เรื่องน่าเสียดายที่อยากแชร์ให้เพื่อนฟัง

[ความฝันของแมวเหมียว]

วันนี้เรามีเรื่องเล่าที่ได้ฟังจากคุณแม่แล้วเราอยากแชร์ให้เพื่อนๆ ฟัง

คุณแม่ของเราทำงานเป็นเจ้าหน้าที่อาสาให้กับมูลนิธิแห่งหนึ่งซึ่งมีวัตถุประสงค์ที่จะให้ทุนการศึกษาแก่นักเรียนที่มีใจใฝ่ศึกษาแต่มีฐานะยากจนให้สามารถศึกษาเล่าเรียนต่อไปได้ตามกำลังของตน โดยทุนการศึกษานี้จะพิจารณาให้แก่นักเรียน นักศึกษาตั้งแต่ระดับชั้นประถมศึกษา จนกระทั่งจบปริญญาตรี โดยผู้ได้รับทุนการศึกษานั้นจะต้องส่งรายงานค่าใช้จ่ายและผลการเรียนมายังมูลนิธิเมื่อสิ้นสุดการเรียนในภาคการศึกษานั้นๅ

แต่เมื่อไม่นานมานี้มูลนิธิฯ พึ่งตัดสินใจยกเลิกให้ทุนการศึกษาในระดับประถมศึกษาแก่นักเรียนในเขตภาคอีสานตั้งแต่ปีนี้เป็นต้นไป ซึ่งเรามองว่าเป็นเรื่องที่น่าเสียดายแก่น้องๆ ที่มีไฟอยากจะเรียนมาก เพียงเพราะปัญหาที่เกิดขึ้นหลายครั้งหลายหนจนเจ้าหน้าที่ต่างเอือมระอา เช่น

(๑) โรงเรียนประกาศผลการเรียนล่าช้า จนกระทั่งน้องๆ ไม่สามารถส่งรายงานผลการเรียนและค่าใช้จ่ายได้ทันตามกำหนดที่ทางมูลนิธิฯ แจ้งไว้ แม้ว่าทางมูลนิธิฯ จะได้ขอความกรุณาจากทางอาจารย์ให้สรุปผลการเรียนของนักเรียนที่รับทุนก่อนนักเรียนปกติ เพื่อให้น้องๆ สามารถส่งรายงานผลการเรียนและค่าใช้จ่ายได้ทันตามกำหนด

(๒) น้องๆ ต้องหยุดเรียนเพียงเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเล่าเรียน เนื่องจากคุณพ่อ / คุณแม่ / ญาติพี่น้องของนักเรียนนำทุนการศึกษาที่น้องๆ ได้รับมาไปออกรถมอเตอร์ไซต์ หรือรถปิกอัพ หรือเอามาใช้เป็นค่าใช้จ่ายในบ้าน

(๓) อาจารย์ไม่สนใจที่จะกำชับและติดตามให้น้องๆ ที่รับทุนส่งรายงานผลการเรียนและค่าใช้จ่ายได้ทันตามกำหนดที่ทางมูลนิธิฯ แจ้งไว้

แต่หนึ่งในเหตุผลที่ทำให้เราอึ้งไปเลยคือ มีอาจารย์ท่านหนึ่งของโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดขอนแก่นแสดงความดีใจและขอบคุณทางมูลนิธิฯ ที่ยกเลิกการให้ทุนแก่นักเรียนที่รับทุนในโรงเรียนของตน เพราะมองว่าหน้าที่เป็นผู้ประสานงานกับทางมูลนิธิฯ เป็นภาระที่ตนไม่อยากรับ

เราไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับครูและอาจารย์รุ่นใหม่ ทำไมทางโรงเรียนถึงได้มอบหมายอาจารย์เช่นนี้ให้เป็นผู้ดูแลนักเรียน แต่ในส่วนหนึ่งเราก็ยังเชื่อว่า ยังไงเมืองไทยก็ยังไม่สิ้นไร้คนดี ยังมีอาจารย์ที่มุมานะ และอุทิศตนให้กับนักเรียน และเราหวังว่าซักวันหนึ่งทางมูลนิธิฯ จะพิจารณาให้ทุนแก่น้องๆ ในระดับประถมศึกษาในเขตภาคอีสานอีกครั้ง