(มาเล่นกันหน่อย) มาแต่งนิยายลูกโซ่กันครับ

[เงาที่ยากจะแพ้]

ตามนั้นครับ คนที่ 1 เริ่มเนึ้อเรื่องใว้ แล้วคนที่สองก็มาแต่งต่อ เป็นการลับไฟความคิด+
เพิ่มพลังสมอง ในการที่จะเขียนงานของนักเขียนแต่ละท่านออกมากันครับ
ผมเริ่มนะครับ 

วันนี้เป็นวันที่เกินกว่า ที่ข้าจะสามารถเอ่ยคำพูดได เขายังคงรอคอยเวลา
ความจริงข้าใช่ว่าไม่รู้ ก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าเขาแข็งแกร่งเพียงใด คมมีดพลังจิต ที่ถูกใช้ตัดสะบั้นหินผา ไม่ต่าง
กับการหั่นเนยเป็นชิ้นๆ เขาเป็นอัจฉริยะ อัจฉริยะด้านพลังจิต

เขาสามารถสังหารแม่ทัพปีศาจ กำราบผู้คนที่ชั่วร้าย ทำลายซึ่งองค์กรอาชญากรรมด้วยตัวคนเดียว
พลังนั่นไม่ใช่สิ่งที่ใครจะดูถูกได้ แต่เขาไม่ใช่ผู้ถูกเลือก ข้าจึงเตือนไม่ให้เขา
บุกเข้าไปในประตูโลกันตร์แต่ลำพัง ข้านึกว่าเขาจะไม่รอด

ความจริงเขารอด แต่ไม่เหมือนเดิม เกราะสีดำคลุมทั้งร่าง ดวงตากลายเป็นสีแดงเลือด
ปืนและนาโนแมชชีนถูกเรียกมาใช้ต่อสู้ เขารอด แต่เขาไม่ใช่มนุษย์อีกแล้ว

Comments

[txchue]

            ใช่เขาไม่ใช่มนุษย์อีกแล้ว "อมนุษย์" คำนี้คงเป็นคำที่ข้าจะสามารถเอื้อนเอ่ยเรียกเขาได้  ผิวหนังที่แผดไหม้จากไฟบรรลัยกันต์กลายเป็นรอยแผลเป็นตะปุ่มตะป่ำ ที่แม้เกราะสีดำมืดมิดที่ปกคลุมร่างของเขานั้นก็ไม่สามารถปกปิดความเปลี่ยนไปของเขาได้  
            สายตาอำมหิตสีแดงฉานยังคงโหยหาเหล่าปีศาจที่ชั่วร้าย เขายังคงเดินต่อไปทำลายความชั่วร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า บาดแผลของคมมีดและปืนก็ทวีคูณเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
            แต่เขาหามีความรู้สึกไม่ ใช่แล้ว!!! ความเจ็บปวดแบบมนุษย์นั้นหายไปสิ้น

            แล้วความรักที่มีต่อข้าเล่า ที่ข้าคอยเคียงข้างและคอยเฝ้ามอง ท่านยังจำข้าได้อยู่บ้างหรือไม่ เมื่อท่านสัญญาที่จะกลับมา ข้ารอคอยท่านจนดวงใจรักของข้าทนไม่ไหวจึงตามมาเห็นภาพเช่นนี้ คนที่เหนือกว่าแม่ทัพปีศาจ คือท่านที่กลายเป็นปีศาจเสียเอง แล้วข้าที่ดูท่านอยู่ห่างๆเล่า จะต้องทำเช่นไรดวงใจรักของท่านจึงจะกลับคืนสู่มนุษย์เช่นเคย


(คิดนานมากก่อนแต่งต่อ กลัวทำเนื้อเรื่องเสียเพราะปกติถนัดนิยายรักเอาว่ะสนุกกัน 55)

[PrompiriyaRJ]

ทำไมกัน ทำไมข้าถึงได้ปล่อยมือของท่านไป ทำไมข้าไม่รู้ตัวให้เร็วกว่านี้ ว่าสิ่งที่ท่านทำจะนำพาตนเองไปสู่จุดจบ สิ่งที่ข้าทำนั้นไม่อาจให้อภัยให้ได้ แต่ว่าทุกสิ่งก็เพื่อความสุขของท่านเพียงคนเดียวเท่านั้น

            ข้าจะขอสร้างโอกาสอีกครั้ง ให้ได้พบท่านช่วงเวลานั้น ด้วยพลังที่มากมายที่มีนี้ ข้าจะย้อนกลับไปแก้ไขมันเอง เพื่อท่านแล้วทุกอย่างข้าก็ทำได้ทั้งนั้น!

            แม้ว่าเส้นผมต้องขาวโพลนยุ่งเหยิง ร่างกายแก่ชราลงไปเท่าไหร่ ร่างกายข้าจะเป็นเช่นไรก็ช่าง เพียงแค่ขอเวลาอีกสักนิด ข้าจะทำให้ท่านกลับมาเป็นเช่นเดิม ให้ดวงใจของข้าได้กลับคืนมาเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว



(ไม่รู้ไม่ชี้แมวพิมพ์)

[Smile Muchalin]

          "เจ้าต้องการความช่วยเหลือจากข้าหรือไม่"
          ข้ามองไปรอบๆอย่างนึกสงสัย เสียงที่แหบพร่าเอ่ยเอื้อนวจีเดิมอีกครั้งหนึ่ง อย่างใจเย็นและรอคอยว่าข้าจะตอบกลับเมื่อใด แต่แม้ข้าจะหันซ้ายหรือขวาข้ากับไม่พบใครเลยแม้แต่คนเดียว หรือว่า...
          "เจ้าเป็นใคร" ข้าเอ่ยถามเสียงปริศนา พลางตั้งสติ
          "ข้าสามารถช่วยเจ้าได้" เจ้าเสียงปริศนายังคงเอ่ยจุดมุ่งหมายของมันเพียงอย่างเดียวเท่านั้นโดยไม่สนสิ่งที่ข้าถามกลับแม้แต่น้อย
          "ช่วยได้? เหอะเจ้าต้องการอะไรกันแน่บอกข้ามาตามตรงดีกว่า" เสียงปริศนาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่มันจะกลับมาดังอีกครั้ง พร้อมน้ำเสียงเรียบๆชวนให้รู้สึกสะท้านเหมือนเดิม
          "ข้าต้องการเจ้า"


(พอแล้ว กากพอแล้ว 5555555555555)