นิยายรัก

[ยูนีฟ0402]

แสงไฟจากตะเกียงดูริบหรี่ โอนไหวตามสายลมหนาวที่พัดมาปะทะ
หญิงสาวจับจ้องอยู่ที่เจ้าตะเกียงนั้นด้วนท่าที่ที่เขินอาย
เธอมาที่นี่กับชายคนรัก ที่เพิ่งคบกันได้ไม่นานเขา
และเธอมักจะมานั่งคุยกันที่ร้านนี้เสมอ
"นัท มองพี่สิ มองอะไรตะเกียง"
เคชายคนรักเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาสที่สงบเงียบ
"แล้วจะให้เค้ามองอะไรล่ะมองคุณเหรอ
" เธอทำหน้าล้อเลียนแก้เขิน "อ้าว....ก็งั้นสิ..."
"รู้มั้ยว่านัทน่ารักมาก ตั้งแต่ครั้งแรกที่เค้าเห็นคุณก็รู้สึกชอบขึ้นมาทันทีไม่รู้ทำไมนะ"
หญิงสาวเพียงยิ้มตอบไม่มีคำพูดใดๆ "เมื่อไหร่คุณจะรักเค้าบ้างนะ"
"เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น"
"รู้มั้ยตอนเด็กๆ มีคนเคยเล่านิทานให้ฟังเรื่องนึงเค้าชอบมากเลยละ"
" อือ...อยากฟังจังเล่าให้ฟังหน่อยสิ"หญิงสาวพูดพลางคนนมปั่นในแก้ว
"กาลครั้งนึงนานมาแล้ว....มีเมืองอยู่เมืองนึงเป็นเงืองที่ร่ำรวยมาก
พระราชามีองค์ที่สวยงามมากจนเป็นที่หมายปองแก่ชายหนุ่มทั่วไป"
"และหนึ่งในนั้นก็คือ..คุณ" นัทแทรกขึ้น
"ไม่เอาอย่าแทรกซิ...เล่าต่อนะ"
" พระราชาปกครองชาวเมืองอย่างปกติสุข
แต่อยู่มาวันหนึ่งได้มีโจรสลัดเดินทางผ่านมาได้ยินถึงกิตติศัพท์ความงามขององค์หญิง
และความร่ำรวยของเมืองนี้ จึงเกิดความอยากได้มาเป็นเจ้าของ
เจ้าโจรสลัดจึงเข้าปล้นเมืองและชิงตัวองค์หญิงไป
พระราชาเศร้าใจมาก จึงประกาศหาอัศวินหนุ่มที่มีความสามารถ
มาช่วยกอบกุ้เมืองและให้สัญญาว่าถ้าใครสามารถปราบโจรสลัดนี้ได้
ก็จะยกสมบัติให้ครึ่งนึงพร้อมองค์หญิง
เหล่าอ้ศวินที่มีฝีมือต่างก็เข้ามาอาสามากมาย
แต่....ไม่มีใครสามารถเอาชนะเจ้าโจรสลัดได้เลย
ณ ที่ชายเมืองได้มีช่างไม้คนหนึ่งได้ยินข่าวจึงอยากจะอาสาเข้าไปปราบโจรสลัด
ชาวบ้านต่างก็คัดค้านความคิดของช่างไม้ว่าช่างเป้นความคิดที่แสนเขลา
ช่างไม้หาได้ฟังไม่ กลับเดินทางเข้าไปในเมืองเพื่สู้กับโจรสลัด
แต่อนิจจาช่างไม้ผู้เขลา ไร้ซึ่งฝีมือในการรบ
มีเพียงมือสองข้างกับความสามารถทางด้านช่างไม้เท่านั้น
กล้าที่จะหายสู้กับโจรสลัดผู้ร้ายกาจ
สุดท้ายช่างไม้ก็พ่ายแพ้แก่โจรสลัดถูกตัดแขน ตัดขา
กลับมาที่หมู่บ้านอนิจจาบัดนี้เขากลายเป็นคนพิการไป
แล้วเขาไม่สามารถที่จะใช้แขนขาของเขาในการทำมาหากินได้
ช่างไม้ก็ได้แต่นั่งเศร้าในอยุ่อย่างนั้น"
"จบแล้วเหรอ" นัทเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเคเงียบไปนาน
"อือ..." "แต่เค้าอยากให้มีต่อนะ...เค้าเคยแต่งนิทานเรื่องนี้ตอนะ"
"เอาสิเล่าๆๆ๐ "เค้าอยากให้มีนางฟ้าใจดีมาช่วยต่อแขนขาให้กับช่างไม้"
เคหยุดพุดแล้วจ้องหน้านัทจนหญิงสาวเขินอาย "แล้วไงละ"
"ไม่รู้ว่าจะมีนางฟ้าใจดีมาช่วยต่อแขนขาให้กับช่างไม้หรือเปล่า"
"ไม่รู้สิถ้าช่างไม้ทำตัวดีๆ นางฟ้าใจดีก้จะช่วย"
"เค้าช่วยแต่งนิทานเรื่องนี้ให้จบเอาใหม" เอาสิ"
"นางฟ้าเกิดใจร้ายขึ้นมาไม่ช่วยต่อแขนขาใหกับช่างไม้เกเรนะสิ"
กาลเวลาผ่านไป....เวลาระหว่างเขาและเธอก็หมดลง
หญิงสาวกลับมาที่ร้านแห่งนั้นอีกครั้ง
บัดนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว ไม่มีแสงตะเกียง.....
ไม่มีเขา...ไม่มีลมหนาวที่คอยพัดแสงตะเกียง.....
ไม่มีร้านนมอีกต่อไป....
หญิงสาวนั่งคิดถึงนิทานที่เขาแต่งขึ้น
"เค้ามีตอนจบของเรื่องนี้แล้วล่ะ..." หญิงสาวพูดขึ้นมาคนเดียว
" ช่างไม้เฝ้าอ้อนวอนนางฟ้าใจดีให้ช่วยต่อแขน ขา ให้
จนนางฟ้าใจออ่นยอมต่อแขน ขาให้
และให้กำลังแ่ช่างไม้ไปตีเมืองคืนมาได้และช่างไม้ได้ครองเจ้าหญิงสมใจ ....
แต่นางฟ้ากลับต้องเศร้าใจ เมื่อนางฟ้าเกิดหลงรักช่างไม้แต่ช่างไม้ไม่สนใจ
ทิ้งนางฟ้าให้อยู่คนเดียวและร้องไห้อยุ่อย่างนั้น
....เห็นใหมพอคุณได้ทุกอย่างสมใจแล้วคุณก็ทิ้งเค้าไปเหมือนกับช่างไม้..
.คุณเฝ้าวอนขอความรักจากเค้าขอให้เค้าช่วยรักษาแผลใจให้...
แต่สุดท้ายคุณก็กลับไปหาเขา
ทิ้งให้เค้าต้องอยู่ตามลำพังในโลกที่แสนโหดร้าย
คุณใจร้ายมากรู้ใหม" " หญิงสาวซบหน้าลงกับมือรำไห้"

---

PS.  หวังดีเสอม