กรรมตามสอง (เคยทิ้งเพื่อนสุดท้ายโดนเพื่อนทิ้งเอง)

[Choi Top]

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ เด็กดีทุกคน วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องเกี่ยวกับเราและเพื่อนฝากไวเป็นคติสอนใจแล้วกันนะคะ

        ก่อนอื่นขอแนะนำตัวเองก่อนค่ะ เราชื่ออุ้ม เรียนอยู่สายอาชีพในวิทยาลัยชื่อดังย่านสะพานใหม่ เราเป็นคนเชื่อเรื่องเวรกรรมนะ อย่าหาว่างมงาย เพราะมันมีจริงๆ และขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะคะ

        ตอนนั้นเปิดภาคเรียนใหม่เทอม 2 ปี 57 ที่ผ่านมา เราคบกับเพื่อนอยู่คนหนึ่งชื่อหมิว เรามีกันอยู่แค่สองคนและเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอมา จนกระทั่งวันนั้นเป็นวันเปิดภาคเรียนใหม่ และมีเพื่อนใหม่ที่ย้ายมาจากสาขาอื่นมาเรียนในสาขาที่เราเรียนอยู่ เราก็รู้สึกตื่นเต้นนะที่มีเพื่อนเข้ามาใหม่แล้วเป็นดาวของโรงเรียน แถมยังมีชื่อซ้ำกับเราอีกด้วยแหล่ะ เพราะเธอคนนั้นชื่ออุ้ม เราก็ไปทำความรู้จักกันและเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงวันนั้นเราย้ายที่นั่งจากแต่ก่อนเคยนั่งข้างหมิว เคยเล่นด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันและก็เคยกินข้าวด้วยกัน เปลี่ยนไปเป็นไปนั่งกับอุ้ม กินข้าวกับอุ้ม เดินด้วยกัน เวลามีคนเรียกชื่ออุ้มก็หันพร้อมกัน ตอนนั้นมันรู้สึกตื่นเต้นและเห่อเพื่อนใหม่คนนี้เอามากๆ เลยล่ะ เราตามใจทุกอย่าง ไม่ว่าจะกินน้ำกินข้าวหรือไปเที่ยว พูดคุยกันถูกคอมาก จนสุดท้ายเราก็รู้สึกว่าทำไมมันเริ่มเปลี่ยนไป เราเป็นคนมาสายเกือบทุกเช้า วันไหนที่เราไม่สบายเราก็หยุด อุ้มก็อยู่คนเดียว หรือวันไหนที่อุ้มมีงานอีเว้นท์ต่างๆของทางโรงเรียนที่ต้องไป เราก็อยู่คนเดียวเช่นกัน แต่ที่ว่าเปลี่ยนอ่ะ หมายถึงความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ต่างหาก อุ้มเริ่มที่จะไม่ค่อยคุยกับเรา เริ่มที่จะเงียบแต่ก็ยังอยู่กับเราแต่ยังไม่ตีตัวออกห่าง เราก็คุยกับอุ้มตามปกตินะแต่อุ้มตอบเราแค่ อืม อื้ม อือ แล้วก็พยักหน้าส่ายหัว เราก็รูสึกว่าทำไมช่วงนี้มันเริ่มร้สึกแปลก เราไม่รู้จะไปคุยกับใครและปรึกษาใคร เราก็เล่นกับโทรศัพท์ อย่างน้อยก็มีโทรศัพท์เป็นเพื่อนอยู่ แล้ววันนั้นอุ้มก็เบี่ยงโทรศัพท์เราลงแล้วบอกว่า สนใจเพื่อนบ้างสิไม่ใช่มัวแต่กดโทรศัพท์ เราก็ยอมทำตาม คุยด้วยแต่อุ้มก็ไม่ยอมคุย ได้แต่ตอบอืม อื้ม อือ อยู่อย่างนั้นอ่ะ  แล้วจะมีบางวิชาที่เขาจะให้จับคู่และจับกลุ่มกันทำงาน เราก็อยู่ด้วยกันมาตลอด งานบางงานเรากฌตามใจสะทุกอย่าง ว่าอยากทำอะไรก็ทำเลยเราไม่ว่า แต่ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็เอามาให้ช่วยได้นะ สุดท้ายก็เฉย จนบางงานเราต้องทำเองจนเสร็จ ถามว่าอันโน้นเสร็จหรือยังอันนี้เสร็จหรือยังก็บอกว่ายัง จนงานจับคู่เราต้องแยกกันทำ ไม่งั้นขืนรอต่อไปคงตายกันทั้งคู่  จนวันหนึ่งเราเริ่มจับสังเกตุ ลองหยุดเรียนไปวันนึงแล้วให้เพื่อนในห้องอีกคนเป็นสายลับให้หน่อย สรุปคือ ตอนที่อยู่กับเราอ่ะ อุ้มนิ่งเงียบ ไม่คุยไม่ยิ้ม แต่กลับอีกคนนึงคุยอย่างสนุกสนานออกรสออกชาตจนเรารู้สึกเสียความรู้สึกอ่ะ มันเป็นอะไรที่เครียดนะ เราก็พยายามทำตัวให้ปกติ คุยให้มากขึ้นกว่าเดิม เฮฮามากกว่าเดิม สุดท้ายอุ้มก็ทำตัวเหมือนเดิม เราก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่าสาเหตุมันเกิดมาจากอะไร อาจจะเป็นเพราะเรามาสาย แล้วอุ้มชอบหาว่าเราปล่อยให้เค้าอยู่คนเดียวจนน่าเบื่อ อาจเป็นเพราะเค้าเบื่อเราตรงที่เราติดโทรศัพท์ อาจเป็นเพราะเค้าอยากมีเพื่อนใหม่ หรออาจจะเป็นเพราะกรรมของเราที่เคยทำไว้กับเพื่อนเก่าแล้วมันย้อนกับมาสนองเรา หรือเป็นเพราะเราผิดคนเดียวเต็มๆ ถ้าผิดที่เราคนเดียว ทำไมไม่มาคุยไม่มาเคลียให้รู้เรื่องกันไป แต่กลับเงียบทำเป็นเหมือนไม่รู้จักกัน เราก็ไม่รู้จะทำไง งานที่คั่งค้างอยู่ก็ยังคงต้องทำด้วยกัน แล้วยิ่งใกล้สอบยิ่งต้องรีบทำอีก มันลำบากใจสุดๆไปแล้วล่ะตอนนี้ มองหน้ากันไม่ติดเลย

       สุดท้ายนี้เราขอฝากเรื่องนี้ไว้เป็นคติเตือนใจทุกๆ คนนะคะ ว่าถ้าหากเรามีเพื่อนที่ดีอยู่แล้ว อย่าปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ หรืออย่าทิ้งเขาไปโดยไม่มีเหตุผลเหมือนอย่างที่เราทำเลยค่ะ เรายอมรับนะคะว่าเราเลวมากๆ แล้วก็ยอมรับด้วยนะถ้าทุกคนมองว่าเราผิด  เราเสียเพื่อนที่ดีไปคนนึงแล้วเพราะความเห็นแก่ตัวของตัวเอง เพราะความงี่เง่าเอาแต่ใจ คิดว่าที่มีอยู่นั้นไม่ดีและยังไม่พอ เราขอบอกไวอีกอย่างเลยคือ เวรกรรม มีจริง ทำอะไรไว้ก็ได้อย่างนั้นกลับมา กรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมสนอง อย่างที่พระท่านว่าแหล่ะค่ะ ขอย้ำอีกครั้งนะคะว่าจขกท. กับเพื่อนชื่อเหมือนกันค่ะ อย่างงนะคะ ขอบคุณค่ะ

Comments

[SOUL マイ。]

เรากำลังเหมือนโดนเพื่อนทิ้งเลยค่ะ 55555
ไม่เป้นไรนะคะ สู้ๆ ^B^