เรียนพยาบาลมา 2 ปี แต่ยังรู้สึกว่าไม่ใช่
ตั้งกระทู้ใหม่
เราเป็นนักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่ 2 ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เราว่าเรากำลังเจอปัญหาใหญ่ที่สุดในชีวิตเลยหล่ะ เพราะตอนนี่เราหาเป้าหมายในการมีชีวิตต่อไม่เจอ ไม่ต้องกังวลว่าเราจะฆ่าตัวตายรัยแบบนี้หรอกนะ เพราะเรากลัวเจ็บ ตอนเด็กเด็กทุกคนก็คงจะเป็นเหมือนกัน มีความฝันต่างๆนาๆมากมายจนนับไม่หมดด้วยซ้ำ เราเองก็เหมือนกัน ตอนเด็กๆก็อยากเป็นหลายอย่าง ครู หมอ ตำรวจ ทหาร พยาบาล หรือแม้แต่เจ้าของกิจการ พอโตมาก็จะมีการคัดแยกความฝันจนเหลือฝันที่แท้จริง ยกเว้นเรา ตอนแรกๆมันก็มีเยอะอยู่หรอก-ความฝันที่ว่านี่หน่ะ แต่ตอนนี้มันไม่มีแล้ว ความฝันทุกอย่างโดนเราคัดออกหมดแล้ว ตอนเรียนมัธยมการเรียนก็อยู่ในระดับดีมาก สนุกและมีความสุข พอจบมาก็สอบติดพยาบาล ตอนแรกๆเรียนๆไปมันก็สนุกอยู่หรอก แต่พอผ่านไปอีกปีมันเริ่มไม่ใช่ แต่ก็ไม่รู้จะเรียนอะไรแล้ว เราเริ่มโดดเรียน เริ่มขาดจากวัน เป็นสัปดาห์ เป็นเดือน และกลายเป็นเทอม ผลการเรียนดีๆที่ทำไว้แต่แรกก็ลดลง ที่ขาดไปก็ไม่รู้จะทำอะไรเหมือนกัน ลองทุกอย่างที่ทำให้ตัวเองมีจุดมุ่งหมายขึ้นมา แอบไปเป็นครูถึงจะสนุกแต่ก็ยังไม่ใช่ แอบไปเรียนอย่างอื่นก็เป็นเหมือนเดิมจนตอนนี้กลับมานั่งเท้าจุ่มน้ำหน้ามองฟ้าที่สวนมหาลัยเดิมตั้งแต่เช้าจรดเย็น อยู่ไปวันๆ ตอนนี้เริ่มอยากบวชแล้ว อยากไปอยู่ในที่ๆเงียบสงบ หรือกลางป่าเขาที่ไม่มีคนหาเจอ ไม่อยากเจอหน้าใครเลยสักคน ขนาดพ่อหรือแม่ตอนนี้ก็ไม่ได้คุยกันมานานแล้ว เปิดเครื่องไม่รับโทรศัพใคร ไม่เปิดเฟสเปิดไลน์ อยู่ในห้องคนเดียว บางครั้งก็อยากไปจากวังวลแบบนี้ ทุกอย่างมันดูน่าเบื่อ อยากอยู่นิ่งๆ อยากตัดทุกอย่างที่เป็นความรับผิดชอบทั้งหมดออกไป อยากไปยังที่ๆไม่มีคนรู้จัด ตอนนี้รู้สึกว่ามันเหนื่อยมาก มีใครพอแนะแนวทางเราบ้างได้ไหม แบบนี้มันทรมาณเหลือเกิน
gragorry
11 ก.พ. 59 เวลา 13:07 น.
8,443
views
17 ความคิดเห็น
เธอเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า
ตอนเรียนมีเพื่อนไหม
ลองระบายให้เพื่อนฟัง
อาจจะแค่เบื่อๆก็ได้
ลองเข้าเพจของครูอ้อย ฐิตินาถ ณ พัทลุง ดูเพื่อจะช่วยได้
เราก็เคยเป็นแบบนี้นะ ดูคลิปของครูอ้อยช่วยได้เยอะเลย
เป็นกำลังใจให้นะ อย่าพึ่งท้อละ
ถ้าเรียนต่อไปแล้วมันส่งผลเสียต่อพี่มากกว่าผลดีขนาดนี้ก็ดร็อปก่อนเถอะค่ะ ออกมาพักบ้าง พี่ดูเหนื่อยมากจริงๆ เหนื่อยใจน่ะมันหนักกว่าเหนื่อยกายมากจริงๆหนูเข้าใจค่ะ พี่ลองออกมาพักก่อนระหว่างพักก็ค้นหาตัวเองไปด้วย อาจเป็นการหากิจกรรมหรืองานทำ ที่อยากจะบอกอีกเรื่องคือพี่ลองคุยกับพ่อแม่ดูนะคะ ไม่อยากให้กดดันอยู่คนเดียว ยังไงซะถ้ามันจะแย่คืออธิบายแล้วพวกท่านจะไม่เข้าใจยังดีกว่าให้ปัญหามันคาราคาซังต่อไปเรื่อยๆจนแย่ยิ่งกว่านี้ เพราะยังไงสุดท้ายพวกท่านก็จะรู้อยู่ดีค่ะ ถ้าพี่บอกยังมีโอกาสที่พวกท่านจะยอมรับกว่าการที่พี่ไม่บอกนะคะ ลองพูดออกไปให้เต็มที่ค่ะ ทำให้พวกท่านเข้าใจให้ได้นะคะ (คนเราล้มแล้วต้องลุกขึ้นใหม่ค่ะแต่ไม่ได้หมายความว่าด้วยตัวคนเดียวเสมอไปนะคะ ครอบครัวหรือคนที่เข้าใจเราจะช่วยเราได้เสมอค่ะ หนูก็ขอฝากกำลังใจให้พี่ด้วยนะคะ สู้ค่ะ! ^^ )
ขอบคุณนะค่ะ
อยู่ในโหมดเบื่อโลก
เราก็เคยเป็นอาการคล้ายๆแบบนี้
ต้องผ่านระยะนี้ไปให้ได้
ลองหาอะไรสนุกๆทำน่ะค่ะ
พี่เหมือนคนรักอิสระเลยอะ จริงๆถ้าอยากมีอิสระในชีวิตมันก้มีทางยุนะ ตอนนี้ผมเรียนยุปี1 เรียนไปด้วยและก้ทำธุรกิจส่วนตัวไปด้วย ธุรกิจนี้ทำไประยะนึงแล้วเราสามารถหยุดทำได้ ถึงแม้เราหยุดรายได้ก้จะไหลเข้ามา นี่ละจะทำให้เรามีเวลาส่วนตัว ผมเองก้รักอิสระจึงเลือกธุรกิจนี้ ถ้าพี่สนใจนะ เฟสผม : Rati Chamrasthanasan ติดต่อมาได้
ไม่รู้ว่าจะบอกอย่างไร แต่ ผมก็อยากพูดให้แนวทางนะ ผมเคยเรียนวิศวะ เกรดก็ไม่ได้แยอะไร แต่มาพบว่ามันไม่ใช่ ก็เริ่มออกจากสังคม ไม่พบหน้าผู้คน แล้วผมก็ซิ่วจากปี 2 ผมใช้เวลาหลังจากซิ่วไปกับการหาจุดหมายในชีวิต โดยเริ่มออกเดินทาง ไปที่ต่างๆที่เคยฝันว่าอยากจะไป มันทำให้ผมพบปะผู้คนที่ผมไม่รู้จัก แล้ววันนึงผมก็พบกับ ผู้หญิงคนนึงที่สอนในโรงเรียนเตรียมอนุบาล เป็นคนต่างชาติ ผมก็เกิดความสนใจอยากช่วย (เนื่องจากผมก็รักเด็กนะ) จากตรงนั้น มันทำให้ผมพบตัวเอง เจอสิ่งที่อยากทำ สิ่งที่อยากเป็น ตอนนี้ผมลงเรียนใหม่ ในสาขาใหม่ มหาวิทยาลัยใหม่ ... บางทีการที่คุณเรียนพยาบาล มันมีอะไรมากกว่านั้นก็ได้ ลองไปทำกิจกรรม ลองไปตามที่กันดาร เที่ยวป่า เที่ยวเขาบ้าง แล้วคุณอาจจะได้มุมมองใหม่ของการใช้ชีวิต
ขอบคุณค่ะ แต่เคยลองทำแล้ว ทั้งเป็นพี่เลี้ยงเด็กที่สถานกำพร้า บ้านพักคนชรา หรือแม้แต่เปิดร้านอาหารก็ทำ แต่มันไม่ใช่เลย
เหมือนกันเลยค่ะ เราอยู่ปี2คณะเภสัชศาสตร์ ม.เอกชนที่หนึ่ง ตอนแรกๆก็ดีใจนะเพราะเราสอบได้รอบหลังแอดแบบว่ามันฟลุ๊กมากกกก แต่พอเอาเข้าจริงกิจกรรม สังคม การเรียน มันไม่ใช่แบบที่เราชอบเลย พอจะซิ่วก็ไม่รู้ว่าจะไปคณะไหนดี แต่เราไม่เครียด อยากให้ผ่อนคลาย หาอะไรสบายๆทำ ออกไปเที่ยวบ้าง วาดรูป อ่านนิยาย อะไรที่ทำแล้วอารมณ์ดีทำแล้วยิ้มได้ก็ทำเลยนะ ภ้าไม่ยึดติดกับคำว่าเสียเวลาก็ค่อยๆคิดค่อยๆทำหาอะไรที่เป็นตัวเรา ตอนนี้เราก็ทำแบบนี้อยู่มีอะไรมาคุยกันได้นะ ^^
สู้ๆ
หนูคะ...เป้าหมายในชีวิตของหนูคืออะไร?
ค้นหาคำตอบนี้ก่อน ไม่ต้องคิดว่าตัวเองเรียนอะไรจะเป็นอะไรลูก...หนูอยากทำงานให้สังคม หนูอยากเป็นคนมีคุณค่า หนูอยากโดดเด่นในสังคมที่หนูอยู่ รึเเม้เเต่หนูอยากรวย ไม่ว่าคำตอบคืออะไรขอให้ได้คำตอบ- ซึ่งไม่ผิดเลย!
เมื่อได้คำตอบมันจะมีหนทาง แต่ถ้าอยู่เเบบล่องลอยมันจะเคว้งคว้าง การเรียนอะไรไม่ใช่ทางที่จะถึงเสมอไป การเรียนอะไรเป็นเเค่หนทางนึง ถ้าหนูคิดว่าพยาบาลไม่ใช่ นั่นไม่เเปลกถ้าหนูคิดว่าหนูขึ้นวอร์ดเเล้วทำงานซำ้ๆ หนูอยากคิดนอกกรอบ หนูสนุกกับงานเเปลกใหม่ อันนั้นชัดเจนว่าเบื่อวิช่พยาบาลที่เรียน___แต่! หนูดูล่องลอยนะลูก หนูเบื่อสิ่งที่เรียนแน่หรือ ทบทวนดีๆ
บางทีหนูอาจเบื่อที่หนูไม่มีเป้าหมายเเละจุดยืนก็ได้นะลูกนะ
ป้าเป็นเเม่ นิสิตปี2คนนึง ป้าเคยเป็นนักเรียนพยาบาล ป้าเคยเป็นพยาบาล และป้ารู้ว่าไม่ใช่ตัวตนแม้จะทำงานได้เเบบไม่อึดอัดเเละทำได้ดี ป้าไม่ได้ไม่ชอบเนื้องานที่ทำงานดูเเลคนไข้แต่ป้าเบื่อที่ไม่ทีอะไรเเปลกใหม่เหมือนที่ป้ามีไฟมีความคิดอยากทำสิ่งท้าทาย...สุดท้ายป้าออกจากอาชีพพยาบาล ป้าสงสารสิ่งที่หนูกำลังเป็นภาวะที่หนูเผชิญอยู่ เป็นกำลังใจให้ค่ะ เมล์ปรึกษาได้นะคะ
พี่ก็เคยผ่านเหตุการณ์เช่นเดียวกับน้อง เรียนพยาบาลเพราะเป็นความฝันแต่พอเรียนแล้วรู้สึกท้อโดยเฉพาะช่วงปี1 ปี2 เคยมีความคิดแบบเดียวกับน้อง แต่เพราะนั้นเป็นความฝันพี่จึงอดทนเรียนจนจบและได้ทำงาน พี่จบมา 3ปีจะเข้าปีที่4แล้ว และและอยากในกำลังใจน้องพี่อยากในกำลังใจน้องและอยากในกำลังใจน้องพี่สู้ๆถ้านี้คือความฝันและความชอบแต่ถ้ามันไม่ใช่จริงๆลองหาสิ่งที่ใช่และสิ่งที่ชอบแล้วน้องจะมีกำลังใจที่จะทำมัน เพราะถ้าน้องไม่ชอบที่จะเรียนพยาบาลพี่แนะนำว่าอย่าฝืนที่เรียน ชีวิตพยาลตอนเรียนกับตอนทำงานมันต่างกันมาก ถ้าตอนนี้ทนไม่ได้จบไปทำงานน้องจะท้อกว่านี้.....ขอเป็นกำลังใจให้น้องสู้ๆนะคะ
เราแค่อยากจะบอกว่าเธอไม่ได้เจอเรื่องเลวร้ายคนเดียวนะเราก็เคยเป็นนะ เราสอบพยาบาลให้แม่ ติดพยาบาลเหล่าทัพ แม่พ่อดีใจมาก เราหนิร้องไห้เลย เราจำใจไปเรียน เรียนได้1เดือนเกิดอุบัติเหตุอีก ไห้ทุกวัน เป็นโรคซึมเศร้า ไปด้วย จนเราขอแม่ออก ให้เราออกเถอะ แม่บอกว่าสิ่งดีๆมีก็ไม่เอา ถ้าออกก็ไม่ต้องมาบ้าน ออกจากบ้านไปเลย เราเสียใจมาก สุดท้ายพ่อแม่เราก็ยอมให้ออก กลับมาอยู่บ้านรักกันเหมือนเดิม
จขกท ลองคุยกับแม่ดูนะ ถ้ามันทรมานขนาดนั้นลองคิดดูดีๆนะ สู้ๆ
ลองไปเที่ยวดูนะ เผื่อช่วยได้
สู้ๆๆนะ
ผมขอพูดนะครับ ผมเองตอนเรียนพลศึกษา มศวปี2 เคยคิดแบบนี้ครับ ผมทำเรื่องย้ายคณะ เรียบร้อย เกือบหมดละตอนนั้น แต่ที่บ้านของไว้ ผมเลยอดทนจนจบ พอจบมาก็ไปทำงานเป็นครู1ปี แล้วผมก็หมดความอดทน ผมก็ออกจากงานแบบไม่ทนละ แล้วก็มานั่งคิดอยากทำอะไรกันแน่ จนผมได้คำตอบว่า ผมชอบช่วยเหลือคนอื่นมาก อยากช่วยให้ได้มากกว่านี้ ผมอยากเรียนแพทย์นั้นละคำตอบของผม ผมก็คิดนะครับว่าจะเป็นไปได้หรอ ผมก็หาข้อมูลทันที จำได้ตอนนั้นดีใจมากเพราะมีโอกาส เชื่อไหมครับ 5เดือนนั้น ผมอ่านหนังสือ ไปเรียนกับเด็กๆ ผมกลับมีความสุข และได้ความรู้มากกว่าผมเรียน 5ปีอีกถึงที่ผ่านมาจะสอบไม่ได้ แต่ปีนี้เอาใหม่ เพราะฉะนั้น หาตัวเองให้เจอแล้วมุ่งไปครับ ผมยังเสียดายที่ผมอดทนตั้ง3ปี
เข้าใจความรู้สึกนะ ...
เรียนมาจะขึ้นปี 4 แล้วบางทียังรู้สึกว่าไม่ใช่ คิดจะลาออกตั้วแต่ปี2ตั้วแต่ได้ขึ้นฝึกงาน คือมันเหนื่อย กดดัน ชีวิตพังมาก แต่ไปไหนไม่ได้เพราะเป็นเด็กทุน ถ้าออกใช้ทุน2เท่า เป็นอะไรที่สงสารพ่อแม่มากถ้าเราเดินออกมา ตอนนั้นชีวิตพีคมากลงวอร์ดมาร้องไห้ทุกวัน ไม่อยากต้องมารับผิดชอบชีวิตคนทั้งชีวิต แต่พอเริ่มโตขึ้นเริ่มเจออะไรมากขึ้นจากการฝึกงาน ทำให้รู้ว่าชีวิตคนนึงมันมีค่ามากนะ เราดูแลเขาจนเขาหาย ความรู้สึกมันดีๆมากอะ เขายิ้มได้ครอบครัวเขายิ้มได้ มันเหมือนแรงทำให้เราเดินต่อ เส้นทางนี้ไม่สวยหรูเลยนะ แต่อดทนหน่อยนะ ไม่ว่าจะเรื่องเรียน เพื่อน สังคม หรืออะไรก็ตาม ปัญหาที่มันเข้ามาจะทำให้เราเก่งขึ้น โตขึ้นนะ เป็นกำลังใจให้นะ ปี2แล้วมันก้ครึ่งทางแล้วนะ คิดถึงอนาคตคิดถึงอะไรหลายๆอย่างที่มันดีๆเข้าไว้นะจะได้ลุกขึ้นเดินต่อได้ สู้สู้นะ
พี่จบพยาบาลมา3ปีแล้วค่ะ การที่เรียนจบพยาบาลแล้วมันก้อมีทั้งดีและไม่ดี ข้อดีคือเรามีงานทำ มีเงินใช้ ทำให้ครอบครัวเราสบาย ข้อไม่ดีคือเหนื่อยกับงานและเพื่อนร่วมงานไม่มีเวลาพักผ่อนทำให้สุขภาพไม่ค่อยดีค่ะถ้าน้องไม่มีความสุขกับการเรียนก้อไม่ต้องฝืนหรอกนะค่ะ ตอนเรียนต้องใช้ความอดทนเยอะแล้วจบมาทำงานต้องใช้ความอดทนอีกมากเลยค่ะ ยิ่งถ้าจบแล้วมาอยุ่รพ.รัฐบาลด้วยแล้วเหนื่อยแต่เงินน้อยมากเลย แต่อยากจะบอกน้องไว้ว่าเวลาเหนื่อยหรือท้อใจให้นึกถึงหน้าพ่อกะแม่เอาไว้เพราะท่านลำบากกว่าเราเยอะ ความพยายามอยุ่ที่ไหนความสำเร็จอยุ่ที่นั่นค่ะ สู้ๆนร้า
อาการคล้ายโรคซึมเศร้าง่ะ
กลัวจะเป็นแบบนี้จังเลย เพราะในอนาคตอันใกล้นี้เราจะได้เป็นนิสิตพยายาลแบบเต็มตัวแล้ว กลัวเหมือนกันว่าเรียนไปแล้วจะไม่ใช่...ถึงเราจะชอบช่วยคนอื่น ชอบดูแลคนอื่นแต่ก็อดคิดไม่ได้ว่านี่มันเป็นตัวเราจริงๆหรอ
เข้าใจความรู้สึกนะคะ เพราะถ้าเป็นเราเองก็ไม่มีกะจิตกะใจจะเรียนต่อแล้วเหมือนกัน แต่ยังไงก็สู้ๆ เนอะ ค้นหาตัวเองให้เจอค่ะ คิดว่าทำอะไรแล้วมีความสุข เราเชื่อว่าสิ่งนั้นคือสิ่งที่จขกท.อยากจะทำจริงๆ
งานบนโลกนี้มีตั้งมากมายหลากหลายอาชีพ อยู่ที่ว่าเราอยากจะทำอะไรเท่านั้นเอง จขกท.ลองคิดดูนะคะว่าจขกท.ชอบทำอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า เราว่ามันต้องมีสักอย่างแหละ อ้อ...เราว่าจขกท.ไปพบจิตแพทย์ก็ดีนะคะ เราไม่ได้บอกว่าจขกท.บ้านะ แต่เราว่าถ้าจขกท.ได้ระบายอาจจะรู้สึกดีขึ้นก็ได้ เราว่าหมอเขาน่าจะให้ข้อคิดอะไรกับจขกท.ได้บ้างแหละ สู้ ค่ะ
ขอบคุณค่ะ แต่แค่ได้ระบายในนี้ก็ ดีขึ้นแล้วค่ะ เพราะเคยลองไปบ่นๆว่าเหนื่อยให้พ่อแม่ฟังแกบอกลาออกเลย ได้ฟังนี้อึ้งเลย กำลังจงกำลังใจสักนิดไม่มี รู้สึกว่ายิ่งคุยกับทางบ้านยิ่งหนักกันไปใหญ่เลย 555+++
คำว่าใช่กับคำว่าชอบต่างกันครับ ใช่คือปัญจุบันน้องเรียนพยาบาล ณ ตอนนี้ ชอบคือสิ่งที่น้องชอบ แต่พี่ก็ไม่รู้ว่าคืออะไร น้องควรทำจุดที่ใช่ให้สำเร็จก่อนครับ แล้วค่อยหาโอกาศไปศึกษาในสิ่งที่ชอบ แล้วหาคำตอบระหว่างคำที่ชอบแล้วใช่ ที่สุดแล้วน้องจะได้คำตอบของคำนี้เองครับ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?