ถ้าหายไปเลยโดยไม่ร่ำลา กับบอกเลิก อย่างไหนที่น่ารับได้มากกว่ากัน?
ตั้งกระทู้ใหม่
เรารู้สึกแย่กับตัวเองมาก
ผืนฟ้า
28 ก.ค. 59 เวลา 22:04 น.
1,016
views
15 ความคิดเห็น
เปรียบเปรยได้ดีมากครับ
แนะนำให้บอกนักอ่านไปเลยว่าเขียนต่อไม่ได้แล้ว การจากไปโดยไม่ร่ำลาทำให้นักอ่านบางคนยังรอคอยคุณด้วยความหวัง (และมันค่อนข้างเสียความรู้สึก) ซึ่งถ้าสิ่งที่เขาหวังมันไม่มีอยู่จริง หรือคุณให้เขาไม่ได้อีกแล้ว คุณก็ควรแจ้งให้เขาทราบ บอกให้เขาจบการรอคอยเรื่องของคุณ ณ ตั้งแต่บัดนี้ ทีนี้คุณจะจากไปไหน คุณก็ไปได้เลย รู้สึกหมดห่วงมากกว่าจากไปโดยไม่ร่ำลาอีกนะครับ
ตอบในฐานะคนอ่าน...
บอกเถอะค่ะ จะได้ไม่เป็นภาระของลูกหลาน เพราะถ้าหายไปเฉยๆ เราก็คงนั่งรอเก้อเลยล่ะ คอยพะวงว่าจะมาวันไหน จะมีต่อหรือเปล่า มันค้างคาน่ะค่ะ
ปล. อย่ากดดันตัวเองมากนะคะ เดี๋ยวจะยิ่งเครียดไปกันใหญ่ ถ้าเราบอกออกไปตรงๆ ต้องมีคนเข้าใจเราแน่ๆ ค่ะ ดูจากข้อความที่จขกท.บอกว่า "เราไม่อยากให้ผลงานแย่ ๆ ออกมา" นั่นหมายความว่า จขกท. เป็นไรเตอร์ที่ใส่ใจงานของตัวเองและมีความรับผิดชอบต่อสังคมพอตัวเลยนะ ดังนั้น สู้ ๆ นะคะ
ถ้าหายไปเฉยๆ - คนที่รอ เขาจะรอเราไปเรื่อยๆ มีความหวัง อยากเห็นเราอีกครั้ง ซึ่งเท่ากับปักดาบกลางอกเขา แล้วให้เสียบไว้แบบนั้น รอเรามาดึงออก
ถ้าบอกลา - คนอ่านจะรับรู้ว่าเราจะไปแล้ว ก็เหมือนเราปักดาบใส่เขา แต่เราดึงออก เจ็บตอนแรก แต่เดี่ยวก็หายเจ็บ
แต่แนะนำนะ รอให้เรื่องร้ายๆ ที่มันกวนใจเราผ่านไปก่อน แล้วจึงค่อยกลับมาแต่งต่อ จะเป็นการดีที่สุด
บอกลาฮะ คนอื่นจะได้ไม่ต้องรอคอย ^^
คิดว่าควรบอกค่ะแจ้งให้ทราบว่าสาเหตุอะไรยังไง
เรื่องติดภารกิจ เรียน งานนี่ก็เข้าใจได้ หมดไฟก็รอได้ แต่ส่วนตัวในฐานะคนอ่าน
ก็อยากบอกว่าแต่งมาเถ๊อะ รออ่านอยู่(ดูเอาแต่ใจเนอะ)
โดยเฉพาะผลงานที่ใช้วิธีรับสมัครตัวละคร
ขอตอบในฐานะนักเขียนก่อนนะ
สภาพเราตอนนี้เหมือกันเลยค่ะ รู้สึกเหมือนกันเลย
รู้สึกแย่กับงานเขียนตัวเองพิลึก หลังๆ ก็เริ่มหยุดไปบ้างแล้ว
แต่โชคดีว่าเป็นพวกดองงานไว้เยอะ
มันเลยยังไม่ถึงทางตันเท่าไร พอมีเวลายึดให้ตัวเองอยู่ ถ้าถึงจุดนั้นแล้วอาจจะกลับมาเขียนได้มั้ง... แต่ถ้าถึงเวลานั้นแล้วทำไม่ได้ ก็คงมีแจ้งกับนักอ่านไปตรงๆ ว่าจะหยุดเขียนค่ะ
อันนี้ตอบในส่วนของนักอ่าน
การหายไปเลยจะเป็นการสร้างความหวังให้กับนักอ่านว่าเมื่อไรจะมานะ
รออยู่ดี คอยเช็คอยู่ตลอด แล้วมันหายไปนานๆ เข้า ก็จะทำให้รู้สึกว่า อะไรฟ่ะ
หายไปก็ไม่บอก แย่จริงๆ เลย
แต่ถ้ามีเขียนบอกกันว่าจะหยุดเขียน แล้วไม่รู้กลับมาเมื่อไร อย่างน้อยก็ให้ความรู้สึกที่ดีกว่าหายไปเลยค่ะ อารมณืประมาณว่า อ๋อจะหายสินะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลารอกันอีก อะไรแบบนี้ค่ะ
เจ้าของกระทู้กำลังเป็นเหมือนเราเลยค่ะ ตอนนี้ความรู้สึกเรามันแบบทำไมยิ่งเขียนมันไม่ได้ดั่งใจเลย ยิ่งพอมาอ่านของคนอื่นแล้วอีก(ประมาณว่าเปรียบเทียบนิดหน่อย)ยิ่งหดหู่ไม่อยากเขียนอยากทิ้งมันแล้วและกลับไปตั้งหลักใหม่ แต่พอเราหันกลับมามองคนที่อ่านคือแบบเออว่ะยังมีคนร่วมทางกับเราอีกถึงแม้ว่าจะน้อแต่ก็ยังมีคนอ่านนี่หว่า แต่จุดนี้เราก็ไม่ไหวจริงๆ บางทีอัพแล้วไม่มีแม้แต่คอมเม้นต์เดียวเลยเราก็ท้อค่ะ สาเหตุอีกอย่างคือเวลาที่ไม่ค่อยว่าง
สรุปเราคิดว่า เราก็จะบอกนักอ่านก่อนที่จะไม่อัพค่ะ และเราก็อาจจะทำอย่างนั้นด้วยเช่นกัน
ตอนนี้อยากพักเรื่องงานเขียนมาก สู้ๆนะคะไว้กลับมาเขียนใหม่เมื่อเราโอเคขึ้นและพร้อม
เรื่องควรบอกหรือไม่ควรบอกลา มีคนแนะนำไปเยอะแล้ว คงไม่แสดงความเห็นเรื่องนั้นแล้วค่ะ
อยากบอกว่าเป็นห่วงอาการแบบนี้ของ จขกท.จัง
พักสักหน่อยก็ดีค่ะ บางทีอะไรมันเข้ามามากๆ พร้อมๆ กันก็ทำเราหดหู่ได้
พอเวลาผ่านไป กำลังใจอาจจะกลับมาได้ สู้ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้
ถ้าจะมีภาคต่อก็หายไปค่ะ
แต่ถ้าจบแล้วจบเลยก็บอกไป
แต่อาจจะไม่บอกโดยตรงก็ได้นะคะ
อย่างเขียนจดหมายไป #แต่รับรองว่าบ่อน้ำตาแตกกว่าพูดแน่
บอกไปเถอะ ตอนผมหยุดเขียน หาแรงบันดาลใจไม่ได้ ก็บอกคนอ่านตรง ๆ ว่าไม่เขียนปลเวครับ ถ้ามีแรงบันดาลใจจะกลับมาเขียนใหม่
เข้ามาให้กำลังใจนะคะ...
ไม่อยากให้คิดว่าการเขียนจะมาทำให้เครียดหรือกดดันตัวเอง เป็นไปได้ว่าหลายครั้งที่เรากลับไปอ่านงานของตัวเอง แล้วเราไม่พอใจกับมัน เราก็รื้อมันแก้มันขัดเกลามัน เพราะเราสนุกกับที่จะทำให้งานเขียนออกมาดีและเป็นที่พอใจของตัวเรา...
อยากให้สนุกและมีความสุขกับการเขียนนะคะ แต่ถ้ารู้สึกว่ายิ่งเขียนไปแล้วยิ่งทรมาน หยุดเขียนไปก่อนสักพัก...
ที่สำคัญคือ...ไม่ว่าจะลาชั่วคราวหรือลาถาวร ขอให้บอกคนอ่านนิดนึงนะคะ จะได้จากกันด้วยดีค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้เข้มแข็งในเร็ววัน
บอกลาค่ะ คนอ่านก็จะได้เข้าใจ ไม่ต้องคอยนะคะ ^^
ถ้าเป็นเรานะ เราอยากให้บอกเลิกมากกว่าจะได้ไม่รู้สึกค้างคา จะได้ตัดใจได้ ถ้าหายไปเฉยๆมันทำให้รู้สึกกระวนกระวายว่าเขาเป็นอะไรหรือเปล่า เราผิดอะไรตรงไหน
บอกเลิก เหมือนกันทั้งงานเขียนและความรัก
ตัดจบได้ก็ตัดจบ เหมือนกันทั้งงานเขียนและความรัก
งานและความก้าวหน้าสำคัญกว่า เหมือนกันทั้งงานเขียนและความรัก
ทั้งนี้และทั้งนั้น ต้องเอาที่เราสบายใจ
ส่วนตัวผมจะให้สบายใจ ต้องไปไม่ลาเพราะมาก็ไม่ได้ไหว้ใครขี้คร้านจะมาร่างความในใจแม้เพียงบรรทัดสั้นๆ ปลดปล่อยตัวเองสู่อิสระภาพ (ปานนั้น) แล้วค่อยคิดว่าเราอยากใช้เวลาว่างน้อยนิดแต่งนิยายหรือทำอย่างอื่นเพราะถ้าลานักอ่านไปแล้วเกิดอยากกลับมาแต่งต่อซักเดือนละตอนปีละสองสามตอนอะไรอย่างนี้มันจะดูแปลกๆนะครับ ถึงผู้คนจะยินดีต้อนรับก็เถอะ
ทำไมคุณไม่ลองบอกว่านักอ่านว่าหยุดพักดูล่ะ "เราห่างกันซักพักนะ" อะไรแบบนั้น (ฮา)
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?