ประสบการณ์ในต่างเมือง

[ยัยเด็กเอ๋อ]

   สวัสดีเพื่อนๆชาวเด็กดี เราชื่ออะไรไม่ต้องรู้หรอกเนาะ เอาเป็นว่าเราอยากเล่าประสบการณ์การใช้ชีวิตในต่างเมืองของเราให้อ่าน อ่านเล่นๆไม่ต้องจริงจังไรมาก เราไม่ใช่นักเขียน สำนวนการเขียนก็แบบกากมากถึงขั้นมากที่สุด ที่มาตั้งกระทู้นี้เพราะมีเพื่อนและคุณครูเขาอยากให้เขียน จริงๆอยากจะเขียนอยู่เเล้วแต่กลัวไม่มีคนอ่าน แต่ตอนนี้ขอแค่ได้ลงก็พอ^^
ไปอ่านกันเลย
   หนักใจนิดหนึ่งก่อนลง ไม่รู้จะเอาไปไว้หมวดหมู่ไหน สาระก็ไม่มี บันเทิงก็ไม่มี 
.
.
.
.

  ==ทุกๆเช้าบนเตียงนอนยังกอดหมอนไม่ยอมตื่น ใจมันอยากจะฝันต่อ==

   เสียงริงโทนนาฬิกาปลุกดังขึ้นตอนเวลา06.00น. ตามเวลาท้องถิ่นของประเทศไทย วันนี้วันเสาร์ที่ 18 กรกฎาคม 2558 เป็นวันที่เราต้องเดินทางเป็นตัวเเทนประเทศไทยไปนำเสนอโครงงานที่กรุงบรัสเซลส์ ประเทศเบลเยี่ยม วันนี้อาจเป็นวันที่ทุกคนรอคอยนะ แต่สำหรับเราไม่เลย เราไม่เคยขึ้นเครื่องบิน ไม่เคยไปเมืองนอก พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แต่ก็ได้โอกาสอันยิ่งใหญ่นี้ หลังจากตื่นนอนเราอาบน้ำ แต่งตัว มองดูกระเป๋าใบโตที่บรรจุเสื้อผ้า ชุดไทย ชุดการเเสดงนาฏยมวยไทย และอื่นๆที่จำเป็น แล้วก็ตัดสินใจลากมันออกจากห้อง จากหอไปโรงเรียนซึ่งเป็นสถานที่นัดกันขึ้นรถ ครูนัดเราตอน09.00น. แต่เนื่องด้วยเคยมาสายแล้วและโดนติเลยส่งผลให้วันนี้ตื่นเช้าเป็นพิเศษ 07.30น.เราก็ถึงโรงเรียนอันห่างจากหอแค่ประมาณ200เมตร นั่งรอทุกคนอย่างหิวนิดหนึ่งเพราะยังไม่ได้กินอะไร ไม่นานโทรศัพท์ก็ดังขึ้นบ่งบอกว่าที่คุณครูโทรมา

   "มด อยู่ไหนลูก"

   "หนูอยู่หน้าอาคาร1แล้วค่ะเเม่ ยังไม่มีใครมาค่ะ"

   "ช่วยดูเสื้อทีมสีม่วงให้แม่หน่อย ตัวที่อยู่กับแม่มันเป็นของผู้ชาย อย่าลืมกินข้าวนะ"

   "อ่อค่ะ เเม่มาเปลี่ยนตอนขึ้นรถเลยนะคะ"แล้วครูท่านก็วางวายไป 

   ซวยเเล้วกูลืมไว้ร้านค้าหน้าหอ เรารีบวิ่งไปหน้าโรงเรียนไม่เข้าใจคนสร้างผังโรงเรียนนะ ตั้งแต่ประตูจนถึงอาคาร1ก็ห่างกันประมาณ100เมตรล่ะ ในวันที่เร่งรีบไปเข้าเรียนนิมันช่างเหนื่อยเหลือเกิน แต่พอวิ่งมาถึงหน้าประตูลุงยามก็ทักขึ้น

   "อ้าว จะไปไหนล่ะ"

   "ลืมเสื้อทีมไว้ที่ร้านหน้าหอค่ะ เลยจะกลับไปเอาแล้วกินข้าวด้วย"

   "เอาจักรยานไหม?"ลุงยามพูดขึ้น ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเสียงลุงยามเหมือนเสียงเทวดาเลย เราวิ่งไปจูงจักรยานที่อยู่หลังป้อมยามเเล้วปั่นออกจากโรงเรียนไปร้านค้าหน้าหอ

   "ป้าเเมวขา เอาข้าวกระเพราหมูชิ้นไม่ใส่พริกค่าาา"ฉันสั่งข้าวกินเมนูเดิม ที่ประมาณว่าเดินเข้าร้านป้าเจ้าของร้านก็ทำให้เลยโดยไม่จำเป็นต้องสั่ง ฮ่าฮ่าฮ่า 

   "กลับมาเอาถุงเสื้อใช่ไหม ก็ว่าอยู่ใครมาลืมไว้ นึกว่าไปถึงไหนเเล้ว"

   "ยังค่ะ ครูเค้านัดตอน9โมงนู้น มดไปก่อนเฉยๆเดี๋ยวโดนว่ามาสายอีก"ไม่นานข้าวที่สั่งก็เสร็จ โอ๊ยอร่อย อีกตั้งนานกว่าจะได้กลับมากินอีก แต่ก็กินไม่หมดอยู่ดี ก็นอนพึ่งตื่นใครจะไปกินอะไรลงเนาะ ว่าไหมล่ะ หลังกินข้าวก็กินยาแก้เมารถกันไว้เพราะเป็นคนเมารถมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้กลัวอย่างเดียวเลย กลัวไปอ้วกบนเครื่องบิน ไม่นะ ไม่นะ 

   หลังจากกินข้าวเราก็เดินไปจ่ายเงินจับจักรยานที่มีถุงเสื้อที่ลืมไว้อยู่ตะกร้าหน้ารถ สงสัยป้าเดินเอามาใส่ไว้เเน่ๆเพราะจำได้ว่าวางไว้โต๊ะหน้าร้านแล้วปั่นจักรยานกลับไปโรงเรียน พอมาถึงหน้าอาคาร1ก็มีพี่บ้างคนมาเเล้ว เด็กที่ไปมีเเต่พี่ที่กำลังจะขึ้นปีหนึ่งยกเว้นเราที่เรียนอยู่ม.6 แต่ก่อนก็ไม่ค่อยสนิทกับพวกพี่ๆซักเท่าไหร่ ตอนนี้ก็สนิทกันเเล้ว พี่ที่มาเเล้วพ่อกับเเม่ก็มาส่ง ไม่เหมือนเราพ่อกับแม่ไม่ได้มาส่งขึ้นรถเลย พี่บางคนก็มีแฟนมาส่งด้วย อยากมีกับเขาบ้างนะเนี่ย อิจเบาๆ แต่พ่อกับเเม่เราเราก็โทรคุยตั้งแต่เมื่อคืนเเล้ว ท่านก็เป็นห่วงในหลายๆเรื่องโดนเฉพาะภาษานิแหละ จะแถไปทางไหนยังคิดไม่ออกเลย

   ไม่นานทุกคนก็มาพร้อมกันนะหน้าอาคาร1 มีแม่ผอ. คุณครูผู้หญิง2ท่าน คุณครูผู้ชาย1ท่าน นักเรียนที่ไปมี8คน พี่ผู้หญิง6คน พี่ผู้ชาย1คนเเละเรา พี่เบียร์ที่ไปเรียนปรับพื้นฐานที่ม.กับพี่ออมที่ขนของเข้าหอก็นัดเจอที่ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิเลย ส่วนที่เหลือเราทุกคนต้องนั่งเครื่องบินจากท่าอากาศยานอุดรธานี พอขนของขึ้นรถโดยรถเป็นรถตู้นโรงเรียน2คัน เพราะกระเป๋าแต่ล่ะคนใบใหญ่ แต่ก่อนจะไปเราก็ไปไหว้ขอพรกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในโรงเรียน ไม่ว่าจะเป็นศาลสมเด็จพระนเรศวรมหาราช ศาลพระภูมิด้านหน้าโรงเรียนและพระพุทธรูปประจำโรงเรียน ก่อนจะขึ้นรถก็มีเพื่อนๆน้องๆสายรหัสมาส่งขึ้นรถสองสามคน ร่ำลาถ่ายรูปกันจนถึงเวลาอันสมควรเเก่การขึ้นรถเพราะเดี๋ยวจะตกเครื่อง เราก็ออกเดินทางสู่จังหวัดอุดรธานี (แค่นี้คงจะรู้ว่าเราอยู่จังหวัดไหนนะ)

.
.
.

อัปIGแปป>>พร้อมไหม ไม่ค่อยนะ  มาเช้าเพราะถ้ามาสายคง....




ถ่ายจากหน้าศลาพระภูมิประตูทางเข้าโรงเรียน ฝั่งซ้ายของปลายทางคือหน้าอาคาร1 (ไกลมากก)