อยากไปเรียนที่เกาหลีเพราะอะไรกัน ?

[Makesugar]

สวัสดีค่ะ อันนี้ก็เป็นกระทู้ที่บ่นๆเรื่องที่เจอบ่อยๆของเราเอง 555555555

ด้วยความที่ส่วนตัวเป็นคนที่เล่นเว็บเด็กดีมานานพอสมควร แล้วก็ชอบส่องบอร์ดต่อนอกมาก (จริงๆแล้วชอบส่องทุนต่างหากล่ะ)

เราเปิดดูไม่หมดหรอก จะเปิดดูเฉพาะหัวข้อที่น่าสนใจและซ้ำๆกัน ซึ่งส่วนมากที่เราเห็นเป็นบอร์ดที่ถามเกี่ยวกับ "มีทุนมัธยมเกาหลีไหมคะ" พอเปิดเข้าไปดูก็จะเจอ "คืออยากไปเรียนที่ต่างประเทศ เลือกเกาหลี มีทุนไหมคะ อยากไปเรียนที่เกาหลีค่ะ!! อยากเรียนSopa มีทุนไหม ฯลฯ" 
เลื่อนๆลงไปก็จะเจอคอมเม้นต์ของผู้หญิงที่มีความอดทนสูงที่สุดในโลก(?) กรอบคอมเม้นต์สีแดงระเรื่อ ใต้รูปกำกับว่า 'Columnist' บุคคลท่านนั้นคือ 'พี่เป้' ค่ะ..

เรายอมรับนับถือพี่เป้มากๆอ่ะ คือพี่เขาอดทนมาก ตามตอบน้องๆทุกคนเลยทั้งๆที่ถามคำถามเดียวกันทั้งหมด "มัธยมยังไม่มีทุนค่ะ" ถ้าเป็นเราคงด่าไปแล้วว่าทำไมไม่ศึกษาข้อมูลก่อนมาถาม 55555555 เห็นแล้วเราก็แอบเหนื่อยแทน พี่เป้ไม่เหวี่ยงเลย น่ารักมาก ปรบมือเป็นจังหวะสามช่าพร้อมกันค่ะ 1 2 ซั่มม

 

เข้าเรื่องๆ เราอยากให้คนที่ถามได้เข้ามาอ่านกันนะ หรือถ้าจะข้ามกระทู้นี้ไปก็ไม่เป็นไร เราเขียนขึ้นเพราะอยากบ่น 555555555 


นั้นแหละ.. คือเมื่อก่อน เราก็เป็นติ่งเกาหลีที่ตัวไม่เล็กคนนึงค่ะ ก็มีความฝันที่ค่อนข้างมโนว่า
โอ๊ยยย ฉันอยากไปเกาหลีจังเลย
อยากไปตามโอปป้าจังเลยย (มโนแบบไม่นึกถึงเงินในกระเป๋า)
ถ้าฉันเรียนที่เดียวกันกับโอปป้าจะเป็นยังไงน้าาา

ใช่แล้วค่ะ คนเรามันห้ามความคิดใครไม่ได้หรอก แม้แต่ความคิดของตัวเองเรายังทรยศมันเลย 55555555
 
เมื่อก่อนเราก็คิดค่ะ ไม่ใช่ดิ ไม่ได้คิด แต่เป็นความรู้สึกที่แล่นเข้ามา "ฮึ้ย ที่เกาหลีมันมีทุนนักเรียนมัธยมป่ะว่ะเนี้ย" (ขอใช้คำไม่สุภาพเพื่ออรรถรสในการอ่านและการส่งต่อความรู้สึก)
นั้นแหละค่ะ คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราเริ่มเปิดบอร์ดเด็กนอก 555555555 เพราะด้วยความที่เราเป็นคนไม่ชอบถาม จะหาข้อมูลจนกว่าจะรู้ ถ้ามันไม่มีจริงๆถึงค่อยถาม พอส่องไปส่องมาก็ถึงได้รู้ว่า โอ๊ยยยย มันไม่มีหรอก 5555555

แล้วเราก็ไม่ได้สนใจอีก เพราะคิดว่ายังไงก็คงไม่ได้ไปอยู่แล้ว ถึงมีแม่ก็ไม่ให้ไปอยู่ดี เอ้อ แต่เราเคยคุยกับแม่นะว่าอยากไปซัมเมอร์ที่ต่างประเทศงี้ แม่เราก็ไม่ยอมอ่ะ บอกว่าบ้านเราก็ไม่ได้เงินเยอะขนาดนั้นนะลูก ตอนแรกเราก็ไม่เข้าใจอ่ะ ไม่อยากให้ไปก็บอกตรงๆดิ แล้วเราก็ทำสงครามเย็นกับแม่คนเดียวโดยที่คุณนางไม่รู้ว่าเราทำสงครามกับนางอยู่ 55555555

พอเวลาผ่านไปเราได้มีโอกาสได้เข้ามาเว็บเด็กดีอีก มีอยู่ช่วงนึงที่หายไปนาน ทำเต่าที่เลี้ยงตายไปตัวนึงเลย 55555555 เราเข้าบอร์ดแล้วก็เจอกระทู้ประมาณว่า "อยากไปแลกเปลี่ยนแต่ที่บ้านห้าม" เรานี่กดเข้าไปดูอย่างเร็วเลยอ่ะ ในใจก็คิด หูยยยย มีคนเจอปัญหาแบบฉันแล้ววุ้ยยยย  เราก็เลยลองอ่านดู คอมเม้นต์ก็บอกว่า "ถ้าครอบครัวห้ามก็อย่าไปเลยค่ะ" บางคอมเม้นต์ก็บอกว่า "ลองคุยกันดูนะคะ" บางคอมเม้นต์ก็บอกว่า "เจอปัญหาเดียวกันเลยค่ะ เราก็อยากไปเหมือนกัน แอดไลน์/เฟซมาคุยกันได้นะ" แล้วก็ทิ้งไอดีกับชื่อไว้เสร็จสรรพเรียบร้อย 55555555 แล้วก็มีคอมเม้นต์ของผู้ทรงพลัง .. พี่เป้ค่ะ มาแปะกระทู้ไว้ เกี่ยวกับคุยกับครอบครัวยังไงให้ได้ไปแลกเปลี่ยน เราก็แบบ เห้ยยย กดเข้าไปดู กระทู้นี้พี่พิซซ่าเป็นคนเขียนค่ะ ลองไปหาดูนะ ความรู้สึกแรกที่เข้ามาก็คือ ยุ่งยาก 555555555 ไม่ใช่ว่าพี่พิซซ่าเขียนไม่ดีหรืออะไรนะคะ แต่เป็นเพราะพอจะทำจริงๆอ่ะ มันยากกก เราก็เลยเปลี่ยนจากความพยายามเป็นความเข้าใจแทน ลองคิดดูว่าเราเรียนโรงเรียนเอกชนแค่ค่าเทอมโรงเรียนเราก็หลายบาทแล้ว ไม่อยากรบกวนแม่หลายเรื่อง แต่ก็มารู้ทีหลังว่าแม่เป็นห่วง เป็นลูกผู้หญิง อายุก็ยังน้อย จะปล่อยไปต่างประเทศได้ยังไง ขนาดรั้วบ้านยังไม่อยากให้ออกเลย 555555555 ก็โอเค ปล่อยๆมันไป เหมือนมันยังไม่ใช่สิ่งที่ต้องการจริงๆอ่ะค่ะ

ลองคิดดูนะคะ น้องๆ(รึเปล่า)ที่เข้ามาตั้งกระทู้บ่นว่า แม่ไม่ให้ไป พ่อไม่อนุญาติ ท่านคงมีเหตุผลอ่ะค่ะ เหตุผลที่เด็กอย่างเราๆก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ ท่านอาจจะเป็นห่วงเรา หรืออะไรก็ตาม แล้วก็ลองคิดดูว่า ที่เราอยากจะไปขนาดนั้นเพราะเหตุผลอะไรกันแน่ เพราะชอบที่เป็นประเทศเกาหลี ชอบเพราะมีโอปป้าอยู่นั่น หรือเพราะอะไร?

เราเคยเห็นกระทู้ "สอบผ่านแลกเปลี่ยนแต่ไม่มีเงิน" ด้วยค่ะ แต่เราไม่เคยสอบเพราะงั้น ข้ามไป 5555555

กลับมาค่ะ บางคนอาจจะคิดได้แล้วว่า โอ๊ยยย ฉันรู้แล้วว่าฉันอยากไปเรียนที่เกาหลีเพราะอะไร
ถ้ารู้แล้วมั่นใจจริงๆก็ จงเดินหน้าต่อไปค่ะ

เราเคยบอกไว้ก่อนหน้านี้ใช่ไหมคะว่าเราก็เคยอยากไป แต่ด้วยประสบประการณ์ของการเป็นติ่งที่เสียเงินเป็นแสนแขนไม่ได้จับ (เวอร์ไปล่ะ) ทำให้ความรักมันเปลี่ยนไปเป็นความผูกพันธ์ค่ะ มันไม่ได้รู้สึกกระชุ่มกระชวยเหมือนเดิมแล้วกับการบอกใครต่อใครว่า ฉันเป็นติ่งงงง ติ่งเกาหลีที่ท่านทั้งหลายมอบชนชั้นต่ำสุดให้พวกเราไงงง พวกท่านได้มอบชนชั้นจัณฑานให้เราแล้ววว เย่ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ ฉันจะอยู่ตรงนี้นะ ค่อยซัพพอร์ตต่อไป อะไรทำนองนี้ พอเราได้ถอยมาหนึ่งก้าว ลองปล่อยวางดราม่าที่เกิดขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน หันมาสนใจตัวเอง ให้เวลากับตัวเอง แล้วบอกกับโปสเตอร์ว่า "โอปป้า ฉันไม่มีเวลาไปติ่งพี่แล้วนะ พี่ได้ทำความฝันของตัวเองจนเป็นจริงแล้ว ถึงตอนนี้ฉันขอตามความฝันของฉันบ้าง"

หลังจากค้นหาตัวเองอยู่นาน ไม่ว่าจะเป็นการไปโอเพ้นเฮ้าส์ตามมหาวิทยาลัยต่างๆ (ดูกิจกรรมได้ในบอร์ดกิจกรรมเว็บเด็กดีได้นะ มีหมดเลยย แต่เมื่อก่อนเราดูเว็บพี่โดมด้วยค่ะ ดูคู่ๆกันไป) การเข้าร่วมกิจกรรมของมหาวิทยาลัย การฟังพี่ๆนักศึกษาเล่าประสบการณ์ รวมทั้งการซื้อหนังสือมาอ่านด้วย ในที่สุดเราก็ค้นพบว่าเราอยากเรียนอะไร ญาติๆของวเราเป็นหมอกันหมดเลยค่ะ พ่อเราก็เป็นเภสัชกร แต่ทางที่เราเลือกมันไม่ใช่อ่ะ เราไปทางนี้ไม่ได้ เรากลัวเข็มมากงี้ -..- ก็พยายามคุยกับแม่อยู่นานว่า "นี่ แม่ หนูไม่ไหวจริงๆนะ" ตอนแรกแม่เราไม่พูดเรื่องนี้กับเราเลยนะ คือเราขึ้นม.ปลายแล้วไง ต้องเลือกสาย ต้องเลือกทางที่ดีที่สุด สำคัญมากๆคือ คณะในดวงใจ

ช่วงนึงที่เรียนภาษาเกาหลีเองแล้วท้อ คิดว่า โอ๊ยย อ่านเองแบบนี้ใครจะไปเข้าใจ ใครจะอธิบายตรงที่ฉันไม่เข้าใจล่ะ ตอนแรกที่เรียนเพราะโอปป้าแท้ๆเลย พอหลังๆมันเปลี่ยนเป็นความชอบค่ะ มันไม่ใช่ภาษาบ้านฉันแต่ฉันสนใจ ฉันสงสัย และฉันต้องรู้ 

เอ้อออ คนที่บอกกับตัวเองว่าจะเรียนภาษาเอง พยายามให้มากๆนะคะ เราลองมาหมดทุกวิธีแล้ว ซื้อหนังสือ แถมซีดีหรอ เอาหมดด เรียนตามยูทูป เปิดหาตามอินเตอร์เน็ต อากู๋รู้ทุกอย่าง แต่ต่อให้เราจะอ่านมาเองมากขนาดไหน ถ้าไม่มีคนแนะแนวทางให้ ที่อ่านไปก็ไร้ประโยชน์ นั้นคือเหตุผลที่เราทุกคนไปโรงเรียนค่ะ ไม่ได้ไปเพื่อเรียนหนังสือ แต่ไปเพื่อเอาความรู้จากหนังสือมาใช้ต่างหาก จนสุดท้ายขอเงินแม่เรียน 555555555 ตอนแรกแม่ก็แบบ จะเรียนทำไม เรียนแล้วได้ใช้ไหม อย่าตามผู้ชายจนเสียอนาคตนะ โอ๊ยยย ตอนนั้นโดนว่าแรงมากค่ะ พูดเรื่องเรียนทีไร พอเข้าห้องนอนได้ น้ำตานี่ไหลพรากๆ

มีวันนึงทนไม่ไหว นอนๆอยู่ ลุกขึ้นมาหยิบโน๊ตบุ๊คเปิดเด็กดี เข้าบอร์ดเด็กนอก จิ้มแรงๆที่ 'ทุนป.ตรี' เชื่อไหมคะว่าเรารอมานานมากๆจนกว่าจะกดเข้ามาบอร์ดนี้อย่างมั่นใจ เมื่อก่อนเราไม่เข้าเลยค่ะ ดูแต่บอร์ดเด็กแลกเปลี่ยน ตอนนี้ขึ้นม.ปลายแล้ว ต้องเปลี่ยนแล้ว 55555555 (ตอนนั้นหมดทุนรอบม.4ไปแล้ว แต่เรอยากไปตอนม.4 8 ค่ะ) พอดูทุนไปเรื่อยๆจนเจอทุนที่สนใจก็เข้าไปดูมหาวิทยาลัยที่มีคณะที่เราชอบ อุ้ยตายยย เจอแล้ววว ทุนนี้ครอบคลุมมหาวิทยาลัยนี้ด้วย พอเริ่มเห็นทางก็เริ่มเข้าไปดูเว็บของมหาวิทยาลัย เราเปิดนู้นดูนี่ เข้าหมดอ่ะ มีอะไรให้อ่าน อ่านนนนน มีอะไรให้ดู ดูไปปป ประสบการณ์รุ่นพี่ที่ไปต่อเกาหลีใช่ไหม กดเข้าไปอ่านนน อุ้ยย มีทิ้งไลน์ไว้ด้วย เอ้าาา แอดดดด เด็ดสุด เจอทวิตเตอร์ ไปกดฟอลลล แล้วก็เริ่มเข้าไปคุยไปถามค่ะ พี่คะ ต้องเตีรยมตัวยังไงบ้าง พี่ใช้คะแนนภาษาอังกฤษเท่าไหร่ อะไรยังไง พี่เขียนแนะนำตัวแบบไหน พี่ขอให้อาจารย์เขียนแนะนำพี่นานไหมคะ พี่ตื่นเต้นไหม อยู่นู้นเหงารึเปล่า 55555555 ถามเยอะจนพี่เขาไม่คุยกับเราเลยอ่ะ .__.

เราใช้เวลาอยู่นานที่ง่วนอยู่กับการส่องมหาวิทยาลัยและการหาที่เรียนภาษาเกาหลี จนในที่สุดเราก็ไปบอกแม่ว่า แม่ หนูอยากไปเรียนที่เกาหลี อันนี้หนูจริงจังนะ แม่ก็รู้ใช่ป่ะว่าหนูเรียนภาษาเกาหลีด้วยตัวเองอยู่อ่ะ แล้วเราก็ยื่นพวกทุนที่เราจดมาจากเด็กดีให้แม่ดู ค่อยๆอธิบายไปว่า ระเบียบมันเป็นแบบนี้ๆนะแม่ ถ้าได้ก็คงจะดีเลยนะเนี้ย ตอนนั้นก็คิดแค่ว่า อย่างน้อยเข้าหูแม่ก็ยังดี 

ไม่กี่วันต่อมา แม่บอกว่า ถ้าค่าเรียนภาษาเกาหลีเท่าไหร่ล่ะ ที่ไปดูราคามา เราก็บอกราคาไปแล้วแม่ก็ให้เงินไปเรียนค่ะ พอได้เรียนจนมาถึงตอนนี้ เราตั้งใจเรียนมากเลยนะ ครูบอกอะไรเราก็อ่านๆจดๆจำๆ ถ้าใครเคยเรียนกวดวิชาไบโอบีมล่ะก็ คำว่า "ปัญญาย่อมเกิดจากการใช้งาน" นั้นเป็นจริงค่ะ ภาษาเป็นสิ่งที่ยาก เราไม่ได้เจอกับมันทุกวันเหมือนคณิต อังกฤษ ภาษาไทย หรือสังคม ทำให้การทบทวนบทเรียนบ่อยๆเป็นเรื่องที่สำคัญมากๆ โดยส่วนตัวเรามีพื้นฐานมาจากการเรียนเองมาก่อน แถมคนในคลาสเดียวกันก็เป็นแฟนคลับของก๊อซเซเว่นค่ะ เรียนภาษาเกาหลีเองมาก่อนหน้านี้เหมือนกัน คลาสเกาหลีของเราก็เลยไปไวมากๆ 

ตอนที่เรานั่งสรุปเรื่องที่เรียนไปอยู่ ความคิดที่ว่า โห นี่ฉันมาไกลมากเลยนะเนี้ย ก็เข้ามาค่ะ ต่อมาก็เป็นความรู้สึกกังวลว่า ถ้าเกิดว่าฉันทำให้แม่ผิดหวังล่ะ คงจะรู้สึกแย่มากๆแน่ เราก็เลยลองคิดว่าตัวเราเองเป็นแม่ค่ะ ถ้าลูกตัวเองทำพลาด คนที่เสียใจก็คือแม่ แต่คนที่เสียใจที่สุดก็คือเรา เพราะสิ่งที่เราทำพลาดเกิดจากตัวเราเองทั้งหมด แม่เป็นคนที่ดูอยู่ห่างๆเท่านั้น แล้วความฝันของเราก็ชัดเจนขึ้นค่ะ ถึงแม้เราจะเป็นในแบบที่แม่ต้องการไม่ได้ แต่เราก็เป็นในแบบของเราที่ทำให้แม่ภูมิใจได้ แล้ววันนึงแม่จะเที่ยวบอกใครต่อใครได้ ว่าลูกสาวของแม่ก็มีดีไม่แพ้คนอื่นๆเหมือนกัน

สรุปเรื่องทั้งหมดที่เล่าๆมา เราก็อยากให้น้องๆ(?)ที่กำลังหาทุนมัธยมลองคิดดูให้ดีๆก่อนว่า มันคือสิ่งที่น้องต้องการจริงหรือเปล่า ที่มาเล่า เพราะพี่ก็เคยเป็นมาก่อนค่ะ ความรู้สึกที่อยากไปประเทศของโอปป้าหน่ะ 55555555555 ถ้าน้องมีความตั้งใจจริงพี่อยากให้น้องทนรอจนถึงเวลาที่น้องคิดว่า 'ฉันพร้อมแล้ว' ถ้าน้องยังตอบตัวเองไม่ได้ว่า น้องอยากไปเรียนเพราะอะไร น้องก็อย่างเพิ่งไปเลยค่ะ เมื่อก่อนพี่ก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าเพราะอะไร แต่ตอนนี้พี่ก็ตอบตัวเองได้แล้วค่ะว่าเหตุผลที่สำคัญที่สุดคืออะไร ทำไมพี่ถึงอยากไปเรียนที่นั่น

ต้องขอกราบขอบพระคุณคุณพ่อคุณแม่ ที่ไม่ยอมให้ไปไปในวันนั้น ถึงแม้ว่าจะยังไม่ได้ลองไปสอบก็ตาม ต้องขอบคุณโอปป้าที่ทำให้เราสนใจภาษาเกาหลีและเสียดายจนไม่อยากจะทิ้ง เราก็เลยเอามาต่อยอดจนถึงทุกวันนี้

หลายๆคนอาจจะคิดว่า เอ้าา ไม่รู้อะไรซะแล้ว คนที่ไปแลกเปลี่ยนอ่ะ ได้เปรียบกว่านะ ค่ะ ใช่เลย มันอาจจะมีประโยชน์ในระยะยาว แต่ลองคิดดูนะคะ สมมติว่าเราไปตอนนั้นทั้งๆที่เราสนใจแค่อย่างอื่น เราไม่ได้โฟกัสว่าอยากจะได้อะไรเป็นพิเศษ กลับมาเราก็เหมือนเป็นคนธรรมดาที่ยังไม่ได้ไป แค่มีใบประกาศว่า 'แกไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศมาแล้วนะ' สิ่งที่สำคัญที่สุดคือสิ่งที่เขาต้องการค่ะ ถ้าเรามีก็เหมือนการตอบคำถามที่ตรงประเด็น ระเบียบการเนี้ย จดไว้เลยค่ะว่าเป็นยังไง แถมมีตัวช่วยในเด็กดีเนี้ยแหละค่ะ เยอะแยะมากเลย กระทู้ชำแหละข้อสอบของพี่พิซซ่าก็ดีมากๆเลย ในเด็กดีก็มีทุนอัพเดตตลอดๆ แถมโปรแกรมหาทุนก็ดีนะคะ (นี่ไม่ได้ค่าโฆษณานะเนี้ย 55555555) ข้อมูลที่ได้มามีมากเท่าไหร่ นั้นแหละคือความตั้งใจของเรา

หลังจากได้อ่านกระทู้นี้แล้ว ตอบตัวเองกันได้รึยังคะว่าอยากไปเรียนที่เกาหลีเพราะอะไร?

หวังว่าประสบการณ์ของเราจะมีประโยชน์กับบางคนที่กำลังไขว้เขว บางคนก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่ต้องการที่สุดคืออะไร สู้ๆแล้วก็ตามฝันต่อไปนะคะ เราเองก็จะพยายามเหมือนกัน

ปล. กระทฝุ้นี้ค่อนข้างยาวและหาสาระที่แท้จริงได้แค่ช่วงท้ายเท่านั้น กราบขอบพระคุณที่ท่านอ่านมาจนถึงตรงนี้ได้
ปล.ที่2 ถ้าหากว่าไม่ชอบเกาหลี หรือแอนตี้ทุกๆอย่างที่เป็นเกาหลี กรุณากดออกไปโดยสงบค่ะ
ปล.ที่3 กระทู้นี้เกิดจากความพยายามอย่างมากของเจ้าของกระทู้ดังนั้นถ้าอยากจะเม้นกรุณาสุภาพค่ะ .กราบแรง