ไปร้องคาราโอเกะกัน

     ล้า~ ฮ้า~ หล่า ลา ล้า ลา~ ขอวอร์มเสียงหน่อยนะครับ เพราะ Hobby คอลัมน์บอยส์ จะพูดถึงการไปร้องคาราโอเกะ กิจกรรมสร้างเสียงเพลง ที่พี่มิ้งคิดว่า เป็นความบันเทิงชั้นดี ที่อยากเอามานำเสนอ เช็คลูกคอ เช็คไมโครโฟน และไปร้องกันเลย!!

     คาราโอเกะนั้นเริ่มต้นในญี่ปุ่นเมื่อต้นทศวรรษ 1970 เมื่อนักร้องในร้านอุตะโกะเอะ คิซซาคนหนึ่ง ชื่อ ไดซุเกะ อินุอะเอะ ได้รับคำร้องขอจากลูกค้าอยู่บ่อยๆ ให้บันทึกการแสดงดนตรี เพื่อพวกเขาจะได้ร้องเพลงตามไปด้วย เมื่อทราบความต้องการของผู้คน ไดซุเกะจึงเกิดปิ๊งไอเดีย ทำเครื่องบันทึกเทปที่เล่นเพลงได้ เมื่อหยอดเหรียญ 100 เยนลงไปขึ้นมา

     ช่วงแรก 100 เยน เพื่อแลกกับการร้องคาราโอเกะถือว่าแพงมาก แต่ถึงอย่างนั้น ต่อมาคาราโอเกะก็กลายเป็นความบันเทิงยอดนิยมในที่สุด เครื่องคาราโอเกะมีบริการในร้านอาหาร ห้องต่างๆ ของโรงแรม และไม่ช้าก็เปิดธุรกิจใหม่คือ ร้านคาราโอเกะ Karaoke Box ที่มีห้องขนาดเล็ก พร้อมด้วยเครื่องคาราโอเกะให้บริการ

     (คำว่า คาราโอเกะ มาจากคำว่า  คาระ หมายถึง ว่างเปล่า และ โอเกะ ซึ่งย่อจากคำว่า "โอเกะซุโตะระ" หมายถึง วงออร์เคสตร้า)

     คาราโอเกะในไทย ธุรกิจคาราโอเกะเข้าสู่ประเทศไทยโดยประมาณ พ.ศ. 2520 โดย เริ่มต้นที่ย่าน "ธนิยะ" สถานประกอบการกลางคืน โดยถนนธนิยะในอดีตจะเป็นศูนย์กลางสำหรับนักธุรกิจนักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่น ยุคแรกรูปแบบของคาราโอเกะในประเทศไทย กลุ่มของลูกค้าเป็นคนกลางคืนเสียส่วนใหญ่ จึงถูกมองในภาพลบ

     ต่อมาจากถนนธนิยะ คาราโอเกะก็เริ่มแพร่หลาย เปลี่ยนเป็นรูปแบบความบันเทิงใหม่ในยามค่ำคืนทั่วกรุงเทพฯ และตามเมืองใหญ่ของไทย ไม่ว่าจะเป็นคลับชั้นสูง โรงแรม ภัตตาคาร ร้านอาหาร คาเฟ่
 
     ในปีพ.ศ.2545 ประเทศเริ่มมีการจัดเก็บค่าลิขสิทธิ์เผยแพร่และค่าทำซ้ำต่อสาธารณชน ตามเงื่อนไขของ WTO ที่ต้องดูแลและให้ความสำคัญต่อเรื่องทรัพย์สินทางปัญญา ซึ่งการจัดเก็บเริ่มต้นในธุรกิจของคาราโอเกะเป็นลำดับแรก