ประสบการณ์ทำงานพิเศษ ช่วงปิดเทอม ตอน 1

           ไอเดียกระฉูดในบ่ายวันนั้น ตกเย็นก็ลงมือคุยกับทางบ้านทันที "พ่อครับ แม่ครับ นี่ผมก็จบ ม.6 แล้ว..ตอนนี้ก็ว่างๆ รอการสอบเข้ามหาวิทยาลัย อยู่บ้านวันๆก็ไม่ได้ทำอะไร เปลืองน้ำ เปลืองไฟ เปลื่อค่าโทรศัพท์เปล่าๆ ผมเลยอยากไปทำงานพิเศษดูครับ"

           "งานอะไรล่ะ..ดูดีๆแล้วกันนะ..ว่าคุ้มไหม..การเดินทางค่าใช้จ่าย" สิ้นเสียงประโยคนี้ของแม่ปุ๊ป..พี่ลาเต้ ก็หาข้อมูลการทำงานพิเศษปั๊ปทันที..อิอิ..เร็วจริงๆ

           การหาข้อมูลในตอนนั้น ต้องบอกว่าธรรมด๊า ธรรมดามากๆ ไม่ต้องใช้ไอที เทคโนโลยีอะไรค้นหามากมาย..เพราะตอนนั้นจำได้ว่า นั่งรถเมล์ไปห้างซีคอนตอนกลางวันแสกๆเลย ไปเดินตากแอร์ให้ทั่วห้างเลย เพื่อดูว่ามีร้านไหนติดป้ายรับสมัครนักเรียนทำงานบ้าง..ส่วนใหญ่เขาจะติดไว้ที่กระจกหน้าร้าน ซึ่งก็เจอบ้าง ไม่เจอบ้าง..แต่จะหนักทางไม่เจอซะส่วนใหญ่ ส่วนร้านที่เจอก็ใช่ว่าจะกล้าเข้าไปทักทายบอกเขาว่า "ผมมาสมัครงานครับ" เพราะอายสุดๆ แหม..คนยังไม่เคยก็ต้องอายเป็นเรื่องธรรมดา..จริงไหม..อิอิ..เพราะไม่รู้ว่าจะต้องปั้นหน้า ปั้นหู ปั้นตายังไง ลำพังแค่ไปยืนอ่านประกาศรับสมัครก็อายจะแย่อยู่แล้ว..คิดไปคิดมา จะอายอะไรว่ะ..กำ..

           เดินมาร่วม 5 ชม.ครึ่งวัน บางร้านเดินผ่าน 10 รอบ รอบที่ 1-5 ผ่านเฉยๆ ไม่กล้าเข้าไปอ่าน รอบที่ 6-7 ตัดสินใจหน้าด้านเดินเข้าไปอ่าน แต่อ่านแบบผ่านๆ รอบที่ 8-9 ก็เริ่มอ่านให้หมด หากสนใจจริงๆจึงมีรอบที่ 10 อย่างที่บอกว่าไม่กล้าแม้ที่จะไปแสดงตัวถามรายละเอียดว่ารับสมัครยังไง ต้องใช้หลักฐานอะไรบ้าง ทางออกกันอายในตอนนั้นคือ จดเบอร์โทรศัพท์มา เพื่อมาโทรถามที่บ้าน เพราะคุยทางโทรศัพท์จะช่วยลดความเขินอายบ้าง..อิอิ..[เขียนไปก็อยากขำไป เป็นไปได้นะลาเต้]..555..

           ในที่สุด 5 ชม.ที่เสียไปก็ได้กลับมาเป็นเบอร์โทรศัพท์ 3 เบอร์ ที่เป็นร้านอาหารยอดนิยมทั้งนั้นเลย..วันรุ่งขึ้นก็โทรไปเลยหละครับ.."สวัสดีครับ..ผมขอสอบถามเรื่องการสมัครงานหน่อยครับ ไม่ทราบว่าจะสามารถสมัครได้ที่ไหนครับ ต้องเตรียมหลักฐานอะไรบ้าง"............."อ๋อๆๆ ได้ครับ ได้ครับ พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปยื่นเอกสารนะครับ สวัสดีครับ"...ทันที่วางสายบอกตามตรงว่าตื่นเต้นที่สุดครับ..นี่แค่ไปยื่นเอกสารนะ..ว้าว..พรุ่งนี้ต้องรีดชุดนักเรียนเพื่อใส่ไปสมัครงานให้เรียบร้อยซะแล้ว..ตื่นเต้น ตื่นเต้น..

           อายจริงๆที่จะเล่าเรื่องในวันสมัครให้น้องๆได้ฟัง..[อย่ามาล้อพี่นะ]..วันนั้นเตรียมเอกสาร รูปถ่าย ลงแฟ้ม ใส่ชุดนักเรียนขาสั้นมัธยม นั่งรถเมล์ไปเลย..ระหว่างทางก็คิดไปต่างๆนาๆ ว่าเขาจะให้เราทำอะไรนะ เราจะเดินเข้าไปยังไง ทักทายยังไง โอ๊ย..ตื่นเต้นไปหมด..แต่ทั้งหมดก็ไม่เท่าเหตุการณ์ตอนที่ขึ้นลิฟท์ไปฝ่ายบุคคล [ฝ่ายที่ดูแลการรับสมัครงาน] ทันที่ลิฟท์เปิด ด้านหน้าคือบริษัท ซึ่งมีคนมาสมัครเพียบ ทั้งผู้ใหญ่ นักเรียน ยืนเรียงพูดคุย ขีดเขียนกันให้พรึบ..แต่ละคนดูท่าทางสนิทกัน เราไปคนเดียวจะไปอยู่มุมไหนก่อนดีนะเนี่ย..และแล้วมุมที่ พี่ลาเต้ ขอเลือกไปตั้งหลักหลบสายตาคนอื่นๆก่อนก็คือ......ห้องน้ำ....ให้ตายเถอะ..ทำไงดีไม่กล้าออกไปไหนแล้ว อายเขา ทั้งๆที่ไม่รู้จะอายอะไร ไม่กล้าแม้จะถามว่า "ต้องไปสมัครที่ไหนเหรอครับ..."

           อยู่ในห้องน้ำก็ใช่ว่าจะอยู่นานได้ เพราะมีคนเข้าออกบ่อยๆ จึงตัดสินใจยืนดูความเรียบร้อยของทรงผมหน้ากระจกเพื่อสร้างความมั่นใจ หลังจากนั้นก็เดินออกมาทันที..เดินมาสายตาคนอื่นๆก็ยังมองมาอีกอยู่ดี..พุทโธ พุทโธ ตั้งสติระงับความอายไว้ครับ..จากนั้นก็เดินไปหาเจ้าหน้าที่ทันที พร้อมกับแนะนำตัวว่า "สวัสดีครับ ผมมาสมัครงานนักเรียนพาร์ทไทม์ครับ" ด้านพนักงานเจ้าหน้าที่ ก็ยิ้มรับพร้อมตอบมาว่า "น้องสุดหล่อ รอสักครู่นะค่ะ เดี๋ยวพี่ไปเอาเอกสารมาให้"..แหม..ไอ้แค่คำว่า "สุดหล่อ" คำเดียว..มันทำให้เราหายตื่นเต้นไปเยอะเลยนะเนี่ย..พี่เขาเป็นกันเองกับเราจริงๆ

           นั่งรอได้สักพักเอกสารก็มาถึง โอ้แม้เจ้า..ทำไมเอกสารหนาอย่างนั้นแหละครับ..นี่ยังไม่รับเข้าทำงานนะเนี่ย..แค่คนมาสมัคร ไม่เปลืองกระดาษเหรอเนี่ย..[เป็นความเห็นส่วนตัวที่คิดไว้ในใจ..อิอิ..] อ่านดูในใบสมัครเขียนไว้ว่า ให้เวลา 40 นาทีในการกรอกใบสมัครนี้..ในใบสมัครมีถามประวัติของเราทุกอย่าง ทุกมุม ถามแม้กระทั่งว่าเกิดเวลาไหน

           ส่วนหน้ากลางๆจะถามว่าพ่อแม่ พี่น้องทำงานอะไร ประวัติการศึกษาตั้งแต่เกิดเรียนอะไรมา พ่อแม่อายุเท่าไหร่ แหม...พี่ลาเต้ พลาดตรงนี้แหละ..จำไม่ได้ว่าพ่อแม่อายุเท่าไหร่ แต่ก็แก้ปัญหาโดยการดู พ.ศ.เกิดของท่านในทะเบียนบ้านแล้วมาบวกลบดู..ส่วนหน้าท้ายๆ ต้องบอกว่า งานเข้าจริงๆ เพราะถามประมาณว่าความสามารถพิเศษว่าเรามีอะไรบ้าง แถมยังปิดท้ายด้วยว่า "ให้เขียนอะไรก็ได้ เพื่อเป็นการแนะนำตัวให้คณะกรรมการรู้จักเรามากที่สุด" เวรกรรม..จะเขียนอะไรดีหละคราวนี้..