ความคาดหวัง พ่อแม่หรือลูกที่แบกไว้จนเจ็บ

พ่อแม่ทำให้ผมเก็บกด
อ่อนแอ สู้ใครไม่ได้ ขาดความมั่นใจในตัวเอง
โดนคนอื่นรังแกและเหยียบจนเกือบจะจมดิน
ตอนโรงเรียนจัดกิจกรรมท่านไม่เคยมาเลย แม้แต่วันแม่ก็ตาม

คือของหนูนะค่ะ  หนูเป็นลูกสาวคนที่สอง บ้านหนูมีลูก 2 คนค่ะ คือ พี่สาวแล้วก็หนู พี่หนูทำได้ทุกอย่างแต่พี่เป็นคนหัวแข็ง  มีโลกส่วนตัวสูง  พ่อกับแม่และญาติทุกคนจะรักพี่หมด เพราะพี่เป็นเป็นคนเฮฮา แถมเป็นลูกคนโต ใครๆก็รู้จักอยู่แล้วใช่ไหมค่ะั ลูกคนแรกนี่  แต่หนูแตกต่างจากพี่พอสมควรค่ะ  หนูเป็นพวกกลัวๆๆขี้ขลาดๆๆ  พี่ พ่อและแม่จะใช้ตลอดๆ  พ่อกับแม่จะวางกรอบไว้ให้เราสองคนตลอดเวลา  พ่อกับแม่สอนให้รู้ว่าบลาๆๆๆๆๆๆๆๆ  แต่พี่ก็จะไม่สนใจอะไร  แต่มันตกกระทบมาที่หนูนี่ไง  แม่มักจะบอกว่าอย่าทำแบบพี่นะบลาๆๆๆๆๆ  หนูก็ได้แต่นั่งฟังทุกๆอย่างที่แม่เล่ามา  ไม่ว่าจะเรื่องการขับรถของแม่จนกระทั่งแม่ไปที่บลาๆๆๆๆๆ   หนูเข้ามาอยู่ชั้นม.1  ในห้องหนูมีแต่คนเห็นแก่ตัว แม่ก็บอกว่าให้หาคนดีๆ  แต่มันหายากนี่สิ  แม่มักจะสั่งให้ทำอย่างนี้ อย่างนั้น  ทั้งๆที่หนูทำไม่ได้  แม่บอกว่าให้พยายาม หนูก็ดิ้นรนสุดชีวิต  แม่ก็ไม่เข้าใจ  แม้กระทั่งการเรียน  แม่เป็นคนเก่งมาก  แต่หนูเรียนไม่เก่งเลย  แม่ก็บอกให้เรียนพิเศษเสริม  ทั้งๆที่สมองหนูจะระเบิดตั้งแต่ที่ร.ร.แล้ว  พอเรียนไปแม่กับพ่อก็บอกว่าหนูยิ่งเรียนยิ่งแย่  หนูคิดว่าถ้างั้นก็ไม่ต้องเรียนเลยดีกว่า  ลาก่อนไปเลย  ตาหนูอยากให้เป็นหมอ  หนูก็เข้าใจ  หนูก็อยากทำให้  แม่หนูอยากให้เรียนสูงๆเท่าเทือกเขาหิมาลัย  หนูก็เข้าใจ  หนูก็อยากทำให้  แต่หนูอยากบอกเค้าว่าหนูก็ไม่ไหวเหมือนกัน  แต่ไม่มีใครฟังหนู  หนูไม่อยากเรียนแล้ว  หนูอยากเรียนภาษาแต่ไม่มีใครเห็นด้วย  หนูคุยกับแม่ไม่เคยรู้เรื่อง  แม่ไม่เคยเปิดโอกาสที่จะเข้าหากัน  พอแม่เปิด  แม่ก็ไม่เข้าใจ  ทำยังไงแม่ก็้ยังยึดติดกับกรอบสี่เหลี่ยมเล็กๆอย่างนั้น  แม่ไม่เคยสร้างทางเชื่อมไปไหนเลย  หนูรู้ว่าแม่เป็นห่วง แต่ช่วยหาความอิสระให้หนูบ้างได้ไหม  จะไปซื้อสักร้อยล้านหนูก็จะเก็บตังค์ซื้อมา  เพราะมันหายากกว่ารุ่นลิมิเตfอิดิชั่นอีก!!!!


แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 4 กรกฎาคม 2554 / 18:06

เราก็พูดกับแม่เล่นๆว่าเราอยากเป็นทูต อยากเป็นทนาย
เพราะเราเก่งภาษา (เราอยูแค่ ม.1 นะ แต่ครูเค้าบอกให้มองๆไว้แล้ว)
แต่แม่เราบอกว่าอาชีพพวกนี้การแข่งขันสูง
แม่เราอยากให้เรียนบริหารซึ่งมันก็ต้องเรียนวิทย์-คณิต
และเราไม่ถนัดเอาซะเลย เราเลยขี้เกียจคิด
ทำตามพ่อแม่ไปซะได้จบๆ เราก็เลยรับปากไปว่าจะเรียน
เฮ้อ~!

 
โดนพ่อแม่กดดันมาทั้งชีวิตเหมือนกันค่ะ
แต่ก็เข้าใจเพราะเราเป็นลูกคนเดียว
จำได้ว่าวินาทีที่โทรไปบอกพ่อว่า
หนูมีที่เรียนแล้วนะ  ตอนนั้นยังไม่จบมอหก
น้ำเสียงพ่อดูดีใจมาก  แต่พ่อไม่เคยมาพูดด้วยหรอก
ตอนแรกก็น้อยใจ  เราอุตส่าห์ทำให้ขนาดนี้
แต่คนเป็นพ่อน่ะ ยังไงก็ผู้ชายไงคะ
ในใจน่ะปลาบปลื้มจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
แม่ก็เหมือนกัน  แม่บอกแค่ว่าเก่งแล้ว
ตอนแรกพ่อกับแม่อยากให้เป็นหมอ
พอโตมาเราเริ่มรู้ศักยภาพตัวเองว่าคงไม่ไหว
แต่ยังไม่รู้ว่าจะไปทางไหนได้บ้าง
ขึ้นมอปลายก็เลยเรียนวิทย์คณิตหลักสูตรภาษาอังกฤษ
เอามันทุกทาง  พ่อแม่ก็หวังมาก  เราก็บอกตลอดว่าทำเท่าที่จะมีแรงทำได้นะ
เพราะก็ไม่รู้ว่าจะทำได้ดีแค่ไหน  เพราะมันหนัก
มันก็รอดมาได้  เกรดก็แค่สามกลางๆไม่ได้เหยียบสี่เหมือนอย่างที่เคยเป็น
พอมามหาลัยเกรดก็ร่วงเพราะยังปรับตัวไม่ได้  เลยรีบบอกพ่อกับแม่ซะ
พยายามใช้เหตุผล  อธิบายให้เข้าใจ  พ่อบอกว่าไม่สู้ก็ถอยไปเรียนที่เรียนได้
คำพูดนั้นดูแบบ  ฟังแล้วเจ็บนะ แบบว่าพ่อดูถูกหนูเหรอ เราก็เลยสู้สุดชีวิต  ก็ผ่านปีหนึ่งมา
พ่อภูมิใจมากตรงที่ว่าเราสู้เพราะพ่อเคยบอกว่าเป็นลูกพ่อจะกลัวไปทำไม
พอมามองย้อนไป  พ่อแม่ไม่เคยกดดันเราเลยนะ  มีแต่เราที่กดดันตัวเอง
ผลการเรียนก็ไม่ได้ดีอย่างที่เขาหวังแต่พ่อกับแม่ก็บอกว่า  แค่ทำเต็มที่ก็ภูมิใจแล้ว
เชื่อเถอะว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่น่ะอยากให้ลูกได้ดีทั้งนั้น  แม่พูดบ่อยๆว่า
ลูกคนเดียวแม่เลี้ยงได้  แต่แม่ต้องตาย  ไม่อย่างนั้นแม่คงเลี้ยงหนูไปเรื่อยๆนั่นแหละ
จะบอกว่าพอเริ่มโตก็ไม่เคยเรียกร้องให้พ่อแม่เข้าใจเราเลย
เพราะเอาเวลามานั่งถามตัวเองตลอดว่าเราเข้าใจพ่อกับแม่หรือยัง
พยายามใช้เหตุผล  พยายามถามความรู้สึกท่านบ่อยๆจะได้รู้ว่าจริงๆแล้วต้องการอะไร
ถึงแม้ว่าพ่อแม่จะพูดทำร้ายจิตใจยังไงก็ไม่เคยโกรธเพราะที่ว่าที่ดุคืออยากให้ได้ดี

แล้วก็อยากจะบอกหลายๆคนว่า  ถึงแม้ว่าเราจะทำได้ไม่ดีหรือทำให้พ่อแม่เสียใจ  แต่คนที่อยู่กับเราเป็นคนสุดท้ายก็คือสองคนนี้ไม่ใช่เหรอ  เชื่อเถอะค่ะ  ไม่ว่ายังไงลูกก็ยังเป็นลูกวันยันค่ำนั่นแหละ

เราคงจะดีใจได้ซักหน่อยละมั้ง เพราะ แม่เราไม่บังคับเราเรื่องเรียน ว่าต้องเรียนอะไร แม่บอกแค่ว่าอยากให้เรามีความสุข แม่จึงเป็นที่พึ่งทางใจของเราเต็ม100

แต่พ่อเรา จัดเต็มค่ะ พ่อเราโกธรเราจัดตั้งแต่ตอนที่เราเลือกเรียน ศิลป์-จีน แทนที่จะเรียน วิทย์-คณิต หรือ คำนวณ และหลังจากนั้น พ่อเราไปที่เรียนพิเศษเองจัดตารางเรียนเอง ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ คณิต อังกฤษ แต่ไม่ยอมให้เราเรียนพิเศษภาษาจีน ซึ่งเราต้องใช้มากกว่า ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ แน่นอน แถมยังเชิงดูถูกภาษาจีนที่เราเรียนว่า ต่างๆนานา แต่เมื่อเราทำอะไรได้ดี เช่น สอบเข้าม.1 ม.4 สอบ AYC ติด หรือสอบทักษะภาษาไทยได้รางวัล หรือสอบติด 1ใน10ของห้อง แน่นอนค่ะ พ่อเราไม่เคยดีใจไปกับเราเลย แถมยังถามมาว่า ทำได้แค่นี้เองนะเหรอ หรือ ทำไมไม่เอาที่1 เราเคยพูดกับพ่อว่าเราอยากเรียนจิตวิทยา สิ่งที่พ่อเราตอบกลับมาคือ ถ้าเรียนก็จะไม่ส่ง เหอะๆ ชีวิตบัดซบจริงๆ

ทำไมต้องคาดหวังกับเราขนาดนี้ T^T

ตรงค่ะ !! O_O

ทุกวันนี้พ่อแม่คาดหวังอย่างมากเลย

ตอน ม.ปลาย แม่ปล่อยเรามากเลย อยากเลือกอะไร โควต้าอยากสอบอะไรสอบเลย(แต่ดันไม่ติดซักอย่างนี่แหละ ประเด็น) แต่พอรอบแอดฯ แม่ขอ แม่อยากให้เรียน เพราะจบมาจะได้มีงานทำไว้เลี้ยงตัวเอง เพราะพ่อแม่อายุมากแล้ว ตอนนั้นเรายื่นคำขาดกับแม่ว่า ถ้าจะให้เลือกคณะนี้หนูจะเลือกที่นี่ ถ้าติดต้องให้ไปเรียนด้วยนะ (แม่ไม่อยากให้มาเรียนในกรุงเทพ) สุดท้ายก็ติดจริงๆ แม่ก็ต้องยอมให้มา แต่เรียนๆแล้วก็ไม่เห็นเป็นไร แป๊บๆ จะจบแล้ว แล้วคณะที่เรียนก็ดี สิ่งแวดล้อมดี รู้สึกดีที่ได้เรียนที่นี่

พ่อแม่ทำให้ผมเก็บกด
อ่อนแอ สู้ใครไม่ได้ ขาดความมั่นใจในตัวเอง
โดนคนอื่นรังแกและเหยียบจนเกือบจะจมดิน
ตอนโรงเรียนจัดกิจกรรมท่านไม่เคยมาเลย แม้แต่วันแม่ก็ตาม

ใช่ ถูกต้องทีซู้ดดดดดด

เห็นด้วยอย่างสุดขั้ว

ใช่

แม่คือคนสมัยก่อน ท่านอยากให้เราทำงาน ราชการ

ครู นั่นแหละ เพราะคนสมัยก่อนบอกว่าเป็นครูสบาย
นับจากนั้นครูก็เริ่มเฟ้อ แต่ความคิดแม่เราไม่ฟุ้งไปไหนเลย
แม่เราบอกว่า
"เป็นครูนะแม่อยากให้เรียนครู แม่จะได้สบาย"

เราอยากให้แม่สบาย แต่ไม่ใช่อาชีพครูเลย เพราะเราคิดว่ามันไม่เหมาะกับเราซักนิดเดียว

แต่เพื่อความสบายใจ ของแม่ เราก็ต้องยอมรับ คือเราก็ต้องเรียนครู
แต่จบมาแล้วจะเป็นครูสมใจแม่รึป่าวนี่สิ คอยลุ้นเอาเองนะท่านแม่...

 

 เหนื่อย อ่ะ เเอ่ก ๆเครียดมากๆ ปวดหัวสุดๆ

บอกตรงๆว่าพ่อแม่ไม่คาดหวังอะไรเลย
แต่เราอยากให้แม่คาดหวังมากกว่านี้
เราทำได้ทุกอย่างถ้าแม่อยากให้ทำแต่แม่ไม่สนใจอะไรเลย
เราแข่งนู่นนี่นั้นทำนู่นนี่นั้นสำเร็จแม่ก็ไม่ว่ายังไง
บางทีงานเยอะมากๆเราบ่นเราอยากให้แม่ให้กำลังใจบ้างแต่ก็เซง
แม่บอกแค่ว่าไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ เฮ้ออออ
ช่วยบังคับหน่อยเถอะ

เราอยากเป็นไกด์ (ภาษา)

เราอยากเป็นแอร์... แต่หน้าตา = =' (ภาษา)

แต่ทุกวันนี้เรียนแผนวิทย์เพราะพ่อ....

เหมือนกันเลย เราก็เรียนวิทย์-อินเพราะแม่
จริงๆเราอยากเป็นสถาปนิกแต่แม่บอกว่าหางานยาก อยากให้เป็นหมอมากกว่า เราก้เลยเป็นจิตแพทย์แทนเพราะกลัวผ่าตัด

เราก็พูดกับแม่เล่นๆว่าเราอยากเป็นทูต อยากเป็นทนาย
เพราะเราเก่งภาษา (เราอยูแค่ ม.1 นะ แต่ครูเค้าบอกให้มองๆไว้แล้ว)
แต่แม่เราบอกว่าอาชีพพวกนี้การแข่งขันสูง
แม่เราอยากให้เรียนบริหารซึ่งมันก็ต้องเรียนวิทย์-คณิต
และเราไม่ถนัดเอาซะเลย เราเลยขี้เกียจคิด
ทำตามพ่อแม่ไปซะได้จบๆ เราก็เลยรับปากไปว่าจะเรียน
เฮ้อ~!

 
โดนพ่อแม่กดดันมาทั้งชีวิตเหมือนกันค่ะ
แต่ก็เข้าใจเพราะเราเป็นลูกคนเดียว
จำได้ว่าวินาทีที่โทรไปบอกพ่อว่า
หนูมีที่เรียนแล้วนะ  ตอนนั้นยังไม่จบมอหก
น้ำเสียงพ่อดูดีใจมาก  แต่พ่อไม่เคยมาพูดด้วยหรอก
ตอนแรกก็น้อยใจ  เราอุตส่าห์ทำให้ขนาดนี้
แต่คนเป็นพ่อน่ะ ยังไงก็ผู้ชายไงคะ
ในใจน่ะปลาบปลื้มจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
แม่ก็เหมือนกัน  แม่บอกแค่ว่าเก่งแล้ว
ตอนแรกพ่อกับแม่อยากให้เป็นหมอ
พอโตมาเราเริ่มรู้ศักยภาพตัวเองว่าคงไม่ไหว
แต่ยังไม่รู้ว่าจะไปทางไหนได้บ้าง
ขึ้นมอปลายก็เลยเรียนวิทย์คณิตหลักสูตรภาษาอังกฤษ
เอามันทุกทาง  พ่อแม่ก็หวังมาก  เราก็บอกตลอดว่าทำเท่าที่จะมีแรงทำได้นะ
เพราะก็ไม่รู้ว่าจะทำได้ดีแค่ไหน  เพราะมันหนัก
มันก็รอดมาได้  เกรดก็แค่สามกลางๆไม่ได้เหยียบสี่เหมือนอย่างที่เคยเป็น
พอมามหาลัยเกรดก็ร่วงเพราะยังปรับตัวไม่ได้  เลยรีบบอกพ่อกับแม่ซะ
พยายามใช้เหตุผล  อธิบายให้เข้าใจ  พ่อบอกว่าไม่สู้ก็ถอยไปเรียนที่เรียนได้
คำพูดนั้นดูแบบ  ฟังแล้วเจ็บนะ แบบว่าพ่อดูถูกหนูเหรอ เราก็เลยสู้สุดชีวิต  ก็ผ่านปีหนึ่งมา
พ่อภูมิใจมากตรงที่ว่าเราสู้เพราะพ่อเคยบอกว่าเป็นลูกพ่อจะกลัวไปทำไม
พอมามองย้อนไป  พ่อแม่ไม่เคยกดดันเราเลยนะ  มีแต่เราที่กดดันตัวเอง
ผลการเรียนก็ไม่ได้ดีอย่างที่เขาหวังแต่พ่อกับแม่ก็บอกว่า  แค่ทำเต็มที่ก็ภูมิใจแล้ว
เชื่อเถอะว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่น่ะอยากให้ลูกได้ดีทั้งนั้น  แม่พูดบ่อยๆว่า
ลูกคนเดียวแม่เลี้ยงได้  แต่แม่ต้องตาย  ไม่อย่างนั้นแม่คงเลี้ยงหนูไปเรื่อยๆนั่นแหละ
จะบอกว่าพอเริ่มโตก็ไม่เคยเรียกร้องให้พ่อแม่เข้าใจเราเลย
เพราะเอาเวลามานั่งถามตัวเองตลอดว่าเราเข้าใจพ่อกับแม่หรือยัง
พยายามใช้เหตุผล  พยายามถามความรู้สึกท่านบ่อยๆจะได้รู้ว่าจริงๆแล้วต้องการอะไร
ถึงแม้ว่าพ่อแม่จะพูดทำร้ายจิตใจยังไงก็ไม่เคยโกรธเพราะที่ว่าที่ดุคืออยากให้ได้ดี

แล้วก็อยากจะบอกหลายๆคนว่า  ถึงแม้ว่าเราจะทำได้ไม่ดีหรือทำให้พ่อแม่เสียใจ  แต่คนที่อยู่กับเราเป็นคนสุดท้ายก็คือสองคนนี้ไม่ใช่เหรอ  เชื่อเถอะค่ะ  ไม่ว่ายังไงลูกก็ยังเป็นลูกวันยันค่ำนั่นแหละ