บทเรียนที่ลงทุนเยอะ

[Prapirat deebang]

สวัดดีเราชื่อโบว์น้ะเป้นนักศึกษาวิทยาลัยเอกกระชนแห่งในสมุทรปราการเราเรียนอยู่ ปวช 1 สาขาคอมพิวเตอร์กราฟิก เราได้มามาเจอกับ ผช คนหนึ่ง เค้าเรียนอยุห้องเดียวกับเรา เราปลื้มเค้าตอนนั้น แต่ตอนนั้นเราก้อคุยหลายคน ไม่ได้ดังหรือไม่ได้สวยอะไรมากมาย แต่ก้อมีคนคุยเยอะอ้ะ พอเราปลื้มมาสักพักเราก้อแกล้งพอเฟชผ่านเพื่อนเราโดยพูดว่าจะเอาไปแกล้งเฉยๆไม่ได้จิงจังอะไร พอได้เฟชมาเราก้อแอ๊ด พอเราแอ๊ดเค้าก้อรับ เราก้อทักไปคุย ตอนนั้นเราเล่นกีฬายุแต่ก้อคุยได้อ้ะ เราก้อคุยกันได้สักพักเค้าก้อบอกว่าวีดีโอคอลได้มัย เราก้อบอกว่าได้แต่ก้อเขินน้ะตอนนั้น เพราะเรารุ้สึกว่าเค้าไม่เหมือน ผช คนอื่นที่เราคุย พอคุยกันได้สามสี่วันเค้าก้อถามว่ารักเค้ามัย เราก้อบอกว่าไม่ พึ่งเจอกันไม่นานจะให้รักเลยหรอ เค้าก้อบอกจะทำให้เรารักให้ได้ จนคุยกันมาเลื่อยๆเค้าขอแลกรหัดเฟชแต่ตอนนั้นไม่ได้คบกันน้ะแค่คุย เราก้อให้รหัดเฟชเราไม่ลบที่เราคุยกับคนอื่นเพราะตั้งใจให้เห้นเราไม่ปิดบังแต่รหัดของเค้ามันเข้าไม่ได้เราก้อไม่ได้อะไรเพราะเราขอดูโทรสับเค้าเค้าให้ดู แล้วเค้าก้อเห้นที่เราคุยกับคนอื่นเค้าโกดมากจนจะเกียดเลยอ้ะ ตอนนั้นเป้นวันหวยออกป้าเราถูกหวยพาไปเลี้ยงเรากำลังนั่งกินแต่พอเค้าเค้าเห้นเราคุยกับคนอื่นเค้าก้อบอกจะเลิกคุยเลิกยุ้งกับเราแต่ตอนนั้นไม่รุ้ทำไมเราเสียมากน้ำตาเลยอ้ะ แล้วเราก้อโอกาสครั้งสุดท้ายเค้าก้อให้ เราก้อเลิกคุยกับทุกคนแล้วคุยกับเค้าแค่คนเดียวคุยกันมาได้หนึ่งเดือนเค้าก้อขอเราคบ เราตอบตกลง เราคบกันมาอีกสักพัก เราไม่สบายเราไปหาหมอ ครั้งแรกที่ไปตรวจหมอบอกมีความเสี่ยงเป้นมะเร็งสูง ตอนนั้นเราก้อตกใจอ้ะแล้วก้อท้อมากด้วย เราบอกเค้าเค้าให้กำลัใจเค้าไม่ทิ้ง พอไปตรวจรอบสองหมอบอกเค้าช็อกโกแลตซีด เราต้องกินยาคุมตลอด เรามีลูกยาก เราก้อบอกเค้าทุกอย่าง คบกันมาอีกสักพักเค้าก้อขอมีอะไรด้วยเราก้อให้เพราะเรารักเค้ามาก วันนั้นเราโดดเรียนไปบ้านเค้าอยุ่ด้วยกันทั้งวัน แล้วเราก้อมีอะไรกันมาเลื่อยๆ เค้าเป้นคนเอาแต่ใจมากเราต้องยอมทุกอย่างเพราะเรารักเค้ามาก เค้าชวนเราทะเลอะตลอดแต่เราก้อไม่เลิกกัน เพราะเราไม่ยอมเลิก ก้อเค้าเป้นคนแรกอ้ะจะให้เลิกง่ายๆได้ไง พอสักพักเราคิดว่าถ้าคบกันเราก้อควรให้พ่อแม่รุ้เราบอกพ่อพ่อก้อว่าน้ะที่เรามีแฟนเพราะพ่อไม่อยากให้มี พ่อเราคุยกับเค้า เค้าก้อบอกพ่อเราว่าจะดูแลเรา เค้าบอกพ่อเราว่าจะดูแลจะบังคับเราเรียน เค้าเป้นคนเรียนเก่งน้ะ เราก้อเรียนไปด้วยกันเวลาเราไม่ทำงานไม่กินข้าวเค้าก้อบังคับตลอด เวลาเค้าขิตังเราให้เค้าตลอดถึงไม่มีแต่ก้อไปหามาให้จนได้ เราคบกันมาเลื่อยๆเค้าเริ่มเปลี่ยนไปเลื่อยๆจากที่เคยคุยกันทุกวันเค้าก้อไม่คุยเราชวนคุยเค้าก้อไม่คุยด้วย จนทุกวันนี้เราคิดว่าเค้ามีคนใหม่ เค้าคงเบื่อเรา เดี๋ยวนี้เราพูดอะไรไม่ได้เลยผิดตลอด เราเหนื่อยน้ะอยากเลิกเหมือนกันแต่เราเสียดายเวลาเสียดายทุกอย่างที่ให้ไปทั้งกายทั้งใจ เราก้อมีแต่ให้ความหวังตัวเองว่าสักวันเค้าจะกับมาทำตามสัญญาที่เค้าเคยให้เราไปว่าจะไม่ทิ้งไม่มีใหม่ไม่นอกใจจะรักแค่เรา.........
#เราเขียนเป้นครั้งแรกผิดตงไนก้อขอโทดด้วยน้ะค้ะ