เราไม่เคยคิดว่าชีวิตเรามีค่าเลยTT

[bam]

สวัสดค่ะ เนื้อเรื่องมันอาจจะยาวนิดนึงแต่รบกวนอ่านให้แล้วให้คำปรึกษาเราหน่อยนะค่ะ
เรามีแม่ที่เลี้ยงเรามา คือไม่ใช่แม่แท้ๆเราท่านเลี้ยงเรามาตั้งๆเด็กเรารักและเครารพเหมือนแม่แท้ๆเรา คือตอนแรกเราก็ไม่รู้หลอกว่าเราไม่ใช่ลูกแท้ๆของท่าน แต่เรามีพี่ 3 คน พี่ 3 คนนี้เป็นลูกแท้ๆของท่านแต่เด็กๆมีแต่คนถามว่าเราว่าทำไมเราน่าตาไม่เหมือนใครในบ้านเราก้เฉยๆเราก้ไม่สนใจไร แต่เราก้สงสัยว่าทำไมนามสกุลเราถึงไม่เหมือนใครในบ้านเลย คือแม่แท้ๆเราเป็นหลานของแม่ที่เลี้ยงเรามา พออายุประมาน 8 ขวบเราก้เริ่มรู้จักความแล้วแล้วเราไปอ่านในใบเกิดเราถึงความจิงว่าเราไม่ใช่ลูกๆแท้ๆ ตอนแรกเราก้เสียใจมากที่แม่ไม่ใช่แม่แท้ๆเรา แต่พอผ่านไปเราก้เฉยๆกับเรื่องนี้ แต่เราก้อึดอัดมากที่มีคนมาถามว่าเราลูกใครทำไมน่าตาไม่เหมือนคนในบ้าน บางครั้งเราก้คิดว่าเราโชคดีที่มีคนเลี้ยงเรามาส่งเสียให้เราเรียน แต่บางที่เราก้อึดอัดเพราะเรารู้กดดันมากไป บ้านเรามีอาชีพค้าขายไม่ค่อยมีเวลาว่างมากนักและแม่เราก้ชอบหางานทำตลอดเวลา คือเราก้ยอมรับว่าเราไม่ใช่คนขยันเราก้วัยรุ่นธรรมดาก้มีอยากเที่ยวบางแต่เราก้ไม่ได้ไปเพราะเรารู้ว่าที่บ้านเค้าทำงานเราก้ไม่กล้าออกไปไหนกับเพื่อน เพื่อนชวนไปไหนเราก้ปฎิเสธมาตลอด มีช่วงตอนม.2 เราทำตัวแย่มากๆงานทีไม่ช่วยทำไม่ตั้งใจเรียน ทะเลาะกับแม่แทบทุกวัน และเราก้หนีออกจากบ้าน เราไปนานพอสมควรเลยละ และสุดท้ายเราก้คิดได้ก้กลับมาขอโทษแม่ ระหว่างที่เราหนีออกจากบ้านไม่ใช่ว่าแม่ไม่ตามนะแม่ตามเราตลอดติดต่อเพื่อนเรา ปรึกษาคนอื่น แต่เราไม่สนใจ พอเราคิดได้ก้กลับมาขอโทดแม่แล้วก้ปรับปรุงตัวใหม่ทุกอย่างก้ดีขึ้นๆเรื่อยไม่ค่อยมีปัญหากับแม่ การเรียนก้ดีขึ้นวันๆก้ยุแต่บ้าน แต่ช่วงนี้เรารู้สึกว่าแม่ตึงกับเราเกินไป ไม่ว่าเราจะทำดีแค่ไหนแม่ก้เคยมองเห็นเลย เราไม่เคยดีสู้ๆพี่ๆ ตลอดเวลาตั้งแต่เราประมาน ม.1 เราไม่เคยคิดเลยว่าเรามีดี การเรียนเราก้สู้ลูกแม่ได้ น่าตาเราก้ไม่ได้เหมือนพี่ พี่เราทั้งขาวตัวเล็ก เราอวบคล้ำ เราทำไรก้ไม่เคยได้ดั้งใจแม่สักอย่าง ไม่ว่าเราจะพยามๆแค่ไหนเรากดดันมากๆเลยเพราะ เราไม่เคยเข้าใจแม่เลยว่าทำไมแม่ต้องด่าเราแรงๆไม่เหมือนลูกแม่ ถ้าเราทำไรผิดเราโดนด่าเละเลย คำหยาบสาระพัดเราโดนแม่ด่าเลวชั่ว ตบน่าเราหลายครั้ง มี2ครั้งที่แม่โมโหเราแล้วตอนนั่นแม่ถือมีดยุแม่ทำท่าจะแทงใส่เรา เรารู้ว่าแม่ไม่กล้าทำแต่เราไม่เข้าใจทำไมต้องทำรุนแแรงขนาดนี้ ทั้งที่กับลูกแม่แม่ใช้เหตุผลคุย คือเราไม่เข้าใจว่าเราเลวขนาดนั่นเลยหรอ เรารู้ว่าแม่ไม่เกลียดเราถ้าเกลียดคงไม่เลี้ยงมาแต่ทำไมต้องทำกับเราเหมือนเราไม่มีหัวใจ แม่ฝึกให้เราตื่นเช้าๆปกติเราก้ตื่นไม่เกิน 7โมงครึ่ง ไม่ว่าจันถึงศุกร์ เสาอาทิตเราก้ไม่เคยตืนเกิน7โมงครึ่งครึ่งแต่แม่ให้เราตั้งนาลิกาปลุก 6 โมง ผ่านไปได้อาทิตๆกว่าๆเราก้ทำไมได้มีเช้าวันนึ่งตอนนั่นประมาย 6 โมง 20 แม่เปิดประตูห้องมาเอาไม่ตีเรา คือพี่เราก้นอนยุแต่ไม่ได้ว่าไรเลยแต่พี่เราก้ตกใจตื่นมา คือเราก้เฟลมากยังไม่ทันได้ตื่นก้โดนแล้ว เราเลิกเรียน 4 โมงกลับบ้านไม่เคยเกิน 5 โมง เราก้โดนด่าเห็นแก่ตัวด่าเลว กับพี่เราก้ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ เราเก็บกดเราไม่เคยได้พูดสิ่งที่เราคิดมาตลอดตั้งเด็กเพราะตอนเด็กเราทำไรผิดเราจะโดนด่าว่าเถียงตลอดเราเลยคิดมาตลอดว่าถ้าเราพูดไปจะเป็นการเถียลงเราเลยเลือกที่จะพูดเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว จนตอนนี้เรากลายเป็นคนที่ไม่กล้าพูด เราอยากเปิดใจคุยกับแม่ตรงๆเราก้ไม่กล้า แค่ขออะไรสักอย่างที่มันมีค่าหน่อยเรายังไม่กล้าเลย เฮ้อเรากดดันจังค่ะ

Comments

[weel]

น้อง ชีวิตทุกชีวิตมีค่านะ อย่าคิดว่าตัวเองไม่มีค่า  บางทีการเก็บอะไรไว้นานๆคนเดียวก็ไม่ดี ปล่อยมันออกมาระบายมันออกมาบ้าง ที่แม่น้องทำไปบางทีเขาอาจจะมีเหตุผล ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูก หนูลองไปปรับความเข้าใจกับแม่ดูนะ เปิดอกคุยกัน อย่ากลัวเพราะมันไม่ใช่การเถียงแต่มันเป็นทางเดียวที่จะทำให้น้องปรับความเข้าใจกับแม่ได้ ปัญหาทุกปัญหามีทางแก้ มันผ่านเข้ามา มันก็ผ่านออกไป จำไว้นะหนู ชีวิตทุกชีวิตมีคุณค่ากว่าจะเลี้ยงเติบใหญ่มามันยากแค่ไหน และคนที่เหนื่อยสุดคงหนีไม่พ้นใคร คือแม่ของน้องเอง (อย่าเก็บกด หาคนระบาย  ระบายกับเพื่อนหรือถ้าไม่มีจริงๆระบายกับพี่ก็ได้ พีาอาจให้คำปรึกษาทีาได้ไม่ดีนัก แต่พี่ก็เป็นผู้ฟังที่ดีให้ได้ สู้ๆนะน้องต้องผ่านมันไปได้

[eheh]

ของผมก็คล้ายๆกันนะ แต่ของผมเป็นแบบ ถูกเมินเกือบทั้งห้อง 55 อนาดจิตมั้ยล่ะ อย่าคิดมาก ไม่ใช่เพราะผมไปทำให้เพื่อนโกด แต่ผมทั้งเสียงไม่ดัง ตะโกนไปก้เท่ากับเสียงทำม่ะดาของคนอื่น เวลาเรียกเวลามีอะไรเพื่อนก็จะเมินๆอะคับ อย่าซีเกินๆ จู้ๆ~☻

[Praewa]

เราก็เป็นคนนึงที่มีปัญหาเหมือนกัน ครอบครัวเรามี 3 คน พ่อ พี่ชาย เรา แม่เราเสียไปตั้งแต่เด็กแล้ว พี่ชายไม่เคยคุยกับเราเลย ตั้งแต่จำความได้ ไม่รู้ว่าไม่ชอบเราที่เราเป็นน้องคนเล็กหรือยังไง ถึงตอนนี้เราอายุ 19 แล้วก็ยังไม่มีวี่แววที่จะคุยกัน พ่อเราหลังๆ มานี้ก็ไม่คุยกับเราไม่รู้ทำไม หรือว่าเราไปทำไรให้พ่อโกดก็ไม่รู้ พ่อเราเป็นคนที่ทำงานหนักมากจนไม่มีเวลาให้คนในครอบครัว ทุกวันนี้เราก็ไม่มีใครด้วยตอนอยู่ที่บ้าน เราก็มีอึดอัดบ้างนะ เครียดบ้าง แต่เราก็ชอบระบายกับคนที่ไว้ใจ ถึงเราจะมีปัญหาขนาดนี้เราก็ไม่เคยคิดว่าเราไม่มีค่า ทุกคนล้วนแล้วแต่มีความสำคัญกันทั้งนั้น เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะค่ะ สู้ เราก็เป็นเหมือนเจ้าของกระทู้

[สู้ๆนะ]

เราอาจจะโดนหนักกว่าจขกท. นะ เรากับแม่นี้โดนป้าน้าอายายลูกพี่ลูกน้องไล่ออกจากบ้าน แม่เราโดนตาด่าว่านิสัยเหมือนหมาเกิดมา*ไม่เคยมีลูกนิสัยแบบนี้ จากนั้นแม่เราก็โดนป้าแท้ๆดาว่าขี้อิจฉา เห็นครอบครัวอื่นมีความสุขก็อิจฉา ส่วนเราโดนอากับลูกพี่ลูกน้องรุมด่าเละเด็ก***เด็กเ*ว พ่อแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เรา 4 ขวบ ตอนนี้เรา 14 แล้วค่ะ ยายชอบด่าพ่อเรากรอกหูทุกวัน อาก็แค่ผู้มาอาศัยไม่ใช่เจ้าของบ้านแต่กลับด่าเราเด็กเ*ว เรากับแม่เราร้องไห้กลบมาอยู่แฟลตเพราะไม่คิดว่าพวกเขาจะทำแบบนี้ นี้แค่เรื่องที่หนึ่ง ส่วนเรื่องเครียดอีกเรื่องคือมีเพื่อนพยายามทำให้เรากับเพื่อนอีกคนทะเลาะกันแล้วเพื่อนคนนั้นมันเผือกเชื่อด้วยว่าเราว่าเขา จนพวกนั้นยกแก็งมาด่าเรา และ 1 ในแก็งนั้นมีเพื่อนที่เราสนิทด้วย นางมาด่ามาว่าโดยไม่นึกเลยว่าเราเป็นเพื่อนมัน โพสด่ากันมันส์ เราก็เงียบโดนหาว่าป๊อด เราเสียใจมากเลยที่เขาทำแบบนั้นกับเราทั้งๆที่ตอนพวกเขาไม่สบายใจพวกเขากมาปรึกษาเรา แต่พอเราเครียดมีเรื่องพวกเขาก็รุมด่าเราอย่างเดียวเลยค่ะ คิดดูนะคะเด็กอายุ 14 ต้องแบกรับเรื่องพวกนี้ไว้มานาน เห็นแม่ร้องไห้ก็เจ็บทำให้แค้นพวกคนเหล่านั้นฝังใจ กับเพื่อนที่เอาเรื่องเสียๆของเราไปกระจายให้คนอื่นฟัง

สู้ๆนะ ยังมีคนที่ทุกข์เป็นเพื่อนด้วย เราก็เครียดพอสมควรเลยค่ะ