ฉันเลือกผิดไหม #แม่ #ลูก ?

[กัลยรัตน์ เทียมทัด]

สวัสดีค่ะนี้ก็เป็นกระทู้แรกของหนูค่ะผิดพลาดประการใดก็ขอโทษด้วยค่ะ #ขอแทนตัวเองว่าหนูนะคะ
หนูชื่อแตงค่ะอายุ17ปี คบกับแฟนมา3ปีค่ะคบตั้งแต่ตัวหนูอายุ15แฟนอายุ16ค่ะ ซึ่งทางพ่อแม่ของหนูทั้ง2ฝ่ายก็รับรู้ค่ะเราอยู่กินที่บ้านยายของหนูค่ะเราทำงานด้วยกันกับบ้านพร้อมกันกินข้าวพร้อมกันแม่ของแฟนพาหนูเข้าทำงานค่ะเรา2คนเรียนกศน.ค่ะซึ่งอยู่กินด้วยกันทำงานด้วยกันไปเรียนด้วยกันค่ะ หนูกับแฟนยังไม่ได้ส่งตัวหรือแต่งงานค่ะเราสองคนตั้งใจจะเก็บเงินเพื่อแต่งงานค่ะ พ่อกับแม่หนูแยกทางกันค่ะ แม่อยู่กทม.ตัวแม่เองก็จะมาหาหนูเดือนหนึ่งก็จะมาครั้งหนึ่งค่ะเราก็รักกันเหมือนแม่ลูกทั่วไปค่ะหนูปรึกษาแม่ได้ทุกเรื่องค่ะ ซึ่งหนูพึ่งรู้ว่าตัวเองท้องค่ะเมื่อวันจันทร์ที่22สิงหาคมค่ะ ไม่รู้จริงๆว่าตัวเองท้องค่ะเพราะทานยาคุ้มค่ะ ก็อาจมีลืมทานบ้างแต่ก็มาทานตอนที่รู้ว่าลืมเลยค่ะ. หนูไปหาหมอเพราะหนูทานข้าวไม่ได้อาเจียนเวียนหัว ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองไม่ไหวแล้วเหมือนไม่มีแรงเลยแฟนโทรไปบอกแม่เขาแม่เขาบอกให้ไปรพ.เลิกงานแล้วจะตามไปค่ะ ตอนนั้นไปรพ.ประมาณ20.30ค่ะอีกไม่นานแม่ของแฟนก็ตามมาเลยค่ะในห้องฉุกเฉิน คุณหมอให้หนูตรวจฉี่ค่ะ รอประมาณครึ่งชั่วโมงก็รู้ผลค่ะ คุณหมอบอกว่าตั้งท้องค่ะ คุณหมอก็ออกใบนัดให้หนูรีบไปฝากครรย์ค่ะเพราะต้องมียาให้กิน. คืนวันนั้นหนูได้ทักไปบอกกับแม่ว่าท้องค่ะ แล้วก็บอกว่าขอโทษ พอตอนเช้าคุณแม่โทรมาค่ะถามหนูว่าจะเอายังไง? หนูรู้สึกงงๆค่ะ แล้วก็ถามแม่ว่าจะเอายังไงดีแม่. แม่ตอบกับหนูมาว่าให้หนุไปเอาออก พอหนุได้ยินคำนี้หนุรุ้สึกใจหายมากๆค่ะ แล้วแม่ก็ด่าๆหนูเราแล้วก็เกิดมี-งกันค่ะ วันนั้นแม่อินบร่อคมาว่าถ้าเชื่อคนอื่นมากกว่าก็ไม่ต้องเรียกกูว่าแม่ หลังจากนั้นหนูก็ไม่ได้คุยอะไรกับท่านอีกเลย แต่แม่โทรมาหาแม่แฟนหนูบอกว่าจะให้เอาออกพยายามบอกแม่แฟนว่ายังเป็นก้อนเลือดอยุ่ซึ้งแม่แฟนตกกะใจวางโทรศัพท์แม่หนูแล้วก็มาเล่าให้หนูฟัง แล้วแม่ก็โทรมาหาหนูอีกครั้งค่ะแต่ครั้งนี้แม่ร้องไห้แล้วพูดกับหนูดีค่ะ เขาบอกว่าเขาไม่อยากให้หนุต้องเป็นแบบเขาเขาอยากให้หนุได้ดีกว่าเขาแล้วเขาก็บอกกับหนูว่าเอาออกเถอะลูกเวรกรรมที่หนุทำครั้งนี้ให้บาปกรรมมันมาตกที่แม่นะลูก แล้วหนูก็ตอบกลับท่านไปดีๆค่ะบอกว่าขอโทษหนูไม่ได้เชื่อคนอื่นมากกว่าแม่หนูเชื่อใจตัวเองหนูก็รักลูกของหนูนะแม่บาปกรรมมันมีจริงนะแม่แล้วท่านก็โมโหแล้วบอกกลับหนูว่าที่-ทำกูร้องไห้เสียใจบาปกว่าที่กุบอกให้-ทำ แล้วเขาก็วางสายไปค่ะตอนนั้นหนูรู้สึกอยากทราบว่าคนเป็นแม่รักลูกแบบไหนกันรู้สึกว่าทำไมแม่ไม่รักเราค่ะ แต่แม่แฟนเขาบอกว่าไม่ให้เราเอาออกจะไปหมั้นแล้วคลอดเมื่อไหร่จะไปขอแต่ง แม่กับยายของหนูกับบอกว่าไม่ค่ะแล้วไล่หนูออกจากบ้าน เขาบอกถ้าอยากอยู่ก็ต้องเอาออกถ้า-จะเอาไว้ก็ไป ยายหนูเป็นคนเด็ดขาดค่ะหนุเลยตัดสินใจจะไปเช่าห้องอยู่ค่ะตอนที่หนูจะไปหนูก็จะยกมือไหว้ท่านค่ะ หนูไม่อยากให้ยายต้องอายคนอื่นหนูไม่อยากให้แม่ต้องเสียใจ หนูไม่ได้อยากเนรคุณท่านแต่หนูจำเป็นจริงๆหนุไม่รุ้ว่าหนูเลือกถูกไหม แต่หนูก็เลือกแล้ว หนูบอกกลับตัวเองเสมอถ้าหนูมีเงินหนูจะเอามาให้ยายค่ะถ้าลูกหนูโตยังไงหนุก็จะกลับมาขอโทษและกราบเท้าท่านค่ะ หนูขอให้วันข้างหน้าขอให้แม่กับยายให้โอกาสหนูอีกสักครั้งค่ะ

Comments

[Primthadha]

แม่กับยายประสาอะไรสอนให้ลูกฆ่าคน ขอโทษนะคะที่ต้องพูดว่า แม่กับยายน้องเลวมาก (ตามที่อ่าน) 

ไปแจ้งความได้นะคะ ถูกข่มขู่ ถูกบีบบังคับจะให้ฆ่าลูก

[กัลยรัตน์ เทียมทัด]

ไม่เป็นไรค่ะ. เล่าให้ญาติพี่น้องฟังพี่น้องก็รู้สึกตกใจแล้วรับไม่ได้ด้วยค่ะ

[ขอขีดเขียน]

ขอแทนตัวเองว่าพี่ 
พี่อ่านแล้วเข้าใจน้องนะ แล้วพี่ก็เข้าใจแม่น้องด้วย พี่เข้าใจทั้งสองฝ่าย คือที่บ้านพี่เป็นญาติกันก็มีปัญหาประมาณนี้ พี่มีน้องสาววัยรุ่นที่เป็นญาติๆกัน แต่น้องคนนี้กำพร้าพ่อ-หมด แล้วแม่พี่กับยายพี่ก็เลี้ยงดูเขามา อายุประมาณ18 ออกจากบ้านไปอยู่กับแฟน แม่พี่กับยายก็ไม่ได้ห้าม ได้แต่เตือนว่าจะมีแฟนก็มีไป แต่อย่าพลาดมีลูก เพราะมีแล้วจะลำบาก แต่เขาก็มีลูกค่ะ ทางบ้านพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ ปล่อยเป็นเรื่องของเขาไป แฟนน้องคนนี้ในตอนนั้นอายุ23 จบป.ตรีแล้ว น้องคนนี้เรียนปวช.แต่ไม่จบออกกลางคัน เพราะท้อง ก็อยู่กันไปจนลูกสองขวบกว่า แรกๆรักกันก็ทนนะ แต่พอนานๆไปความลำบากมันก็ค่อยๆเป็นบ่อนทำลายความรัก อันนี้พี่หมายถึงคู่ของน้องพี่นะ ลำบากค่ะขนาดทำงานทั้งคู่ ไหนจะค่านม แพสเพิส ลูกหาหมอ เข้าโรงบาล เสื้อผ้า ของใช้ กินอยู่สารพัด ลำบากมากค่ะ
ในที่สุดความลำบากก็ชนะ น้องพี่มันโดนแฟนมันทิ้ง เพราะแฟนทนลำบากไม่ไหว ไปมีคนอื่น จากที่รักกันนักกันหนา สุดท้ายก็ต้องเลิกรา ตามสูตรค่ะ ลูกอยู่กับฝ่ายหญิง ผู้หญิงรับภาระไปเต็มๆ (อันนี้กรณีได้ผู้ชายไม่เอาอ่าวมาทำสามี)
เอาจริงๆนะคะ เวลามีลูกไม่มีใครช่วยเราได้หรอกค่ะ ไหนเราจะทำงานกลับมาเหนื่อย ๆ เด็กนี่ร้องทั้งคืนค่ะ ต้องดูแล 24 ชม.นะคะ เผลอไม่ได้ ปัดผลักภาระใครก็ไม่ได้ด้วยค่ะ เพราะเป็นลูกของเราเอง ทีนี้ปัญหาจะเกิด ถ้าน้องเลี้ยงเองก็ต้องออกจากงาน แต่ถ้าไปจ้างเลี้ยงรายจ่ายก็เพิ่ม
ที่พี่พูดมาไม่ได้จะหมายความเห็นด้วยกับแม่ของน้องนะคะ  แต่พี่จะบอกในฐานะคนกลางที่เห็นเรื่องพวกนี้อยู่ใกล้ๆตัว พี่จะบอกว่าน้องว่า น้องต้องเตรียมทางออกสำรองไว้ค่ะ เอาเข้าจริงๆการเลี้ยงคนๆหนึ่งนี่ไม่ง่ายเลยนะคะ ถึงเวลานั้นน้องหันไปพึ่งใครไม่ได้หรอกค่ะ น้องต้องพึ่งตัวเอง ยิ่งแม่น้องเขาไม่สนใจด้วยแล้ว ลำบากค่ะ อย่าไปหวังพึ่งแม่แฟนค่ะ เราต้องเตรียมหาหนทางที่เราพึ่งตัวเองได้เอาไว้ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนค่ะ
ถ้าคำแนะนำทำให้ไม่พอใจยังไงก็ต้องขอโทษด้วย พอดีเห็นแล้วนึกถึงน้องสาวของตัวเองน่ะค่ะ