Dek-D.com ใช้คุกกี้เพื่อพัฒนาประสบการณ์ของ
ผู้ใช้ให้ดียิ่งขึ้น เรียนรู้เพิ่มเติมที่นี่
ยอมรับ

นักเขียนตาย???

ตั้งกระทู้ใหม่
ตั้งกระทู้ใหม่
โลกหลังความตายของนักเขียน
.
.
.
.

เจ้าหน้าที่ตำรวจได้มาตรวจสอบห้องทำงานของนักเขียนชื่อดัง
เขาตายด้วยอาการช็อก ตรงโต๊ะทำงาน มือยังคาอยู่กับคีบอร์ด
เจ้าหน้าที่เก็บรวบรวมหลักฐานเสร็จทางมูลนิธิก็มาเก็บศพไป
ถึงจะเป็นนักเขียน ที่มีชื่อเสียง แต่ก็เดียวดายใช้ชีวิตลำพัง
ไม่มีลูกหลาน ทั้งชีวิตเขามีแต่นิยาย ที่เป็นเหมือนทุกๆอย่าง
.
.

ณ โลกแห่งมิติที่666 ไม่ใช่ทั้งนรกและสวรรค์

.หากจะถามให้วิญญาณสักดวงมาที่นี่เชื่อว่า
คำตอบที่ได้รับ คือขอไปนรกจะดีกว่า

.
.
"มาแล้วรึเจ้ากลีบบัว มาเขียนนิยายที่ยังเขียนไม่จบซิ
ที่ผ่านมาทิ้งไปกี่เรื่อง" ฑูตความตายพู่กันสีดำ
ส่งขวดหมึกและปากกาแบบโบราณทีแสนเก่าแก่
ปีศาจตัวเล็กๆช่วย ถือกระดาษ พาเขาไปที่ห้องๆหนึ่ง
มีวิญญาณนักเขียนมากมาย นั่งเขียนไปร้องไห้ไป
แสงสว่างแทบจะไม่มี มีเพียงเทียนอันเล็กปักไว้

.
มีนักเขียนมากมายที่ทำดีไว้มากแต่ยังติดตรงที่ว่า
ต้องมาเขียนเรื่องที่เขียนไม่จบ และแน่นอนว่า
เรื่องที่เขียนไม่จบนั้น มันมีมากพอกับจำนวนหน้านิยาย

"ผมนึกไม่ออกจริงๆครับท่านยมฑูต
บางเรื่องเริ่มไม่ถึงหน้าผมก็ฉีกทิ้ง"
นักเขียนคนดังเขายังต้องทำภารกิจที่ค้างคา


"เห็นภูเขาสูงเสียดฟ้านั้นมั้ย..นั้นแหล่ะมันคือ
กองกระดาษที่เจ้าฉีกทิ้งหนึ่งแผ่น..ก็คือ1เรื่อง
ความคิดของเจ้าในแต่ล่ะแผ่น มันมีแต่เรื่องที่
ข้าเห็น แล้วว่าเป็นเรื่องยาว ไปหยิบมาเขียนให้จบ
หึหึหึ......เรื่องหมึกกับกระดาษ ที่นี่มีให้ไม่มีหมด"



ผลการค้นหารูปภาพสำหรับ ยมทูต

วิญญาณนักเขียนดวงนั้นถึงกับเข่าทรุด
ในโลกคู่ขนานมิติที่666มันช่างน่ากลัว

แสดงความคิดเห็น

>

19 ความคิดเห็น

wat_r 10 เม.ย. 58 เวลา 09:50 น. 1

ฮา... หนึ่งแผ่นหนึ่งเรื่อง แต่กองเป็นภูเขา หนักหนาเอาการสมควรเข่าทรุด 


4
wat_r 10 เม.ย. 58 เวลา 11:11 น. 1-2

หรือจะเอาเรื่องนี้ไปเขียนเป็นนิยายเพิ่มอีกเรื่องดี 555
โลกหลังความตายของนายนักเขียน :)

0
KilosS. 12 เม.ย. 58 เวลา 11:59 น. 1-3

เอามาเขียน ระวังจะเป็นอีกเรื่องที่ไปกองอยู่บนภูเขานะครับ -..-

0

ความคิดเห็นนี้ถูกลบ

ถูกลบโดยเจ้าของความเห็น

ll.Zeitgeist.ll 10 เม.ย. 58 เวลา 11:42 น. 5
รอดตัว
ไม่เคยเขียนพล็อตในกระดาษเลย  ใส่ MS word ตลอด
เปลี่ยนใจเมื่อไร กด delete ปุ๊บ หายปั๊บ ^ ^

บ๊ายบายโลกมิติที่ 666
1
นมสด อุ่นอุ่น - มีวุ้นมาฝาก 10 เม.ย. 58 เวลา 15:29 น. 5-1

อย่าได้ประมาทไป ในมิติ 666 เซิร์ฟเว่อร์
ที่เก็บข้อมูลการพิมพ์ลบๆตั้งแต่การเปิดคอมพิวเตอร์
ครั้งแรกในชีวิต - 3 - ไม่รอดดด

0
Monalism (สาวงามผู้สาดเกลือ) 10 เม.ย. 58 เวลา 12:33 น. 7

ดีนะที่เราเป็นอมตะ ไม่งั้นแย่แน่ๆ 

ส่วนใครที่ไม่ได้เป็นอมตะเหมือนเรา แนะนำว่าตอนตายให้พกไฟแช็กลงไปด้วย จะได้เผาภูเขาต้นฉบับทิ้งซะเลยค่ะ 

6
Monalism (สาวงามผู้สาดเกลือ) 10 เม.ย. 58 เวลา 17:53 น. 7-4

นอนกับพี่บูด(ตุ๊กตาหมีที่มีอายุมากกว่าตัวเองสองปี) แล้วก็น้องเบี้ยว(ตุ๊กตาน้องแมวที่ถูกนอนหนุนต่างหมอนจนหน้าเบี้ยวไปข้าง) ไม่ได้นอนคนเดียวค่ะ

ปล.มีถุงเกลืออยู่ใต้หมอน พร้อมสาดใส่ผู้บุกรุกค่ะ

0
PostMeridiem 13 เม.ย. 58 เวลา 08:56 น. 11-2

โรงเรียนเราใช้ไวท์บอร์ดค่ะ แหม่! บริจาคแห่งโรงเรียนข้างนอกละกัน พอดีใจบุญน่ะนะ -,,-

0
PopThHottest 13 เม.ย. 58 เวลา 08:13 น. 13

อุต้ะ... ขอนับนิ้วก่อน มีกี่เรื่องที่ร่างพล็อตในเวิร์ดแล้วลบทิ้งวะ...

..
..
.

อ้าว นิ้วไม่พอนับหรอ ..
#ร้องไห้หนักมาก

1
GEMINI 13 เม.ย. 58 เวลา 08:27 น. 14

//มองกองสมุดสำหรับเขียนนิยายแล้วหันไปมองนิยายในคอม

เรื่องสมุดน่ะไม่มีปัญหาหรอกมันเป็นแฟนฟิค พอคิดถึงฉากฟินได้เมื่อไรก็มีอารมณ์เขียนเอง แต่ในคอมเนี่ยสิไม่มีฉากฟินเลยแล้วตรูจะแต่งได้ยังไง!!!!!!!!!!

1
Summer Tea 13 เม.ย. 58 เวลา 09:36 น. 16

แบบนี้โกงได้รึเปล่าคะ?
ประมาณว่า เขียนได้สองหน้าตัดจบที่ไฟฟ้าดับพระเอกตายคาเครื่องเกมส์....

1
Sweet dreaM 14 เม.ย. 58 เวลา 09:33 น. 18

เอ่อ คะ..แค่ร่างพล็อตนี่ไม่นับใช่มั้ยคะ!! //ไม่รู้ละ วิ่งหนีดีกว่า ขอตัวไปตามหายาอายุวัฒนะก่อนล่ะ ฟิ้วว

1
White Frangipani 14 เม.ย. 58 เวลา 19:11 น. 19

สวัสดีค่ะ คุณปัน


อ่านคำบอกเล่า ของคุณแล้วน่ากลัวค่ะ  ไม่ยอมเขียน  อู้ ขี้เกียจ ติดเพื่อน(เด็กดีมั้ง) เดี๋ยวตายไป

วิญญาณนักเขียนดวงนั้นถึงกับเข่าทรุด
ในโลกคู่ขนานมิติที่666มันช่างน่ากลัว

เป็นตัวอย่างที่น่ากลั้วค่ะ ขนลุก ไม่ยอมทำตามหน้าที่ที่เกิดมาต้องทำ (นักเขียนนั้นแท้จรริงแล้วเกิดมาเพื่อเป็นนักเขียนสินะคะ พร>>> สะหวัน (แบบนี้มั้งนะ555  เขียนผิดๆล้อเล่นค่ะ)

แบบนี้ต้องตั้งใจเขี้ยนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน แล้วค่ะ เพราะไม่อยากเกิดมาอีก ชาตินี้อยากเป็นชาติสุดท้าย ต้องเขียนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วน้าต้องลงมือแล้วค้า จะไม่กลับมาอีกแล้ววววววววววววววววววววววววววว ไม่เอาแล้วพอแล้วน้า ขอบคุณที่ให้โอกาสในชาตินี้ จะเขียนแล้วค่ะ


จะตั้งใจค่ะ (แต่เมื่อไรไม่รู้ทุกอย่างหาความแน่นอนไม่ได้จริงๆบนโลกนี้ โลกนี้มีความไม่แน่นอนเป็นแก่นสารจริงด้วยสิ เฮ้อ  เฮ้อ...)


ขอบคุณคุณปันค่ะ กระทู้นี้เตือนสติได้ จะพยายามเขียนๆค่ะ เขียนเพื่อบลบล้างเหล่าเวรกรรม(ของตน) ได้ไม่ต้องมาพบเจอกันอีกงานเขียนๆทั้งหลายนี่ เพลียๆค่ะ  ตั้งแต่เกิดแล้วทุกคนบอกว่าเธอเกิดมาเพื่อเขียนนะ (เวรกรรมมาเป็นปัจจัยหลายคนเห็นได้จริงๆ) มีอยู่ครั้งค่ะไปงานหนังสือระดับชาติเลย(หรือระดับโลกมั้ง เขานักเขียนระดับโลก ขอไม่เอ่ยชื่อนะคะ) ความที่เป็นคนรักอ่าน รักเขียนตั้งไหนไรมา เป็นสมาชิก บุ๊คคลับหลายๆที่

(หลายประเทศ... จะเจ้งอยู่แล้วค่ะ ค่าสมาชิกมาทีต้องยอมอดข้าว มากกว่านั้นสะสมหนังสือ เป็นสมาชิกนะ จะมีของขวัญมากมายคือหนังสือค่ะ เทศกาลหนังสือทีได้ฟรีๆคือเขาส่งมาให้ ทุกวันนี้นะที่บ้านไม่มีที่อยู่แล้วค่ะ เงินหรือก็ไม่เหลือเพราะต้องขยายห้องแหละชั้นเก็บหนังสืออยู่รํ่าไป เล่ม ปก สวยๆมีค่าต่อความรู้สึกไม่ทิ้งรักษาอย่างดี )


กลับเข้าเรื่องหลังวงเล็บยาวๆ...(คอยจะนอกเรื่องอยู่รํ่าไป ติดนิสัยไม่ค่อยจะดีค่ะ  ขออภัย) คือมีอยู่ครั้งหนึ่ง อยากพบเจอนักเขียนชื่อดังที่ว่านะคะ อยากเจอมาก อยากสัมผัสตัวจริงเขาเป็นนักเขียนปรัชญาด้วยชอบเป็นพิเศษเลย ก่อนงานหนังสือหลายเดือนตื่นเต้นมาฝันๆมีความรู้สึกดีๆ กราบพระก่อนนอนนะขอให้ได้สัมผัส(คือขอให้มีโอกาสได้พบเห็น)ขอให้ได้เห็นขอให้ได้เจอ เพราะเขาจะมาให้ลายเซ็นต์นักอ่านหรือแฟนคลับของเขานะ


วันงานหนังสือนะคะ โอ้โห คนเยอะมาก เขาถูกห้อมล้อมเต็มไปหมด มีบอดี้การ์ดด้วย เวทีถูกยกขึ้นสูงนิดหน่อยสปอร์ตไล้ท์จับ(มีการสัมภาษณ์และถ่ายทอดวีดีโอ) ดิฉันนะไปตั้งแต่เช้าข้าวไม่ได้กิน คนเบียดเสียดกันมาก ได้ยืนตรงกลางๆ(งานนี้ยืนค่ะ ทั้งที่ไปแต่เช้าก็ยังได้ที่ตรงกลาง ผู้คนเยอะมาก) มีการทักทายพูดคุยถาม-ตอบ เขาเป็นกันเองมาก คนเยอะมากเบียดเสียดเพื่อได้โอกาสสัมผัสและใกล้ชิดกับเขา ครึ่งค่อนวันเลย


ในที่สุดดิฉันก็ท้อ ไม่กล้าเบียดนะ ไม่กล้าผลักใสตัวเอง ล้มเลิกความตั้งใจ หิวก็หิว (เป็นวัยรุ่นน้อยๆมั้งตอนนั้นความอดทนไม่มีพอ)ในที่สุดก็ตัดใจหันหลังกำลังจะเดินออกจากไป "เดี๋ยว ๆๆเธอคนนั้นน่ะ หยุดๆ หยุดก่อน เธอมีอะไรที่จะถามหรือคุยหรือเปล่าเธอยังไม่ได้ลายเซ็นนะ ฉันเห็นเธอตั้งแต่เช้าล่ะ เธอคนนั้นน่ะ" พูดพร้อมชี้มือไปที่กลุ่มคนยืนช่วงกลางๆ สปอร์ตไล้ท์ มุนว่อนๆไล่จับหลายคนที่เคลื่อนไหว ดิฉันหันกลับ พร้อมชี้นิ้วไปที่อกตัวเอง "ไช่ๆเธอนั้นล่ะ มานี้หน่อยสิ" ดิฉันเดินกลับไปหาเขากัาวขึ้นบนเวทีเตี้ยๆนั้น เช็คแฮนด์ๆ พูดคุยกันหลายประโยค ดีใจมาก เป็นบุญ เป็นนิมิตหมายที่ดีกับตัวเอง ดีใจจนนํ้าตาไหล(ตื้นตันโชคดี จริงนะคะรู้สึกเช่นนั้น)


ในโอกาสนี้บทสนทนาทั้งหมดจะไม่ถ่ายทอดนะคะ แต่ ประโยคที่ทำให้ดิฉันสับสนคือ "ฉันเห็นเธอตั้งแต่เช้าจากจุดที่เธอยืนฉันเห็นออร่าส่องสว่างมากระทบสายตาของฉันตลอดเวลา จากที่พูดคุยกันนี้บอกได้ว่าเธอเกิดมาเพื่อเป็นนักเขียน แต่เธอจะเป็นนักเขียนที่ "...." ขอให้เธอตั้งใจ คำที่เขาบอกนั้นเป็นคำที่ดิฉันไม่เข้าใจว่าหมายความว่าอะไร มาวันนี้ก็ยังตีความหมายไม่แตก ขอไม่บอกนะคะ เพราะเป็นคำที่อาจจะเป็นอะไรที่มีความหมายอาจจะดีสุดๆและอาจจะเป็นอะไรที่แย่สุดๆค่ะ สับสนค่ะ สับสนมาจนวันนี้ ทรมานน่าดูเลย นี่อาจจะเป็นกรรมเวรอย่างแน่นอน


ได้โอกาสเขียน(อีกแล้ว ขอบคุณค่ะ)ยาวๆมว้ากเลย ที่เขียนมานี้ ไม่ไช่การโฆษณาตัวดิฉันเองแต่ประการใดนะคะ ไม่ไช่การตักตวงอะไรๆจากสังคมทั้งนั้น นี่เป็นคำบอกเล่าแบ่งปันที่อยากเข้าร่วมกิจกรรมกระทู้ของคุณ(ยังอยู่ในประเด็นของคุณอยู่นะคะ)ในรูปแบบของดิฉันค่ะ รูปแบบที่ว่านี้ คือ ฝึกหัดเขียนค่ะ ที่เขียนมานี้เพื่อแบ่งปันประสบการณ์เฉยๆค่ะ เห็นกระทู้นี้ทำให้เกิดความทรงจำและระลึกว่าตนนั้นคงเกิดมาเพื่อเขียนๆแน่ๆ เขียนผิดๆ ถูกๆ ตกหล่น เขียนแบบมีแต่นํ้าไม่มีเนื้อ เขียนแบบออกทะเล เขียนแบบนํ้าท้วมทุ้งผักลุ้งโหลเหลง นั้นก็เห็นๆว่าเคยเห็นเพื่อนๆบอกเล่าแนะนำและวิจารณ์ให้ในที่นี้ แต่จะอย่างไรก็ชอบเขียน(ถึกมากด้วย ไม่ยอมเลิกเขียนเห็นๆนะ  เห็นหรือเปล่าคะ) สงสัยจะเกิดมาเพื่อเป็นนักเขียนจริงๆล่ะ




ขอเป็นกำลังใจให้เพื่อนๆนักเขียนทั้งเก่า ใหม่ มืออาชีพ ระดับปรมาจารย์(ตั๊ก..ม้อ)ทุกคนด้วยค่ะ



จบๆๆๆยาวๆๆๆ เขียนแล้วจบไม่ได้ด้วย เกิดเป็นอีกโรคที่อาจจะเป็นกรรมซํ้าซ้อนค่ะ ขออภัย  เจอกันกระทู้หน้านะคะคุณปัน ^__^

ขอบคุณคุณปันอีกครั้งค่ะ กระทู้นี้เกิดเป็นแรงบันดาลใจ

รักกระทู้นี้เป็นพิเศษเลย ไม่กลัวการที่ต้องชดใช้กรรมเวรค่ะ(กรรมในที่นี้คือการเขียน) ไม่ชดใช้ก็ไม่สิ้นสุดสินะ

2
นมสด อุ่นอุ่น - มีวุ้นมาฝาก 16 เม.ย. 58 เวลา 11:14 น. 19-1

ได้เจอนักเขียนที่ชอบก็น่าดีใจนะ เราเองก็ชอบอ่านพวกหนังสือพิมพ์
อาจจะต้องไปตามหาหลายคนหน่อย 5555 น่าชื่นชมนักเขียนในอดีต
การเขียนด้วยมือ มันเมื่อยมาก สมัยนี้มีคอมเลยสบายหน่อย เราว่า
วดีคงจะไม่มีปัญหากับการเขียยด้่วยมือ เขียนได้เรื่อยๆเลยซินะะะ
สุขสันต์วันสงกรานต์นะ เราไม่เปียกเลยปีนี้ หึหึ

0
White Frangipani 16 เม.ย. 58 เวลา 15:00 น. 19-2

สวัสดีค่ะ

มาเม้นต์นี้(ที่คุณเขียนมา)ตามมุขไม่ทันค่ะ ยอม ยอม (ยกธงยอมรับเลยค่ะ555)

ดิฉันเคยเม้นต์ที่เด็กดีนี้นะคะว่าตัวเองนั้นลายมือภาษาไทยสวย(กล้าบอกนะเรา^ ^) ตัวหนังสือสวัสๆเอียงขวา( ตัวหนังสือของคนเจ้าชู้555 คุณพ่อเคยบอกว่าอย่างนั้น)

แต่คุณคงได้พิสูจน์แล้วนี่คะว่าที่ดิฉันเม้นต์ไปอาจจะไม่จริงมั้งนะ เพราะคุณมีโอกาสได้เห็นกับตาแล้วนี่ ตัวหนังสือภาษาไทยจ่าหน้ากล่องของฝากจากอิตาลี่เป็นลายมือของดิฉันเอง ดูไม่ได้เลยไช่ไหม? (เอ่ย)

ช็อคกับตัวหนังสือของตัวเองมากค่ะ รู้สึกว่าแย่มากนะ ทิ้งไปนาน มาวันนี้พิมพ์ด้วยคอมเนอะ ลายมือเสียหายหมด

เมื่อวานเกิดแรงบันดาลใจค่ะ อยากที่จะเริ่มตั้งใจเขียนนิยายจริงๆเสียทีได้ไปรื้อชั้นหนังสือของตัวเอง(กรุเก่าๆ) ที่เก็บๆไว้มีอยู่หลายเรื่องที่แต่งๆไว้อยากนำมาปัดฝุ่นเพื่อเดินตามความฝันเสียทีนะ ไล่ๆอ่านๆค่ะ เห็นตัวหนังสือตัวเองชอ็คคล้ายเห็นผีเลย คือช่วงอายุประมาน 12-13-14-15 ปี (เห็นจากวันที่ที่ลงไว้หัวมุุมกระดาษค่ะ)นั้นทำไมเขียนได้สวยมาก ดูมือจะนิ่ง ตัวหนังสือเสมอเรียงสวยงามเป็นระเบียบ สีของดินสอ(ลายเส้น)หรือก็เสมอต้นเสมอปลาย มาวันนี้แย่มาก(คุณคงเห็นแล้วล่ะ)เลย เสียใจและเสียดายค่ะ


เดี๋ยวจะต้องตั้งใจเริ่มใหม่ลองวาดฝันอีกครั้งด้วยดินสอค่ะ จริงแล้วชอบเขียนด้วยมือจริงด้วยทำไมคุณรู้ด้วยนะ


วันนี้วันที่ 16 คงยังไม่หมดเทศกาลต์สงกรานต์นะ อย่างนั้นขออนุญาตคุณปันรดนํ้าเลยดีกว่าเนอะ เอ้า...เท เท (เอาตรงไหนดี5555)

ขออวยพรให้คุณปันมีความสุข มีสุขภาพที่แข็งแรง จะนึกหรือหวังสิ่งใดก็ขอให้คุณสมหวังทุกๆประการค่ะ


ยาวๆเช่นเคยล่ะ^ ^ (ขออภัยค่ะ)


























0