รู้หรือไม่! ดูยังไงว่าใครเป็นโรคซึมเศร้า

รู้สึกว่าโรคนี้จะเป็นโรคฮิตของสังคมปัจจุบันเสียแล้ว เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนกัน เพราะมีความคิดฆ่าตัวตายสมัยเด็ก ๆ (suicidal) แต่โชคดีคิดถึงพ่อแม่ขึ้นมาได้ เลยไม่ได้ลงมือทำอะไร จนรู้สึกกลัวความคิดแบบนี้อีก เมื่อรู้ตัวแล้ว จึงต้องทำตัวเองไม่ให้เป็นคนคิดไร้สาระ ย้ำคิดย้ำทำ หรือเห็นค่าตัวเองต่ำกว่าคนอื่น ทำทุกอย่าง อ่านหนังสือหาความรู้ด้วยตัวเอง ศึกษาธรรมะ อ่านหนังสือที่ทำให้ตัวเองรู้สึกดี คิดบวก ไปเป็นอาสาสมัคร ทำกิจกรรมไม่ให้ว่าง หัดอะไรใหม่ ๆ เขียนไดอารี่เวลาต้องการระบายอะไร ทำตั้งแต่อายุสิบกว่ายันสี่สิบกว่า เพราะสมัยก่อนไม่มีโรคนี้ เลยไม่รู้จะไปปรึกษาใคร บอกตรง ๆ เลยว่า อาการก็ยังมีวนมาบ้าง แต่พอเรารู้ ก็รู้จักจัดการมัน ก็จะบรรเทาลงได้ เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่อยู่ในสถานะเดียวกันนะ สู้ ๆ ถ้าเหนื่อยก็พัก บอกรักตัวเองบ่อย ๆ นะจ๊ะ

เคยเป็นค่ะ ตอนนั้นรู้สึกเกลียดโรงเรียนมาก ไม่อยากไปโรงเรียน ช่วงม.6เป็นหนักมาก ผลการเรียนตกอย่างเห็นได้ชัด ช่วงแรกบอกที่บ้านให้ช่วยพาไปหาหมอ แต่ที่บ้านไม่เข้าใจ จนเป็นหนักๆ แล้วเขาถึงจะเข้าใจ แต่เพราะมีช่วงหนึ่งที่หยุดอยู่บ้านทั้งวัน ไม่ไปเรียน ไม่ไปสอบทำให้ผลการเรียนตกอย่างหนัก ดีที่กลับตัวทัน ถามว่าตอนที่เป็นนี่คิดฆ่าตัวตายไหม แอบคิดนะคะ แต่ยังมีอีกความคิดว่า ถ้าเราตายก็ไม่ได้ช่วยให้คนเขาเข้าใจเรา ถ้าเราตายอาจจะดีกับคนๆนั้นเสียอีก ก็เลยยังดีที่ไม่คิดฆ่าตัวตายค่ะ ช่วยหลังๆ มานี้เกิดเหตุการณ์อะไรหลายอย่าง ตอนนี้ทัศนคติเปลี่ยนไปมากเลยค่ะ อาการ depressed ก็หายไปเยอะ ที่หายดีได้นี่คงต้องขอบคุณทั้งคุณหมอ และขอบคุณพระเจ้าค่ะ ใครที่มีอาการนี้อยู่ก็ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ เราไม่ได้อยู่ตามลำพังค่ะ เราอาจจะไม่รู้ตัว แต่ยังมีคนที่รักเราอยู่เสมอค่ะ ^^

รู้สึกว่าตัวเองเป็นซะแล้ว .....

แต่ไม่กล้าบอกพ่อกับแม่เลยอ่ะค่ะ กลัวท่านจะลำบากใจ เดี๋ยวจะลองไปรับคำปรึกษาตามเพจ

ที่พี่แก้วบอกแล้วกัน ^_^

รู้สึกว่าตัวเองเป็นซะแล้ว .....

แต่ไม่กล้าบอกพ่อกับแม่เลยอ่ะค่ะ กลัวท่านจะลำบากใจ เดี๋ยวจะลองไปรับคำปรึกษาตามเพจ

ที่พี่แก้วบอกแล้วกัน ^_^

เราเองก็คล้ายๆจะเป็นนะ.... -อามรมณ์แปรปรวนง่าย -ไม่อยากจะทำอะไร -คิดว่าตัวเองน่าจะหายไปจากโลกใบนี้ -เคยคิดอยากจะลองเอามีดมากรีดแขนเป็นทางตรงเพราะอยากตาย.. -อยากจะร้องไห้ตลอดเวลา -อยากอยู่คนเดียว... คืออ่านแล้วก็รู้สึกตัวเองจะเข้าข่าย น่ะค่ะ(...) อยากจะปรึกษาพ่อแม่แต่ไม่กล้า กลัวพ่อแม่เสียความรู้สึกอ่ะค่ะ...ในเฟซบุ๊คจะเป็นคนโพสต์เฮฮา แต่ชีวิตจริงอยากจะตายหายไปจากโลกนี้...... ;----;

ใกล้เคียงมากเลย บางทีก็หงุดหงิด อยากร้องไห้ เบื่อโรค ไม่อยากยุ่งกับใคร บางทีก็อยากทำร้ายตัวเองเหมือนกัน คิดอย่างเดียวคือ ไม่มีใครเข้าฉันหรอก

รู้สึกว่าโรคนี้จะเป็นโรคฮิตของสังคมปัจจุบันเสียแล้ว เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนกัน เพราะมีความคิดฆ่าตัวตายสมัยเด็ก ๆ (suicidal) แต่โชคดีคิดถึงพ่อแม่ขึ้นมาได้ เลยไม่ได้ลงมือทำอะไร จนรู้สึกกลัวความคิดแบบนี้อีก เมื่อรู้ตัวแล้ว จึงต้องทำตัวเองไม่ให้เป็นคนคิดไร้สาระ ย้ำคิดย้ำทำ หรือเห็นค่าตัวเองต่ำกว่าคนอื่น ทำทุกอย่าง อ่านหนังสือหาความรู้ด้วยตัวเอง ศึกษาธรรมะ อ่านหนังสือที่ทำให้ตัวเองรู้สึกดี คิดบวก ไปเป็นอาสาสมัคร ทำกิจกรรมไม่ให้ว่าง หัดอะไรใหม่ ๆ เขียนไดอารี่เวลาต้องการระบายอะไร ทำตั้งแต่อายุสิบกว่ายันสี่สิบกว่า เพราะสมัยก่อนไม่มีโรคนี้ เลยไม่รู้จะไปปรึกษาใคร บอกตรง ๆ เลยว่า อาการก็ยังมีวนมาบ้าง แต่พอเรารู้ ก็รู้จักจัดการมัน ก็จะบรรเทาลงได้ เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่อยู่ในสถานะเดียวกันนะ สู้ ๆ ถ้าเหนื่อยก็พัก บอกรักตัวเองบ่อย ๆ นะจ๊ะ

บอกไปแล้ว 555 แม่บอกว่า มึ_อะเรียกร้องความสนใจ ไม่ได้เป็นหรอก รู้ตัวว่าเป็นแม่ไม่เชื่อทำไงได้

พักหลังมานี้รู้สึกว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ น้อยใจ และหลุดหงิดคนรอบข้างง่ายมาก และชอบมาอยู่คนเดียวไม่อยากคุยกับใคร อยากร้องไห้ ไม่อยากไปโรงเรียนเลยค่ะ

เคยเป็นค่ะ ตอนนั้นรู้สึกเกลียดโรงเรียนมาก ไม่อยากไปโรงเรียน ช่วงม.6เป็นหนักมาก ผลการเรียนตกอย่างเห็นได้ชัด ช่วงแรกบอกที่บ้านให้ช่วยพาไปหาหมอ แต่ที่บ้านไม่เข้าใจ จนเป็นหนักๆ แล้วเขาถึงจะเข้าใจ แต่เพราะมีช่วงหนึ่งที่หยุดอยู่บ้านทั้งวัน ไม่ไปเรียน ไม่ไปสอบทำให้ผลการเรียนตกอย่างหนัก ดีที่กลับตัวทัน ถามว่าตอนที่เป็นนี่คิดฆ่าตัวตายไหม แอบคิดนะคะ แต่ยังมีอีกความคิดว่า ถ้าเราตายก็ไม่ได้ช่วยให้คนเขาเข้าใจเรา ถ้าเราตายอาจจะดีกับคนๆนั้นเสียอีก ก็เลยยังดีที่ไม่คิดฆ่าตัวตายค่ะ ช่วยหลังๆ มานี้เกิดเหตุการณ์อะไรหลายอย่าง ตอนนี้ทัศนคติเปลี่ยนไปมากเลยค่ะ อาการ depressed ก็หายไปเยอะ ที่หายดีได้นี่คงต้องขอบคุณทั้งคุณหมอ และขอบคุณพระเจ้าค่ะ ใครที่มีอาการนี้อยู่ก็ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ เราไม่ได้อยู่ตามลำพังค่ะ เราอาจจะไม่รู้ตัว แต่ยังมีคนที่รักเราอยู่เสมอค่ะ ^^

เราพยายามจะเข้าใจคนที่เป็นโรคนี้ แต่คนที่เป็นโรคนี้ไม่เคยพยายามที่จะเข้าใจคนอื่นเลย เพื่อนเราบอกว่าเป็นโรคนี้แต่เขามักจะทำร้ายคนอื่นเสมอด้วยกริยาที่แย่ๆ และคำพูดที่แย่ๆ จนคนอื่นเริ่มเอือมระอา ทุกครั้งที่คนอื่นพยายามเตือนสติเขามักจะหงายการ์ด "โรคซึมเศร้า" อยู่เสมอ เพื่อที่จะเอามาลบล้างความผิดในสิ่งไม่ดีที่เขาไดทำลงไป ซึ่งในความคิดเราโรคมันไม่ได้ส่งผลหรอก เพราะบางเรื่องมันเป็นเรื่องของมารยาท จิตสำนึก และศีลธรรม สำหรับเคสนี้มีใครพอจะช่วยได้บ้างเนี่ย

เราไม่มีจุดสังเกตอะไรสักอย่างที่บอกว่าเป็นโรคซึมเศร้า แต่เป็นซะงั้น

ผมก็เป็นนะครับแต่ไม่มีใครเข้าใจผมเลยและบางครั้งก็ประชดใส่ผมบ้างอะไรบ้าง

รู้สึกทรมานมากเลย ทุกวันนี้เริ่มไม่อยากทำอะไรแล้ว อยากนอนนิ่ง อยากนอนอยู่เฉยๆ ไม่ก็หายไปเลยครับ 

พอจะรู้ตัวว่าเป็นมานานแล้วค่ะ เพราะเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมาบ่นมาว่าอะไร ถ้าเจอปัญหาอะไรที่ทำให้รู้สึกผิดก็มักจะเก็บเอาไปร้องไห้และคิดมากเป็นเวลานานจนปวดหัวซะเองทุกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของตัวเองหรือว่าเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตัวเอง(โดยตรง)ก็ตาม ปกติก็เป็นคนที่มองโลกในแง่ลบอยู่แล้ว พอเจอปัญหา(ที่อาจจะไม่เกี่ยวกับตัวเองแต่คิดไปเองว่าเกี่ยว) ก็มองโลกในแง่ลบมากกว่าเดิม เริ่มที่จะไม่มีความสุขกับทุกอย่าง อะไรที่เคยชอบก็น่าเบื่อไปหมด รู้สึกไม่ค่อยอยากที่จะคุยกับใครทั้งนั้น(กลัวทำเขารำคาญ) ร้องไห้คนเดียวทุกวันจนคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว เคยคิดที่จะฆ่าตัวตายหลายครั้ง แต่ก็เจออะไรที่ทำให้คิดได้ทุกครั้ง และยังคิดอยากที่จะมองเห็นอนาคตอยู่ถึงได้ไม่ทำจริงจังสักที แต่ถึงจะเก็บซ่อนความรู้สึกที่เป็นทุกข์เอาไว้แค่ไหน เราก็ยังฝืนทำเป็นใช้ชีวิตปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังคงพูดคุยกับคนอื่นได้แม้จะน้อยลงมากกว่าแต่ก่อน ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทนแบบนี้ต่อไปได้อีกแค่ไหน ปล.ถึงประโยคจะดูวกวน แต่ขอบคุณสำหรับพื้นที่ระบายค่ะ

เป็นเมื่อไม่นานมานี้ค่ะ เป็นทุกอาการเลย ไม่ใช่ขี้เกียจอ่ะ อยากร่าเริงด้วยซ้ำแต่ทำไม่ได้ คุยกับเพื่อน เพื่อนก็บอกไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย คิดไปเอง อะไรอย่างนี้น่ะค่ะ ทุกคนที่เราไปปรึกษาบอก อย่าคิดมาก เธอคิดไปเอง บางทีทำข้อสอบก็ว้าวุ่นไปหมด คิดอะไรไม่ออก เครียดมากก บ้างก็กลัวเรื่องไม่เป็นเรื่องอ่ะค่ะ หงุดหงิดง่ายมากๆ ปัจจุบันก็เลย พยายามปรับตัวเอาเองน่ะค่ะ ถึงเราไม่โอเคแต่เราก็พยายามทำให้ทุกอย่างโอเค พยายามมองโลกในแง่ดีค่ะทุกวันนี้

เพิ่งเจอกระทู้นี้ จริงๆคิดว่าตัวเองเป็นมาได้สักพักแล้วค่ะ แต่ไม่แน่ใจพออ่านโดยรวมแล้วมีโอกาสแค่ 0.01% ที่จะไม่เป็น บางครั้งสภาพแวดล้อมและสังคมที่เจอทุกๆวันมันก็บีบบังคับให้เราเป็น แต่ก่อนเคยทนได้ ไม่ว่าจะมีใครทำแรงขนาดไหนก็ทุกไม่เคยร้องไห้ เดี๋ยวนี้เริ่มร้องทุกวันเดี๋ยวก็หงุดหงิดเดี๋ยวก็ร้องไห้ มันแปลกไปจากเดิมมากๆเลยค่ะ ตอนนี้ยังไม่กล้าบอกใครที่บ้านเลย เคยบอกปัญหาไปหลายครั้งแล้วแต่เข้าก็ไม่ดข้าใจเราบอกแต่ว่า ตัวแค่นี้ยังขนาดนี้โตไปจะขนาดไหน ไหนจะเพื่อนที่โรงเรียนก็ชอบพูดว่า แค่นี้เองคิดไรมาก บ้านเราอยู่แค่หน้าโรงเรียนค่ะ บางทีเลิกเรียนพิเศษต้องทำเวร เดี๋ยวก็ไปส่งงานบ้างคุยกับครูบ้าง กลับสายแค่ 10 นาทีก็โดนว่าแล้วค่ะเค้าไม่เคยฟังที่เราอธิบายเลย จะไปปรึกษาใครก็ไม่ได้หลายครั้งต้องมานั่งร้องไห้เงียบๆคนเดียว เข้าใจความรู้สึกคนเป็นโรคซึมเศร้าเลยค่ะ