บ้ายบายรั้วเขียวเหลือง ชปน
กาลครั้งหนึ่ง….. โรงเรียนเดชะปัตตนยานุกูลแห่งนี้ ครึกครื้นเเละเต็มไปเสียงหัวเราะ มีเด็กนักเรียนที่วิ่งเล่นกัน มีนักเรียนมากมายที่ต่างก็กระตือรือร้น และดูแฮ้ปปี้ที่ได้เข้ามาเรียนในโรงเรียนแห่งนี้มาเป็นลูกพระยาเดชานุชิต เด็กนักเรียนชู๊ตบาส เล่นบอลกันในสนาม หลายคนเดินคุยกัน หัวเราะให้กันอย่างมีแฮ้ปปี้ บางคนก็ตั้งใจอ่านหนังสือ นั่งทบทวนบทเรียนอยู่ที่โต๊ะขอบสนามเมื่อไหร่เพลงโรงเรียนดังขึ้นเป็นสัญญาณให้นักเรียนทุกคนมาเข้าแถวเพื่อเดินขึ้นชั้นเรียน มีอาจารย์ซึ่งพร้อมทุ่มเท เพื่อพาพวกหนูก้าวข้ามฝั่ง ก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวด้วยความรักความอดทน อดทน ด้วยความหวังว่าลูกศิษย์จะเติบใหญ่เป็นคนดีมีคุณภาพของสังคม
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาของการเป็นนักเรียน ก็เปรียบเสมือนนิทานได้อ่านเมื่อใดก็ยังคงมีสีสัน รอยยิ้ม และรู้สึกสนุกสนานเพลิดเพลิน นิทานที่ได้ฟังเมื่อใดก็ยังคงรู้สึกมีความสุข นิทานที่เป็นประสบการณ์และเป็นทั้งบทเรียนที่จะสอนให้เราเข้มแข็งให้เราเดินไปข้างหน้าโดยมี บุคคลากรโรงเรียนเดชะปัตตนยานุกูลและครอบครัวเป็นเบื้องหลังของความสำเร็จครั้งนี้
พวกเราขอขอบพระคุณคณะผู้บริหาร คณะครู ที่ให้ความรู้ ดูแลและอบรมพวกเราเป็นอย่างดีมาตลอดบางครั้งพวกเราอาจจะก้าวร้าว ไม่เชื่อฟัง ขอโทษนะคะครูที่หนูดื้อกับครู ขอขอบคุณนักการที่ทำให้รอบๆโรงเรียนน่าอยู่ ขอบคุณป้าที่โรงอาหารที่ปรุงอาหารอร่อยๆให้ทาน
ตลอดระยะเวลา 6 ปี หรือ 3 ปี ที่พวกเราได้มาอยู่ร่วมกันในบ้านเดชะหลังนี้ มาเป็นลูกพระยาเดชานุชิต บ้านที่คอยประคับประคอง ดูแลซึ่งกันและกัน ดูเหมือนเวลาจะผ่านไปเร็วเหมือนกันนะ เรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นมากมาย ทั้งสุขที่ทำให้พวกเราหัวเราะ ทั้งทุกข์ที่ทำให้พวกเราท้อ แต่ความรัก ความผูกพัน ความเอาใจใส่ของคุณครูและบุคลากรของโรงเรียนเป็นกำลังใจให้พวกเราพร้อมที่จะก้าวผ่านปัญหานั้นได้ พวกเราจะนำความรู้และประสบการณ์ต่างๆ ไปใช้ในวันข้างหน้า และจะพยายามทำให้ดีที่สุดต่อไป ให้สมกับที่ได้ชื่อว่าเป็น ศิษย์เก่าลูกพระยาเดชานุชิต โรงเรียนเดชะปัตตนยานุกูล
ตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะถึงเวลาที่พวกเราจะต้องแยกจากกัน ช่วงเวลาของการเป็นนักเรียนมัธยมจบลงเเล้ว ในวันที่เราจะไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมทุกข์ร่วมสุขกันในบ้านหลังนี้อีก แต่พวกเราจะไม่ลืมทุกๆ เรื่องราว ความรู้สึกดีๆ ที่เรามีให้กันตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา จะจดจำไว้ว่ายังมีความรัก กำลังใจ และความห่วงใยที่ยังคงเฝ้าดูพวกเราอยู่ที่นี่ เรื่องราวต่างๆ และความรู้สึกดีๆ เหล่านี้จะอยู่ในความทรงจำของพวกเราตลอดไป
กาลครั้งหนึ่ง…. ณ สถาบันนี้โรงเรียนนี้เเห่งนี้….โรงเรียนที่เรารัก…. "โรงเรียนเดชะปัตตนยานุกูล”
______________________________________
ฝากถึงน้อง ม5 ที่กำลังจะขึ้น ม6 อยากให้น้องๆทุกคนเก็บความทรงจำดีดีไว้เยอะๆนะคะ ใครที่ทะเลาะหรือไม่เข้าใจกันก็รีบๆเคลียร์กัน น้องจะได้อยู่ด้วยกันอีกเเค่ 1 ปีเท่านั้น น้องอาจจะคิดว่าอีกตั้ง 1 ปีมันนานคืนดีกันตอนไหนก็ได้ เเต่น้องคิดผิดค่ะ 1 ปีสำหรับเด็ก ม6 ระยะเวลามันสั้นมากเลยนะคะ บางวันอาจจะอยู่กันไม่ครบด้วยซ้ำวันนี้กลุ่มนั้นหาย พรุ่งนี้กลุ่มนู้นหาย จะอยู่กับครบๆก็วันสอบนู้นเเหล่ะค่ะ รีบๆดีกัน รีบๆเอ่ยขอโทษก่อนที่น้องจะต้องมาขอโทษในวันปัจฉิมวันสุดท้ายของการเจอกัน อยู่ด้วยกัน เวลามันย้อนกลับไปไม่ได้นะคะ ใช้มันให้คุ้ม สนุกให้คุ้ม กับกิจกรรมที่ต้องทำร่วมกัน เเล้วน้องจะไม่เสียดายกับชีวิต ม ปลาย
_________________________________________________________
ผ่านไปเเล้วนะค่ะกับงานปัจฉิมนิเทศของ ม6 โรงเรียนเดชะปัตตนยานุกูล เเละดูเหมือนปีนี้จะมีกิจกรรมอะไรหลายๆอย่างเพิ่มขึ้นจากปีก่อนนิดหน่อย
ภายในงานที่เต็มไปด้วยคนถือดอกไม้ ของขวัญ ลูกโป่ง เเละสิ่งที่เราอิจที่สุดคือ เห็น ม6 บางคนถือตุ๊กตาตัวใหญ่ๆคุมะตัวใหญ่ๆ ของขวัญชิ้นใหญ่ๆจากน้อง จากเเฟน เห็นละโอ้ยยยยยฉันอยากได้บ้าง เเฟนอยู่ไหนคะรีบๆซื้อมาให้ด่วนคะ ! รอบโรงเรียนที่เต็มไปด้วยซุ้มที่เป็มผลงานของ ม5/ 1-13 เบื้องหลังฉากสวยๆน่ารักที่ให้พี่มีรูปสวยๆฉากน่ารักๆ ไปอวดในโลกของโซเชียลเน็ตเวิร์ค ขอบคุณน้องตั้งใจทำให้พี่ ม6 ทุกซุ้มสวยเเละน่ารักมากเรานี่ไล่ถ่ายไปทุกซุ้มเลยถึงเเม้ว่าซุ้มนั้นอาจจะไม่ใช่ของน้องห้องเราทำก็ตาม ขอบคุณน้องๆที่มอบเซอร์ไพร์สเล็กๆจากน้องบนอาคาร ขอบคุณน้องๆที่ยืนอยู่กลางสนามทั้งๆที่เเดดมันร้อน ร้องเพลงมาร์ชเดชะด้วยกันครั้งสุดท้าย ขอบคุณเพื่อนๆต่างห้องที่ ยอมสละเวลาบางส่วนของตัวเองเพื่อซ้อมหลีดมาเเสดงในวันงาน ปัจฉิม มันเป็นครั้งเเรกทีมีเเละมันเป็นโชว์ที่ดีมากๆ เมื่อเทียบกับกีฬาสีที่หลีดทุกคน ฝังใจว่าเราต้องทำให้ชนะ ชนะทุกสี เเต่งานนี้มันเป็นโชว์ที่มอบให้โรงเรียน โชว์ที่มอบให้น้องก่อนจากกัน เเละพวกพี่ก็หวังว่ามันจะมีอีกให้ปีถัดๆไปนะคะ
"ขอบคุณที่สละเวลาของตัวเองมาทำกิจกรรมเพื่อส่วนรวมนะคะ ได้ยินว่าบางคนเพิ่งได้ทำของปัจฉิมเเจกเพื่อนกันได้คืนก่อนที่จะเเสดงเอง ขอบคุณนะทีมอบบทเพลง 'รักหนึ่คำ จดจำตลอดไป ' มันจะกลายเป็นความทรงจำของเราชาวเดชะตลอดไป "
หลีดบานบุรี 102 ปี
" ขอขอบคุณทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้น เดชะปัตตนยานุกูล"
เเหล่ะนี้เเหล่ะค่ะที่เป็นไฮไลค์ของงานนี้ ที่พิเศษกว่าปีก่อนนิดนึง
วีดีโอจากน้องๆที่ถ่ายไว้ : https://www.facebook.com/tummz.ling/videos/1110374095653395/
:https://www.facebook.com/100009325194731/videos/vb.100009325194731/1578388759148615/?type=2&theater
:https://www.facebook.com/tuniiz/videos/vb.100000591983456/1230535026976218/?type=2&theater
ขอบคุน ผอ ที่ท่านยอมสละเวลามากล่าวอวยพรให้นักเรียนอย่างเราๆ ขอบคุณนะค่ะ #ผอน่ารัก
ร้องเพลงมาร์ชด้วยกันครั้งสุดท้ายเพลงที่ทำให้เราผูกพันธ์กันมากขึ้นในขั้วเขียวเหลือง
ขออนุญาติดึงภาพจาพเพื่อนๆนะคะ 'Cr: https://www.facebook.com/KASFEE?fref=ts ' ลองกดเขาไปดูกันน้า
เพื่อนรัก รักเพื่อน
อูยดูเหมือนมีสัมติงนะเนี้ย เพราะเพื่อนยังไงก็คือเพื่อน
ขอบคุณน้องๆที่ทำให้พี่หายหิวนะคะ กินข้าวด้วยกันหันหน้าเข้าหากัน #ลูกพระยาเดชะนุชิต
เพื่อนที่หวังดีกับเรามันจะไม่พูดเพราะพูดดีกับเราหรอก มันจะพูดตรงๆเเรงเเม้มันรู้ว่าเราไม่ชอบก็ตาม อิอิ
ข้อความบนเสื้อนักเรียน มีข้ความดีดีไม่กี่คนหรอกที่เขียนนอกจากนั้น คืออะไรตอบบฉันที ? อิอิ (ชอบรูปนี้ เลยเอามาลงด้วย)
เก็บรอยยิ้มฉันไว้ในใจของเธอ โอบกอดทุกนาทีของเรา
รูปส่วนมาเราใช้จากเพือนห้อง 9 นะคะเราหารูปไม่เจอจริงๆใครมีเเปะหรือเม้นท์กันมาเล้ย
นี้ส่วนหนึ่งของรูปเเปะมาได้เลยน้าเราต้องการรูปมาก ต่อไปเป็นกิจกรรมขาเเด๊นซ์ของชาว Dc เเล้วซอยตั้งเเต่บ่ายยันจบงาน ซอยเเบบไม่มีเหนื่อยเเน่นอนว่าวงที่มาเเสดงให้เดชะคือ 'วงซอยยิ๊ก ยิ๊ก' มาดูรูปกันดีกว่านะคะ ขออนุญาติใช้รูปจากเฟสของวง 'วงขิงซอย ยิ๊ก ยิ๊ก' https://www.facebook.com/khingsoi/posts/1612168439005723
https://www.facebook.com/100006816212431/videos/vb.100006816212431/1752379541665903/?type=2&theater ลองเข้าไปดูกันน่ะคะ
ถึงเวลาที่เรา ม6 ลูกพระยาเดชานุชิตทุกคนต้องจากกันเเล้วนะ จากบ้านหลังนี้ บ้านที่ทำให้เราทุกคนมาเจอกัน บ้านที่ทำให้เรารู้สึกอบอุ่น เเละมีความสุข ใจหายเหมือนกันน่ะเนี้ยเเว๊บนึงมันต้องมีบ้างเเหล่ะความรู้สึกที่ว่า เราจบ ม6 เเล้วเหรอ ? เร็วจัง ถามว่าจบเเล้วดีใจไหมทุกคนบอกได้เลยค่ะ ว่าดีใจ ดีใจมากจริงเเละอีกใจมันหวิวๆเเปลกๆ มันเหมือนความรู้สึกหน่วงๆยังไงไม่รู้ เพื่อนที่กอดคอกัน คลานกันตามมาเรียนที่ รั้วเขียวเหลือง 3 ปี 6ปี วันนี้เราต้องจากกันเเล้ว เราต้องออกไปทำตามความฝันของเรา เราอาจจะไม่ได้เจอกันทุกวันเหมือนเมื่อก่อนเเล้ว ไม่มีเเล้วเพื่อนที่คอยกอดคอกันหัวเราะ เดินกันเป็นห้องๆ เข้าเเถวเช้าๆ ไม้เรียวของ อ ห้องปกครอง กรรไกรของ อ.มะลิวัน เราต้องจากกันเพียงเพราะเรามีความฝันไม่ตรงกัน เส้นทางของความฝันเราจะไม่มีเพื่อนเดินพร้อมกันเเล้วนะ เพื่อนที่เราเดินจับมือฝ่าฟันปัญหาด้วย กัน คอยช่วยกันลอกกันเเก้งานให้กัน เดินกอดคอ เข้าห้องเรียน คอยช่วยเมื่อเรามีปัญหา หลังจากนี้มันจะกลายเป็นความทรงจำเเล้ว เพื่อนจะอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป เวลามันผ่านไปไวมากๆจริง ถ้าเลือกได้เราอยากให้เพื่อนทุกคนไปเรียนที่เดียวกัน คณะเดียวกันเลยย ไม่คิดเลยว่าระยะเวลา 3 ปีจะทำให้เราผูกพันธ์กันได้มากขนาดนี้ ขอบคุณรั้วเขียวเหลืองๆที่ทำให้เราเจอกัน 3 ปีของการเป็นลูกพระยาเดชะนุชิตมันมีความหมายมากจริงๆ จากกันเเล้วอย่าลืมกันนะ ขอให้โชคดีนะคะ ม6 ทุกคน #อำลาบานบุรี #ช่อที่102
'พี่เชื่อค่ะว่าคนที่เเอบชอบรุ่นพี่บางคนยังไม่สารภาพรักใช่ม่ะ รีบๆบอกกันนะคะ' 55555บ้ายบายย
แสดงความคิดเห็น