วิจาร์ณการเขียนหน่อยครับ ผมอ่านของตัวเองแล้วมันแปลกๆ
ตั้งกระทู้ใหม่
เสียงค้อนของผู้พิพากษากระทบกับบล็อกไม้ที่วางอยู่เบื้องหน้า เป็นจังวะเดียวกับที่ทนายของผมเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้พร้อมเสียงถอนหายใจอันแผ่วเบาราวกับรู้คำตัดสินล่วงหน้า
“จากข้อมูลทั้งหมดที่ศาลได้รับมาจากทั้งฝ่ายโจทก์และจำเลย” ผู้พิพากษากล่าว “ศาลขอตัดสินให้เด็กอยู่ในความดูแลของผู้เป็นแม่ต่อไป โดยผู้เป็นพ่อสามารถพบเจอและดูแลลูกได้ตามสมควร”
ผมได้แต่นั่งเงียบอยู่หน้าบัลลังก์ คำตัดสินที่ศาลกล่าวมาเมื่อครู่เหมือนเป็นคำตอบที่ผมเองก็รู้ดีอยู่แล้ว มือที่มากระทบไหล่เบาๆของทนายทำให้ผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์ แล้วเมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าผู้พิพากษาเดินออกจากห้องไปแล้ว
“เอาหน่าเพื่อน ยังไงเสาร์อาทิตย์นายก็ยังได้เจอลูก” แซมกล่าวด้วยน้ำเสียงปลอบโยน เป็นสิ่งที่ผมเองอาจไม่ได้จากทนายคนอื่น
ผมลุกออกจากห้องตัดสินคดีมาพร้อมๆกับแซม โดยมีธาร่าและเดฟ ภรรยาและลูกชายของผมเดินล่วงหน้าไปแล้ว เธอไม่แม้แต่จะหันกลับมามองผม
“ไม่เอาหน่า นี้หรือว่ะนักรบอิรัก” แซมหันมาถามผม
“มันคนละเรื่องกัน” ผมตอบด้วยสีหน้าที่ยังไม่ค่อยดีนัก “เดฟ ยังเด็กเขาไม่ควรจะไปอยู่ในสังคมแบบนั้น แฟนใหม่ธาร่าไม่ใช่คนที่ดีนัก” เราเดินคุยกันมาตลอดทางเดินจนมาถึงประตูทางออก ผมพลักประตูออกไปแล้วพบว่าธาร่ากับเดฟกำลังยืนรอผมอยู่ เธอเดินเข้ามาหาผม
“ฉันคิดว่าคุณควรคุยกับลูก” ธาร่ากล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปหาเดฟแล้วย่อตัวลงดึงเขาเข้ามากอด โดยมีแซมและธาร่ายืนมองอยู่
“ผมจะยังได้เจอพ่อใช่ไหมครับ” เดฟถาม ความกังวลของเด็กน้อยแสดงออกมาให้ผมรับรู้ได้
“เฮ้ เป็นอะไรทหาร” ผมแกล้งแหย่เขา “เราจะได้เจอกันแน่นอนเพื่อน พ่อคิดว่าพรุ่งนี้เราคงไปดูหนังด้วยกันได้ ถ้าลูกต้องการ”
“แม่จะอนุญาติหรอครับ” เด็กน้อยถาม
“แน่นอน พ่อจะลองคุยกับแม่ดู”
“ยัยแก่ ไม่ได้ใจร้ายนักหรอก” ผมยื่นหน้าไปกระซิบข้างหูเดฟ เรียกรอยยิ้มของเด็กน้อยกลับมาได้อีกครั้ง ผมลูบหัวเขาก่อนจะลุกขึ้นเพื่อคุยกับธาร่าตามที่สัญญาเอาไว้
“ผมคิดว่าพรุ่งนี้ผมจะไปรับเขาที่บ้านคุณ”
“ไม่มีทางพรุ่งนี้วันพุธ ไม่ใช่ที่ตกลงกันไว้” เสียงของเธอดูเริ่มหัวเสีย ผมกลอกตาไปทางซ้ายและธาร่าก็ดูเหมือนจะรู้ความหมาย ผมและธาร่าเดินออกมาจากเดฟจนแน่ใจว่าเขาจะไม่ได้ยินบทสนทนา
“คุณรู้ใช่ไหมว่าผมยังต้องกลับไปที่นั้น” ธาร่าพยักหน้ารับ เธอไม่สบตาผม “บางทีอาจเป็นอาทิตย์นี้”
“คุณบอกเดฟหรือยัง” เธอเอ่ยถาม
“ผมคิดว่าจะบอกเขาพรุ่งนี้ ถ้าคุณอนุญาติ” เธอไม่ตอบ แต่พยักหน้ารับ
“โอเคไหมครับ” เสียงของเด็กน้อยแทรกขึ้นมาจากด้านหลังของผม
“โอเคลูก พรุ่งนี้พ่อจะมารับลูก” ธาร่าตอบ พร้อมกับเดินตรงไปหาเดฟและจูงเขาไป เด็กน้อยหันมากล่าวลาเล็กน้อยและเดินตามแม่ของเขาไป เหลือเพียงแซมที่หันมาทำหน้าเบ้ปากและเอียงคอใส่ผม
Natact
29 พ.ย. 58 เวลา 20:41 น.
360
views
4 ความคิดเห็น
เราว่าโอเคนะ มันแปลกยังไงเหรอ? อ่านแล้วก็เพลินดี(เพลอๆดีกว่าของเราอีกT^T)
คือตอนเขียนมันรู้สึกอินอะครับ แต่พอมาอ่านแล้วมันไม่รู้สึกอิน TT
งั้นตั้งสติใหม่ แล้วลองนึกว่าคุณเจอเหตุการณ์แบบนั้น....เราชอบทำแบบนี้นะ ไม่รู้ว่าจะได้ผลป่าว
เราว่าโดยรวมมันดูโอเคนะ คำผิดเล็กน้อยอย่างคำว่าอนุญาต อาจจะเพิ่มเติมการอธิบายลักษณะของตัวละคร หน้าตา บุคลิก เพราะโผล่มาให้อ่านแบบไม่รู้ว่าใครเป็นใครก็งงเอาเรื่อง ส่วนคำแทนตัวบางคำเช่นที่ใช้ว่าเธอ ใช้บ่อยไปคนอ่านก็ลืมชื่อตัวละครนั้นนะเออ
ปล.ขออภัยหากทำให้ไม่พอใจหรือหงุดหงิดแต่ประการใด ขอบคุณค่ะ
เท่าๆที่ผมสังเกตนะ มันดูแหม่งๆจริงๆนั้นแหละ แต่ไม่แน่ใจว่าตรงส่วนไหน ฟันธงไม่ได้เหมือนกัน โดยรวมถือว่าโอเคแล้ว แต่ถ้าจะส่งไปชิงแชมป์บรรยายลื่นไหลละก็ คงได้คะแนนไม่เยอะเท่าไหร่
เท่าที่สังเกตนะ
บทสนทนาอยู่ข้างหน้ากริยาของตัวละครตลอดเลย ลองเอาไว้ตรงกลางประโยค หรือท้ายประโยคก็ได้ อย่างตอนกระซิบ ก็ให้ก้มลงก่อน แล้วค่อยเริ่มด้วยบทสนทนา แล้วตบท้ายด้วยการลูบหัว มันจะดูลื่นกว่า
มีบางบทสนทนาที่ใส่กริยาของตัวละครอื่นเข้ามาด้านหลัง... ซึ่งอ่านแล้วชวนสับสน ว่าคนพูดปฏิเสธ หรือคนที่พูดถึงปฏิเสธกันแน่
ลองลดคำว่า"ผม"ลงสักหน่อย ดูสิจะดีขึ้นหรือเปล่า
//จริงๆแล้วเจ้าของกระทู้ขาดแค่เพียงอย่างเดียวนะ ขาดแค่ประสบการณ์แค่นั้นเอง เขียนเยอะๆครับ เขียนไปสักร้อยหน้า อ่านนิยายเรื่องที่เขาเขียนดีควบคู่ไปด้วย สักพักค่อยกลับมาแก้ตรงส่วนนี้ใหม่ ตอนนั้นก็จะเห็นเอง ว่าตรงไหนทำให้มันดูแปลกๆ
รู้สึกว่าบทสนทนาแปลกๆนะคะ อ่านแล้วไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ ลองอ่านออกเสียงดูค่ะ
สู้ๆน้า
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?