นิยายเรื่องแรกของแต่ละคนเป็นอย่างไร
ตั้งกระทู้ใหม่
ปล.2 ตอนนี้คิดว่าจะโละตอนหลังๆทิ้งค่ะ
ขอบคุณค่ะ
นายชามะนาวเย็น
24 เม.ย. 58 เวลา 11:13 น.
957
views
35 ความคิดเห็น
นิยายเรื่องแรก ยังเขียนไม่จบอ่ะ
สะเทือนใจแหะ กระทู้นี้
นิยายเรื่องแรกเละเทะมากค่ะ U_U
ตอนที่เขียนจําได้ว่าประมาณ 9-10 ขวบ ภาษาแย่มาก ไม่มีการวางพล็อตอะไรทั้งนั้น แต่งแบบที่อยากแต่งไปเรื่อยๆ แถมแต่ละตอนก็ยังสั้นมาก
เคยลงไว้อีกเว็บค่ะ ตอนนี้พอกลับไปอ่านรู้สึกอยากลบทิ้งจริงๆเลย // เอามือก่ายหน้าผาก
เรื่องแรกเขียนตอนม.1 เทอม 2 บอกเลยว่าพอลองอ่านปุ๊บ เรานี่แทบมุดดินหนี ภาษาห่วยแตก เป็นความฝันแบบเด็ก ๆ ที่ทำเราอายแทบแทรกแผ่นดินหนี แต่ถึงจะอย่างนั้นมันก็รากฐานให้เราได้เขียนนิยายเรื่องอื่นต่อ ถึงจะน่าอาย แต่ก็มีความสุขมากค่ะ
นิยายเรื่องแรกเป็นแนวรักวัยรุ่นที่ตัวละครก็ไม่รุ่นเท่าไหร่แล้ว อายุประมาณยี่สิบกว่าๆค่ะ แต่งเอาฮา+สนองนี้ดอย่างเดียว ตอนนี้กลับไปนั่งอ่านก็ยังขำก๊ากไม่หายอยู่เลย
ไม่เหมือนเดี๋ยวนี้ กว่าจะคิดได้แต่ละมุกช่างยากเย็นแสนเข็ญนักT_T
เป็นตราบาปติดจนวันตายครับ
เรื่องจริงๆ เขียนลงสมุดน่าจะอายุไม่ต่ำกว่า 10 ปี จำพล็อตได้ แต่รายละเอียดไม่ครบ
ปัจจุบันไม่ทราบว่าไปอยู่ที่ไหน หรือเป็นปุ๋ยไปแล้วหรือเปล่า (ฮา)
เรื่องแรก... รู้สึกอายมาก เขียนใส่สมุดบันทึกขนาดเท่ามือ แล้วแต่ละตอนไม่ถึง 10 บรรทัด แถมแต่งไม่จบ ตอนนี้พ่อเอาไปลงในกองขยะแล้ว อนาถใจ //คุกเข่าทั้งน้ำตา
เป็นผลงานมาสเตอร์พีซที่นิยายเรื่องถัดๆมาเทียบไม่ติดครับ แต่ก็แค่เรื่องของพล็อตเท่านั้นแหละ...
นิยายเรื่องแรกใช้เวลาเขียนมาแปดปีเต็มๆ เพิ่งแต่งจบเมื่อสองเดือนที่ผ่านมานี้เอง กว่าจะกลมกล่อมก็ต้องใช้เวลาเคี่ยวกรำอยู่นานหน่อย 555
เรื่องแรกของเราเขียนใส่สมุดไว้ รีใหม่เรื่อยๆจนได้ตั้งสามเวอร์ชั่น เคยเอาลงเด็กดีแต่ก็ลบทิ้งไปละ แต่ละตอนมันสั้นมากกกกก...
เป็นทะเลครับ //ยิ้มกว้าง
มันไม่มีชายฝั่งให้เห็น ไม่มีเนื้อให้เสพ มีแต่ผืนน้ำกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาเลย
เรื่องแรกเขียนใส่สมุด สมัย ม.1มั้ง เขียนไปสักพักก็เริ่มรู้สึกว่าเรื่องมันไม่สนุกล่ะ พลอตเรื่องเป็นเส้นตรงดิ่งเลย แต่ก็ยังดันทุรังเขียนจนจบเพราะกลัวว่าถ้าเรื่องแรกไม่จบ เรื่องต่อๆไปจะไม่มีทางจบ (ความเชื่อ) เรื่องเลยจบแบบเละๆ ภาษาเน่าเพราะใช้ปากกาเขียนจึงไม่มีรีไรท์(ไม่อยากใช้ลิควิดลบ ฮ่าๆๆ)
ปล. เรื่องไม่มีการแบ่งเป็นบทๆด้วยนะ ยาวพรืดติดกันหมดเลย ฮ่าๆๆๆ (หัวเราะทุเรศตัวเอง)
นิยายเรื่องแรกเป็นฟิคเกมที่แต่งไม่จบ
เคยแต่งนิทานแนวกึ่งไซไฟสั้นๆ เนื้อหาก็เกี่ยวกับพระ - นางเอเลี่ยนสองเผ่าที่ทำสงครามกัน สุดท้ายทั้งคู่มาตกหลุมรักกันและหนีออกจากสงครามมาอยู่บนโลก
นิยายเรื่องที่แต่งปัจจุบันก็เป็นเรื่องแรกที่พยายามสานเนื้อเรื่องให้ต่อเนื่องจากต้นจนจบค่ะ (ปกตินิยายจะล่มเพราะคิดออกแค่ต้นกับปลายเรื่อง)
เรื่อกแรกนี่....โหถ้ายังหาเจอก็คงจะกลับไปอ่านอยู่นะครับเพราะนั่นคือแรงบันดาลใจเลย
ทุกหยดปากกาที่เขียดไปทุกหน้ากระดาษที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นกับจินตนาการที่แต่นั่งอยู่หน้ากระดาษก็ไหลพรากๆเข้ามาในหัวแบบไม่ติดขัดเป็นความรู้สึกที่สนุกจนบอกไม่ถูกเลยครับ
แน่นอนว่าไม่เก่ยวกับเรื่องแรกที่ลงในเด็กดีนะครับเพราะเรื่องที่ลงในตอนนี้ไม่ใช่ว่าไม่สนุกแต่มันไม่ไหลเข้าหัวพรากๆเหมือนเมื่อก่อนเลยอา TT
รีไรท์มากเกินจนเละ =_=
เรื่องแรกที่เขียน... มันคือไดอล็อคพูดระหว่างตัวละครดีๆนี่เองครับ
กว่าจะเริ่มบรรยายแบบเป็นกิจลักษณะก็เขียนไปหลายตอนอยู่ ถึงเริ่มค่อยๆขยับพัฒนาการไปทีละนิด
เป็นประสบการณ์ที่ทำให้ตัวเองสามารถฝึกฝนฝีมือไปเรื่อย ๆ จนเป็นผู้เป็นคนเขียนมากขึ้น
เรื่องแรกจำได้ว่าเขียนตอนประถมกลางๆมั้งคะ พล็อตไม่มี(ตอนนั้นพล็อตคืออะไรยังไม่รู้เลย) โครงเรื่องไม่มี อยากเขียนอะไรเขียนเลย ผลลัพธ์คือนิยายไม่มีสาระสองตอนครึ่งและคิดว่าจะยังคงสองตอนครึ่งต่อไปจนหมาออกลูกเป็นลิงค่ะ //ส่วนตอนนี้เรามีทั้งพล็อตเรื่อง โครงเรื่องทั้งหมดที่กล่าวมาแล้วนะ ที่ขาดอย่างเดียวคือตอนจบนี่ล่ะ... สิบปีนี่ไม่ได้พัฒนาเลยสินะ orz
เรื่องแรกของเราก็แบบ บ้าๆบอตันๆไรเงี้ย คือแบบเราคิดอะไรไม่ออกเลยเว้ย มันเหมือนสมองตันอะ แต่ถ้าพยายามก็จะทำได้ดีเองคะ สู้ๆนะคะทุกคน
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?