ชัยยา

พี่ติน: สวัสดีจ้า แนะนำตัว  

ชัยยา: สวัสดีครับ ชื่อตามบัตรประจำตัวประชาชน ชัยยา ศรีทองครับ ชื่อเล่น ติ่ง 

หน้าตาแก่กว่าวัยหลายขวบปี แต่ยังพอพาไปวัดไปวาได้ครับ 

พี่ติน: มามะ เล่าเรื่องตัวเองในตอนนี้กัน  

ชัยยา: ช่วงนี้เก็บตัวอยู่ครับ กำลังพยายามอ่านหนังสือ

เพื่อเตรียมสอบข้าราชการ (ผู้พิพากษาหรืออัยการ)

เป็นความท้าทายที่อยากลองดูสักตั้งครับ นอกจากอ่านหนังสือกฎหมายแล้ว

ก็มีอ่านนิยาย เขียนนิยาย อันเป็นความชอบส่วนตัว กะว่าจะทำเป็นงานอดิเรก

แต่ตอนนี้เริ่มถลำตัวลึกเข้าไปทุกที เหอๆ 

พี่ติน: อยากให้พูดถึงตัวเองให้คนอื่นฟัง

ชัยยา: มองจากสายตาเพื่อน ผมเป็นคนประเภทเข้าใจยากสักหน่อย

บางเวลาสนุกสนานฮาแตก แต่บางครั้งก็เงียบขรึมจนน่ากลัว

มีโลกส่วนตัวที่คนรอบข้างเข้าไม่ค่อยจะถึง
แต่ไม่ผลุบเข้าโลกส่วนตัวบ่อยนักหรอกครับ

โดยรวมแล้วเป็นคนเข้ากับคนรอบข้างได้ง่าย

คุยได้หมดตั้งแต่เรื่องเฮฮาปาจิงโกะยันปรัชญานอกรีต 

ไม่รู้เรื่องอะไรก็ยังอุตส่าห์ใช้ถ้อยคำคลาสสิกอย่าง

อืมๆ อาๆ กระดืบคลานตามเขาไปได้ หะหะ 

พี่ติน: จุดเริ่มต้นของการเขียนเรื่อง ทำยังไงมาเขียนหนังสือได้เนี่ย

ชัยยา: จุดเริ่มต้นจริงๆ น่าจะมาจากการเขียนไดอารี่ช่วงมัธยมครับ

เป็นไดอารี่ที่บ้าบออยู่สักหน่อย ปกติชาวบ้านเขาจะเขียนความลับและเก็บไว้อ่านคนเดียว

แต่ผมดันเขียนแล้วเกิดความรู้สึกอยากให้คนอื่นอ่าน เขียนไร้สาระนั่นนี่

ปรุงแต่งสุดฤทธิ์แล้วเอามาโรงเรียนยัดเยียดให้เพื่อนในห้องอ่านกัน ผลคือ ฮาแตกครับ 

จากนั้นห่างหายการเขียนไปพักหนึ่ง มาเริ่มอีกทีตอนเรียนปริญญาเกือบจบแล้ว

ลองเขียนเรื่องสั้นลงเว็บเด็กดีนี่แหละครับ จับพลัดจับผลูบก.ติดต่อมา

หัวใจพองโตอยู่ระยะหนึ่งจึงเริ่มเขียนเรื่องยาวเรื่อยมา 

พี่ติน: แล้วเรื่องการวางพล็อตล่ะ 

ชัยยา: ว่าตามจริงแล้วพล็อตเกือบจะไม่ได้วางครับ จะออกแนวด้นสด

และสานเรื่องไปตามสถานการณ์ที่เกิดขึ้นมาก่อนหน้า 

ช่วงไหนที่ตันจริงๆ จึงจะหยุดขบคิดหาทางเลือก

แต่ไม่บ่อยหรอกครับที่หยุดคิดอย่างนั้น

เพราะยิ่งคิดมันยิ่งวุ่นวายสับสนไปหมด ด้นไปตามเรื่องรู้สึกจะเขียนได้สนุกกว่า

ถ้ามันออกมาไม่ดีก็ลบทิ้งแล้วสาวสายป่านเส้นใหม่ก็แค่นั้น   

เหตุผลหนึ่งที่ผมไม่ใคร่จะสนใจการวางพล็อตคือ ชีวิตจริงคนเราไม่มีพล็อต

แม้จะวางแผนมาดียังไงมันต้องมีจุดพลิกผันให้ใจหายใจคว่ำอยู่วันยังค่ำ  

การวางพล็อตตั้งแต่ต้นจนจบเป็นอะไรที่ออกจะน่าเบื่อ

การปล่อยเรื่องให้ไหลไปตามกระแสความคิด  

ซึ่งหนุนเนื่องจากเหตุการณ์ที่แล้วมาเร้าใจผมได้มากกว่า  เหมือนกับการขับรถในความมืด 

ที่เรามองเห็นทางได้แค่ระยะไฟหน้าส่องถึง ยิ่งขับไปก็จะยิ่งเห็นความน่าอัศจรรย์

อย่างน้อยมันก็น่าตื่นเต้นด้วยหลักการของมันเอง เราคนเขียนเองยังไม่รู้ว่าอะไรจะรออยู่

คนอ่านเองก็คงจะหูอื้อตาลายไม่ต่างกัน ผมเชื่ออย่างนี้ครับ

บางคนถามผมว่าไม่กลัวออกทะเลหรือ อยากตอบไว้ตรงนี้ ไม่กลัวครับ

ออกมาไม่ดีก็เขียนใหม่แค่นั้น ไม่เสียหายอะไรในเมื่อเรายังสนุกกับมันอยู่

ยิ่งไปกว่านั้นหากเผลอออกทะเลไปแล้ว

มันเป็นความท้าทายว่าจะหันหัวเรือให้กลับเข้าฝั่งอย่างสง่างามได้อย่างไร 

หรือกลับฝั่งไม่ได้ การฉายภาพเรือล่มกลางทะเลคลั่ง

ก็อาจเป็นฉากจบอันน่าระทึกของเรื่องนั้นได้เหมือนกัน 

สรุป หลักการเขียนส่วนตัวที่ยึดอยู่ ณ ปัจจุบันนี้คือ หากมีไอเดียเด็ดๆ วาบมาสักเล็กน้อย

จะลองด้นสดไปเลย โยนตัวละครลงในปัญหาน่าอึดอัดขัดข้องแล้วนั่งมองดู

พล็อตจะเป็นสิ่งที่ลองคิดถึงเมื่อตัดจริงๆ ครับ 

พี่ติน: ถ้าพูดถึงนามปากกา ชัยยา  

ชัยยา: ชัยยาเป็นชื่อจริงครับ นามปากกาที่ใช้ในเว็บเด็กดีชื่อแจกันสีฟ้า

รู้สึกชื่อจะหน่อมแน้มไปหน่อย แต่ว่าเป็นชื่อที่ผมตั้งเพื่อเตือนใจตัวเอง

จากการได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่ง คงเล่ารายละเอียดในที่นี้ไม่ได้

แต่เป็นการเตือนใจตัวถึงให้ขยันหมั่นเพียรเข้าไว้ครับ 

 ทีแรกกะใช้ชื่อนี้หน้าปกหนังสือเหมือนกัน แต่คิดอีกทีชื่อจริงดีกว่า

ใครอ่านหนังสือแล้วไม่ชอบใจจะได้ทำพิธีเผาพริกเผาเกลือส่งมาได้ถูกคน หะหะ 

พี่ติน: พูดถึงหนังสือของเราเองหน่อยนะ นักสะสมฟัน...  

ชัยยา: พูดไปไม่รู้จะตลกหรือเปล่า เรื่องนี้ผมเขียนในภาวะที่เกือบจะเหมือนมีเสียงสั่งให้เขียน

ตัวละครดิ้นรนอยู่ในหัวเหมือนอยากมีชีวิต จู่ๆ วันหนึ่งความเชื่อเก่าแก่ก็พุ่งวาบผ่านหัวผมไป

‘ฟันล่างให้โยนขึ้นบน ฟันบนให้ทิ้งลงล่าง’มันวาบขึ้นเหมือนสายฟ้ากลางเมฆหมอก  

ซึ่งรุมล้อมชีวิตผมจากหลายด้าน ไอเดียสั้นๆ นี้รบกวนผมจนไม่มีสมาธิทำอะไร 

ในที่สุดจึงต้องเขียนมันออกมาเป็นหนังสืออย่างที่เห็น 

แอบกระซิบ ช่วงที่เขียนอยู่เกิดอาการเสียวฟันอย่างไม่มีสาเหตุด้วยครับ

สำหรับคนอ่านเอง หากอ่านไปแล้วมีปัญหาเกี่ยวกับฟัน

ไม่ต้องห่วงครับ ผมมีวิธีแก้ไว้ให้ในหนังสือแล้ว

พี่ติน: พูดถึงสำนักพิมพ์ ... บ้าง อยู่ สนพ. ตะวันส่อง

รบกวนเล่าที่มาที่ไป ว่าทำอย่างไร ถึงมาอยู่สนพ. นี้ได้

ชัยยา: คงเป็นโชคชะตาชักพามาครับ อย่างที่เกริ่นไว้ข้างบนว่าผมเขียนเรื่องสั้นมาก่อน

ไม่ได้คิดจริงจังครับ แค่เขียนเล่นๆ แล้ววันหนึ่งคุณพี่บก.ของตะวันส่องก็ติดต่อมาบอกว่าสนใจรวมเล่ม

คงสักสิบกว่าเรื่องได้ตอนนั้น แต่ผลปรากฏว่า

“เรื่องน่าสนใจ แต่ตลาดเรื่องสั้นในบ้านเรายังไม่กว้างนัก

ไม่ลองเขียนเรื่องยาวดูเหรอ มีแววนะ” เป็นความท้าทายอีกแล้ว ต้องลอง! 

ผมหันมาเขียนเรื่องยาวและส่งไปใหม่ ผลคือผ่าน และตีพิมพ์ออกมาเป็นหนังสือเล่มแรกในชีวิตครับ

เรื่องนั้นคือ ‘ทีนอส’ เป็นแฟนตาซีผจญภัยออกแนวมืดมนสักหน่อย

ไม่รู้ว่าพี่น้องชาวเด็กดีรู้จักกันบ้างไหมน้อ เหอะๆ นักสะสมฟันเป็นเรื่องที่สองครับ

คุณพี่บก.แอบกระซิบว่าสนุกว่าเรื่องแรกอีก

อยากจะขอบคุณพี่บก.และสำนักพิมพ์ตะวันส่องไว้ ณ ที่นี้ด้วย

ขอบคุณสำหรับความเป็นกันเองและโอกาสให้ได้ตีแผ่จินตนาการครับ

พี่ติน: อยากให้พูดถึงแนวหนังสือที่ตัวเองเขียน ไม่ค่อยมีนักเขียนไทยเขียนแนวนี้เท่าไหร่

มันเขียนยากไหม จุดเด่นของการเขียนแนวนี้ ต้องทำอย่างไร   

ชัยยา: แนวที่เขียนจะอยู่ในข่ายของ แฟนตาซี ตลกร้าย ผจญภัย และสยองขวัญครับ 

คงวนเวียนอยู่แถวนี้ ในแง่ของการตลาดว่ามีคนอ่านหรือเขียนมากน้อยแค่ไหน

คิดว่าก็คงน้อยอยู่ครับ แต่ผมว่าส่วนสำคัญของการเขียนหนังสือผมคิดว่ามันอยู่ที่เรากล้าแค่ไหน

กล้าที่จะลอง กล้าที่จะขุดค้นจิตใจตัวเองและเพื่อนมนุษย์แล้วตีแผ่ออกมา ต้องกล้าที่จะออกทะเล! 

ผมชอบเรื่องราวแนวนี้และลงมือเขียนมันอย่างไม่ลังเลเลยครับ ขอให้เราสนุกกับมัน

นั่นล่ะสำคัญที่สุดแล้ว ถามว่าเขียนยากไหม ยากครับ แต่เสน่ห์ของมันเองจะคอยดึงดูดเราไว้เอง

ที่ต้องทำก็แค่อดทนและนั่งหลังขดหลังแข็งสักระยะ 

จุดเด่นของการเขียนแนวนี้คงอยู่ที่การมองโลกในมุมมองที่สมจริงสมจัง การตีแผ่ด้านมืด

หรือที่สมัยนิยมเรียกกันว่าแนวดาร์ก  จุดนี้ต้องระวังเหมือนกันครับ

เพราะคนอ่านหนังสือในบ้านเราเป็นเยาวชนเยอะ ผมไม่เน้นไปที่การแสดงออกอย่างรุนแรง 

หรือความวาบหวิวทางเพศครับ จะเน้นที่การเล่นแง่กับจิตใจของตัวละคร 

เมื่อต้องเผชิญปัญหาน่ากลัวอย่างใดอย่างหนึ่ง สิ่งที่ผมคิดว่าน่าสนใจคือ

เขียนแนวนี้มักจะได้ข้อคิดกลับมาเสมอ

มันจะแทรกอยู่ในเรื่องเองโดยที่เราแทบไม่ต้องทำอะไรเลย

ถ้าถามว่าต้องทำอย่างไรหากอยากเขียนบ้าง ไม่ซับซ้อนครับ อ่านให้มาก เขียนให้มาก

สนุกกับมัน แล้วมันก็จะออกมาดีเอง

พี่ติน: ทำไมถึงเลือกเป็นนักสะสมฟันล่ะ ทำไมไม่เลือกนักสะสมปาก จมูก ตา กลัวเรื่องฟันหรือไง

ชัยยา: ผมเคยถามตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นฟัน ทำไมไอเดียตั้งต้นที่วาบมาไม่ใช่อย่างอื่น

เกือบจะไม่มีคำตอบที่แน่ชัดครับ รู้สึกแต่ว่ามันทรงพลังและมีความลึกลับอยู่

เหมือนมีอะไรบางอย่างที่คอยผลักดันให้ผมเขียนไปจนจบ

พอจบแล้วย้อนมองกลับมาเกิดคำถามหลายอย่าง

ทำไมคนเราต้องมีฟันสองชุด ความเชื่อเก่าแก่ว่าต้องโยนขึ้นหลังคาหรือทิ้งลงใต้ถุน

ทำไปทำไม มีนัยอะไรซ่อนอยู่...รวมทั้งอีกหลายคำถามที่ผมเขียนไว้ในหนังสือ

มันมีเสน่ห์ในเชิงของสัญลักษณ์มากทีเดียวครับ 

(ฟันเป็นสัญลักษณ์ของการบดเคี้ยวเพื่อหล่อเลี้ยงชีวิต 

แต่อย่าคิดไปถึงสัญลักษณ์การโกงบ้านกินเมืองเชียวนะ อะเหอะ)  

พี่ติน: พูดกับคนที่อ่านเรื่องของตัวเอง อยากบอกอะไรพวกเขาบ้างไหม   

ชัยยา: ผมอยากขอบคุณผู้อ่านทุกคนครับ ไม่ว่าจะอ่านในเว็บ หรือติดตามที่เป็นหนังสือแล้ว

หรือแม้แต่หยิบลงมาจากชั้นพลิกดูไม่กี่หน้า ขอบคุณมากจริงๆ เพราะไม่ว่าเรื่องจะดีเลิศยังไง

หากไม่มีคนอ่านสิ่งที่คนเขียนถ่ายทอดออกไป

ก็เป็นได้แต่เพียงเสียงกรีดร้องในห้วงอวกาศว่างเปล่า 

ผมขอขอบคุณและสรรเสริญคนอ่านทุกผู้ทุกนามไว้ในที่นี้ด้วย

อ่านกันเยอะๆ ครับ ไม่ว่าจะหนังสืออะไร อ่านเข้าไปเถอะ บ้านเมืองเราจะได้เจริญ 

พี่ติน: แนะนำน้องๆ ที่อยากเขียนเรื่องบ้าง อยากบอกว่าอะไร

ชัยยา: เปรียบได้กับการเล่นกีฬา ต้องฝึกต้องซ้อมทักษะจึงจะเกิด

อย่าท้อครับ อ่านให้มาก เขียนให้มาก และสนุกกับมันให้มากๆ  

ภาษาแบ่งเป็นสี่ส่วนไล่เรียงจากง่ายไปยากดังนี้ ฟัง พูด อ่าน เขียน 

เราฟังเป็น พูดได้ อ่านคล่อง ฉะนั้น อย่าให้เสียชาติเกิดครับ เขียนเลย เอาให้ครบองค์ 

พี่ติน: อนาคตของตัวเอง อยากทำอะไรต่ออีกไหม

ชัยยา: อยากเจริญในหน้าที่การงานด้านกฎหมายต่อไปครับ

ส่วนงานเขียนคงเป็นงานอดิเรกที่จะทำตลอดไป 

เป็นไปได้ก็สืบทอดชั่วลูกชั่วหลานเหมือนกับทายาทอสูรไปเลย หะ...หะ 

พี่ติน: ความรู้สึกที่ได้รับเลือกเป็นBook of the Month จากทีมงานเด็กดี

ชัยยา: ทีแรกงงครับ ไม่คิดว่าจะได้รับเลือก ต่อมาต้องพยายามนั่งนิ่งๆ

เพราะคลื่นความปิติยินดีโถมเข้าใส่จนตั้งตัวไม่ค่อยอยู่ เรียกว่ายินดีมากมายครับ

ขอบคุณเว็บมาสเตอร์และเว็บเด็กดีมากครับ 

พี่ติน: สิ่งสำคัญของคนเขียนเรื่อง ที่ต้องมีเลย คือ...

ชัยยา: ความชอบมาเป็นอันดับแรก ต้องรักการอ่าน และกระหายที่จะเล่าเรื่อง

จากนั้นไม่มีอะไรมาก แค่ต้องลงมือทำและอดทน  

พี่ติน: มีนักเขียนในดวงใจไหม ถ้ามีเขาเป็นใคร

ชัยยา: มีครับ สตีเฟ่น คิง นักเขียนผู้ได้รับฉายาว่าเป็นเจ้าพ่อแห่งวงการสยองขวัญ

เขียนนิยายเบสเซลเลอร์หลายเรื่อง และได้รับการดัดแปลงทำเป็นภาพยนตร์ไม่น้อย

พี่ติน: หนังสือที่ชอบมากๆ ประทับใจสุดๆ คือ เพราะ

ชัยยา: ขอละไว้ไม่พูดถึงหนังสือกฎหมาย เหอๆ เรื่องที่ชอบมากที่สุดคือเรื่อง It ของสตีเฟ่น คิงครับ

เป็นแนวสยองขวัญขนาดยาวที่ทำออกมาได้ดีมากๆ ตัวละครสมจริง และเล่าเรื่องอย่างมีชั้นเชิง

พี่ติน: ถ้างานเขียนของชัยยาเป็นอาหาร จะเหมือนอาหารชนิดไหน เพราะอะไร รสชาติแบบไหน

ชัยยา: ถ้าเปรียบเป็นอาหาร คิดว่าคงเป็นอาหารรสจัด เผ็ดร้อนแต่หยุดกินไม่ได้

เหอะๆ รสชาติของหนังสือเราปรุงเองบอกอะไรไม่ได้มากนักหรอกครับ

ต้องให้คนอ่านคอยชิม ใครที่ชิมแล้วบอกกล่าวกันบ้างนะครับ ผมจะได้นำมาปรับปรุงพัฒนาต่อไป

พี่ติน: คิดยังไงกับเว็บเด็กดีดอทคอม

ชัยยา: เป็นศูนย์รวมของเยาวชนที่ดีมาก มีส่วนของสาระและการผ่อนคลายเกือบจะครบครัน

ที่สำคัญส่วนของพื้นที่ให้ลงนิยายนับว่าเป็นการเปิดโอกาสให้เยาวชนได้แสดงออก 

ไม่ใช่เล่นๆ นะ เว็บเด็กดีสร้างนักเขียนมาเยอะแล้ว 

พี่ติน: สิ่งที่ชอบที่สุดในเว็บคือ  

ชัยยา: สิ่งที่ชอบคือพื้นที่การลงนิยายที่จัดเป็นสัดส่วนครับ ระบบใช้ง่าย สะดวก

มีเครื่องมือสำหรับการตกแต่งครบครัน นอกจากนั้นก็ชอบเว็บบอร์ดครับ

เป็นพื้นที่การแลกเปลี่ยนความคิดเห็นและสร้างแรงบันดาลใจได้อย่างดี 

พี่ติน: อยากบอกอะไรน้องๆ ที่เข้ามาเล่นในเว็บบ้าง ให้ใช้เว็บในทางไหนอย่างไร...

ชัยยา: เข้ามาเล่นเว็บนี้มีแต่ได้กับได้ครับ นอกจากสาระข่าวสารเกี่ยวกับการเรียนแล้ว  

ยังมีพื้นที่ให้ใช้เวลาอย่างเป็นประโยชน์ ได้เพื่อน ได้แรงบันดาลใจ 

และหลายคนผันตัวเป็นนักอ่านนักเขียนโดยเริ่มจากที่นี่

เมื่อเข้ามาเล่นแล้วก็ขอให้เล่นอย่างสร้างสรรค์

มุ่งไปในทางให้ประโยชน์นะครับ แต่เท่าที่เห็นและได้พบปะพูดคุยกับสมาชิกในเว็บ

ผมเห็นแต่ละคนมีแววดีด้วยกันทั้งนั้น เรียกว่าองค์ประกอบของเว็บ 

และสมาชิกส่วนใหญ่ชักพาไปในทางดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว สมกับชื่อเว็บครับ

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ต้องอาศัยสมาชิกคนเล่นเว็บนี่แหละต้องช่วยกัน

พี่ติน: พัฒนาการของเด็กดีดอทคอมเป็นอย่างไรบ้าง หลังจากรู้จักกันมายาวนานมากๆๆๆๆ

ชัยยา: ความคิดของผม พัฒนาการของเด็กดีรู้สึกเส้นกราฟจะพุ่งขึ้นไม่หยุดจริงๆ

ลูกเล่นเพิ่มมากขึ้น พี่เว็บมาสเตอร์คิดระบบนั่นนี่ออกมาตลอด

พี่ติน: ก่อนจากกันไปวันนี้ มาลากันหน่อยจ้า 

ชัยยา: สุดท้าย สิ่งที่อยากกล่าวมากที่สุดคือคำว่าขอบคุณ

ขอบคุณพี่อตินและเว็บมาสเตอร์ทุกท่านที่สร้างเว็บดีๆ อย่างนี้

ขอบคุณสำหรับบทสัมภาษณ์และการพิจารณาคัดเลือก 

ให้นักสะสมฟันเป็น Book of the Month ประจำเดือนนี้
ขอบคุณสำนักพิมพ์ตะวันส่องที่สาดแสงใส่มุมมืด

และขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามผลงานและให้กำลังใจเสมอมา  

ขอบคุณครับ                                                                                                                                           

ชัยยา 

เป็นไงกันบ้างจ๊ะ หลังจากเรื่องราวของหนุ่มคนนี้แล้ว...

สัมผัสได้เลยไหมว่าวงการนักเขียนฆาตกรรมเริ่มจะส่องแสงแล้ว 555 

อตินเอง