Dek-D.com ใช้คุกกี้เพื่อพัฒนาประสบการณ์ของ
ผู้ใช้ให้ดียิ่งขึ้น เรียนรู้เพิ่มเติมที่นี่
ยอมรับ

เรื่องเล่าของหญิงสาว ม.ปลาย (ระบาย)

ตั้งกระทู้ใหม่
ตั้งกระทู้ใหม่





เรื่องเล่านี้คือเรื่องจากชีวิตเราเอง

ชีวิต ม.ปลายของเพื่อนเป็นไงบ้าง?

เคยเจอเรื่องอะไรกันมาบ้าง?


ลองฟังเรื่องของเราหน่อยไหม ?
     
ตั้งแต่ขึ้น ม.ปลายมา เรารู้สึกว่ามีแต่เรื่องแต่ราว เริ่มเลยคือ ม.4 เทอมเเรกเรารับรู้ว่าตัวเองสามารถอ่านใจคนอื่นได้ โดยใช้หลักจิตวิทยาที่ตอนแรกไม่รู้ว่ามันเรียกว่าจิตวิทยา คิดว่าตัวเองเป็นอะไรก็ไม่รู้ ในตอนนั่นเรามีเพื่อนแค่คนเดียว เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่ ม.1 เพื่อนที่ดีที่สุดของเรา เรารักเพื่อนคนนี้มากเพราะในตอนนั่นเพื่อนๆในห้องไม่มีใครอยากจะพูดกับเราเท่าไหร่ เป็นเพราะเราเองแหละที่หวาดกลัวความคิดของคนออื่นที่จะเข้ามาในหัว 


ต่อมา ม.4 เทอมสอง เราเริ่มมีเพื่อนมากขึ้น เนื่องจากขายครีม คนริ่มรู็จักมากขึ้น แต่ชีวิตก็ไม่ได้ดีอะไรขนากนั่นหรอกนะค่ะ เพราะเครียดเรื่องเรียนมาก เพื่อนแข่งขันกันสูงมาก เพื่อนพากันเรียนพิเศษ เราไม่ได้เรียนเพราะฐานะทางบ้าน


มา ม.5 เทอมแรกเราเริ่มทนไม่ไหวกับอาการที่เป็นอยู่เลยโพสกระทู้ในเด็กดีหนึ่งกระทู็เพื่อขอคำปรึกษา หลังจากนั่นมาเราก็จัดการกับสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่ได้ เรามีเพื่อนมากขึ้น ในตอนนั่นเราเริ่มมีเพื่อนสนิทเพิ่มมาคนหนึ่ง นั่นคือผู้ชายคนเดียวในห้องที่สนิทกับเรามาก 


เทอมสองบ้าง เราแยกออกมาจากกลุ่มเดิม เพื่อมาอยู๋กับเพื่อนแค่สามคน ผู็หญิงคนหนึ่งผู้ชายคนหนึ่ง แล้วก็เรา เราชอบใช้ชีวิตแบบสันโดษมากกว่า ชอบอยู่ในทีที่เงียบๆ ไม่ชอบอยู่ในที่ที่คนเยอะๆ ในตอนนั่นเราติดนิยายมาก แต่เราติดนิยายเศร้า แบบอ่านไปร้องไห้ไปแบบนี้ ติดหนังเศร้า สรุบดูแต่อะไรที่เศร้าๆ หดหู่ๆ


มา ม.6 ชีวิตเปลี่ยนแบบไม่มีสิ่งใดมาเทียบเทียนได้เลยค่ะ เพื่อนที่คบมาตั้งนาน อยู่ดีๆก็ตีตัวออกห่าง พูดจากระแทกๆใส่เราตลอด ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิด ทั้งที่ไม่มีอะไรให้น่าโกธร เพื่อนคนนี้เธอค่อนข้างจะเป็นคนสวยมาก แบบประกวดวันลอยกระทงก็ชนะ ได้เป็นอะไรต่ออะไรเยอะแยะ แตกต่างจากเราที่ทั้งดำ และก็เตี๋ย เป็นสิว ไม่มีคนคบ ในตอนที่คบด้วยกันเราก็ไม่ได้คิดมากเรื่องรูปลักษณ์ภายนอก เราคิดแต่ว่าเรารักเพื่อนคนนี้มาก เรามีแค่เค้าที่คอยอยู่เคียงข้างมาตลอด 

แล้วอยู่ๆพอเธอตีตัวออกห่าง มันทำใหห้เราเคว้ง เราไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด เราร้องไห้ทุกๆวันเป็นเดือน โดยที่เพื่อนไม่รู้เลย เราแสร้งยิ้มและคุยกับเธอไปเรื่อยๆ ทั้งๆที่เธอชอบกระแทกเสียง เหน็บแน่มเรา ว่าเราบ้าง แต่เราก็ยังคงยิ้มและอยู่กับเธอ


มีประโยคหนึ่งที่เธอพูดกับเรา เธอบอกว่า 'ความรักที่มีแต่การให้มีแค่ในนิยายเท่านั่นแหละ...'


เราเลยบอกไปว่า 'เพื่อนสำหรับเรา เราสามารถให้ได้ทุกอย่างถึงแม้ตอนนั่นเราจะเจ็บหรือทุกข์'



เรื่องของเพื่อนเริ่มผ่านพ้นไปด้วยการที่เรายอมขอโทษ และบอกว่าเราไม่ดีเอง อยากเลิกคบกันเป็นเพื่อนก็ได้ ตั้งแต่ตอนนั่นเราก้ย้ายกลุ่ม ไปอยู๋กับเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่ง



แต่รู้ไหมผลกระทบระยะยาวที่เราได้รับมันคืออะไรจากเรื่องนี้...

มันทำให้เรากลายเป็นอีกคนที่ไม่ใช่คนเดิมมันทำให้เรากลายเป็นคนซึมเสร้า พอนั่งคนเดียวจะคิดแต่เรื่องเศร้าๆ ร้องไห้ง่าย เหม่อบ่อย เราไม่เหมือนเดิม...



หลังจากนั่นต่อมาประมาณหนึ่งเดือน เราพึ่งมารู้ว่าตัวเองเป็นคนหลายบุคลิก อาจจะเคยได้ยินมาบ้างเรื่องคนหลสยบุคลิก แต่ที่เราเป็น คือมันจริงๆเว้ย เดี๋ยวอารมณ์ดี ร่าเริง พอซักพักนั่งเศร้า ซักพักนั่งร้องไห้ ซักพักหัวเราะ คือไม่ได้พูดเล่นนะ แต่มันเป็นอย่างนั่นจริงๆ



ถ้าสมมติว่าเราอยู่ในอารมณ์เศร้า แล้วเราไปโพสเฟสบุ๊คว่าอะไรซักอย่าง
เชื่อไหม สองนาทีต่อมาเราเปลี่ยนไปเป็นอีกคน กลายเป็นบุคคลิกร่าเริง พอเห็นโพสตัวเอง แล้วเรารู้สึกว่า ตัวเองโพสอะไรลงไป นั่นเราไม่มีความเชื่อในเรื่องนั่นเลยทำไมเราโพสว่าเราเชื่ออย่างนั่น ?




คือ ไม่เข้าใจตัวเอง.


ในบ้านตอนนี้ พ่อ แม่ พี่ น้อง พยายามเข้าใจเรา ซึ่งพ่อกับแม่บอกกับเราตรงๆเลยว่า ไม่เข้าใจในตัวเรา


พอตอนเศร้า เราจะรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนยืนอยู่คนเดียวบนโลก จากนนั่นก็จะเริ่มจิดตตก ไม่พูดไม่จากับใคร เปิดเพลงเศร้ากล่อม ใครมาพูดด้วยไม่ยอมพูดด้วย ซักพักจะร้องไห้ และจากร้องไห้เสร็จ จะเริ่มอารมณ์ร่างเริง

ชีวิตมันดูอยูยากขึ้นไหมล่ะค่ะ?


บางทีเราก็เหนื่อยที่เป้นอย่างนี้ เราเหนื่อยที่ทั้งหมดมันเป็นแบบนี้ 
ขอจบการระบายเพียงเท่านี้ค่ะ ขอบคุณค่ะ

แสดงความคิดเห็น

>

18 ความคิดเห็น

Sekai no Baka!! 31 ส.ค. 58 เวลา 23:43 น. 1

คุณแค่หลงทางในห้วงของความรู้สึกน่ะครับ 

ถ้าคุณบอกว่าคุณพอรู้จิตวิทยาในการอ่านใจคน
ผมจะบอกว่าแบบนั้นจะไม่มีใครช่วยคุณได้หรอก
เพราะคำแนะนำส่วนใหญ่เป็นเรื่องที่คุณรู้อยู่แล้ว
แต่ปัญหาคือคุณไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกแบบนั้น
ปัญหานี่มักพบในกลุ่มคนที่รู้จิตวิทยาแต่ไม่ได้เรียนอย่างถูกวิธีน่ะครับ

วิธีแก้คือการโฟกัสไปที่จุดอื่นครับ เพราะคุณโฟกัสที่ตัวเองมากไป
ให้คุณตั้งเป้าหมายสักอย่างแล้วสนุกไปกับมัน
ช่วงวัยของคุณยังไม่ทำให้คุณถึงขั้นสูญเสียตัวตน
เพราะยังมีจุดเปลี่ยนในชีวิตอีกมากมายที่จะต้องเจอ
ขอให้สนุกกับการใช้ชีวิตโดยไม่รูู้อะไรครับ

3
ploy_zol 31 ส.ค. 58 เวลา 23:58 น. 1-1

ขอบคุณค่ะ แต่มันยากเหลือเกินที่จะดึงตัวเองให้ออกมาจากความเศร้า TTเศร้าจัง

0
Sekai no Baka!! 1 ก.ย. 58 เวลา 20:06 น. 1-2

คนหลายคนอยากอ่านใจคนได้ แต่คนที่อ่านใจคนได้จริงจะบอกว่าไม่รู้ดีกว่า
เพราะจิตใจคนจริงๆน่ากลัว ถ้าให้เปรียบก็เหมือนป่าหนาม
พอคุณรับรู้มากๆเข้าก็เกิดสร้างเกราะให้ตัวเอง หรือเรียกว่าปิดกั้นตัวเอง
แต่การที่คุณเสพพวกนิยาย แปลว่าคุณก็ไม่ได้รังเกียจการอยู่ร่วมกับคนอื่น
เพียงแต่คุณกลัวความจริง ไม่อยากจะยอมรับมันเท่านั้นเอง
พอคุณพยายปรับตัวจนมีเพื่อน คุณก็ดันมาผิดหวัง

ผมไม่แน่ใจว่าทำไมเพื่อนคุณอยู่ๆห่างไป (คุณให้ข้อมูลตรงนี้มาน้อยมาก)
แต่นั่นอาจเป็นเพราะคุณตั้งความหวังมากไปรึเปล่า คุณอาจจะไม่รู้ตัว
แต่ผมว่าคุณอาจจะเอาความรู้สึกที่ได้จากอ่านนิยายมาปนกับความจริง
นั่นอาจทำให้เพื่อนคุณรำคาญก็ได้

มาถึงจุดนี้คุณดูเหมือนต้องการใครสักคนมาเข้าใจ แต่คุณกำลังผลักทุกคนออกไปอย่างไม่รู้ตัว
ผมบอกแล้วคุณโฟกัสที่ตัวเองมากไป มันเป็นความคาดหวังที่หวังจะเจอแบบนั้นแบบนี้
แต่ก็ไม่เจอ คุณก็เลยไปเสพพวกนิยายมากขึ้น นั่นยิ่งทำให้คุณรู้สึกเศร้าว่าทำไมชีวิตคุณไม่มีบ้าง
แม้เร่องที่อ่านจะตลกอ่านจบคุณก็เศร้า เป็นเรื่องเศร้าคุณก็ยิ่งเศร้า
(ผมไม่ได้บอกว่านิยายไม่ดีนะ ไม่ได้แนะนำว่าให้เลิกอ่านด้วย)
แต่อยากให้คุณใส่ใจกับโลกจริงและทำความเข้าใจมันบ้าง

อยากให้คนอื่นเข้าใจ ก็ต้องเข้าใจคนอื่นก่อนนะ
อยากให้คนอื่นรับรู้ความในใจ ก็ต้องเข้าใจตัวเองก่อน
คนเราน่ะ ถึงจะอ่านใจคนได้ ก็ไม่มีวันรับรู้ได้อย่างสมบูรณ์แบบหรอก
เห็นกับตายังเกิดเข้าใจผิดได้ ได้ยินกับหูยังมีผิดเพี้ยนได้
ประสาอะไรกับความคิดของคนที่วกไปวนมาล่ะ

สุดท้ายที่กล่าวมาถ้ากล่าวอะไรผิดไปขอผัดไทยกุ้งสด เอ๊ย! อภัยอย่างสูงนะเออ

0
แมวผ่านมา 1 ก.ย. 58 เวลา 13:13 น. 2

น้องเป็น ไบโพล่าร์ หรือเปล่าคะ โรคอารมณ์2ขั้ว เดี๋ยวซึมเดี๋ยวร่าเริง
ลองหาอ่านข้อมูลของโรคดูค่ะ
ปรึกษาทางบ้าน ปรึกษาหมอ
ปรึกษาใครที่อยู่ข้างเรา
เพื่อนออกห่างอาจจะเพราะไม่เข้าใจในตัวเราด้วยค่ะ
อย่าลืมดูแลตัวเอง อ่านนิยายได้อย่าจมกับมันมาก
หาเวลาออกกำลังกายทางอาหารมีประโยชน์ อย่าอดนอนนะคะ
วัยกำลังกินกำลังโต เรื่องเครียดเดี๋ยวโตแล้วเจออีกเพียบ น้องต้องสดใสเข้าไว้นะคะ
เยี่ยม

0
อยู่กับความเป็นจิง 1 ก.ย. 58 เวลา 13:53 น. 3

เราคนนึง ที่พอจะมองคนออก ด้วยการใช้จิตวิทยา ตอนนี้เรายุ ม.6 เหมือนกัน เราว่า การที่เธอเป็นแบบนี้ เพราะเธอดูละครเศร้า ติดนิยายเศร้า ติดอะไรที่รับรู้แล้วมันเศร้า มันทำให้สุขภาพจิตเธอเศร้าไปด้วย ถึงจิงๆเธอจะไปเศร้า แต่จิตใต้สำนึกของเธอ ที่เธอสร้างไว้แบบไม่รู้ตัว ว่าเธอต้องเศร้า เธอก็จะต้องเศร้าแบบนั้น แล้วที่เพื่อนเธอออกห่างจากเธอ เราก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรหรอกนะ เพื่อนแบบนี้เราก็เคยเจอ เราคิดว่า ที่เพื่อนเธอิอกห่างจากเธอ เธออาจจะทำผิดแบบไม่รู้ตัว หรือ เธออยู่ในโลกที่เธอสร้างขึ้นเองมามากเกินไป จนคนรอบข้าง้ข้าไปไม่ได้ เพื่อนเธอเลยไม่สบายใจที่จะอยู่ด้วย เพราะไม่รู้จะทำตัวยังไง
เราว่าถ้าจะให้ดี เธอควรพบหมอจิตเวชเพื่อปรึกษานะ อย่าให้เป็นหนักกว่านี้เลย ชีวิตวัยรุ่นช่วง ม.ปลาย เป็นอะไรที่สนุกมากและควรแก่การจดจำเป็นที่สุด พบหมอไม่ใช้เรื่องน่าอายหรอกนะ (ขอโทดด้วยถ้าเราพูดผิดตงไหน จิงๆเราเป็นคนอธิบายอะไรไม่ค่อยเก่ง แต่อยากช่วยจิงๆ อยากแนะนำมากๆคือ อยู่กับโลกความเป็นจิง อย่าพยายามสร้างโลกที่ตัวเองสร้างขึ้นเลยนะ แล้วก็ดูอะไรที่ตลกๆ นิยายก็อย่าเพิ่งอ่านไปซักพัก รักษาตัวเองก่อนนะ สู้ๆจร้ะ ยังเหลือเวลาให้ปรับตัวให้เทอม2นะ ^__^)

0
134340 1 ก.ย. 58 เวลา 13:56 น. 4

เศร้าได้แต่อย่านานนะ คือว่าจริงๆแล้วมันก็ไม่ได้ผิดปกตินะทีี่เราจะรู้สึก เศร้า เสียใจ ร้องไห้ มีความสุข มันเป็นเรื่องที่ธรรมดาเอามากๆเลยละ แต่ในกรณีของเจ้าของกระทู้เนี๊ยน่าเป็นห่วงมากเลยนะที่มีแต่อารมณ์เศร้าอย่างเดียวเลยอ่ะ
ลองเปลี่ยนการดำรงชีวิตดูหน่อยมั๊ย เช่น เปลี่ยนมาฟังเพลงแนวที่ไม่เคยฟัง เปลี่ยนมาอ่านหนังสือแนวที่ไม่เคยอ่าน
เปลี่ยนน่าเศร้าเป็นน่ายิ้ม(ทำอยู่น่าเดียวไม่เมื่อยแย่อ๋อ)เรายังเมื่อยเลย อย่าเศร้าไปเลยนะชีวิตมันมีอะไรให้ทำอีกเยอะแยะมากมายเต็มหมด ออกจากโลกเศร้าๆแล้วหันมาสนุกกับชีวิต ยิ้มสู้เผชิญโลกว้างดีกว่าค่ะ
แล้วคุณจะพบความสุขที่แท้จริง สุดท้ายนี้จำคำนี้ไว้นะค่ะ ความทุกขก็เหมือนไอศครีมตั้งไว้สักพักก็ละลายหายไป
ความสุขก็เช่นกันค่ะ ไม่มีอะไรที่มันจะอยู่อย่างนั้นอย่างเดียวตลอดไปหรอกนะค่ะ
เฉพาะนั้นเศร้าได้แค่แป๊ปนึงอีกแป๊ปนึงต้องกลับมายิ้มให้ได้นะค่ะ สู้ๆค่ะ ยิ้มเยอะๆนะ

0
55555 1 ก.ย. 58 เวลา 13:57 น. 5

แนะนำให้เล่นทวีตเตอร์นะ รู้สึกไรตอนนั้นก็พิมระบายไปเลย บางทีการระบายทำให้เรารู้สึกดีขึ้น
เราก็เคยมีปัญหาคล้ายๆกะเธออะ แต่เราตัดสินใจออกมาอยู่คนเดียว คือไม่มีปัญหากะใคร แต่ก็ไม่ตามกลุ่มไหนเลย

เพราะว่าเราเบื่อมันไม่ใช่สไตล์ คือเวลาอยุ่คนเดียวต้องพยายามคิดว่าเออ ก็ดีเหมือนกัน ฝึกๆไป มหาลัยอาจจะยิ่งกว่านี้ก็ได้

แรกๆก็ฟังเพลง หาไรอ่าน สักพักเดี๋ยวก็ชินอะ ถ้าชินได้จะเป็นอะไรที่ดีมากเลย

เราเคยแบบทั้งโรงอาหารเรานั่งกินข้าวโต๊ธเดียวคนเดียวแบบชิวๆ 555

แต่ตอนหลังก็มีเพื่อนมาขอนั่งด้วยนะ เพราะโต๊ะอื่นเต็ม ตลกจัง

0
doddeaw 1 ก.ย. 58 เวลา 17:06 น. 6

เราก็เป็นเมือนกัน แต่อ่านมาจะพยายามเปลี่ยนตัวเองให้หายเศร้าดู เราเหมือน จขกท เกือบทุกอย่าง

แต่เราจะเปลี่ยนมันไปนะ. เราอยู่คนเดียวได้ ชีวิตมหาลัยจะเป็นยังไงยังไม่รู้เลย สู้แล้วยิ้มหัวเราะไปด้วยกันนะ

0
NimNimNim 1 ก.ย. 58 เวลา 18:12 น. 7

เราก็เป็นประเภทอ่านใจคนอื่นออกนะ ถ้าเลือกได้เลือกที่จะไม่รับรู้ดีกว่าเพราะมันทำให้เราระแวงคนรอบข้างไปหมด บางทีมันน่าหดหู่ที่รู้ว่าใครต่อใครไม่ค่อยจริงใจกับเรามันเศร้ามากจริงๆเว้ยT.Tแต่ก็พยายามทำเป็นไม่รู้อะไรซะ ทุกอย่างมันก็ดีขึ้นจริงๆ ลองปล่อยวางลงบ้างสิ^^เผื่อจะรู้สึกดีขึ้น เราเป็นคนค่อนข้างเปิดเผยกับพ่อแม่พ่อแม่ก็รับฟังและให้คำแนะนำเกี่ยวกับการเข้าสังคมไรงี้อ่ะถึงท่านจะไม่ค่อยเข้าใจการอ่านใจคนออกของเราก็เหอะ^^สู้ๆนะโกรธแล้วนะ

0
ChanyaMP 1 ก.ย. 58 เวลา 18:16 น. 8

ประเภททำให้ตัวเองดูน่าเศร้าทำให้ตัวเองดูทุกข์มากก เหมือนนางเอกเจ้าน้ำตาเราไม่รู้ที่พูดมาจะแรงรึเปล่านะ แต่ลองทบทวนดูนะว่า ที่มาโพสต์ในวันนี้ต้องการจะระบายรับคำปรึกษาหรืออยากให้คนอื่นเห็นใจสงสาร เราแนะนำให้ลองฟังพวก รีแลคมิวสิคและอ่านหนังสือธรรมะดูโดยเฉพาะคำสอนของหลวงพ่อชา (เหมือนขายของเลยวุ้ย) เวลาฟังรีแลคมิวสิคก็หลับตาแล้วฮัมเพลงเบาๆ อาจจะช่วยให้ จขกท.เข้มแข็.ขึ้น เราชอบพูดจาใจร้ายแบบนีแหละ เหมือนจะมองโลกในแง่ร้ายแต่เราว่าถ้าเราพูดแบบนี้มันคงทำให้ จขกท.คิดได้รู้ได้มากกว่า อ่านแล้วคิดประมวลให้ดีๆนะอย่าพึ่งไปเจ็บใจหรือคิดว่านี่เราทำไมต้องทำสำออยหรือคิดว่ามาพูดแบบนี้ทำไม เราก็อยู่คนเดียวมานานเหมือนกันมีเพื่อนในห้องแต่ก็ไม่ถึงขั้นสนิท มันไม่มีอะไรทุกข์หรอกมันอยู่ที่เราจะเอาใจไปทุกข์เอง (ยาวเกินแล้วไปล่ะนะ)

0
Belmel 1 ก.ย. 58 เวลา 19:38 น. 9

เราเหมือนจขกท.แทบจะทุกอย่างเลย (ยกเว้นขายครีม555)  แต่เราเริ่มรู้แล้วว่าเราปิดกั้นตัวเองจากรอบข้าง กันตัวเองออกเพราะกลัวที่จะต้องปวดใจ ไม่มีใครสักคนที่จะเข้าใจความรู้สึกของเรา แต่ยังไงก็ สู้ๆนะคะ

ปล.เราก็นึกว่าเราเป็นคนเดียว มีเพื่อนแล้วT.T

แค่ความคิดเราเปลี่ยน มุมมองเราเปลี่ยน ชีวิตจะดีขึ้นเองค่ะ
คุยกันได้นะ เราคิดว่าคนที่ประสบปัญหาเหมือนกันจะเข้าใจกันดี

0
Detective Ben 1 ก.ย. 58 เวลา 22:37 น. 10

Mix นะอาการแบบนี้ กลัวคนอื่นจะมาอ่านความคิดมีแนวโนมจะเป็นสคิโซฟีเนียได้ หลักอ่านใจคนอะไรก็ไม่น่าจะจริงเท่าไหร่นัก เพราะตรงที่ว่าดันกลับมากลัวคนอื่นเอง นี่เป็นภาวะทางความคิดที่อาจถลำลึกไปสู่ทางจิตที่เห็นได้ชัด แล้วสองบุคลิกคืออะไร คือ ไบโพลาร์ ดิสแสสเตอร์ อาการเศร้า และ อาการร่าเริง จะสลับกันอยู่ในร่างเดียวต่างเวลา แต่ก็นานกว่าจะสลับกันอีกที สัก 3-4 วัน แต่การที่หนึ่งวันแล้วสลับไปมาเป็นคงามปกติมากๆของมนุษย์ ให้เดามันมาจากซึมเศร้าตัวเดียวเลย คนซึมเศร้ามักจะบอกคนอื่นว่าไม่ได้เศร้า โอเคทุกอย่าง แม้จะกำลังร้องไห้ก็ตาม
เข้าใจชีวิตแบบนี้เลยเพราะกำลังเป็นอยู่ หมายถึงความโดดเดี่ยว เพราะตัวเองตอนนี้ก็เห็นเส้นทางของอาการทางจิตข้างหน้าไว้แล้วว่าสักวันถ้าอ่อนแอ ต้องแพ้มันแน่ๆ อยากให้ จขกท เข้มแข็งก่อนจะเป็นไปมากกว่านี้ เข้มเเข็งยังไง? ร้องไห้ให้น้อยลง เขียนระบายให้มากขึ้น คิดในทางบวกมากขึ้น มันเป็นผลของการกระทำที่เลี่ยงไม่ได้สำหรับคนที่โดดเดี่ยวแบบเราๆ 

0
Pppppppp 2 ก.ย. 58 เวลา 01:22 น. 11

เราก็มีปัญหาคล้ายๆ กันนะ แต่ของเราคือทะเลาะกัลเพื่อนที่เรียนมอต้นด้วยกันแล้วก็เลิกคบกันไปเลย ทุกวันนี้เราอยู่คนเดียว คือเรารู้สึกว่าการสานาัทพันธ์กับเพื่อนใหม่เป็นเรื่องยากสำหรับเราไปเลยหลังตากเกิดเรื่อง เราเลยอยู่คนเดียวส่วนเพื่อนก็ไปอยู่กับกลุ่มอื่น ทุกวันนี้ก็โอเคนะแต่บางทีมันก็เหนื่อย แต่เราก็ถือว่ามันเป็นบทเรียนว่า "ต่อให้คบกันนานแค่ไหน ถ้าไม่เข้ามจกันจริงๆ นานแค่ไหนก็ไม่มีความหมาย"
ทุกวันนี้ก็อยู่กับตัวเอง จากคนที่มีเพื่อนล้อมรอบกลายเป็นคนรักสันโดษไปเลย55555555555555
เยี่ยม

0
แอมไอเอ็น 2 ก.ย. 58 เวลา 21:06 น. 13

เพื่อนดีๆหายาก...

มัธยมมา เราหาเพื่อนดีๆได้น้อยมาก ไม่ค่อยแฮปปี้ทั้งๆที่ควรจะแฮปปี้อ่ะ

เพื่อนที่สนิทก็ย้ายไปอยู่ รร อื่นหมด อยู่คนละสาย คนอื่นเขาก็มีเพื่อนมาอยู่ด้วยกันหมด

ตอนนี้ม.6 แย่สุดละ... เพื่อนที่อยู่ด้วยกันตลอดก็ทำหน้าเหมือนไม่อยากจะคุยกับเรา ไปอยู่กับเพื่อนอีกกลุ่ม คือก็ไม่รู้ไปทำไรให้อ่ะนะ มันตีตัวออกห่าง เราก็เลยไม่ยุ่งไร จะคุยถ้าจำเป็น แต่ไม่เคยร้องไห้อ่ะ เขาไม่สนใจเรา เราก็อย่าไปแคร์ไรเขามากเลย... เสียดายน้ำตากับเพื่อนแย่ๆเราว่าไม่คุ้ม
สู้ๆนะ จขกท. จะต้องผ่านเรื่องแย่ๆไปให้ได้ คิดซะว่าเป็นบทเรียนให้เราเข้มแข็งมากขึ้นเนอะ^^

0
ปลอบจริงๆ 3 ก.ย. 58 เวลา 07:13 น. 14

เรื่องจิตวิทยาผมว่าคุณหลอกตัวเอง

เรื่องเพื่อน คุณดูเป็นคนเข้าใจยาก ที่ชอบอยู่คนเดียวเพราะอาจกลัวการเข้าสังคม ทำให้เพื่อนน้อย

อยู่คนเดียว อ่านนิยายเศร้า คุณทุกข์ใจก็เลยชอบอ่านอะไรที่มันทุกข์ๆ
มันทำให้คุณรุ้สึกเพลิดเพลินในการอ่านเพราะมันตรงกับชีวิตคุณ น่าจะเป็นอย่างนี้

จะให้คนอื่นเข้าใจ หัดเข้าใจตัวเองก่อนว่าเราเป็นคนยังไงกันแน่

...เมื่อปรับตัวแล้วขอให้เพื่อนเยอะๆ ไม่เศร้า มีคนเข้าใจและเข้าใจตัวเอง

0
ช่างกลเกษตร 3 ก.ย. 58 เวลา 17:40 น. 16

แนะนำ จขกท ควรไปหาหมอจิตเวชน่ะครับ ตามโรงบาลที่มีแผนกจิตเวช

อาการที่จขกท เล่ามาเหมือนจะมีอาการเป็นโรคซึมเศร้า โรคไบโพล่าร์ หรือ โรคอารมณ์สองขั้ว
โรคพวกนี้รักษาหายได้ด้วยการกินยา ตามที่แพทย์สั่ง

0
ใบบัวสีฟ้า 3 ก.ย. 58 เวลา 19:24 น. 17

เราก็เป็นบ้างบางครั้งอะนะ คือบางครั้งเราก็รู้สึกว่าเราเศร้า รู้สึกไม่สำคัญในหมู่เพื่อนบ้างแต่เราก็ยังอารมณ์ดีอยู่นะ จะมีแค่บางช่วงที่เศร้าๆ ส่วนเรื่องแซวเพื่อนอะในแก๊งเรามีเยอะเลย เราก็ชอบพูดว่าให้เพื่อน แต่เราจะไม่ค่อยโกรธกันเท่าไร เพราะพวกเราก็เข้าใจว่าเล่นกัน เราเลยมีความสุขระดัหนึ่ง
ปล.ไม่รู้ว่าจะอ่านของเรารู้เรื่องเปล่านะ
ก็ขอให้สู้ๆนะคะอารมณ์อะ บางครั้งแค่เสี้ยวนาทีทำให้คนอื่นเสีนใจได้นะคะ อย่างเช่นโกรธพ่อแม่ไรเงี้ยคะ

0

ความคิดเห็นนี้ถูกลบ

ถูกลบโดยเจ้าของ