางแล้วค่ะ(เผื่อจะซึมซับอะไรจากท่านขงเบ้งบ้าง) แล้วก็ต้องลองไปส่องๆประวัติท่าน จางเหลียงบ้าง แต่เรื่องเปิดอกผ่าสมองคุยนี่อาจจะเก็บไว้เป้นอย่างสุดท้ายค่ะ เพราะเราก็ค่อนข้างเป็นคนขี้อายจะให้ไปเปิดอกผ่าสมองก็กระไรอยู่(?) แต่ขอบพระคุณาำหรับคำตอบมากๆเลยนะคะ ได้ชื่อคนที่น่าจะลองไปศีกษาดูแล้ว
อันที่จริงเราก็เริ่มแต่งแล้วค่ะท่าน แต่ขอเรียกว่าเป็นการ 'ตันตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มดีกว่า' ฉากแรกกะไว้ให้เป็นแผนหลบหนีแบบเมพๆที่ยังไม่มีแผนอะไรอยู่ในหัวเลยซักนิดนอกจากคำว่า'เมพๆ' เลยยังไม่ทันได้พิมพ์ซักตัวแต่จรลีมาตั้งกระทู้ขอความช่วยเหลือแทน
เราตั้งเป้าหมายไว้กับตัวเองว่าจะไม่ปักป้ายไว้ในนิยายแบบโต้งๆว่า'ตัวเองข้าฉลาดโคตรๆเลยนะเว้ย' แต่พยายามจะสื่อออกมาทางการกระทำและความคิด หรือไม่ก็ความรู้สึกของตัวละครอื่นๆที่มีต่อตัวเอง แล้วก็อย่างที่ท่านว่าค่ะ ความยากมันก็ตีกลับมาที่เราเหมือนเดิม T T
คิดว่าเราคงต้องสะสมข้อมูลต่างๆไปอีกซักระยะจริงๆนั่นละค่ะ เพราะเอาจริงๆเราก็แป้กมากๆจนไม่น่าแต่งแนวหลุดโลกไหว ขอขอบพระคุณมากๆเลยนะคะที่ช่วยตอบ
//เขียนไม่ค่อยได้ใจความหรือน้ำเยอะไปขออภัยด้วยค่ะ
พอจะมั่นใจว่าตัวเอกเราไม่แมรี ซูเกินไปแต่เราคงต้องลดระดับความฉลาดของตัวเอกแล้วก็ต้องเสพงานแนวนี้เยอะๆแล้วจริงๆนั่นแหละค่ะ แอบรู้สึกแปลกๆเหมือนตัวเองวางพล็อตแบบไม่เจียมตัวเองนิดหน่อยเพราะว่าตัวเองไม่ใช่คนที่ชอบอ่านแนวจิตวิทยาหรือการแพทย์แต่ดันอยากแต่งแนวนี้... ขอบพระคุณสำหรับคำแนะนำมากๆเลยนะคะท่าน
จะ...เจอเพื่อนร่วมชะตากรรม(ทำหน้าซึ้งน้ำตาคลอ) เราก็จะเริ่มหานิยายมาก็อบ....เอ่อ...เรียนรู้แล้วเหมือนกันค่ะ!!
สู้ๆเช่นกันนะคะท่าน!!!
เริ่มเห็นสัจธรรมแหละ ว่าทำไมจึงไม่มีใครอ่านนิยายเรา
โธ่ ก็ผู้ชายฉลาดๆ มันสเป็คเรานี่นา (ฮา)
เอาจริงๆเราก็แอบขำตัวเองนะคะท่าน 555 รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักวิ่งที่ตั้งเป้าหมายไว้10 กิโลเมตรแล้วพอจะเริ่มวิ่งดันล้มโครมลงมาก่อนก้าวแรกเพราะยังเดินไม่เป็น 5555 ขอบพระคุณสำหรับกำลังใจค่ะ >////<~
//ทำหน้าฮึกเฮิมแบบมีตนตรีประกอบ
"แอบรู้สึกแปลกๆ เหมือนตัวเองวางพล็อตแบบไม่เจียมตัวเอง"
ช่างทิ่มแทงจิตใจเหลือเกิน จะเป็นความท้าทายอย่างที่ท่านเดธว่า
หรือไม่เจียมก็ไม่เป็นไร เราไม่อายนะ แต่เราพยายามคิด
เราจะเก็บนิยายห่วยเอาไว้อ่านและขำตัวเองในอนาคต
ว่าทำไมช่างเสร่อเขียนไปได้ 555
เราก็แนะนำอะไรได้ไม่มากเพราะไม่เคยเขียนแนวนี้ อีกอย่างคือการจะเขียนให้ผู้อ่านรู้สึกว่าตัวเอกของเราอัจฉริยะจริงสมคำล่ำลือนั้นเป็นเรื่องที่ค่อนข้างยากสิ่งที่แนะนำได้ก็คงเหมือนกับที่ท่านอื่นๆได้แนะนำไปแล้วคือการหาเสพผลงานนิยาย การ์ตูนหรือหนังที่ใกล้เคียงกับแนวที่เราจะเขียนมาอ่านมาดูเยอะๆมันน่าจะช่วยได้พอสมควรทีเดียว นอกจากนี้แล้วควรศึกษาข้อมูลทางจิตวิทยาและข้อมูลทางการแพทย์ที่จะให้เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องให้แน่นๆด้วยเพื่อความสมเหตุสมผลของเรื่องค่ะ อ้อ ถ้าคิดอะไรแผนการอะไรไม่ออกจะลองเล่นหมากรุกดูก็ได้นะคะเผื่อช่วยได้ เวลาเราเล่นหมากรุกเรารู้สึกว่าเราใช้ความคิดเยอะมากไม่ว่าจะหาวิธีรุก หาทางหนี มองสถานการณ์ปัจจุบันและวางกับดัก เราชอบเล่นเวลาเบื่อๆอะค่ะเพลินดี บางทีอาจได้แรงบรรดาลใจหรือไอเดียดีๆมาใช้กับนิยายก็ได้ สู้ๆนะคะจกขท.
ดูซีรี่ย์อเมริกามั้ยคะ แนวสืบสวนสอบสวน ที่เป็นหน่วยพิเศษ ตามหาตัวคนร้าย มีหลายเรื่องมาก แต่ละเรื่องก็เป็นหน่วยเฉพาะ แต่ในเรื่องนึงนั้น มันจะมีตัวละครอยู่คนหนึ่งที่ฉลาดมาก รู้จักพลิกแพลงสถานการณ์
นิยายคุณเป็นแนวแพทย์และจิตวิทยา เราขอแนะนำเรื่องหนึ่งค่ะ เกี่ยวกับจิตวิทยาเหมือนกัน เราดูครั้งแรกเราก็หลงรักตัวเอกเลย ไม่รู้คุณเคยดูหรือยังนะคะ
ชื่อเรื่อง The Mentalist ค่ะ ชื่อไทยไม่แน่ใจ อัจฉริยะนอกตำราหรือเปล่า เหมือนจะมีอีกชื่อ เราก็ไม่ว่างดูซี่รี่ย์มานานแล้ว
ตัวเอกชื่อแพททริคค่ะ เป็นนักจิตวิทยาอัจฉริยะ ถ้าเคยดูซีรี่ย์ House หมอเฮ้าส์ที่ฉลาดและบ้าๆ หน่อย คาแรกเตอร์เหมือนกันเลยค่ะ ทั้งคู่อัจฉริยะเหมือนกัน มีวิธีคิดที่น่าทึ่ง แพทริคก็คือหมอเฮ้าส์เวอร์ชั่นตำรวจนี่เองค่ะ น่ารักมาก เนื้อเรื่องประมาณว่าครอบครัวแพทริคถูกฆาตรต่อเนื่องฆ่าแล้วยังหลบหนีไปได้ เขาเลยเข้าร่วมกับกรมตำรวจเพื่อใช้ความสามารถที่เขามีช่วยคลี่คลายคดีต่างๆ และหาฆาตกรคนนั้นไปด้วย ตอนแรกทุกคนก็ไม่ชินนะคะ แต่พอผ่านไปเขาเจ๋งจริง ทุกคนเลยยอมรับความบ้าของเขาได้แล้ว
ถ้าดูเป็นทริคแนะนำเลย สนุกมากๆ แนะนำให้ลองดูค่ะเผื่อจะได้แนวคิดดีๆ เกี่ยวกับคาแรกเตอร์คนอัจฉริยะ
สู้ๆ นะคะ
การรู้ระดับความลึกซึ้งของเรื่องที่เราสามารถเขียนได้เป็นที่ดีนะครับ
เจียมตัวไม่ใช่เรื่องแปลกครับ และการอยากท้าทายความสามารถของตัวเองก็ไม่ใช่เรื่องผิดเช่นกัน
ผมถึงแนะนำว่า ต้องลองพิจารณาด้วยตัวเองว่า ไหวหรือไม่
แล้วลองไต่ระดับจากฉลาดบางอย่าง ก่อนจะสร้างตัวเอกฉลาดสุดยอด
เริ่มระดับง่าย มันช่วยขัดเกลาให้วิเคราะห์และคิดรูปแบบที่จะนำเสนอต่อไปอีกด้วย (อย่าลืมว่า ความฉลาดก็มีหลากหลาย)
ก่อนอื่น ต้องกำหนดก่อนครับว่าเราจะให้ตัวเอกฉลาดแบบไหน ความฉลาดมีหลายแบบนา เช่น
ฉลาดแบบ IQ สูง EQ ต่ำ เข้ากับคนอื่นไม่ได้ แต่พ่นแต่คำวิชาการออกมาได้เป็นชุด นั่นก็ประเภทหนึ่ง
ฉลาดวางแผน วางแผนการรบ วางแผนเหตุการณ์ให้ไปในทิศทางที่ตนต้องการ ฉลาดไหวพริบ แก้เกมเก่ง
ฉลาดอ่านใจคน สามารถเดาใจคนอื่นได้ว่าคิดอะไรและจะทำอะไรต่อไป
ฉลาดพูด รู้จักโน้มน้าวใจคนอื่นให้ทำในสิ่งที่ตนต้องการ
ถ้าตัวเอกเป็นอัจฉริยะ จะเอาความฉลาดทุกอย่างที่ผมพูดมารวมกันก็ได้ แต่ผมไม่ชอบตัวละครที่ฉลาดไร้เทียมทานแบบนี้ มันไม่มีช่องโหว่ ไม่มีเสน่ห์เลย (อันนี้ความเห็นส่วนตัวผมนะ ไม่ต้องเชื่อตามทั้งหมดก็ได้)
จะเขียนเรื่องเกี่ยวกับตัวละครฉลาดต้องมีฉากให้ตัวละครได้แสดงความสามารถ แต่ระวังอย่าให้มันดูจงใจเกินไปเหมือนกับว่าคุณสร้างฉากนี้เพื่อให้ตัวเอกโชว์เหนือคนเดียว แต่ตัวละครอื่นโง่หมด แบบนั้นไม่ดี ตัวละครอื่นก็ต้องเก่งเหมือนกัน แค่ตัวเอกมันเก่งกว่า
วางพล็อตให้ดีก็แล้วกันครับ ของแบบนี้มันอยู่ที่วิธีคิดและศิลปะการประพันธ์ของเราล้วนๆ พยายามคิดไปหลายๆ ทาง คิดให้ละเอียด และอุดช่องโหว่ให้ได้มากที่สุด
การแต่งให้ตัวเอกดูฉลาดนี่มันยากพอๆ หรืออาจจะยากกว่าการทำให้เอกโง่เลยนะ หลายๆเรื่องที่ออกตัวว่าตัวเอกฉลาด หรืออัจฉริยะ ผมเห็นพลาดมาเยอะ จั๋วหัวมาซะดิบดี แต่เรื่องที่ว่าฉลาดๆ คนทั่วๆไปก็ทำได้ คือมันไม่มีบทที่แสดงให้เห็นถึงความฉลาดนั้นเลย
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?