สามพี่น้องที่พ่อแม่ให้อะไรก็ไม่เท่ากัน
ตั้งกระทู้ใหม่
เรามีพ่อแม่ พี่ชาย เราผู้หญิง และน้องชาย
ตอนแรกพ่อแม่บอกว่าดีใจมากเลยพี่ได้ลูกชายเป็นคนแรก ตาและยายรักหลานชายมาก
รักมากเลยอะ
ปีต่อมาแม่ท้องเรา พอออกมา ตารู้ว่าเราเป็น ผู้หญิง ตาเรากลับบ้านเลย เหมือนกับผิดหวังอะที่ไม่ได้หลานชาย(พ่อแม่อยากได้ลูกชาย3คน)
หลายปีผ่านไปแม่ท้อง พอออกมาอีกครอบครัวรู้ว่าเป็นเด็กผู้ชาย ดีใจกันทั้งบ้าน
ณ ตอนนี้เราอายุ18 ยิ่งโตเหมือนต้องมีความรับผิดชอบมากขึ้น ทั้งงานบ้านและงานที่ ร.ร.
เราเรียนสายสามัญ พี่ชายคนโตเราเรียนสายอาชีพ
วันแรกของการไปเรียนเราต้องตื่นประมาณ ตี5 เพื่ออาบน้ำ จัดตารางเรียน แต่งตัว ขี่รถไปเอง
ส่วนพี่ชายคนโตเรียนสายอาชีพใช่ไหมละ ตารางเรียนจะไปตอนไหนก็ไปได้
(ขอนอกเรื่อง)เมื่อปีแล้วพี่ชายเราทำให้พ่อแม่เราเสียใจหนักมากจนทำให้พ่อเข้าโรงบาล
พ่อเราเป็นห่วงพี่คนโตมาก ส่วนเรื่องงานบ้านมันไม่ทำเลย
น้องชายอายุห่างจากเรา9ปี เด็กคนนี้พ่อแม่รักมันมากจนลืมเราได้
ส่วนเรา เรามันเป็นหมาหัวเน่านิ เสื้อผ้าเรานะได้มาจากเพื่อนแม่ ไม่มีเสื้อผ้าที่เป็นของตัวเอง
ส่วนงานบ้านให้เราทำคนเดียวทำทุกอย่าง เราไม่เคยออกไปเที่ยวไหนกับเพื่อนเลย
เราเคยคิดนะว่า ทำไมเราต้องเกิดกับครอบครัวที่ไม่รักไม่ห่วงด้วยวะ เราน่าจะตายตายไปเลยเนอะ รู้ไหมมันทำให้เรารู้สึกอยากไปไกลไกลจากบ้าน
tretre
11 เม.ย. 58 เวลา 09:08 น.
333
views
2 ความคิดเห็น
ใจเย็นๆ นะคะ มีหลายคนเลยที่รู้สึกแบบจขกท. (เราเองก็เป็นบางครั้ง) พ่อแม่รักลูกเท่ากันหมดแหละค่ะ แต่ก็แค่เอ็นดูไม่เท่ากัน ;^; น่าจะลองบอกแม่ดูนะว่าหนูเหนื่อย ให้น้องช่วยบ้างไม่ได้หรอ? หรือ บางทีนะ ใส่อารมณ์ไปเลยค่ะ (เราเนี่ย ไม่พอใจอะไรเหวี่ยงอย่างเดียว ทะเลาะกันบ้านแทบแตก) มันทำให้เราไม่เก็บกดด้วย และที่สำคัญ ถึงจะแตกหักไปบ้าง แต่สุดท้าย ก็จะเข้าใจกันมากขึ้น ประมาณว่า แต่ละคนก็ได้บอกในสิ่งที่อยากบอก ถ้าเราไม่พูดอะไรออกไป ก็ไม่มีใครรู้หรอกนะ แม้ว่านิสัยพื้นฐานเราจะเป็นยังไง ก็ควรพูดให้รู้เรื่องนะคะ ไม่งั้นคนเราจะมีปากเอาไว้ทำไมคะ (นอกจากกิน -.-) จะมีกล่องเสียงไว้ทำไม?
แต่ถ้า จขกท.เป็นคนอดทนเก่ง (ดูจากที่ทนมาได้หลายปี ก็คงอดทนเก่งอยู่) ระบายใส่กระดาษนะ จะได้ไม่เก็บกด
เรื่องตายๆ ไปเนี่ย ก็ดีเหมือนกันเนาะ ^^ เราก็ขี้เกียจอยู่บนโลกนี้เหมือนกัน แต่ว่านะ...ก็ยังมีเรื่องที่อยากทำอยู่ตั้งเยอะอ่ะ ก็เลยทั้งอยากตายแล้วก็ไม่อยากตาย ;_;
ส่วนตัวเนี่ย รักบ้านมากเลย ลองคิดดูนะว่าถ้าอยากไปไกลๆ จากบ้านแล้วเราจะไปอยู่ไหน? บ้านเพื่อนหรอ? อยู่ไม่ได้ตลอดหรอก ยังไงอยู่บ้านตัวเองก็อุ่นใจที่สุดเนาะ (ยังไงจขกท.ก็คงไม่ทำจริงใช่มะ?)
ทางที่ดีระบายให้คนในครอบครัวรู้บ้างก็ได้นะ หรือถ้าไม่อยากให้ใครลำบากใจ หรือ เครียด ลงกระดาษโลด
ปล. ขึ้นอยู่กับครอบครัวแต่ละบ้านด้วยนะคะ แต่ละบ้านก็ไม่เหมือนกันหรอก จขกท.ควรจะเลือกทางที่ตัวเองคิดว่าดีที่สุดน้า
ขอบคุณมากเลยนะคะ
คงจะหัวอกเดียวกัน
ไม่มีพ่อแม่คนไหนรักลูกเท่ากันหรอกค่ะ เพียงแค่เขาจะแสดงออกมาถึงความลำเอียงมากแค่ไหนเท่านั้น เหมือนเวลาเรามีเพื่อน บางคนเราก็ชอบเขามากบางคนเราก็ไม่อยากเข้าใกล้เลย ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีต่อกัน มันก็คือความรักความชอบในแบบของแต่ละคนค่ะ ค่อนข้างเข้าใจเจ้าของกระทู้นะ แต่อย่าคิดมากจนทำร้ายตัวเองเลยค่ะ ให้คิดซะว่าอย่างน้อยๆ เราก็มีคนที่เราเรียกว่าพ่อเรียกว่าแม่ มีคนเลี้ยงเราดูแลเราถึงจะไม่มากก็ไม่ได้ไม่ทำ เขาจะเอาเราไปโยนที่ไหนก็ได้แต่เขาก็เลี้ยงเรามาค่ะ ส่งเสียให้เรียนอีก ทำส่วนของเราให้ดีที่สุดนะคะ ให้เขาเห็นว่าเรานี่แหละจะเลี้ยงดูเขาและไม่ทำให้เขาเสียใจ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?