เคยร้องให้กับตัวละครของตัวเองไหม
ตั้งกระทู้ใหม่
1. เคยไหมเสียน้ำตาให้กับคนที่ไม่มีตัวตนบนโลกความเป็นจริง เป็นตัวละครที่เราสร้างขึ้นและจบชีวิตของตัวละครนั้นลงด้วยปลายปากกาของเราเอง
เหตุการณ์นี้พึ่งเกิดกับรัตติ ก็เลยอยากถามคนอื่นว่าเคยเป็นกันบ้างไหม แล้วทำอย่างไรถึงผ่านช่วงเวลาแบบนั้นไปได้เพราะรัตติรู้สึกทรมานแปลกๆ เวลาเขียนตอนต่อจากนั้น
เมื่อเส้นน้ำหมึกที่ถูกเขียนเป็นคำๆ หนึ่่งซึ่งบ่งบอกว่าตัวละครตัวนั้นได้ตายไปแล้ว น้ำตาที่ไม่รู้ว่ามาจากความยินดีหรือเสียใจก็ได้ไหลออกมา มันหยดลงบนกระดาษตอกย้ำความสับสนให้ผู้เขียนเป็นอยางมากว่าควรให้เขาตายดีหรือไม่
--อรุณสุริยัน รัตติกาลจันทรา--
อรุณสุริยัน รัตติกาลจันทรา
10 ส.ค. 59 เวลา 16:01 น.
1,387
views
22 ความคิดเห็น
ร้องค่ะ ร้องจริงจังมาก เพราะตายทั้งคู่เลย 555
2. ในเมื่อบทมันส่งมาแบบนี้ ผมก็ต้องเขียนให้มันเป็นไปเช่นนั้นครับ ถึงใจจะไม่อยากก็ตาม... (ใช่ คนเขียนคือพระเจ้าที่ดลบันดาลได้ทุกสิ่ง แต่สำหรับผม ผมเป็นพระเจ้าที่คอยเฝ้าติดตามความเป็นไปในเรื่องเงียบ ๆ โดยไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวใด ๆ แค่บรรจงถ่ายทอดมันออกมาเป็นตัวอักษรพร้อมกับความรู้สึกเท่านั้นครับ)
ฟูจิซากิ อาคาริ....
เธอเป็นเด็กดีเกินไป อ่อนโยนเกินกว่าที่จะเกิดมาในโลกในตอนนี้ หลับให้สบายนะ
.....สิ่งที่เธอทำไม่สำเร็จ ฉันจะสานต่อให้เธอเอง
เมนต์นี้มัน
แย่จัง...ไม่เคยเลยครับแบบนี้กับตัวเอง
อาจจะเพราะเพิ่งเขียนเป็นเรื่องแรกด้วย ถ้าเคยนี่ อ่านทวนอ่านแก้ทีไรคงทรมานจิตใจมาก คงทุกข์น่าดู...
แต่ในทางกลับกัน ผมอยากจะมีฝีมือแบบนั้นมากๆเลยครับ ไม่ต้องให้ตัวเองที่เขียนรู้สึกก็ได้ แต่แบบที่เขียนแล้วสั่งให้คนอ่านรักได้ สั่งให้คนอ่านเกลียดได้ สั่งให้คนอ่านหัวเราะได้ สั่งให้คนอ่านร้องไห้ได้ คงจะดีมากๆ
คงต้องฝึกกันต่อไปครับ เผื่อน้ำตาจะได้ตกลงใส่แก้วกาแฟบ้าง ให้ความขมในน้ำดำเจือปนความโศกเศร้าของน้ำตากับเขาสักที
ร้องไห้ เค้าเขียนยังงี้ครับ ร้องให้แปลว่าร้องเพลงให้คนอื่นต่างหาก ตีความผิด บก.หักคะแนนพิจารณารับตีพิมพ์นะครับ
ขอบคุณค้าบ นักเเขียนฝึกหัดพร้อมแก้ไขครับผม
ร้องครับ
ตอนภรรยาน้อยของพระเอกตาย แต่งไปร้องไป
ตอนที่รู้ว่าเพื่อนตายก็ร้อง
ตอนที่พระเอกตายก็ร้อง
กว่าจะแต่งจบตาแดงหมด
เคยค่ะ สมัยยังอินเนอร์แรง สร้างเค้ามาอย่างดีแล้วก็พลัดพรากจากกันไป ใจหายมาก แต่เด็ดเดี่ยวเพราะตั้งใจแต่แรกว่าจะต้องจบแบบนี้
แต่ว่า..จขกท พิมพ์ผิดเยอะเอาการนะคะ จะเป็นนักเขียน รบกวนตรวจสอบนิดนึงค่ะ
ทรมาน นะคะ ไม่ใช่ ทรมาร
น้ำตาไหล ไม่ใช่ ใหล
กระกาษ ???? (พิมพ์ผิด?)
ขอบคุณค่ะที่เตือนสะเทือนไตไปหน่อยตอนพิมพ์เลยใช้ผิด
ร้องค่ะ ตอนเขียนให้แฝดพระเอกตายทั้งที่เขาเป็นตัวร้าย เราหน่วงที่หัวใจค่ะฮ่าๆ รู้สึกเศร้านะ ยิ่งคิดภาพพระเอกกอดแฝดตัวเองคลุ้มคลั่ง โอ...(ยังจำได้ติดตา)
ขนาดวางพล็อตมาเเล้ว ตอนเขียนถึงบทนั้นจริงๆ เกิดลังเลขึ้นมากะทันหันซะงั้น
คิดว่าจะให้เฮียแกฟื้นและเป็นพระเอกในเรื่องต่อไป รู้สึกผิดเบาๆ 5555
เหมือนความเห็นที่ 8 ค่ะ เศร้าตอนวางบทตายให้เขา แต่ตอนเขียนไม่เศร้า กลับกันยังรู้สึกสนุก.. ยิ่งคิดถึงปฏิกิริยาของคนอ่านก็ยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่เลยค่ะ
ตอนนี้กำลังอารมณ์แบบจิตตกอยากร้องไห้อยู่เลยครับ 0]-[
ผมมีนํ้าคลอบ้างเหมือนกันนะครับ โดยเฉพาะฉากที่ตัวละครตาย เรื่องเดียว ตายไปแล้วหลายตัวเลย
บ่อยครับ แต่ไม่ค่อยมีฉากตายแฮะ
ตัวละครสำคัญของผมที่ตายไปมีน้อยมากเลย มักซึ้งกับฉากอื่นๆมากกว่า
ประจำค่ะ
ถ้าตัวละครคนนั้นมีความหมายจะร้องครับ
เหมือนอย่างในชีวิตจริง คนที่ไม่มีความหมายสำหรับผม ผมก็ไม่เคยร้องไห้เพื่อเขาครับ (ฮา)
เหมือนเราเลย
เรามักสร้างตัวโดยเอาสิ่งที่ผ่านเข้ามาค่ะ การกระทำ คำพูด หรืออะไรรอบตัวเรา
ถ้าสิ่งที่ใช้สร้างตัวละครตัวนั้นเป็นสิ่งสำคัญของเรา ก็ร้องค่ะ แต่ถ้าไม่ก็เฉยๆ แต่ถ้าเกลียดก็แอบสะใจเบาๆ 555+
มีแต่ร้องไห้เพราะเขียนมาเกือบสามบทแล้วต้องลบเพราะคิดพล๊อตที่(คิดว่า)ดีกว่าเดิมได้อะค่ะ
และ... มันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อชั่วโมงที่แล้วนี้เอง
ร้องค่ะ ร้องไห้ด้วยความคับแค้นใจที่ฆ่าตัวละครไม่ได้ทั้งที่เราอยากฆ่ามันใจจะขาด เพราะเหล่าแม่ยกหวงและปกป้องสุดชีวิต
อันนี้น่าหนักใจ
เคยจ๊ะ
อย่างพี่เป็นผู้ชายทั้งท่อน เวลาเขียนถึงตัวนางเอก เราก็จินตนาการว่าเราคือผู้หญิงสาวคนนั้น เมื่อนางเอกที่ต้องพรากจากพ่อตั้งแต่เด็ก แถมแม่ก็มาตายจากไปตั้งแต่เธอยังเล็ก เราก็ต้องโดดลงไปในทะเลอารมณ์ของหล่อน พอเขียนถึงตอนที่หล่อนเจอพ่อแล้ว ก็ต้องตื้นตันใจไปกับนางด้วย
คล้าย ๆ เข้าทรงน่ะแหละ เวลาเราเขียนนิยายน่ะ
คล้ายแบบนี้รัตติเป็นบ่อยจนบางทีคุณแม่ว่า
'ไปหาหมอดีไหมลูก' (ฮา)
ตลกดีเนอะ 5555
ร้องค่ะ แต่ว่าร้องเพราะนึกถึงตัวละครอื่นที่ยังคงอยู่และสัมพันธ์กับตัวละครที่ตายนั้นเพื่อให้เรื่องดำเนินต่อไปอย่างสมจริงที่สุด แม้จะไม่อยากให้ตายแต่ก็ต้องหักใจให้ได้
#แต่งเพราะอยากระบายเฉยๆค่ะ เวลามีน้อยไม่ได้แต่งนิยายมานานแล้ว ToT
'เมื่อได้รับฟังข่าวร้ายที่มาพร้อมกับไฟสงครามที่สงบลง...หยาดน้ำตาไหลได้ร่วงหยดลงพื้นโดยที่เธอไม่รู้ตัว
...คนสำคัญของเธอ...คนสำคัญทั้งคู่ของเธอได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว...ความทรงจำที่แสนสวยงามปรากฎขึ้นเมื่อหลับตาลง...เสียงสะอื้นไห้ของเพื่อนๆดังอยู่ที่ข้างหู...
"รุ่นพี่โซเฟียครับ..."
ดวงตาที่เริ่มแดงช้ำลืมตามองเจ้าของเสียงที่อยู่ตรงหน้า รุ่นน้องปีหนึ่งที่ได้เข้าร่วมสงครามและรอดกลับมาได้อย่างปลอดภัย
"จ้ะ..."
เสียงนั้นสั่นเครือเหลือเกิน แม้ว่าจะพยายามควบคุมอารมณ์มากแค่ไหน...แต่เธอก็...
"มีคำขอฝากมาจากรุ่นพี่โอไรออนนะครับ...ว่า...."
คำพูดของรุ่นน้องนั้นทำให้ตัวเธอสั่น คำขอของคนสำคัญของเธอ...
"เข้าใจแล้วจ้ะ...ขอบใจนะ..."
...เสียใจไม่ได้...เพราะคนสำคัญของฉัน...ยังคงอยู่และไม่มีวันหายไปจากหัวใจ...ดังนั้น...
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?